Het enige wat ik van mijn blind date wist was dat hij Pino heette, dat hij gescheiden was en blind. Het was toch even nadenken hoe ik daar mee om ging gaan. Heb dan maar met mijn lievelingsparfum  gewerkt want wat ik ook aandeed dat zag hij toch niet dacht ik. Maar pas op, ik heb me zoals anders netjes gekleed. Toch wat zenuwachtig vertrokken maar mij voorgenomen om het gewoon op mij af te laten komen, gewoon doen, alleen rekening houden met het feit dat hij blind was. We hebben even kennis gemaakt bij een tasje thee. Wat bleek, had hij daar een eigen opnamestudio! Ongelooflijk wat een ruimtes en apparatuur. Hij had een deel van  het geluid gedaan van de film Marina van Rocco Granata, muziek opgenomen van Miel Cools, Kris De Bruyn en nog van die klinkende namen. Mijn lievelingsmuziek in mijn jonge tijd! Ik zat daar met open mond te kijken. Toen we in de zaal aankwamen, bleek het een concert te zijn van Pieter Embrechts. Ik had bij de afspraak met Kevin toch wel iets totaal misbegrepen. ik snapte ook al niet goed dat ik een blind iemand moest begeleiden naar een 'theaterstuk'. Was toch even een opluchting. Aan de kassa bleek wel dat hij in rij N zat en ik in rij O moesten zitten. Ze hebben alles nagekeken maar er was niets meer vrij zeiden ze. Ze konden misschien wel werken met aparte stoeltjes tegen de uiteinden van de rijen maar was moeilijk. Ze konden het niet oplossen. Pino zei dat het geen probleem was. Maar ik voelde mij toch heel opgelaten. Ik had er een groter probleem mee want ik ga nergens graag alleen tussen een massa volk zitten, maar ja er was niets aan te doen. Ik heb hem dan maar tot op zijn plaats begeleid, net naast de geluids- en verlichtingspanelen en ik moest naar de hele andere kant er van. Daar zat ik. Links van mij was nog 1 stoel vrij en ik dacht dat als dat iemand alleen is dan vraag ik of die op Pino zijn plaats zou willen gaan zitten. Het was zo absurd dat ik zo ver zat, als er met hem iets was kon hij mij niets vragen en ik kon hem ook absoluut niet zien. Ineens gingen de lichten uit en begon het. Links van mij was er niemand komen zitten en rechts van mij waren 3 stoelen vrij en schuin een rij lager nog 2 stoelen vrij. Begrijpen wie begrijpen kan!! Het kon toch niet dat net bij mij zoveel mensen niet zijn komen opdagen? Daar zat ik op mijn eilandje. Het was zeker een goed optreden maar zat mij toch zorgen te maken. Tijdens de pauze ben ik tegen de stroom in naar hem gegaan en heb hem mee naar mijn plaats genomen. Nu kon ik mij eindelijk ontspannen. Kevin is dan nog bij ons goededag komen zeggen en ging na het optreden ons voorstellen aan die Pieter Embrechts want er waren plannen dat Pino samen met hun een cd ging opnemen. Het begeleiden is goed gegaan denk ik en Pino heeft mij uitgenodigd om eens te gaan kijken als er een opname bezig is. Dus wordt zeker vervolgd

Mijn dochter stuurde daarna een smsje om te vragen of het meegevallen was en voor herhaling vatbaar. Zij en Kevin hebben dus geprobeerd om voor Cupido te spelen. Het is zeker een vriendelijke man maar totaal mijn type niet. Jammer zei ze want zou wel cool geweest zijn. Tja, zoiets kan je niet dwingen he. De snodaards

Vorige week belde Kevin om te vragen of ik het zag zitten om naar het theaterstuk te gaan waar hij het geluid van doet. Hij is geluidstechnicus van beroep. Hij vroeg ook of ik een vriend van hem wou mee begeleiden. Deze is namelijk blind. Ik werk in een blindeninstelling bij mensen die blind en daarbij een mentale handicap hebben. Dus Iik vond dat zeker geen probleem. De voorstelling is deze avond. Gek, maar nu heb ik ineens zenuwen. Want onze bewoners hebben dan nog een mentale handicap dus dat is nog heel anders.  Ik ken die man helemaal niet en ik weet niet goed hoe ik het moet aanpakken. We hebben wel een uurtje op voorhand bij hem thuis afgesproken want ik wil toch wel weten wat zijn verwachtingen zijn, want wat vertel je bij zo een voorstelling en wat niet om zelf niet de draad van het verhaal kwijt te zijn. Dus ik zal redelijk to the point moeten zijn. Spannend!!

Vandaag houswarming bij Thomas en Leen. En vandaag gaan Stéphanie en Kevin verhuizen. En nu bibi maar hopen dat ze het goed doen. Dat ze alle vier gelukkig worden (stoel beschilderd als cadeau)

Hoe zou jij je voelen of reageren?

 Je gaat bij een prof binnen samen met een schoenmaker, ze gaan samen kijken hoe de orthopedische  schoenen voor jou gemaakt moeten worden. Ze praten over je hoofd heen en  je stelt uiteindelijk de vraag of ze lichter gemaakt kunnen worden, wat meer open, zodat ze ook wat koeler zijn in de zomer, en de prof oppert aan de schoenmaker al lachend en met veel gesticuleren: ‘ Misschien kan je er een koelsysteem insteken, en zo met kabeltjes langs haar knie omhoog en dan een afstandbedienigske in haar zak dan kan ze het kouder en warmer zetten zoals zij zin heeft. Lol dat hij had.

Ik weet 1 ding dit krijgt nog een staartje. Ik ben woest!!