Wegens mijn toegenomen pijnklachten wordt een tussentijdse scan gepland. Volgens de oncologe vallen de resultaten redelijk goed mee. Er is een uitbreiding van het letsel op de rib naar voor toe, maar daar schijnt de radioloog in zijn verslag niet zo op in te gaan.

De oncologe weet niet goed hoe ze dit relatief goede scanresultaat moet rijmen aan het stijgen van de tumormerker en mijn toenemende pijnklachten.

Wat wel belangrijk is volgens haar, is dat het pleuraal vocht (vocht tussen de longvliezen) van de linkerlong afgenomen is, in vergelijking met de vorige scan. Dit zou erop wijzen dat er toch een positief effect is van de chemo.

Daarom wordt besloten om de huidige chemo nog een tijdje verder te zetten, met regelmatige metingen van de tumormerker. Indien de pijn aan de rib de komende weken niet zou verminderen stelt zij voor om die rib toch te plaatselijk te bestralen. Zij heeft hierover overlegd met collega-oncologen en met de radiotherapeuten. Ze kan me wel geen zekerheid kan geven over de behandeling, maar dat de oncologen in onderling overleg alles nauwgezet blijven opvolgen, is wel een geruststelling voor mij.

   Ziezo, ik voel me weeral opgelucht, en het feit dat ik de eerstvolgende tijd wekelijks naar de oncologe kan stelt me ook wat gerust. De pijnstillers die ze me voorschrijft verlichten de pijn toch in die mate dat ik zonder al te veel kreunen door de dag geraak J.

© Karlijn  Koninckx

   Een pruik is een zeer bedenkelijk geval. Ik heb er een dubbel gevoel bij. Zonder heb ik een kale knikker. Mét lijk ik een aangeklede circusaap. Nochtans heb ik een pruik waarvan iedereen zegt dat je niet ziet dat het een pruik is. Nu geloof ik geen zier van mensen die dat zeggen, want iedereen doet zijn best om je op te monteren en te troosten in je miserie. Maar ik heb het slimmer gespeeld. Ik heb een listig plan bedacht J om erachter te komen of mijn kunsthaar wel of niet herkenbaar is. Toen mijn haren bij bosjes begonnen te vallen heb ik mijn hoofd meteen laten kort scheren en ben ik een pruik gaan halen, in net dezelfde kleur en met net dezelfde snit als mijn echte haar. Ik heb echter niemand iets verteld. Enkel man en kinderen wisten ervan.

   Bij de eerstvolgende bijeenkomsten met vrienden of familie hield ik de betrokkenen nauwlettend in het oog. Gingen hun blikken niet naar mijn kapsel? Zag ik vraagtekens in hun ogen? Bespeurde ik een meelijwekkend gegluur naar mijn haardos? Ik merkte niets verdacht op. Er kwamen alleszins geen opmerkingen. Niemand zei er iets over.

Pas weken later, na een of meerdere volgende ontmoetingen vertelde ik terloops dat ik een pruikje droeg. De verbaasde blikken waren oprecht. De verwondering was niet gespeeld. Het lijkt dus zo te zijn dat je niet merkt dat ik een pruik draag. Dat is wel een hele opluchting. Niets zo potsierlijk als een slecht zittende pruik.

Maar toch is het eerste wat ik doe wanneer ik thuis kom, mijn pruik uitzwieren. Een pruik is en blijft iets onnatuurlijks. Een kap op mijn hoofd die er niet hoort te zitten en die me op de duur gaat storen. Van lotgenoten in het ziekenhuis verneem ik net hetzelfde. Ook zij zetten meteen hun pruik af wanneer ze binnenshuis zijn. Meestal loop ik thuis dus zonder hoofdbedekking rond. Het is veel aangenamer dan met die muts op mijn hoofd, en het beweegt veel vrijer. Nochtans schrik ik me rot wanneer ik langs de spiegel loop. Zo’n kaalgeschoren kopje mag dan voor een jeugdig zangeresje best wel aardig zijn, maar mij staat het helemaal niet. Je ziet elke deuk of oneffenheid in mijn schedel en ook de uitstulpingen die ik heb ten gevolge van kankerwoekeringen in mijn schedeldak springen in het oog. Bovendien lijken mijn oren van een reusachtig formaat. Ze staan als twee reuzenschelpen aan de zijkant van mijn hoofd te pronken. Neen, het is gewoon geen gezicht.

