Wanneer ik enkele uren later, na het infuus, uit het Tiense ziekenhuisbed glijd, heb ik pijn aan de bekkenbodem. Ik kan zelfs niet goed steunen op mijn linkerbeen. Vermoedelijk heb ik wat slecht gelegen of te lang in dezelfde houding gezeten in dat ziekenhuisbed?

   De volgende morgen is de pijn aan de linker bekkenbodem in hevigheid toegenomen, zo sterk dat hij me de pijn aan mijn ribben haast doet vergeten. De dagen daarop wordt het stappen me steeds moeilijker.

   Een van de volgende dagen verschijnt er een knobbel bovenop mijn schedel, precies in het midden. Twee dagen later komt er een tweede, langwerpige buil ter hoogte van mijn slaap. De knobbels jeuken en het lijkt alsof ik ze voel groeien.

   Mijn man is helemaal niet gerust in deze gang van zaken en heeft op zijn werk contact opgenomen met de arts die zich bezighoudt met het ontwikkelen van kankermedicatie. Die dokter raadt hem aan om zo snel mogelijk tweede advies in te winnen.

© Karlijn  Koninckx

   De volgende dinsdag meld ik me in het andere ziekenhuis voor de PET CT scan van de thorax.

Alles verloopt volgens afspraak, maar ik krijg de specialist niet te zien. We zitten dan ook op Gasthuisberg. Blijkbaar blijft het contact tussen radioloog en patiënt hier nog steeds tot een minimum beperkt. Wanneer ik naar de resultaten vraag zegt de verpleegkundige me dat de dokter de resultaten diezelfde avond zal protocolleren en doorsturen naar de  arts die het onderzoek heeft aangevraagd. Dat is goed nieuws, want ik zou die resultaten liefst aan de oncoloog bezorgen voor ik morgen die chemo krijg.

   Woensdagmorgen meld ik me op de afdeling oncologie, maar van de arts geen spoor. Zonder zijn toezegging kan de chemo niet toegediend worden, zegt de verpleegkundige.

Terwijl ik zit te wachten bel ik naar de huisarts, maar die heeft nog geen resultaten ontvangen. De tijd kort. Ten einde raad bel ik naar de arts in Gasthuisberg. Ik krijg hem aan de lijn, maar hij wil me niets vertellen. Hij zal het wel met de oncoloog bespreken zegt hij. Mijn eigen gezondheidstoestand is blijkbaar staatsgeheim nummer één, enkel bespreekbaar tussen artsen onderling, maar zeker niet met de patiënt. Maar het feit dat hij me over de telefoon niets wil zeggen maakt me ongerust. Er is waarschijnlijk iets te zien op de scan dat niet in orde is.

Ik bel nog eens terug naar de huisarts die vertelt dat de resultaten net zijn binnengelopen. Er werden botuitzaaiingen vastgesteld in de negende rib, maar ook in de meeste wervels en in de heupbeenkam. Die pijnlijke rib was dus toch niet zo onschuldig als ik had gehoopt. Wat nu gedaan?

   Anderhalf uur later komt de arts aangerend. De wachtzaal puilt uit van de zenuwachtig wachtende mensen.

Als het mijn beurt is breng ik de oncoloog wat aangeslagen op de hoogte van de scanresultaten, maar hij zegt afwezig dat hij zoiets had verwacht. Ontzet sper ik mijn ogen open bij zijn laconieke reactie. Ik vraag hem of de chemo  in dat geval niet moet worden aangepast, maar hij antwoordt terwijl hij mijn vraag verstrooid wegwuift, dat de voorgeschreven chemo meer dan afdoende is.

Even later lig ik aan een infuus.

© Karlijn  Koninckx

   Het is ontzettend druk in het ziekenhuis. De wachtkamer zit vol patiënten die hun beurt afwachten. Hier en daar valt een diepe zucht, want de afspraken hebben allemaal vertraging opgelopen en niemand wacht graag.

Eindelijk word ik binnengeroepen. Terwijl de oncoloog de grafiek met de tumormerkerwaarden bekijkt, vertel ik hem dat de huisarts een PET-CT scan heeft aangevraagd voor die pijn in mijn linker zij. Hij reageert er niet echt op.

Even later geeft hij toe dat de zes maanden durende behandeling met Faslodex niet het minste resultaat heeft opgeleverd. Er is wellicht iets aan het groeien dat niet hormoongevoelig is, mompelt hij.

