We hebben de eerste infusen van de tweede kuur er op zitten. De dag dat ik de CMF krijg toegediend (dag 1) heb ik geen last. Ze geven me anti misselijkheids middelen, cortisonen, anti allergische middelen, en god weet wat nog allemaal, om mijn lichaam tegen die plotse grote gifinspuiting te beschermen. De dag daarop geraken die middelen stilaan uitgewerkt. Ik krijg voor dag 2 en 3 een extra pilletje mee om misselijkheid tegen te gaan. Verder trek ik mijn plan met Liticantabletjes. Daarvan mag ik er tot 6 per dag innemen. Dag 2 valt doorgaans nog mee. Ik vermoed dat de toegediende medicatie van dag 1 nog wat nawerkt. Dag 3 is slecht. Meer wil ik daarover niet kwijt. Deze keer was ook dag 4 niet om over naar huis te schrijven. Dag 5 heb ik haast de ganse dag geslapen, maar daarna werd het weer beter. Terug op de goede weg. Het eten smaakt, ik kan weer wat doen in het huishouden, zonder er teveel van af te zien. Dag 6 en 7 kom ik terug onder de mensen en geniet ik van het stralende zonnetje en het mooie witte sneeuwlandschap.

Morgen is het dag 8. Dan krijg ik de tweede dosis CMF. Het verhaal van de vorige week zal zich herhalen, met het grote verschil dat er geen derde dosis zal komen. Immers, dag 15 en dag 22 zijn rustdagen. Pas op dag 29 zal de derde kuur beginnen. Dag 29 wordt dan dag 1 van kuur 3. Het lijkt wel wiskunde he?

© Karlijn  Koninckx

Mijn vriendinnetjes hebben me verrast met een verjaardagsfeestje. Hoewel mijn energievlag nog maar half stok hing, heb ik me toch laten verleiden. Bratske had gekookt, super lekker zag het eruit en smaken deed het zo mogelijk nog meer. Onze kok had ervoor gezorgd voor een lichte maaltijd Het was het eerste dat mijn maagje naar binnen kreeg sinds de chemodag op mijn verjaardag, en ik heb mijn bord jammer genoeg niet helemaal uit gekregen. Maar lekker dat het was!!!

Eigenlijk heb ik toch super vriendinnen. Ons Bratske, zoals ik al zei, heeft gekookt. Haar man heeft de haard aangestoken zodat er een gezellige warmte straalde in huis. Erika is komen opdagen ondanks haar stevige verkoudheid. En Stippeltje was er ook, terwijl ze de volgende dag al om 03u30 terug uit bed moest. Ze hadden allemaal leuke geschenkjes mee. Erika had zelfs verjaardagskaarsjes mee voor op de taart. Tot slot hebben ze allen gezongen. 

Wat ben ik toch verwend! Maar ik kan dat goed verdragen hoor J !

© Karlijn  Koninckx

Er is er eentje jarig vandaag. Toch moet ik naar mijn buitenverblijf, voor de volgende chemo.

Een beetje raar, dat wel, maar eigenlijk is het een dag als een andere. Heb een doos chocolaatjes mee voor de verpleegkundigen en al wie mijn deurtje daar voorbij loopt. De man die de kar met het middageten komt ophalen is aangenaam verrast als ik hem naar binnen lonk, en ook de poetsvrouw met haar stralende glimlach, kan genieten van de extra energie van die godensnoep.

Gisterenavond met opa en oma en ons ganse gezinnetje uit eten geweest. Mmmh, lekker. Het smaakte me des te meer, omdat ik wist dat de dag erna mijn geluk weer ging keren. Ik heb er extra van genoten. Het eten was lekker, de sfeer was goed, en opa heeft getrakteerd. Wat wil een mens nog meer?

© Karlijn  Koninckx

Vlak na de chemo ben ik drie dagen misselijk en ziek, daarna mindert de misselijkheid. De week erop herhaalt het verhaal zich en ben ik opnieuw minstens drie dagen misselijk.

Vanaf dan gaat het beter. Ik heb nu twee donderdagen geen chemo en voel me met de dag meer levend worden. De eetlust komt terug, ik kan weer drinken, sta steviger op mijn benen, krijg zin om vanalles te doen. De voorbije tien dagen is ook de pijn in rug en ribben stilletjes beter aan het worden. Of dat iets te maken heeft met de chemo weet ik niet. Normaal gezien heb je niet zo snel een effect van de chemo. Maar ik ben alleszins heel blij met het feit dat de pijn mindert.

Mijn energie komt terug. De laatste tien dagen heb ik elke dag zelf brood gebakken. Ik had er zo’n zin in en het is leuk om eens iets positiefs te doen. Verder ben ik begonnen mijn kleerkast uit te ruimen. Je kent dat wel: de kast hangt vol en toch heb je niets om aan te doen. Hoog tijd om orde op zaken te brengen. Dat werkje is wel minder gunstig voor de pijnlijke rug. Dus doseer ik en werk er elke dag een tijdje aan, waarna ik rust neem.

De voorbije week heb ik het gewaagd om nog eens met de auto te rijden. Ik durfde lange tijd niet met die pijnlijke ribben. Als ik een onverwachte handeling moet doen en mijn tussenribspieren schieten in kramp, dan kan het wel gevaarlijk worden op de weg. Het deed deugd om nog eens zelf inkopen te gaan doen. Aan de winkel leg ik elke aankoop stuk voor stuk in de plooibox in de koffer van de wagen. Thuis gekomen vraag ik dan aan de zoon of hij de doos naar binnen wil dragen. Zo lukt het ook.