   Na zo’n ontnuchterende confrontatie met mijn lelijke kaalkop draag ik mijn pruik toch weer een tijdje ook als ik binnenshuis blijf, alleen al om mijn huisgenoten te sparen. Maar zodra het warmer wordt, of wanneer ik wat zenuwachtig ben, vliegt ze ondanks alles terug uit.

© Karlijn  Koninckx

   Het is december en sinds donderdag ligt er sneeuw. Ik geniet van het zonovergoten maagdelijk witte landschap. Het is natuurlijk erg koud en dat voel ik aan mijn kale knikkertje.

Diegenen die de baan op moeten vinden het waarschijnlijk niet zo leuk, want de files zijn enorm, er zijn treinen die niet rijden, de luchthaven is gesloten en de eurotreinen zitten vast in de tunnel, maar ik, ik geniet ervan. Ik ben die grijze regenluchten meer dan beu.

      

Nochtans gaat het me niet zo goed. Deze avond krijg ik een stevige hoofdpijn. Een Dafalgan kan er niet aan verhelpen en ik kruip vroeg in bed. Het is echter ijskoud tussen de lakens en ik geraak niet in slaap vooraleer mijn man me komt verwarmen.

’s Nachts om twee uur word ik wakker met stralende hoofdpijn. Ik bedenk dat ik zou moeten opstaan om iets in te nemen, maar het is nu net zo warm in bed. Ik blijf dus nog wat liggen maar mijn hoofdpijn geeft me geen rust. Omstreeks vier uur sleep ik me naar de badkamer en neem een dubbele dosis Perdolan. Ik sukkel in slaap, maar om zes uur ben ik opnieuw wakker. De pijn heeft zich nu naar de linkerkant verplaatst. De rechterkant is hoofdpijnvrij. Dat is hoe dan ook een vooruitgang J. Ik besluit uiteindelijk een Sumatriptan in te nemen, want misschien is het toch migraine, ook al lijkt het er niet op.

Daarna geraak ik nog moeilijk in slaap. De hoofdpijn blijft hangen en om acht uur sta ik maar op. Het is geen migraine, maar wat dan wel?

   Zaterdag sukkel ik door de dag, met hoofdpijn, maar ook met pijn aan de linker rib. Het is al een paar weken geleden dat die rib me nog last bezorgde. Waarom nu opeens terug pijn? Eigenaardig.

Zondag sta ik met hoofdpijn op. Ik neem meteen een Sumatriptan, maar het helpt niet. De pijn in mijn rib wordt alsmaar heviger, ook al steek ik van de ganse dag geen poot uit. Wat een beroerde dag. Een tweede Sumatriptan haalt geen sikkepit uit. De hoofdpijn is duidelijk geen migraine, maar wat dan wel?

’s Avonds in bed kan ik me amper draaien of keren van de pijn aan hoofd en ribben. Ik word er meermaals wakker van.

   Aan de chemo raak ik stilaan gewend. Er is in de afgelopen vijftien jaar blijkbaar heel wat veranderd in de toediening van chemo’s. Er wordt nu een hele voorbereiding op gang gezet, waardoor de misselijkheid, die vooral de eerste twee dagen na toediening opkomt, in zeer sterke mate wordt onderdrukt. De eerste maanden heb ik amper last gehad van misselijkheid. Mijn angst voor de chemo is welhaast geheel verdwenen. Niet alleen de voorbereidingsmedicatie, maar ook het vriendelijke en meelevende onthaal door de verpleegkundigen draagt enorm bij tot het draaglijk maken van de behandeling. Een hele vooruitgang!

   Die vooruitgang in het voorkomen of beperken van de misselijkheid neemt natuurlijk niet weg dat er hoe dan ook vergif in je lichaam wordt gespoeld en dat eist op termijn alleszins zijn  tol. Immers, niet alleen de kankercellen krijgen te lijden onder het toegediende gif, ook de andere cellen in je lichaam gaan eraan ten onder. 
   Maar dat zijn zorgen voor later. Voorlopig gaat alles zoals het hoort.

© Karlijn  Koninckx

   De opvang in het oncologisch centrum van het Virga Jesse ziekenhuis in Hasselt is gewoonweg super. Ik spreek dan ook van een uitstapje naar mijn buitenverblijf, wanneer ik naar het ziekenhuis moet.

