Thomas is goed toegekomen. Hij was toch wat zenuwachtig. Niet voor het vliegen maar wel voor wat het daar gaat zijn. Het is aan de univ daar in Dublin. Dus heel wat geleerde bollen. De workshops zullen niet eenvoudig zijn.  Hij was bang dat hij niet genoeg achtergrond en kennis ging hebben. Maar hij is weer een ervaring rijker. En derde zijn op wereldniveau bij inleveren van een paper is toch al heel wat. Daardoor mag hij ook naar die workshops gaan. Dus hij mag best trots zijn op zichzelf. Ik ben het zeker!!Zijn prof van de univ hier is ook mee. Die had gisterenavond naar Thomas gsmst: 'It feels like Christmas eve'

Ik voel mij ook wat opgeluchter, een gezellige avond bij een vriendin en een lange telefoon met de dochter. Dus een dag om dankbaar voor te zijn!!

Vandaag vertrekt Thomas naar Dublin. Hij gaat daar een workshop over Samuel Becket volgen voor zijn doctoraat. Om half 4 stijgt hij op in Charleroi. Bang dat ik ben, ze geven slecht weer en je hoort niets anders dan vliegtuigen die neerstorten. Ik zal opgelucht zijn als hij laat weten dat hij goed geland is.

Ook speelt het jaloesieduvelke mij parten en ook het twijfelduvelke. Er is een enorm gevecht tussen die 2 in mijn lichaam gaande. Ik probeer ze telkens onder te duwen en hun onder te dompelen  met alles op te sommen en binnen te laten stromen waar ik dankbaar moet voor zijn. 

Hoorde net van een vriendin dat die blij is dat ze alleen is. Haar zoon heeft haar onlangs in mekaar geslagen. En ze vertelde dat al 2 jaar bezig is. Ze heeft hem buitengezet. Ze weet niet waar hij is en wil het ook niet weten.

Ik mag dus echt niet klagen en moet dankbaar zijn maar voel wel dat ik 'misschien' iets kan doen om mij te verbeteren.

ping pong ping pong pffff 

Ik hoor tot de groep van de eeuwige twijfelkonten. De ene keer denk ik dat ik naar Brabant wil verhuizen , naar mijn familie, ma en zussen en broer en ook nog vrienden van vroeger en heel wat collega's. Maar mijn kinderen wonen in Limburg. Ook heel wat huidige vrienden en familie langs Herman zijn kant. Ik ben mijn man gevolgd toen we gingen samenwonen. Mijn kinderen zijn hier geboren en getogen. Toen Herman stierf dacht ik na 2 jaar terug naar Brabant te gaan. Thomas was toen 14 en mijn dochter 12. Mijn zoon is vrij introvert en maakt niet snel vrienden. Hij was pas van school veranderd en voelde er zich eindelijk goed. Hij zei:'Mam, je zet me terug 2 jaar achteruit!' Daarom bleef ik. Maar nu zijn ze uitgevlogen en ik ben zo dikwijls in Leuven en ik voel me daar zo goed. Ik voel mijn roots daar. Hier blijf ik met een groot gemis zitten. Maar als ik daar woon zou ik mij daar gelukkiger voelen? Dan kunnen mijn kinderen niet even binnen springen. Stel dat er kleinkinderen komen! Ik kan ze dan niet opvangen of bijspringen als ze mij nodig hebben.

Vandaag slaat de balans naar Brabant. Vorige week toen ik discussie had met een zus was ik blij dat ik naar Limburg terug kon.

Ping pong ping pong. Doeme toch, die eeuwige twijfel!!!

een eitje- een rups- kruip - kruip- eet - eet - cocon maken en uitgroeien tot een vlinder. Zo is het, zo moet het. Geen vragen, gewoon DOEN!