Ja, ik voel me terug gelukkig. Minder hulpeloos en afhankelijk van anderen, dat doet deugd.

Volgende woensdag krijg ik de tweede kuur. Dan komt de misselijkheid terug en zal ik het weer twee weken moeilijk hebben. Maar ik weet dat die slechte dagen voorbij gaan en dat het daarna terug beter wordt. Dat is goed om weten. Misschien gaat deze CMF chemo er toch in slagen om me wat meer respijt te geven. Kwalitatief respijt. Zoals de voorbije twee weken. Daar kan ik goed mee leven. Ik kan me zelfs met moeite herinneren dat ik vorige maand zo slecht was. Wat een geluk dat ik de slechte dagen zo snel kan vergeten. Maar ja, ik leef maar één keer en daar moet ik ten volle van genieten. De aanmoedigende berichtjes op mijn blog hebben me geholpen om de slechte dagen te vergeten en weer vol goede moed vooruit te blikken. Hartelijk dank aan alle meelevende bloglezertjes.

© Karlijn  Koninckx

Het is niet gemakkelijk om moedig en flink te zijn en om door te zetten wanneer je kronkelt van de pijn en ziek en misselijk bent. Dan blijft er van goede voornemens weinig of niets over. Dan wil ik liefst in de zetel wegkruipen onder de warme pelsen deken, omringd door kersenpittenzakjes. Moeilijk de juiste houding te vinden, lezen kan niet, tevee kijken is te vermoeiend en aan de laptop zitten te pijnlijk. Alleen genieten van de zalige warmte die de kachel verspreidt. Met de emmer naast de zetel, klaar in geval er een “terugvrachtje” komt. Niemand die me hoort zuchten en klagen, niemand die ziet hoe belabberd ik ben, niemand die me tranen met tuiten ziet snotteren. Van flink zijn is op dat ogenblik geen spoor te bekennen, moedig zijn kan me gestolen worden. Ik wil weg van deze wereld. Slapen brengt enig soelaas, omdat ik minder pijn voel. Suf van de verhoogde dosis morfine, die de pijn moet temperen. Zo glijden de dagen voorbij, op naar de volgende chemo. Dat ik het niet opgeef heeft te maken met instinctieve overlevingsdrang, daar komt geen moed of doorzetting aan te pas.

Wanneer de misselijkheid is weggeëbd en de pijn draaglijker wordt, is het meteen veel gemakkelijker om dapper en flink te zijn. Dan komt de levenslust terug, de zin om iets te doen, het verlangen om terug onder de mensen te komen. Ik ga de spiegel te lijf met potjes antirimpel, teken de weggevallen wenkbrauwen bij, zet de wimpers aan met mascara en borstel wat zonnepoeder over mijn gelaat. Meteen zie ik me liever. Er komt terug uitdrukking op dat ziekelijk bleke gelaat.

Heb ik geluk dat ik zo’n sterk lichaam heb, dat er in slaagt om elke nieuwe aanval op mijn gestel af te weren en weer te boven te komen? Ik geloof het wel. Ik ben er mijn ouders dankbaar voor dat ze me zulke goede genen hebben meegegeven. Eenmaal de ellende voorbij, ben ik alles snel vergeten en kan ik gauw weer genieten van wat het leven te bieden heeft. Dat besef houdt me recht. Het weten dan na regen weer zonneschijn komt. Daaraan trek ik me op, dat probeer ik me in te prenten op ogenblikken dat ik het niet meer zie zitten.

Als je dan zoals ik, op de koop toe het geluk hebt een lieve vriendin te hebben die me met de glimlach naar de kapper brengt (zelf rijden is moeilijk met de gehavende wervels en ribben). Dàn wordt moedig en flink zijn meteen een stuk gemakkelijker.

In de grote spiegel zie ik de geestdriftige kapper, gewapend met kam en schaar, rond mijn stoel dansen. Als een volleerd meester tovert hij mijn te lang geworden en uitgezakte kapsel kunstig om tot een pittig leuke snit, waardoor ik me meteen 10jaar jonger voel. Hij knipt en woelt door mijn haar, hij kneedt het met liefde en kunstenaarschap, en het resultaat mag gezien worden. Oh ja, ik voel me al heel wat flinker en dapperder, ik voel de moed door mijn aderen stromen. Laat de wereld maar komen, we kunnen er weer tegenaan. Het is de eerste dag in lang dat ik terug onder de mensen kom. Ik waag het om samen met die schat van een vriendin een koffietje te gaan drinken, met een lekker stukje taart erbij. Moedig? Flink? … 

© Karlijn  Koninckx

2011 is verdwenen, maar daar gaan we niet om wenen

2012 is al hier, met voor ieder veel plezier

aan alle bloglezertjes 

onze hartelijke wensen voor een zonnig, gezond 

en een heel gelukkig nieuw jaar!

dat in 2012 al onze wensen in vervulling mogen gaan !

Karlijn

Moe, moe en nog eens moe.