Dan stelt hij met duidelijker stem voor om vanaf volgende week een lichte chemo toe te dienen.

   ‘Daarmee krijgen we die kanker gauw weer onder controle’, verzekert hij me.

   ‘Denkt u?’ vraag ik aarzelend en hoopvol tegelijk.

   ‘Ja hoor!’ antwoord hij energiek.

   ‘Tenslotte  ben je geen kankerpatiënt, hee?’ voegt hij er nog aan toe.

Verbijsterd staar ik hem aan. Geen kankerpatiënt? Wat ben ik verdomme dan wel, denk ik opeens woedend. Een aanstelster of zo? Op dat ogenblik had ik hem kunnen wurgen.

Ik ben zo overstuur dat ik geen woord meer kan uitbrengen.

   ‘Ik zie u volgende week woensdag om halftien hier op de afdeling’ zegt hij nog.

Met een schouderklopje werkt hij me de deur uit.

Beduusd sta ik in de gang.
Volgende week chemo, geen kankerpatiënt, iets anders aan het groeien, het raast allemaal door mijn hoofd.

Ik weet niet meer wat ik moet denken.

© Karlijn  Koninckx

   Bij mijn terugkeer uit Sicilië heeft de reismicrobe me weer goed te pakken. Hoe deugddoend is het om eens uit de dagelijkse sleur te stappen. Op reis is er zoveel afleiding dat de kankermuizenissen in een verre uithoek van mijn hersenpan kunnen weggestopt worden.

Jammer genoeg gaat mijn lieve echtgenoot niet zo graag op reis. Hij vindt zijn grootste vreugde in het thuis in de tuin werken of verder knutselen aan zijn grote vogelkooi.

   Tijdens een gezellige babbel brengt een goede vriendin onze plannen voor een reis naar Buenos Aires opnieuw ter sprake. Ze heeft van Lufthansa een aanbieding gekregen voor een heen- en terugreis aan halve prijs, weliswaar onder enige voorwaarden. De reis moet geboekt worden vóór oktober en het vertrek moet plaats vinden tussen januari en april 2010. We twijfelen en wikken en wegen en overleggen met een derde vriendin, maar aangezien ik me goed voel lijken er geen tegenaanwijzingen voor een volgende reis in het voorjaar.

  We zoeken op het internet naar een verblijfplaats en maken een kostenraming op. Die lijkt nogal mee te vallen. In de euforie van de voorbije vakantie hakken we enkele dagen voor vervaldatum de knoop door en we boeken met zijn drieën onze vlucht met vertrek half maart. Dolenthousiast begin ik meteen met de voorbereiding, want aangezien ik reeds eerder naar Buenos Aires ben geweest zal ik de vriendinnen moeten gidsen.

Het leven ziet er goed uit. Net terug van vakantie en reeds plannen voor een volgende. Wat ben ik toch een gelukzak!

   Een week later zou ik anders piepen, maar dat kon ik toen nog niet weten.

© Karlijn  Koninckx

   Over de pijn in mijn rug maakte ik me niet zoveel zorgen. Ik had al eerder rugpijn gehad, en dat sleuren met valiezen zal er wel geen goed aan gedaan hebben. De pijn in mijn rib was nieuw. Zou ik zonder het te beseffen toch ergens tegenaan gestoten zijn? De pijnlijke rib voelde over de ganse lengte aan als een blauwe plek en ter hoogte van de linker buitenboog was een lichte zwelling te voelen waar het extra pijn deed. Ik bleef er de ganse twee weken van onze vakantie last van hebben, maar dat kon de pret niet bederven. Het werd een super vakantie.

   Terug thuisgekomen ging ik op aanraden van mijn echtgenoot toch naar de dokter om een RX te laten maken van de ribbenkas. Op de foto bleek geen breuk of iets anders verkeerds te bespeuren en de huisarts stelde me gerust. Het was misschien een kneuzing? De behandeling was in beide gevallen dezelfde:  enkele weken rusten en voorzichtig zijn. Een rib kan je immers niet in een gipsverband steken.

Kort nadien, bij een volgend bezoek aan de huisarts, vroeg ze hoe het zat met die pijnlijke rib. Toen ik antwoordde dat de pijn onverminderd aanhield toonde ze zich bezorgd. Ze gaf me een voorschrift voor een Pet CT-scan. Daarop kunnen we veel meer zien en dan kunnen we gerust zijn dat er niets anders aan de hand is, zei ze.