   Het allerleukste aan het Jessaziekenhuis is het onvergelijkelijk vriendelijke personeel. Of het nu gaat om verpleegkundigen, dokters, secretaresse, poetsvrouw of onderhoudspersoneel, iedereen is  er even vriendelijk. Zelfs in de gangen of de wachtruimte word je door begroet of vriendelijk toegelachen. Alle verzorgers spreken je aan met je naam, zodat je de indruk krijgt dat je persoonlijk behandeld wordt. Ik heb hier nog nooit het gevoel gehad dat ik het zoveelste nummertje in de rij was. Het zal misschien ook te maken hebben met het karakter van de Limburgers. Die staan bekend om hun gemoedelijke vriendelijkheid. Maar toch denk ik dat ook het beleid in het ziekenhuis ermee te maken heeft. Je voelt gewoon dat alles hier in dienst staat van de patiënten.

   Bij een eerste bezoek aan het ziekenhuis gaat iemand van het onthaal mee tot op de plaats waar je moet zijn. Geen verwijzing met ‘volg de groene of de gele pijl’ hier. Je wordt begeleid tot je ter plaatse bent.

   De meisjes op het secretariaat doen hun best om rekening te houden met speciale wensen bij het maken van de afspraken. Ze blijven bijvoorbeeld puzzelen tot de gevraagde onderzoeken op zulke wijze samenvallen dat je maar één verplaatsing naar het ziekenhuis moet maken.

   De inrichting van de dagzalen is zodanig dat je er onmiddellijk thuis bent. Over de luxueuze zetels heb ik het in een eerder berichtje al gehad. In elke zaal van het daghospitaal hangen enkele supermoderne flatscreens, zodat je vanuit iedere stoel een scherm in het vizier hebt. Om de anderen niet te storen hangt er aan elke zetel een sjieke koptelefoon waarmee je de klank van de televisie kan opvangen of zo gewenst enkele radiozenders kan beluisteren. In de centraal gelegen wachtruimte ligt leesvoer in overvloed, dat regelmatig wordt bijgevuld. Ook daar hangen televisieschermen aan de muur, die afleiding bieden tijdens mogelijke wachttijden.

   Vorige woensdag kreeg ik de verrassing van mijn leven. Ik had me net in de stoel genesteld om een dutje te doen in afwachting van het doktersbezoek, toen een vriendelijke mevrouw mij kwam vragen of ze me plezier kon doen met een relaxerende gezichtsverzorging en een massage van de handen? Ik wist niet wat ik hoorde. Volkomen gratis voegde ze er geruststellend aan toe. Hoewel ik al wat weggedoezeld was moest ik toch niet zo heel erg nadenken om toe te happen. Zodoende lag ik het volgende uur zalig te genieten in een schemerruimte met zachte muziek. Ik had er alleen maar spijt van dat een uur zó snel voorbij kon gaan. De massages zijn volledig gratis en aangeboden door het ziekenhuis en de Stichting tegen Kanker, voor het welzijn van de patiënten. Elke patiënt heeft recht op zes gratis behandelingen per jaar. Ongelooflijk he?

   Jullie denken misschien vol medelijden dat ik daar in het ziekenhuis aan het afzien ben, maar je ziet, niets is minder waar! J

© Karlijn  Koninckx

Wat deze chemo draaglijker maakt is het feit dat de dosis Taxol niet ineens wordt toegediend, maar over drie weken wordt verdeeld. De dosis gif is per toediening lager, wat de bijwerkingen ook wel vermindert of vertraagt natuurlijk.

Nochtans zal het gif zich in de loop van de weken in mijn lichaam ophopen en zullen ook de bijwerkingen sterker worden, maar we zullen wel zien hoe het loopt.

De belangrijkste nevenverschijnselen die bij deze Taxolbehandeling te verwachten zijn:

   Op de dag van de chemo (bij mij is dat de woensdag) meld ik me op het afgesproken uur op het daghospitaal. Ik krijg zo’n superdeluxe ligstoel toegewezen waar ik de duur van de chemotoediening in doorbreng. Op de armleuning ligt een afstandbediening met héél veel knopjes.  Je kan de rugleuning, het dijbeenstuk, de onderbenen en de voetensteun  naar believen in elke gewenste stand zetten. Met één druk op de knop kan je de stoel omtoveren tot een comfortabel ligbed. Heel handig en ook prettig om mee te spelen.

Bij aankomst word ik gewogen omdat de chemo op maat wordt samengesteld volgens mijn grootte en gewicht. Daarna wordt de katheter aangeprikt en worden bloedstaaltjes genomen die onmiddellijk naar het labo worden gebracht.

Wanneer de bloedwaarden niet hoog genoeg zijn wordt de chemo uitgesteld. Terzelfdertijd wordt ook de tumormerkerwaarde gecontroleerd, om na te gaan hoe de kanker reageert op de chemobehandeling.