Gespannen, opgedraaid als een veer. Gevolg van meer dan 14 dagen constipatie? Ik weet het niet, maar ik ben het beu, meer dan beu, kotsbeu! De kanker, de behandelingen, mijn pijnlijke lijf en leden, mijn futloosheid, mijn zwakke conditie, mijn geklaag en gezaag. Het feit dat de chemo niet wil aanslaan. Dat ik er de bijwerkingen van moet nemen en dat hij toch zijn werk niet doet! De dokter vraagt met aandrang dat ik het moet zeggen wanneer het niet meer gaat. Maar wat is “niet meer gaan” ? Je groeit stap na stap in de pijnen, in de ongemakkelijke soms onmenselijke toestand. Je zit er middenin vooraleer je het beseft. Wat is “teveel”? Het is al zo lang teveel. Ik wil al zo lang dat het ophoudt. Ik hoop al zolang dat ik eens op een dag zal ontwaken uit die afschuwelijke nachtmerrie. Wanneer is het teveel? Wie kan op die vraag antwoorden? Alleen ikzelf zegt de oncologe, waardoor ik het gevoel krijg dat ze alle verantwoordelijkheid op mijn schouders schuift. Een last die ik kan missen als de pest. Is er dan niemand die me kan helpen?

Hoe moet het verder? De tumoren aan de linker kant van mijn schedel blijven groeien. Die voel ik goed zitten, daarvoor heb ik geen dure scans nodig. De dokters vertellen me dat de tumorgroei aan de rechterkant minstens zo groot is. Die kan ik zelf niet voelen, want die zitten aan de binnenkant. Zij schijnen zich meer zorgen te maken over de rechterkant, maar ik heb daar geen last van. Ik voel alleen de tumoren aan de linkerkant, elke dag telkens ik mijn hoofd aanraak. Ze zitten daar, en ze schijnen er graag te zitten, want ze blijven hun nederzettingen uitbreiden, net zoals de Israëli’s doen op het grondgebied van de Palestijnen. Mijn tumoren trekken zich niets aan van de wapens waarmee we hun te lijf gaan, net zo min als de Israëli’s zich iets aantrekken van de wapens waarmee men hen tot rede willen dwingen. Ik ben een machteloze Palestijn in deze ongelijke, hopeloze strijd. 

Denk nu maar niet dat ik het opgeef. Ik wil verder, maar ik weet alleen niet hoe het verder moet! Het wordt me allemaal een beetje te veel. Ik zie geen uitweg meer. De eerste vijftien jaar van mijn ziekte kwam ik er telkens bovenop met enkele ingrepen tussendoor, waarbij het zieke stuk werd weggesneden, en regelmatig een nieuwe hormonale behandeling wanneer de vorige was uitgewerkt. Sinds in 2009 de botuitzaaiingen werden vastgesteld is alles in een stroomversnelling terecht gekomen. Sinds september 2009 ben ik zonder onderbreking in chemobehandeling, de ene na de andere. Elke chemo met zijn eigen niet te ontlopen nevenwerkingen. Bovendien kreeg ik pijnen, die moeilijk onder controle te houden zijn. En de chemo’s met hun afschuwelijke bijwerkingen geven niet altijd de gewenste resultaten. Daarvan word ik moedeloos. Ik krijg wel de lasten van de behandeling, maar de goede resultaten worden me onthouden. Wanneer een chemo niet aanslaat heb ik dat meestal sneller door dan de oncologe. Dan word ik boos en agressief. Waarom doet die vervloekte chemo zijn werk niet? Waarom maakt hij me zieker in plaats van beter? Steeds vaker komt dat duiveltje me in mijn oor fluisteren: “En wat als je de behandelingen zou stopzetten? Misschien zijn het net die vele chemo’s en de scans die je ziek maken?”. Ja, de zin om alles stop te zetten lijkt steeds aanlokkelijker. Terzelfdertijd voel ik me dan een “looser”. Het kan toch altijd erger? Er zijn mensen die veel meer afzien dan ik en die het toch niet opgeven. Waarom ben ik niet flinker? Misschien is het te wijten aan het feit dat ik al bijna 18 jaar aan ’t vechten ben tegen die kanker. Het is een slopende, niet aflatende strijd. Achttien jaar vechten is lang. De grote wereldoorlogen werden sneller beslecht. Ik ben er nog niet in geslaagd ook maar één slag te winnen tegen deze geniepige aanvaller. Integendeel, ik kom er telkens berooid van af. Borst weggehaald, okselklieren verwijderd, eierstokken er uit gehaald, … gewrichtspijnen, conditieverlies, botpijnen, beenmerg beschadigd door bestralingen, oud, moe, versleten, … . Telkens een stapje achteruit in plaats van vooruit.

Waar moet het in godsnaam naartoe? Ik heb geen enkel vooruitzicht meer op een goede afloop. Geen enkel gevecht levert een overwinning. Het is enkel maar uitstel van executie.

Maar ik wil het nog niet opgeven. Ik vraag een afspraak met een andere dokter, ik ga proberen kontakt op te nemen met de oncocoach. Ik ga nog maar eens mijn best doen, omdat ik mijn kindjes zo graag zie, en omdat ik het leven zo graag zie. Daar moet ik aan blijven denken!

© Karlijn  Koninckx

Een eeuwigheid geleden lijkt het, sinds ik nog iets op de blog heb geschreven. Geen nieuws, goed nieuws, wordt gezegd, maar dat is daarom niet altijd zo.

Zenuwpijnen zijn moeilijk te harden weet ik nu uit ondervinding. Het blijft stevig op de tanden bijten, ondanks de vele pijnstillers. Het is een pijn die niet aflaat, dag en nacht, uur na uur, zonder ophouden. Een echte uitputtingsslag. Wat me recht houdt is de hoop dat de bestralingen wat soelaas zullen brengen. Donderdag zijn de bestralingen begonnen. Vijf dagen opeenvolgend, met uitzondering ven het weekeinde, want dan moeten de machines rusten J.