Ik was niet echt ongerust, want de huisarts was dat ook niet. Toch wou ik weten wat er nu die pijn veroorzaakte aan mijn linkerzij. Diep inademen was moeilijk en hoesten of niezen haast onhoudbaar pijnlijk. Ik kon op die zij niet liggen en ’s nachts werd ik wakker telkens ik van houding wou veranderen.

Daar moest een eind aan komen.

© Karlijn  Koninckx

   Onze vakantie op Sicilië was zalig. Ik was dolblij dat de kinderen nog eens mee wilden gaan. We vertrokken met eigen wagen naar Zwitserland waar we de eerste nacht doorbrachten. Vandaar ging het de volgende dag naar Genua, waar we ’s avonds met wagen en al aan boord gingen van een groot cruiseschip met de veelbelovende naam La Superba. Dat schip zou ons na eenentwintig uur varen aan land brengen in Palermo, de hoofdstad van Sicilië.

   We waren al vroeg in Genua en besloten wat rond te lopen in de stad alvorens aan boord te gaan. Er bleek in Genua een groot zee-aquarium te zijn, waarvoor we op verschillende plaatsen richtingaanwijzers gezien hadden. Het aquarium zelf met bijhorende parkeerplaats vinden was andere koek. De wegaanduidingen in Italië zijn nauw verwant aan die in ons eigen land. Wanneer je de weg kent is er geen probleem, maar in het andere geval ben je hopeloos verloren. We verdwaalden een paar keer, waarna ik besloot in mijn beste Spaans –want Italiaans ken ik niet- de weg te gaan vragen aan de loketbediende van een andere parking. Achter onze auto werd meteen luid getoeterd wegens het oponthoud en ik haastte me terug. In mijn haast bleef ik met mijn voet haperen achter de uitstekende poot van het dranghekken waar ik langs moest. Ik maaide met de armen in het rond in een poging om mijn evenwicht te bewaren en ik slaagde er op het nippertje in om niet languit op mijn buik te landen. Terug in de wagen had ik een stekende pijn aan de linkerzij en aan mijn rug. De pijn was zo hevig dat ik me afvroeg of ik mijn rib zou gebroken hebben. Dat leek zo onwaarschijnlijk dat ik de gedachte onmiddellijk uit mijn hoofd bande.

© Karlijn  Koninckx

   Het zomert volop in onze tuin en ik geniet. Het is lang geleden dat ik nog eens aan de vijver gezeten heb. Toch is het hier prachtig. De vijver ligt achteraan in de tuin en vanop de houten vlonders geniet je van een prachtig uitzicht. Een gele kwikstaart houdt me gezelschap. Hij wipt op en neer over de stukken rots die het water afboorden en doet af en toe kopje-duik in het water. Even later vliegen onze twee boerenzwaluwen scheerlings over het wateroppervlak en nemen in hun snelle vlucht een hapje water mee. Ze hebben in de koeienstal een nest gebouwd en zorgen voorbeeldig voor hun vier jongen die weldra gaan uitvliegen. Twee glanzend groenblauw gekleurde libellen schieten als helikoptertjes voorbij. Heel even hangen ze bewegingloos in de lucht, wat later vliegen ze geruisloos verder.

Het is hier erg rustig. Mijn vermoeide en door de Faslodex gezwollen benen hangen lekker koel in het frisse water. Ik geniet van deze korte ogenblikken van stil geluk. Op zulke ogenblikken is het leven de moeite waard.

   Onze dochter kreeg voor haar verjaardag een kleurrijke hangmat waarin je heerlijk kan uitrusten. Het is eigenlijk een hangzetel, want hij hangt slechts aan één punt op. Ik laat me erin zakken en lig op mijn rug met de benen ietwat opgetrokken. De wind laat de zetel schommelen en ik voel terug het zachte heen en weer gewieg en de geborgenheid uit mijn kindertijd, waar ik zo van kon genieten. De wind speelt voorzichtig met mij en mijn zetel. We draaien heel langzaam rond en blijven zalig zachtjes wiegen. Af en toe schijnt de zon op mijn benen, dan draaien we weer weg in de schaduw. De hangmat omarmt me helemaal en geeft een gevoel van rust en veiligheid. Ik sluit de ogen en doezel weg.

