In vorig bericht staan per ongeluk de bloemen zo groot. Maar ik laat het zo. Misschien is het een of ander teken omdat het zo belangrijk is. Niet dat ik gelovig ben maar het sterkt mij wel.

Thomas had het gisteren toch ook moeilijk zei hij. Het begint nu pas echt bij hem door te dringen. Het is dan ook een grote stap. De verantwoordelijkheid die op hem valt. Het was makkelijk bij hotel mama he. Maar het komt wel goed met ons. Eigenlijk heb ik het nu iets minder moeilijk dan ervoor. Het is nu eenmaal zo. Het is een cliché maar ze zeggen niet voor niets dat een mens  banger is voor de angst die gaat komen dan om de angst op het moment zelf. Maar ik moet het toch wel wat toegeven. Eigenlijk probeer je ervoor voortdurend in alle mogelijke senario's, toonaarden te bedenken hoe de laatste dag gaat zijn. Je angsten en emoties worden de top opgedreven tot het punt van de laatste minuut en als je daar door bent dan kan het verwerken eindelijk beginnen. Maar ik weet dat het goed gaat met hun en dat troost mij. Ik moet wel terug mijn draai vinden. Door de dag gaat het redelijk goed. Ik mag niet klagen, veel bezoek, heel wat telefoontjes. Ook druk met vereniging en werk. Gisteren goed in de tuin gewerkt, voelde aan als therapie. En gelukkig heb ik mijn katten. 's Avonds en de nachten zijn wat moeilijker. De lichten één voor één uitdoen om naar boven te gaan geeft het gevoel of ik kleiner en kleiner wordt en het huis groter en groter. Dat beangstigt me dan wel even. Voel me dan zo een nietig klein ding op die grote, grote wereldbol. Borges is vorige nachten bij mij in bed komen liggen. En dat voelt gezelliger aan maar moest hem daarna toch in de veranda zetten want hij kwam op mijn hoofd liggen en likjes geven. Het leek net of hij nu voor mij wou zorgen. Hij is zo een schat!!

Ik kreeg van Thomas en Leen een ontzettend mooi boeket bloemen. En op het kaartje de belofte dat hij vaak gaat langs komen. Ik hoop het echt maar ik weet dat het leven hem gaat opslorpen en dan gaat het minderen. That's live. Maar ik vond het ontroerend mooi!!

Stéphanie is vandaag ook eens komen kijken hoe het met me gaat. Ze knuffelde mij wel 2 keer voor ze weg ging. Het deed deugd. Maar ik mag het niet te fel laten doordringen want dan begin ik weer te wenen.

Borges, de poes heeft deze nacht bij me geslapen en dat gaf toch een gezellig gevoel. Om 2 uur heb ik hem wel naar beneden in de veranda gezet want hij lag boven op mijn hoofd. Ik heb het gevoel dat ook hij hun mist.

Als therapie in de tuin gewerkt. Daarna wel pijn aan mijn voet natuurlijk! Het is een hele aanpassing. Ik hoop dat ik er na een tijdje bij het alleen zijn niet meer stil sta en gewoon mijn ding doe en er ook van geniet.

Door alles hier op te noemen probeer ik mijn zegeningen te tellen. Positief denken!!!! (pffffff kreeg ik dat benauwd gevoel maar van me af

Pa, vandaag 1 jaar dat je er niet meer bent en ook vandaag spreidt Thomas zijn vleugels. 31 maart zal voor mij voor altijd een memorabele dag zijn. Zoveel tegenstrijdige gevoelens, dan overheerst de ene dan de andere.  Ook jij Herman speelt daar een heel belangrijke rol in. Het zal op 3 verschillende manieren zijn maar ik ga jullie stuk voor stuk missen!!! Mijn lieve, lieve mannen!!