Dinsdagmorgen, de vierde bestralingsdag werd ik wakker met een aangenaam gevoel, haast zonder pijn! Eerst dacht ik dat ik nog droomde en durfde me haast niet te bewegen uit vrees dat de pijn dan zou terugkomen. Maar neen, zelfs toen ik opstond bleef de pijn stilletjes zeurend op een verre achtergrond. Ik stapte voorzichtig naar de badkamer en kroop onder de douche. Daar betrapte ik mezelf erop dat ik zowaar aan ’t zingen was. Ach wat is het leven schoon zonder pijn! Diezelfde dag had ik een afspraak met de radiotherapeute. Zij was opgetogen met het goede nieuws. Ik voelde me als een renpaard dat zopas de eerste prijs had gewonnen, terwijl ik eigenlijk niets in de pap te brokken had.

De nieuwe chemo maakt me niet zo blij. Hij veroorzaakt een tweetal dagen koortsachtige toestanden en maakt me ook zeer misselijk. Zonder Litican zou ik het niet redden. Bijgevolg is de eetlust ook ver te zoeken, zodat de kilootjes en weer zachtjes vanaf glijden. Elke dag voel ik me meer moe dan de dag voordien. Gisteren ben ik de ganse dag niet uit bed geweest. Moe, futloos, uitgeput.

De bloedwaarden doen het niet zo goed. Ik hang altijd tegen de grens van bloedarmoede aan en de witte bloedcellen staan op een dieptepunt waar ze niet bovenuit geraken. De oncologe schrijft Neupogen inspuitingen voor om de aanmaak van witte bloedcellen te stimuleren. Ben benieuwd hoe het verder gaat lopen. Zolang die bloedwaarden niet op peil komen zal er niet veel veranderen. Ach, ik wou dat ik verlost was van die ellendige vermoeidheid. Een mens is nooit tevreden he? Nu zou ik blij moeten zijn dat die zenuwpijnen onder controle zijn, en in plaats daarvan ben ik alweer over iets anders aan het klagen. Foei!

Ik wou echt dat ik eens wat beter nieuws zou kunnen vertellen, maar dat zit er voorlopig niet in. We zullen nog maar wat geduld oefenen en de werking van de Navelbine afwachten. Wie weet …

© Karlijn  Koninckx

Afspraak om 10u op Afereselokaal 1. 

Het was een drukte van jewelste op het dagziekenhuis. Alle verpleegkundigen renden de ene zaal uit en de andere kamer in. Er werd al eens gezucht en de anders zo vriendelijke gezichten stonden vandaag wat ernstig. Naar de geruchten die ik opving was er al een en ander misgelopen. Het was de eerste keer dat ik zo lang moest wachten eer iemand zich om mij bekommerde. Het was 10u40 en ik werd wat zenuwachtig. Om 11uur moest ik nog een verdieping lager zijn, op de bestralingsafdeling, voor een simulatie. Daarna moest ik nog een bloedtransfusie krijgen en dat duurt maar liefst 2u30 per eenheid. Hoe lang zou deze dag weer duren? Ik ging eens horen op het secretariaat en ze beloofden zo meteen iemand te sturen. Blijkbaar waren er weer heel wat overboekingen vandaag en het personeel kon de klus niet klaren. Rond tien voor elf werd ik dan toch aangeprikt, net op tijd om de trap naar beneden te nemen en me daar te gaan aanmelden voor een nieuwe wachttijd. Het kon wel eventjes duren zei de vriendelijke verpleegkundige van de bestralingseenheid. Na een tijdje in de wachtzaal kreeg ik een pijnaanval. Het tabletje Oxynorm kon niet helpen deze keer. Ten einde raad strompelde ik de gang van de simulatoren in en vroeg of ze me ergens konden laten plat liggen. Dat is de houding waarin ik het minste pijn had. Een vriendelijke verpleger nam me mee naar een soort brancard in de gang, waar ik de rest van de wachttijd kon doorbrengen. Met een uur vertraging kwam de radiotherapeute me opzoeken. Ze vertelde dat er niet alleen op lumbaal 4 een tumor groeide, maar dat er ook meerdere kisten zaten op het heiligbeen, die eveneens de pijn in het bekken konden veroorzaken. Ze overwoog daarom niet alleen de wervel, maar ook het onderliggende deel tot en met het sacrum te bestralen. Ze zou daarover eerst nog overleggen met de radiologen van de nucleaire afdeling.

Toen ik haar mening vroeg over het bestralen van het schedeldak, zoals de oncologe een tijdje terug had voorgesteld, wuifde ze die mogelijkheid meteen van tafel. “Je hebt intussen zoveel knobbels over de ganse schedel, dat het niet mogelijk is te bestralen zonder de hersenen mee te bestralen” zei ze. Ingeval er later letsels zouden ontstaan in de hersenen zelf, dan zou er geen mogelijkheid meer zijn om die letsels nogmaals te behandelen, omdat de maximale bestralingsdosis dan reeds bereikt zou zijn. Goed, alweer een probleem van de baan!

Enige tijd later kreeg ik mijn pasje voor toegang tot de speciale parking vlakbij de bestralingseenheid en het kaartje met afspraken voor vijf bestralingssessies, met ingang van eerstkomende donderdag. Kort daarna lag ik onder de simulator en werden onder toeziend oog van de scanner de nodige merktekens gezet op buik en flanken. Tien minuten later kon ik weer naar boven voor de bloedtoevoer. Het was één uur geworden, net op tijd om de laatste schotel soep en boterhammen te krijgen.

