28 jaar geleden kreeg ik een zoontje zonder schoenen en eentje met. Om 0u50 een wezentje dat ik zelf gecreëerd heb en zo gelukkig mee was en ben,  en om 10u 's morgens kreeg ik in het ziekenhuiseen telefoontje  dat het papier toegekomen was met de goedkeuring dat Rudy, zoon van overleden schoonzus, definitief bij ons mocht blijven . Dubbele vreugde en geluk!!

Wanneer stopt dat?

Klavertje doet toch haar werk 'Haar' omdat het positieve toch vrouwelijk is vind ik  Maandag kwam ik iemand tegen waar ik 30 jaar geleden op de IPSOC in Kortrijk mee gestudeerd  heb. Ik was nog niets veranderd zei ze. Ik zei buiten die 30 jaar en een paar kilo's meer . Ja maar jij blijkt van die personen te zijn die goed geconserveerd blijven repliceerde ze. Mijn dag was goed. Vandaag op de fitness kwam iemand, die ik niet kende, vragen welke nummer van kleur ik had van mijn haar. Ze vond dat zo een mooie kleur. Ik glunder  glunder . Maar toen ik juist mijn brievenbus opendeed zat Duvelke er in met een brief van de politie in zijn handen. Proces! Ik reed 57, met gecorrigeerde snelheid  51, dus 50€ boete voor 1 km te hard. Ik heb de brievenbus met en klap op slot gedaan, staat pal in de zon, dus Duvelke ge gaat zweten

Deze keer niet Duvelke dat mij parten speelt maar een katertje (van het lang opblijven, niet van de alkohol). Maar was voor die lieve collega, vanaf vandaag ex-collega.. ik wens haar veel succes op haar nieuwe job. Klavertje 4 van haar gekregen om Duveltje te bezweren. Heb ik van af nu altijd bij he Linda. Bedankt voor alle lieve hulp, luisterend oor en onze fijne babbels. Ga je missen!!!

(nachtcollega verandert van werk, en we zijn op haar laatste nacht haar tijdens de koffiepauze om 2u deze nacht gaan verrassen. Het was pas 5u eer ik in mijn bed lag. En dat voel ik toch wel op mijn leeftijd )

Ik ben twee dagen op rij bij de kinderen gaan eten. Eerst bij Stéphanie gaan barbequen voor housewarming en gisteren bij Thomas zijn schoonouders gaan eten. Fijn dat ik dit met mijn kinderen kan doen. Het stomme is dat ik soms een onderliggend gevoel van alleen zijn voel. Het wordt telkens benadrukt dat iedereen daar is als koppel. En iedereen betrekt mij bij het gesprek en boeiend en al wat ge wilt maar toch besluipt af en toe mij het gevoel van niet compleet zijn. In het alleen naar huis rijden voel ik dankbaarheid maar ook het gemis van na te kunnen praten en dan het alleen thuis komen. Als ik hier thuis iets organiseer is het soms moeilijk omdat je dan voortdurend bezig bent, te weinig bij je bezoek kunt zijn of ik schakel de kinderen in. Op een ander wisselen ze mekaar af, dan zit de ene bij het bezoek terwijl de andere iets haalt of inschenkt of omgekeerd. Het lijkt of het bij mij niet zo gezellig is. Stom gevoel, ik weet het. Pas op, het positieve weegt zeker door, bij mijn kinderen zijn en zien dat ze het goed doen. Ik ben daar o zo dankbaar voor (maar dat klein kwelduiveltje moet ik toch af en toe de kop indrukken).

Derde dag op rij verven bij de dochter. De eerste dag de keuken volledig, 2de dag de keuken 2de laag en een deel van de living. Ik begin er plezier in te krijgen. ik denk er aan om in september hier alles te verven. Ik vreesde dat ik na de eerste dag de takeldienst moest reserveren om mij uit mijn bed te helpen. Maar het gaat vlot, ook de samenwerking. Er zijn andere tijden geweest. Stéphanie had een puberteid  om U tegen te zeggen. Het was ook niet niets om op 10-jarige leeftijd haar papa te moeten verliezen. Dan is ze 4 jaar samen met haar vriend en 3 weken voor hun huwelijk begint hij te twijfelen. Alles wordt afgelast. En nu zijn ze weer samen en zijn we hun huisje aan het verven. En mama maar meedraaien in die ping pong gevoelens. Heb de indruk dat het nu wel beter zit. Maar bij hun is het, of je kunt de cupido's met 5 tegelijk in één greep vangen, of de deuren slaan dat het huis davert. Nu, ze weet dat als er iets is dat de deur hier altijd openstaat. En komt er toch nog eens een trouwfeest, het trouwkleed en alle assecoires hangen hier in de kast. Dus ik ben voorbereid. Weet iemand hoe je een trouwkleed het best bewaard? 

Een vriendin van mij vroeg om haar stoelen die ze als jong kind gebruikte te herschilderen. Zij en haar zus hadden ze toen ze een jaar of 12 waren  paars en wit geverfd en stonden in hun zelfgebouwd kamp. Nu stonden ze al jaren in de kelder. Deze gaat ze in haar seranda zetten als decoratie. Zo zie je dat je best niet te veel weg gooit want er kan nog iets moois van gemaakt worden.