© Karlijn  Koninckx

   Hoewel de Faslodex niet de verwachte reactie oplevert, zal ik er toch een tijdje verder mee moeten. Het resultaat is na vier inspuitingen nauwelijks merkbaar. Elke maand ga ik naar de huisarts voor een bloedafname, waarbij de tumormerkerwaarde wordt bepaald. Slechts een lichte afzwakking in de stijgingscurve van de tumormerker laat vermoeden dat er misschien toch wat reactie komt. De oncoloog heeft me aangeraden de laatste drie inspuitingen toch nog te zetten en pas daarna terug op controle te komen.

   De tumormerker blijft stijgen. Toch krijg ik de indruk dat de medicatie langzaam begint haar werk te doen, want ik voel me opnieuw slechter. Mijn goede opgewekte, levenslustige en energieke periode was van korte duur. De vermoeidheid is terug en de lusteloosheid steekt de kop op. Het is doodjammer dat die kankergroei enkel kan gesnoeid worden door middelen die mij zelf ook slechter maken. Toch heb ik erg genoten van die bijna drie maanden ‘goed in mijn vel’. Ik voelde me gedurende enkele zalige weken terug mijn oude energieke ik, een gevoel dat ik dacht nooit meer te kunnen beleven.

   Die korte periode zonder behandeling begin dit jaar, doet me beter begrijpen waarom mensen in een terminale fase van hun ziekte besluiten om alle behandelingen stop te zetten en de tijd die hen rest nog zo goed mogelijk te kunnen leven. Op zeker ogenblik besef je als patiënt wellicht dat alle hulp nutteloos is en dan kan het enorm deugd doen wanneer je, al is het maar een korte periode, gewoon jezelf kan zijn, zonder alle nare bijwerkingen van behandelingen.

© Karlijn  Koninckx

   Wanneer na drie maanden Faslodex nog steeds geen enkel resultaat te zien is, maak ik een nieuwe afspraak bij de oncoloog. Ongerust wijs ik hem erop dat de CA15.3 waarde aan hetzelfde tempo blijft stijgen, maar hij blijft erbij dat de tumormerker nog niet verontrustend hoog is.

Hij stelt voor de behandeling gewoon verder te zetten.

   De oncoloog volgt me nu al bijna vijftien jaar en hij heeft elke kankeropflakkering met succes weten te onderdrukken. Ik zou hem dus moeten vertrouwen. Nochtans ben ik er niet gerust in. Vooral het feit dat de tumormerker maand na maand onverminderd de hoogte ingaat baart me zorgen. Elke maand ga ik trouw naar de huisarts voor een nieuwe inenting. Ook zij vindt de gang van zaken verontrustend, maar we beslissen tezamen om het advies van de oncoloog te volgen en nog wat geduld te oefenen.

   Ik voel me weemoedig, triestig, neerslachtig, bedrukt, teneergeslagen, droevig gestemd, teergevoelig, naargeestig, somber, bedrukt, lusteloos, mismoedig, verdrietig, mistroostig, droefgeestig, moedeloos, somber, troosteloos, zwaarmoedig, vreugdeloos, … Er zijn woorden te over om mijn gemoedstoestand te omschrijven.

Hoe komt het opeens weer zover? Een goede maand terug voelde ik me opgewekt en blij en levenslustig. Wat is de oorzaak van deze ommekeer?  Is het de nieuwe behandeling die zich laat voelen?

   Af en toe bekruipt me een nare, griezelige gewaarwording. Dan heb ik overduidelijk het gevoel dat er iets ernstig misloopt.  Ik bedenk dat ik mijn belevenissen in “Meer Tijd Graag” net op tijd heb neergeschreven. Ik ben blij dat ik het boek heb kunnen afronden op een ogenblik dat het goed ging met mijn gezondheid. Ik hou zelf ook niet van verhalen met een slechte afloop.

© Karlijn  Koninckx

   Ik leg de wetenschappelijke artikels naast me neer. Daar liggen ze, de laatste ontwikkelingen en de stand van zaken. Heel leerrijk. Ze houden me op de hoogte. Tegelijk zijn ze de bevestiging dat de behandeling die ik krijg nog steeds de beste is. Geruststellend.

Toch word ik opnieuw met de neus op de feiten gedrukt. Enkel vertraging van het proces is haalbaar. Ongedaan maken is er voorlopig niet bij. “Adjuvante hormonale therapie kan het ziektevrije interval vergroten met een bepaald percentage. De kans op genezing wordt er geenszins door beïnvloed”. Adjuvant betekent dat er een middel of therapie wordt toegevoegd aan de bestaande behandeling.