Omstreeks vier uur zat mijn ziekenhuisdag er op en kon ik naar huis. Dochterlief speelde vakkundige taxi en bracht me veilig thuis.

© Karlijn  Koninckx

Vandaag al vroeg naar Hasselt. Eerst een inspuiting halen met radioactieve stof en enkele uren later de botscan. Met die botscan wil de oncoloog nagaan vanwaar die plotse hevige pijnen komen ter hoogte van de rechter achterkant  van het bekken. Tussen de spuit en de botscan in, was er een CT  gepland van de schedel, om te zoeken naar een verklaring voor de hoofdpijn.

Het werd een super pijnlijke dag. Ik vond geen houding om te staan en zitten was al helemaal onmogelijk. Na de onderzoeken bleef er nog veel tijd over voor ik bij de dokter terecht kon. Toch ben ik meteen naar de dagzaal gestrompeld. Ik heb er uitgelegd dat ik zoveel pijn had en amper kon zitten of staan. Die schatten van verpleegkundigen hebben meteen het nodige gedaan om een bed klaar te maken en ze hebben me een pijnstiller per infuus gegeven. Daarop ben ik prompt in slaap gevallen, tot ik gewekt werd door de dokter die naast mijn bed stond.

Ze kwam me de resultaten meedelen en aan de ernst op haar gezicht wist ik meteen dat er iets niet pluis was. Eerst en vooral wees de botscan overal een verhoogde kankeractiviteit aan. Zowel op de reeds bestaande letsels als op een paar nieuwe plaatsen. De vorige chemo met Xeloda heeft dus niet zoveel resultaat opgeleverd. Over de nieuwe chemo met Navelbine kon nog niet veel gezegd worden, aangezien ik nog maar twee dosissen heb gekregen.

De pijn ter hoogte van mijn linker lies, waardoor ik soms op dat been niet kon staan, is te wijten aan een nieuwe breuk aan de voorste arm van het schaambeen. Daar is niet zoveel aan te doen, gezien die zone reeds de maximale bestralingsdosis heeft gekregen.

De pijn aan de rechter bil is een gevolg van een nieuw gezwel op een lumbale wervel (ben vergeten dewelke), waardoor een zenuw wordt afgekneld. Die pijnen zijn dus zenuwpijnen. Na een gesprek met de radiotherapeute wordt aangeraden die wervel te bestralen, in de hoop de woekering te stoppen en de pijn te minderen. Laat ons hopen dat het lukt? Maandag moet ik naar de radiotherapie voor een simulatie en aftekening  van de te bestralen zone.

In de schedel is een sterk vergrote activiteit gemeten. Niet alleen op de gekende plaatsen aan de linker kant, maar er blijkt nu ook aan de rechter voorkant een nieuwe haard te zitten. Misschien kan die de verschuiving van hoofdpijnen van links naar rechterkant verklaren. Ik hoop maar dat daar ook niet zo’n buil te voorschijn komt? Alle andere botuitstulpingen zitten voorlopig nog verborgen onder mijn hoofdhaar. De nieuwe haard zou ter hoogte van het voorhoofd zitten! Afwachten wat dat gaat geven.

Ten slotte vernam ik dat er ook een tumor zat op het schouderblad (wist ik niet) en nu toont de botscan ook zwarte vlekken aan de knieën, vooral links. Dat verklaart de pijn aan linker knie.

Een echte verbetering hebben die scans toch niet aangetoond he? Integendeel, het gaat helemaal niet de goede kant op  L. 

Verklaringen hebben we nu wel. Volgende stap is afwachten wat er aan te doen is.

Maandag wordt opnieuw een lange ziekenhuisdag, niet alleen door de simulatie, want dat gaat vrij snel. Maar blijkbaar zijn de rode bloedcelletjes veel te laag in aantal en moet ik bloedeenheden bij krijgen. Uit ervaring weten we dat daar heel wat tijd inkruipt.

Ik weet niet of ik  nu blij moet zijn of niet. Ik weet wel wat er aan de hand is, maar veel goed nieuws was er toch niet bij …

© Karlijn  Koninckx

Als titel wou ik schrijven “hoe goede vriendinnen je kunnen redden wanneer je dreigt weg te zakken in een dipje”. Maar dat zijn teveel woorden. Een titel moet kort en bondig en krachtig zijn hebben we altijd geleerd. De titel “dipje” is alleszins kort genoeg, maar of hij de lading dekt van dit berichtje betwijfel ik. Daarom heb ik er Brats (*) aan toegevoegd. Dat is toch duidelijker, niet? J

Als je maar genoeg klachten hebt en slecht uitgeslapen bent, dan glijd je gemakkelijk in een dipje. Dat gaat helemaal vanzelf. Als een hoopje miserie opgerold in de zetel probeerde ik de tijd rond te krijgen tot het volgende ziekenhuisbezoek. Je kan je zelfs koesteren in zo’n vlaag van teneergeslagen zijn.  De pijnstillers brachten wel wat soelaas, maar ik verging van zelfmedelijden en gezien ik toch lange dagen alleen thuis zat, kon ik naar hartelust jammeren en de tranen de vrije loop laten. Soms kan een huilbui opluchting brengen, maar het mag niet te lang duren, want dan verdrink je erin.