Daarna is het wachten. Ik ontdek opeens een koptelefoon die over het hoofdeinde van de stoel hangt. Daarmee krijg ik de klank van de televisiezender, zonder mijn buren te storen. Ongekende luxe.

Tegen de middag brengen vrijwilligers schotels met het middagmaal rond. Een kommetje warme soep, boterhammen met beleg, een kopje koffie of thee en een nagerechtje.

   Een klein uurtje  na de bloedafname zijn de resultaten van het onderzoek bekend. Tegen die tijd heb ik afspraak bij de oncoloog. Die beslist of de chemo al dan niet kan doorgaan, bespreekt eventuele klachten en mogelijke oplossingen en bepaalt de verdere planning.

Als de chemo kan doorgaan wordt dat onmiddellijk doorgegeven aan het labo en worden de nodige infusen klaargemaakt. Zodra ik bij de dokter ben geweest, krijg ik op de dagzaal de voorbereidingen toegediend: cortisonenspuit om allergische reacties te voorkomen, heparinespuit om bloedklontering te voorkomen, een infuus met een soort Zantac om misselijkheid te voorkomen, een tabletje om allergische reacties te beperken, en een grote literzak vloeistof om de nieren goed te spoelen. Mijn kapstok hangt tegen die tijd al redelijk vol zakjes en buisjes groot en klein. Tegen dat dit allemaal achter de rug is komt de Taxol er aan en kan de eigenlijke chemo beginnen. De hoeveelheid Taxol moet in precies één uur tijd inlopen. De doorstroom wordt geregeld door een toestelletje dat aan je kapstok wordt gehangen en waar de leiding van het infuus doorheen geleid wordt. Dat toestel regelt het debiet zodanig dat het ganse infuus, hoe groot of klein ook, precies in één uur tijd in je aders zit. Knap he?

De weken dat ik naast Taxol ook Avastin moet krijgen moet eerst het vochtinfuus doorgelopen zijn, vooraleer de Avastin wordt aangehangen. Nadien moet ook nog eens een spoeling volgen. Je begrijpt dat ik me na afloop net een vergiet voel en dat ik die nacht meermaals moet opstaan om al dat vocht er weer uit te plassen.

Eenmaal per maand krijg ik Zometa toegediend. terwijl we wachten op de labo resultaten. Ik krijg dan geen Avastin. Die dag verloopt alles veel sneller, omdat Zometa al kan worden toegediend terwijl we wachten op de laboresultaten en omdat dat product al op een halfuur tijd is ingelopen.

Na de chemo rest me nog enkel het maken van een afspraak voor de volgende chemo.

   Zo’n chemodag duurt gemiddeld toch gemakkelijk vier uur. Maar dank zij de goede opvang en het comfort op de dagzaal lijkt het nooit zo lang te duren.

© Karlijn  Koninckx

   Daags na het plaatsen van de poortcatheter begint de chemo, drie weken na mekaar een dosis Taxol® en dan een week rust.

Paclitaxel (beter bekend onder zijn commerciële benaming Taxol®) is een anti-kanker medicijn dat wordt gewonnen uit de taxusboom. Ook uit de naalden van de taxushaag,Taxus baccata, kan men de juiste stof halen om Paclitaxel te produceren. Taxol heeft een uniek werkingsmechanisme. In elke cel van ons lichaam bevinden zich zogenaamde microtubuli. Dit zijn kleine, buisvormige structuren die de cel zelf aanmaakt en die onmisbaar zijn bij de celdeling. Taxol hecht zich op deze buisjesstructuren, waardoor de normale celdeling onmogelijk gemaakt wordt (lees verder op borstkanker.net).

   Naast de Taxol krijg ik om de veertien dagen Bevacizumab (Avastin®). Ik hoop maar dat het produkt niet zo kwaadaardig is als zijn naam laat uitschijnen? Avastin is een zogeheten angiogeneseremmer. Dat wil zeggen dat de vorming van nieuwe bloedvaten (angiogenese) wordt geremd. Om te kunnen groeien hebben tumoren veel voedingsstoffen en zuurstof nodig, en die worden aangevoerd door middel van het bloed. Om verder door te kunnen groeien heeft een tumor een steeds grotere toevoer van bloed nodig, en maakt daartoe steeds nieuwe bloedvaten aan. Als dit angiogeneseproces geremd wordt, kan de tumor niet verder groeien. Het blijkt bovendien dat de toevoeging van Avastin maakt dat de chemo beter werkt. Laat ons hopen!

   De veertien dagen tussenin krijg ik Zometa®, voor de botopbouw.