   Geen genezing mogelijk. Blijkbaar heb ik dat onthutsende feit naar een verafgelegen hoekje van mijn brein teruggedrongen en ben ik het tijdelijk vergeten. Nu staat het er weer, zwart op wit, de letters dansend voor mijn ogen. Slechts 20% kans op een goede afloop. Zou ik deze keer aan de goede kant van de kansberekening staan of hoor ik nog steeds thuis aan de kant der verdoemden?

Totaal geen controle heb ik, het overkomt me gewoon, ik moet ermee leren leven.

Leren leven, wat een pijnlijk ironische woordspeling.

   Het blijft een strijd. Elke dag opnieuw. Sinds ik met die chronische ziekte word opgescheept beheerst kanker mijn hele leven. Dat is wellicht niet gemakkelijk te begrijpen voor een buitenstaander. Ik sta er mee op en ga ermee slapen. Het is een vermoeiend, zelfs slopend gevecht. Na al die jaren wordt het er niet gemakkelijker op. De laatste combinatiemedicatie is alweer uitgewerkt. Ze heeft amper een jaar stand gehouden. Hoe het nu verder moet weet ik niet. Mijn lot ligt in handen van de oncoloog. Ik hoop dat hij de juiste beslissingen neemt.

   Sinds september 2008 is mijn tumormerker aan het stijgen. Einde maart besluit de oncoloog dat de hormonale behandeling met Arimidex en Veraplex uitgewerkt is, zodat ik de therapie mag stopzetten. Joepie!

Drie maanden ongeveer blijft de tumormerker eigenaardig genoeg rond dezelfde waarden schommelen. Enkele weken na het stopzetten van de hormonale behandeling begin ik me beter te voelen. Ik lijk meer energie te hebben en ook meer zin om iets te doen. Ik slaap beter en stilletjes begin ik alweer te dromen dat ik genezen ben …

Mijn man is deze morgen om 05u opgestaan om samen met een collega-vogelliefhebber naar een vogeltentoonstelling te gaan in Kermt. Zot zijn doet geen zeer, denk ik maar. Ik heb hem horen opstaan en iets later weggaan. Het was na 6u30 eer ik terug in slaap viel en rond 8u30 was ik alweer wakker. Wakker is een groot woord natuurlijk. Ik was heel suf zoals wel vaker gebeurt. Man en dochter zijn allebei al superdruk aan ’t rondhossen in huis. Vermoeiend om te horen. Papa is koeken gaan halen en hij heeft samen met zus gegeten omdat ze naar het pannekoekentornooi van de korfbal moeten.

Rond kwart over negen komt de jongste mij vragen of ik niet wil opstaan zodat we samen kunnen ontbijten. Ik heb geen fut maar trek me langzaam op aan mijn potje thee om wakker te worden. Tegen de tijd dat ik de zondagskrant heb doorgebladerd begin ik tot de levenden te komen. Ik pak al mijn moed bij elkaar en begin te stofzuigen. De hond van mijn ouders die een tijdje bij ons logeert,  ruift fel en het ganse huis ligt vol met zwarte haren. Bovendien is mijn lieve echtgenoot met de schoenen waarmee hij eerst in zijn vogelkooi heeft rond gelopen, nadien het huis binnengewandeld. Je kan zijn voetsporen in huis volgen aan de hand van de vogelstrontjesafdrukken. Op de trap ligt er zelfs een integraal exemplaar van het vogelproduct. (zucht)

Poetsen met honden en katten in huis vraagt wat organisatie. Eerst de dieren naar de woonkamer verbannen en met gesloten deur de keuken onder handen nemen. Zodra die opgedroogd is kunnen de dieren in de keuken opgesloten worden en kan ik de gang en de woonkamer onder handen nemen. Hoewel het niet zo’n zware inspanning is en ik heel rustig heb gewerkt, ben ik toch nat in het zweet en doodmoe. Ik heb zin om me in de zetel te ploffen maar ik moet voor de middag nog naar de kippenboer, anders hebben we straks geen eten. Op de terugweg in de auto overvalt me weer zo’n neerslachtig gevoel. Is het de muziek op de radio? Of is het gewoon mijn nodeloze ongerustheid over die tumormerker? Ik ben het allemaal zo moe. Voor mij mag er een eind aan komen. Ik heb de indruk dat ik met de tijd gewend ben geraakt aan de gedachte om te sterven. Dat denk ik nu toch … Zou ik er nog zo over denken als het moment echt daar is? Of komt dan het levensinstinct weer naar boven? We zien wel.