Wanneer zo’n dipje te lang dreigt te gaan duren komt het ogenblik dat goede vriendinnen onbetaalbaar zijn. Terwijl ik nog wat lag te snotteren ging de telefoon met de boodschap dat het veel te mooi weer was om binnen te zitten. Bratske deelde me resoluut mee dat ze me hoe dan ook “uit mijn kot” zou komen halen. Ik mocht babbelen of zwijgen of snotteren of lachen of klagen, … zij zou luisteren. We konden gaan wandelen of ergens iets gaan drinken, of langs de winkels lopen, kortom, alles was mogelijk. Eerst wou ik haar voorstel afwimpelen. Ik voelde me absoluut geen goed gezelschap en ik heb niet graag dat anderen zich voor mij opofferen. Maar Bratske was niet van haar voorstel af te brengen en uiteindelijk heb ik me laten overhalen. Ik zal haar altijd dankbaar blijven, want het was precies dat duwtje in de rug dat ik nodig had om uit dat duister gat te geraken. Na ons uitje voelde ik me opnieuw meer mens. Ik had mijn hart eens kunnen luchten en daarna was het gespreksonderwerp als vanouds verschoven naar allerlei ditjes en datjes. We hebben gelachen en gesnoept van een lekkere wafel met slagroom. Wat moet een mens meer hebben om zich goed te voelen?

Dank u wel lieve Brats, mijn redder in nood, omdat je met mij wou gaan bratsen!

(*) Brats: Zoals ik waarschijnlijk al in een vroeger berichtje vertelde betekent bratsen in de Tiense volkstaal zoiets als op zwier gaan. Aangezien het bewuste vriendinnetje altijd te vinden is om samen op zwier te gaan, kreeg ze de bijnaam “Bratske”.

© Karlijn  Koninckx

Hoe vaak heb ik in de eerste vijftien jaar van mijn ziek zijn niet gezegd hoe gelukkig ik was dat ik nergens pijn had. Welnu, de laatste twee jaar is daar wel een grote verandering in gekomen. Ik weet nu wat pijn is, dat kan ik je verzekeren.

De nacht van donderdag op vrijdag ben ik driemaal moeten opstaan van de pijn. Hoe moest ik dat in hemelsnaam volhouden tot volgende week. Vrijdagmorgen vertrok ik op boodschappen. Zelfs die korte ritjes in de auto waren haast niet vol te houden en je kan nu eenmaal niet rechtstaand auto rijden. Hoe moest dat verder. Ik stond daar langs de weg, huilend van de pijn. Ik besloot bij de huisarts langs te gaan. Die stond altijd open voor al mijn klachten. Misschien kon zij een oplossing vinden. Ik belde haar op en mocht tegen de middag nog langs komen. Zij heeft me grondig onderzocht en ze vreest dat het mogelijk weer om een spontane breuk zou kunnen gaan. Ze heeft me Oxynorm voorgeschreven, een pijnstiller op grond van morfine, maar die met de morfinepleisters gecombineerd kan worden. Met die zuigtabletjes zou binnen het half uur een verbetering moeten optreden. Zo niet, dan mocht ik twee tabletjes nemen. Ik had haar van opluchting kunnen omarmen. Meteen naar de apotheek waar ik net voor sluitingstijd nog kon binnen wippen. Na een half uur werkte het tabletje nog niet echt, maar ik was zo doezelig van de morfine dat ik prompt in de zetel in slaap viel. Ik heb toch tot vijf uur kunnen slapen. Met het volgende tabletje werd de pijn toch minder en kon ik voor het avondeten zorgen. Oef! Je zou haast gek worden van die pijn.

© Karlijn  Koninckx

Ja wadde! Ik hoopte er met een beetje rusten weer bovenop te geraken, maar dat is absoluut niet gelukt. Het werd alsmaar slechter. Dinsdag kreeg ik opeens pijn, diep in mijn rechter bil. Ik had al wel een aantal dagen een sluimerend zeurend gevoel in mijn bekkenbeenderen, maar niets om me ongerust over te maken. Het doet altijd wel ergens pijn. Aan de rugwervels, aan mijn hoofd, mijn lies, … . Nu was het zo opeens van de ene dag op de andere een stevige pijn, aan de achterkant van het bekken, aan de rechterkant. Zo’n plots opkomende pijnen voorspellen meestal niet veel goeds. Woensdag was het nog erger. Op sommige ogenblikken kon ik het haast uitschreeuwen van de pijn. Vooral zitten was bijzonder moeilijk. Het beste was rechtstaan, zachtjes heen en weer wiebelen of wat wandelen en onderwijl over de pijnlijke plek wrijven. Gelukkig kon ik donderdag naar het ziekenhuis. Daar zouden ze me wel kunnen helpen.

Donderdag was ik al vroeg in Hasselt. Er was niet veel volk. De stoel stond op mij te wachten. Aanprikken, bloed nemen, eventjes spoelen en klaar. Wachten op de dokter. Ik moest stevig op mijn tanden bijten en kon niet blijven zitten, hoe comfortabel die stoelen ook zijn. Ik ging in de gang wat ijsberen en keek om de haverklap naar de grote klok die daar hangt. De minuten leken wel uren. Eindelijk mocht ik bij de dokter. Ik vertelde dat ik zoveel pijn had. Hij bekeek de scans nog eens zorgvuldig en zei dat er niets te zien was. Waarom heb ik dan zo’n pijn? Hij wist het niet. Die vervloekte scans. Als er niets op te zien is lijkt het alsof je enkel ingebeelde pijn hebt, en dat maakt me woest. Komaan dokter, zei ik ietwat opgewonden. Op de scans van mijn schedel is ook niets te zien en nochtans zie je die dikke knobbels op mijn hoofd staan. Die beeld ik me toch niet in? En toch staan ze niet op die scan!? Ik werd er wanhopig van. De dokter wist er geen raad mee en schreef me een nieuwe scan van de schedel en een volledige botscan voor. Voor de rest, was het dus wachten op de resultaten volgende week. Wat later bleek dat de witte bloedcellen te laag stonden voor een volgende dosis chemo. Verdorie! Helemaal voor niets naar Hasselt gekomen: geen chemo gekregen en wat nog erger was: niets tegen de pijn!