© Karlijn Koninckx

Het was te denken. Ik had het kunnen weten. De laatste dagen voelde ik me opnieuw krikkel, opgejaagd, bij wijlen triestig en soms wat onredelijk boos. Die symptomen zijn me niet onbekend, en toch …

Dinsdag ben ik bloed gaan laten prikken, en omdat we gisteren de ganse dag op Batibouw hebben doorgebracht kon ik niet bellen voor het resultaat. Deze morgen heb ik onmiddellijk gebeld en de tumormerkerwaarde was gestegen naar 42,9. Op zich geen ramp, maar wel de hoogste waarde sinds mijn eerste terugval in 1998. Is de Veraplex nu reeds uitgewerkt ? Of is het weer gewoon een piekje, een meetfoutje waar we geen rekening mee moeten houden? Wie zal het zeggen? De huisarts heeft me in elk geval doorverwezen naar de oncoloog. Ik denk dat ik de bloedwaarden over een zestal weken nog eens zal laten meten, vooraleer ik naar de oncoloog ga. Ik ben er zeker van dat hij niet gaat panikeren over een tumormerkerwaarde van 43. Dus zal ik dat ook maar niet, zeker?

© Karlijn Koninckx

Vol overgave begin ik eraan. De woorden vloeien moeiteloos uit mijn pen alsof ze er al jaren op wachten om zich op papier te nestelen. Ongelooflijk hoe de feiten als vanzelf terug in mijn hoofd schieten, ook al hebben ze zich zovele jaren geleden voorgedaan. Er zijn data die waarschijnlijk nooit of te nimmer uit mijn geheugen zullen verdwijnen. Ik besef nu pas ten volle wat een impact zo’n levensbedreigende ziekte op een mensenleven kan hebben.

Ik besluit het boek op te dragen aan mijn beide kinderen, die nog heel jong waren toen hun moeder kanker kreeg. Zij werden ongevraagd opgezadeld met een chronisch zieke mama en alle ongemakken die deze ziekte met zich meebrengt. Daarover heb ik me altijd schuldig gevoeld. Het boek is bedoeld als toelichting en misschien tegelijk als verontschuldiging voor het leed dat hen onterecht werd aangedaan. Ik hoop dat mijn kinderen er een verklaring kunnen vinden voor datgene wat hun moeder heeft meegemaakt.

Terzelfdertijd wil ik met dit schrijfsel beantwoorden aan de vele, soms onuitgesproken vragen van familie en vrienden. Om hen op de hoogte te brengen van mijn gezondheidstoestand, om mijn afwezigheid op feestjes of uitstapjes te verontschuldigen, om duidelijk te maken dat mijn opgewektheid tijdens leuke bijeenkomsten de ernst van de toestand kan verbloemen.

“Je ziet er goed uit!” zeggen ze meestal, met in hun ogen de vraag of ik dan toch niet genezen ben ondertussen. Het duurt nu al zo lang. Ze schijnen te vergeten dat ik alleen naar feestjes en andere leuke bijeenkomsten kom als ik me echt goed voel.

Anderzijds is "Meer tijd graag" bedoeld als een hart onder de riem voor vrouwen die te horen krijgen dat ze kanker hebben.

Ik wil aantonen aan dat de paniekreactie 'help, ik ga dood' bij het horen van het verdict, gerelativeerd kan worden. Voor sommigen loopt het inderdaad en jammer genoeg slecht af. Vele anderen daarentegen, kunnen vandaag met de vooruitgang van de geneeskunde, gered worden. Dan is er nog de tussengroep, met diegenen waarbij de kanker te agressief is, of waarbij de kanker is uitgezaaid, en waarvoor enkel een tijdelijke oplossing en geen definitieve genezing voorhanden is. Voor die tussengroep, waartoe ik zelf behoor, kan het boek hoopgevend zijn. Hoewel de levensverwachting bij het vaststellen van mijn ziekte niet zo best was, werd mijn leven intussen al me vijftien jaar verlengd.