© Karlijn  Koninckx

Een weekje rust tussen twee chemobeurten kan deugd doen. Ik verzorg me goed en rust veel, want vrijdagavond en zondagmiddag zijn we uitgenodigd op een familiefeest. Ik wil er absoluut bij zijn en het is me gelukt. Het etentje op vrijdagavond was super, maar halverwege de maaltijd moest ik toch eventjes gaan liggen. Ik had pijn bij het zitten en last aan maag en darmen. Er was een goede opgewekte sfeer en het eten was veel te lekker om te laten staan. Op het zondagmiddagfeest waren de maag- en darmklachten opgeklaard, maar ik was heel moe. Het aangename gezelschap en de vrolijke sfeer trokken me erdoor. Alweer een geslaagd weekeinde. 

Maandagmorgen werd ik wakker met een kater. Alles deed pijn, ik voelde me doodmoe en misselijk. Ik moest voor niets opstaan en bleef dus tot de middag in bed. Toch voelde ik me daarna niet beter. Dat wordt weeral zo’n verloren dag, bedacht ik. Misschien de prijs die ik moet betalen voor al die leuke feestjes van de voorbije weken? Wel, ik heb het er voor over! Wat denkt die stomme kanker wel. Door zo een beetje moeilijk doen kan hij de feestvreugde niet teniet doen hoor. Ik heb ervan genoten en zou het zo opnieuw doen. Terzelfdertijd besef ik dat het goed is dat er nu een wat kalmere periode aanbreekt. Zo kan ik weer op krachten komen. 

Het enige feestje in de nabije toekomst is de verjaardag van mijn allerliefste. Daarna moet ik zien in volle vorm te geraken voor kerstmis. Bij mijn man was het de gewoonte om elke kerstavond bij de mama te vieren. Sinds ze gestorven is, neemt elk jaar één van de kinderen deze taak van haar over. Om de zeven jaar is het onze beurt en raad eens? Ja, dit jaar gaat kerstavond bij ons door. Als iedereen komt zijn er 29 volwassenen(kinderen en kleinkinderen) twee jonge kleinkindjes en 5 achterkleinkindjes van oma Machelen. Dat wordt even puzzelen om de tafels en stoelen gezet te krijgen in een woonkamer die daar absoluut niet voor geschikt is en dan nog wat kopbrekens om een haalbaar menu klaar te toveren. Met haalbaar bedoel ik een maaltijd die bij iedereen warm op tafel komt. Eerst hadden we een kok voorzien. Dat leek een prima oplossing. Hij zou zorgen voor borden, glazen, bestekken en de afwas voor zijn rekening nemen, maar toen hij er het prijskaartje bij legde vielen we steil achterover. We hebben nog even getwijfeld, maar uiteindelijk hebben we besloten het zonder kok-aan-huis te doen. Mijn man, die nooit in paniek geraakt heeft me gerust gesteld door met zijn zachte stem en de nodige overtuiging te zeggen: maak je geen zorgen schattenbol, het komt wel in orde. Zodus probeer ik me geen zorgen te maken …

© Karlijn  Koninckx

Een beetje schoorvoetend betreed ik het ziekenhuis. Vandaag vroeger dan anders. Er zijn eerst twee scans gepland. Dat brengt altijd wat ongerustheid mee over het resultaat. In de wachtzaal krijg ik die grote fles contrastvloeistof met een afschuwelijke anijssmaak voorgeschoteld. Die moet zo snel mogelijk naar binnen gegoten worden. Officieel heet het dat je er een uur de tijd voor hebt, maar ervaring leert dat ze je soms veel vroeger komen halen, als het minder druk is. De meneer naast mij gruwt evenzeer van het slecht smakende goedje. Hij grommelt, maakt rare geluiden en herhaalt voortdurend ‘bah, bah, ik lust dat niet’. In de scanruimte krijg ik een infuus aangeprikt, wat niet zo vlot lukt omdat mijn aders het stilaan laten afweten. Als kers op de taart krijg ik nog wat vloeistof in de endeldarm gespoten als een soort mini lavementje. Vanaf dan is het billen samenknijpen, terwijl ik langzaam in het apparaat wordt geschoven. Een koude stem klinkt door de luidspreker: “ademen, diep ademen, en … uitademen”. Ondertussen schuif ik heen en weer door het toestel. De stem klinkt nog een keer en kort daarna is het onderzoek afgelopen. Ik maak een kort spurtje naar de WC en haal het maar net.

Daarna zak ik lusteloos af naar de dagzalen oncologie en laat me in de wachtkamer op de bank zakken. Ik voel me beter dan de twee vorige dagen, maar echt top is het nog niet.