Tenslotte hoop ik, en dat is zeker belangrijk, dat het boek nuttig kan zijn voor de mensen uit de gezondheidssector, en dan vooral voor geneesheren en specialisten. Opdat zij op geen enkel ogenblik zouden vergeten dat zij met mensen te maken hebben, en niet met het zoveelste nummer. Mensen, die de moeite waard zijn om naar te luisteren en met het nodige respect te behandelen.

© Karlijn Koninckx

Het is halftien. Zus en ik kijken tegelijk op van ons ontbijt wanneer we een eigenaardige geur opsnuiven die we niet direct kunnen thuisbrengen.

‘Broer is wakker!’ roept zus uit, net op het ogenblik dat onze slaapkop de eetkamer binnenstapt.

Hij vult meteen de ganse kamer met een overweldigend aroma. Het is een samenraapsel van nachtelijk zweet, verdoefte mondlucht en een vleugje Axe Vice. Hij kijkt ons aan met zijn onschuldig blauwe oogjes en begrijpt niet waarom wij opeens met ademen gestopt zijn.

‘Broer, je stinkt!’ zegt zus, alle takt en diplomatie aan de kant geschoven.

‘Ja, ik weet het’ antwoordt broer, helemaal niet van zijn stuk gebracht. ‘Ik ga me straks wel douchen hoor’. ‘Ik heb er trouwens zelf last van ook!’ voegt hij er op meelijwekkende toon aan toe.

‘Probeer alleszins zo weinig mogelijk met uw armen te wapperen’ vraagt zus nog op strenge toon, ‘we zijn wel aan het eten hoor’.

De rest van het ontbijt verloopt betrekkelijk rustig, behalve wanneer broer zijn arm uitstrekt om de melk te pakken bijvoorbeeld. Dan moeten we even op onze tanden bijten tot de walm weer wat is weggeëbd.

Na het eten sleurt broer zich met grote inspanning recht en laat zich met een diepe zucht languit in de zetel vallen. ‘Even uitrusten’ zegt hij. Maar zijn rust is van korte duur, want hij wordt meteen de badkamer ingejaagd. Zus en mams hebben al genoeg afgezien.

Wat later zitten we op het terras van het zonnetje te genieten. Het is er windstil, maar met een temperatuur van amper 12 graden is het toch wel wat frisjes om stil te zitten. De kinderen liggen beiden in hun slaapzak weggekropen, en ik heb dikke sokken aan en een warme fleece om niet teveel af te koelen.

Zus heeft één van haar indrukwekkend dikke cursussen voor zich liggen en probeert vol ijver een aantal moeilijke formules in haar hersenpan te proppen. Ze heeft zich voorgenomen om de ganse dag te studeren. Duidelijk signaal aan mama, dat ze niet moet afkomen met stomme vragen zoals ‘Ruim uw kamer eens wat op’ of ‘Gaan we eens wandelen?’ of nog erger ‘Loop eens gauw naar de winkel …’

Broer heeft zich verdiept in de Pegasus Connectie, een historische thriller. Om zich zeker niet te vervelen met dat dikke boek heeft hij zijn Ipod-oortjes ingestoken.  Ikzelf hou me ledig met het oplossen van sudoku’s. Zo schuift de morgen langzaam voorbij. De zon warmt al goed en het is zalig genieten, maar af en toe schuift er zo’n dunne nevel witte wolkjes voor de zon en dan is het even rillen.

Als het middageten dampend op hun bord ligt en ik ze al driemaal heb geroepen aan tafel te komen, kunnen de kinderen zich eindelijk losrukken uit hun bezigheden en schuiven mee aan tafel.

Nadien herhaalt zich hetzelfde tafereel. Zus heeft deze week tafeldienst, maar broer heeft geluk met zijn beestendienst! Alle viervoeters zijn immers thuis gebleven. Hij sleurt zichzelf dus weer de zetel in en vraagt of hij nog eens een dvd mag opzetten. Dat is wel wat moeilijk want zus wil studeren, maar ze slagen erin tot een akkoord te komen. Broer kruipt in zijn slaapzak, installeert zich met een heleboel kussens knusjes in de zetel en geniet van the Matrix. Ik vertrek voor een wandeling. Wanneer ik twee uur later thuiskom, is de film net afgelopen en verdiept onze zoon zich verder in zijn lectuur.

Tegen zessen gaan we alweer eten en ons Stinkerke moet zich noodgedwongen uit de zetel hijsen wil hij ook nog een paar van de lekkere pannepotjes kunnen eten.

Stinkerke aan zee, een loodzwaar programma.

Wat kan het leven hard zijn voor een zeventienjarige.

© Karlijn Koninckx

   Ik voel het wel. Het hormonenpreparaat dat sinds een tweetal weken aan mijn behandeling wordt toegevoegd eist zijn tol. Het zweet dat ’s nachts in beekjes van mijn flanken of langs mijn dijen loopt, het doorweekte nachtkleed, de natte matras. De voortdurende aandrang om te gaan plassen. De vlagen van hoofdpijn die vooral ’s nachts toeslaan. De nachtmerries.

 De onderbroken nachten ondermijnen mijn humeur.

De nieuwe medicatie vraagt weer aanpassingen. Mijn eetlust neemt sterk toe en ik moet echt op mijn dieet letten opdat de kilo’s er niet zouden aanvliegen. Mijn taille is nu volledig verdwenen. In de plaats is een Michelinbandje gekomen dat over mijn broeksband heen hangt en dat mijn bewegingsvrijheid beperkt. Mijn zelfbeeld moet weer een kleine afgang verwerken.

Het feit dat ik me de eerste weken algemeen slecht voel kan natuurlijk te maken hebben met de afkeer die ik voel tegen de nieuwe medicatie. Op de bijsluiter staat een waslijst van bijwerkingen die je liever niet wil horen, maar de oncoloog zegt dat ik me daar niets van moet aantrekken. Het heeft een jaar geduurd eer ik bereid was met dit progesteronderivaat te starten. Ik heb nog wat meer tijd nodig om me bij de nevenwerkingen neer te leggen.

   Drie maanden zal het duren zei de specialist. Na drie tot zes maanden moet het effect van het nieuwe preparaat merkbaar worden in de tumormerkerbepaling. Als de CA15.3 na die tijd niet duidelijk is gezakt, heeft verdere behandeling met Veraplex geen zin meer.

   ‘En dan?’ vraag ik.

   ‘Dan overweeg ik opnieuw een kleine chemokuur’, antwoordt de oncoloog.

   Een kleine chemokuur. Het klinkt zo luchtig uit de mond van de arts. Jaren geleden toen ik mijn eerste terugval had en ik in paniek vroeg of ik opnieuw chemo zou moeten ondergaan, had de oncoloog mijn onrust weggewuifd. ‘Neen hoor, chemo is het allerlaatste middel’ zei hij. ‘Er zijn vandaag verschillende hormonale behandelingen op de markt die we eerst nog kunnen toepassen en die bovendien een goede levenskwaliteit garanderen.’

Levenskwaliteit. Alweer een relatief begrip dat stemt tot nadenken.

Vandaag spreekt de oncoloog voor het eerst terug van ‘een kleine chemokuur’. Zijn alle andere middelen, die een “goede” levenskwaliteit garanderen dan uitgeput? Komt het einde nu echt nabij? Ik durf het hem niet vragen, bang voor het antwoord.

Want een chemokuur geeft geen goede levenskwaliteit. Daar heb ik ervaring mee. Ik heb meer dan twee jaar nodig gehad eer ik me terug een beetje mens begon te voelen na die eerste kuur. Maar wat is het alternatief?

© Karlijn Koninckx

   De tumormerkerwaarden blijven hoog en een oplossing dringt zich op.

Ten einde raad besluit ik een derde specialist te raadplegen, in Antwerpen deze keer. Die arts kan het voorstel van mijn oncoloog wel goedkeuren, maar wijst erop dat positieve resultaten niet bij iedereen verzekerd zijn. Dat had mijn oncoloog me al verteld.
Het wordt duidelijk dat ik ondanks alle ingewonnen adviezen toch zelf de knoop zal moeten doorhakken.

   In februari 2008 besluit ik van start te gaan met de voorgestelde gecombineerde behandeling, ondanks de bijwerkingen van dat progesteron derivaat. Mijn oncoloog lijkt erg zeker van zijn stuk en zegt dat hij er al veel goede resultaten mee heeft bekomen. Hij bedoelt daarmee dat hij die patiënten een of meerdere extra maanden of jaren heeft kunnen geven.

   Vanaf 11 februari neem ik elke dag Veraplex bij de behandeling met Arimidex. Zien wat het geeft.

© Karlijn Koninckx