Ik probeer er niet aan te denken dat ik straks opnieuw vergiftigd word. Hoewel ik veel vroeger ben dan voorzien krijg ik toch een stoel aangewezen. Er had iemand afgebeld (kan ik inkomen J). Bij de dokter verneem ik dat mijn rode bloedcellen deze keer ok zijn, maar de witte bloedcellen zijn al aardig in aantal gezakt. Toch krijg ik mijn tweede infuus met Navelbine toegediend. Ik bel op tijd naar de taxi en deze keer moet ik helemaal niet wachten. Op weg naar huis kan ik mijn ogen niet openhouden. Na een klein  uur doezelen word ik thuis afgeleverd door de altijd vrolijke en bezorgde taxi.

Oef, toch weer een ziekenhuisdag achter de rug!

© Karlijn  Koninckx

Meestal wandel ik het ziekenhuis binnen als een gedwee lammetje, maar soms gaat het niet zo vlot. Dan heb ik zin om de oncologe eens goed uit te kafferen omdat ze me geen middel kan geven dat me geneest. Dan wil ik al het ziekenhuismateriaal in mekaar rammen, tegen de muren aangooien, met een woeste zwaai van de tafel vegen. Dan zou ik willen roepen en tieren en tekeergaan als een wildebeest.

Maar dat zou inderdaad geen verschil uitmaken. Die smerige kanker zit in mijn lijf en gaat rustig verder met zijn verwoestende werk. Ik kan niets anders dan lijdzaam ondergaan. Ik moet niet alleen die kanker ongemoeid laten verder vreten in mijn lichaam, ik moet bovendien haast elke week een dosis dodelijk gif in mijn lijf laten pompen, zonder dat ik ook maar in de verste verten weet welk resultaat dat gaat opleveren.

Het vraagt soms een enorme zelfbeheersing om kalm te blijven en alles rustig zijn gang te laten gaan. Het is ook zo dat nu ik weet dat ik tot mijn laatste dagen chemo zal moeten krijgen, die onmacht alleen maar groter wordt.

Gisteren en vandaag had ik zo’n dagen van totale onmacht. Onmacht die een razernij opwekt maar die uiteindelijk toch eindigt in gelatenheid, met veel tranen en verdriet.

Vandaag, zaterdag, een schitterend zonnige dag, geen enkel wolkje aan de helderblauwe hemel: zalig! We hebben afgesproken om met de vriendinnen een dagje naar Maastricht te trekken. Daar aangekomen konden we net het allerlaatste tafeltje bemachtigen in de zon op een terrasje aan het Vrijthof bij de Sint Servaaskerk. We hebben genoten van het zonnetje en van het lekkere eten. De rest van de dag hebben we doorgebracht met rondslenteren door het gezellige stadje. We brachten een bezoek aan de voormalige Dominikanenkerk, waar sinds 2006 een boekhandel is gevestigd. Daarna zijn we ook een kijkje gaan nemen in een andere kerk waarvan de bestemming geheel werd veranderd: de Kruisherenkerk. Het Kruisherenhotel is ondergebracht in het voormalig Kruisheren klooster in het centrum van Maastricht. Samen met de kerk is dit complex veranderd in een speciaal design hotel. In dit hotel komen een klassieke en moderne stijl samen. Het was indrukwekkend om zien. We hebben in een van de salonnetjes in een nis van de voormalige kerk een theetje gedronken en hebben er lang en gezellig getetterd. Na nog een gezellig en superlekker etentje bij ‘Pieke Potloed’ kwam er een einde aan onze leuke uitstap. Ik was doodmoe, had overal pijn, maar was tegelijk ook heel gelukkig met onze geslaagde uitstap.

© Karlijn  Koninckx

Vandaag, de 13^de, was het vroeg dag. Om 7u30 kwam de taxi me ophalen. De oncologe verwachtte dat ik opnieuw slechte bloedwaarden zou hebben en dat ik dus bloedeenheden zou moeten krijgen. Daarom had ze me zo vroeg gepland. Als ik vroeg genoeg in het ziekenhuis was zou alles in één dag kunnen en moest ik de volgende dag niet terug naar Hasselt. Maar, wonder boven wonder waren de bloedwaarden net goed genoeg om extra bloedeenheden overbodig te maken. Dat was goed nieuws.

Echter, blijkbaar zit er achter elk beetje geluk weer een beetje tegenslag. Xeloda, de chemo die ik de laatste maanden nam, schijnt zijn werk niet meer te doen. Dus stelt de oncologe me een nieuwe cocktail voor: Capecitabine® wordt vervangen door Navelbine ®. Van februari tot oktober heeft de Capecitabine gewerkt. Amper negen maanden! Jeetje, ik zal het beter moeten aanpakken, want aan dit tempo gaan de mogelijke chemo’s snel opgebruikt zijn, en wat moeten we dan?

Omdat we dachten dat het zo’n lange dag zou worden, was mijn dochter meegegaan naar het ziekenhuis. Gezien ik vandaag geen extra bloed en alleen een infuus moest krijgen, was ik veel vroeger klaar dan verwacht. We gingen ’s middags gezellig iets eten in de brasserie tegenover het ziekenhuis. Toen we daar bijna klaar waren belde ik de taxi. Die had het echter extra druk vandaag zodat we uiteindelijk anderhalf uur hebben moeten wachten eer hij er aan kwam. Tegen de tijd dat de taxi kwam was de zon al heel laag gezakt en was het redelijk fris geworden. We gingen schuilen in het bushokje. Er kwam een bus voorbij, waarin iemand heftig zat te wuiven naar ons. Opeens herkende ik Christiane! Wij schijnen mekaar overal tegen te komen! Niet te geloven.

© Karlijn  Koninckx