Zometa of Zoledroninezuur is een stof die deel uitmaakt van de bisfosfonaten. Deze middelen worden gebruikt om botmetastasen of uitzaaiingen naar het bot te behandelen. Zometa werkt door zichzelf aan de beenderen te binden om zo het proces van de botomvorming te vertragen.

Over hoe lang deze chemobehandeling zal duren wordt niets gezegd en ik ben ook vergeten ernaar te vragen. Ik ga ervan uit dat het net als vorige keer in 1994 om een kuur van zes maanden zal gaan?

© Karlijn  Koninckx

In het weekeinde mag ik naar huis. Dat doet deugd.

Maandag moet ik terug naar het ziekenhuis voor de volgende bestralingen, en ook omdat er een poortcatheter zal worden geplaatst.

Een port-a-cath of poortcatheter is een implanteerbaar toedienings-systeem dat ervoor zorgt dat de bloedafnames, toediening van geneesmiddelen/chemo’s en eventuele bloedtransfusies eenvoudiger verlopen.

Een poortkatheter bestaat uit een injectiekamer, een doosje uit titanium of kunststof dat door een siliconenrubberen membraan is afgesloten. Daaraan is een dun slangetje bevestigd dat in verbinding wordt gebracht met een dieper gelegen ader (zie foto).

De aanprikpoort wordt onder lokale of gehele verdoving onderhuids geplaatst, meestal vlak onder het sleutelbeen. Het plaatsen neemt ongeveer 30 tot 45 minuten in beslag. De gebruikte huidhechtingen worden onder de huid geplaatst en dienen niet verwijderd te worden.

De poortkatheter wordt geplaatst voor langdurige behandelingen, om herhaaldelijk aanprikken van de aders te vermijden of om het zwakker worden van de aders en het kwetsen van de patiënt te vermijden, wordt me verteld.

Blijkbaar voorzien de dokters deze keer een langdurige behandeling?

© Karlijn  Koninckx

   Donderdag komen ze me met de rolstoel halen voor de eerste bestraling. Het is een heel eind naar de bestralingsruimtes in de kelder aan het andere eind van het ziekenhuis.

Van de bestraling zelf voel je totaal niets. Alleen het gezoem van het apparaat laat vermoeden dat er iets gebeurt. Voor mijn bekkenbodem gaan er een deel stralen door de darmen, wat een beetje diarree veroorzaakt en voor de D12 gaan ze door de maag. Dat laatste zal op termijn maagpijn veroorzaken en ik moet 3x daags Litican slikken.

De eerste bestraling gebeurt in combinatie met RX foto’s om te zien of de stralen op de juiste plaats zitten. Het is wel niet zo leuk om daar in je blootje te gaan liggen terwijl je fotootjes laat nemen of je laat bestralen. Maar die meisjes gaan professioneel tewerk en zullen al wel een en ander gezien hebben. Tenslotte moet je bij een gynaecoloog ook uit de kleren.

   De tweede bestraling gaat veel sneller. Het machien begint mij te kennen. Toch is het even wennen als er deze keer twee mannen aan mijn lichaam zitten te friemelen terwijl ik daar in mijn blootje lig en zij nauwkeurig toekijken en me blijven herschuiven tot de scanner op de juiste kruisjes en stipjes op mijn buik en in de schaamstreek terecht komt. Maar ja, dood ga je daar niet van. En ook deze mannen werken heel professioneel en doen hun best om me op mijn gemak te stellen. Weer een ervaring rijker.

© Karlijn  Koninckx

   Woensdag komen ze me halen voor de aftekening op de simulator. Er moeten twee gebieden worden afgebakend, eentje voor het onderste bekkenbot en eentje voor wervel D12. Het aftekenen gebeurt met behulp van een scanner en neemt algauw een halfuur in beslag. In feite tekenen ze op de huid de zone die moet bestraald worden. Ze doen die aftekening gewoon met diezelfde buisjes Oost-Indische inkt, die wij op school moesten gebruiken voor meetkundig tekenen.

Aangezien er op mijn buik al meerdere vlekjes staan, zowel kleine donkerbruine huidvlekjes als donkerblauwe puntjes van de vorige aftekening, wordt het voor de radiotherapeut wel wat verwarrend. Daarom worden de juiste stipjes aangekruist met een rode huidstift. Tot slot wordt over het geheel zo’n doorschijnende klever gekleefd, zodat ik de merktekens niet per ongeluk kan wegwassen. Op mijn linkerflank gebeurt hetzelfde. Op de rechterflank komt enkel een klein blauw kruisje. In het schaamhaar wordt gelukkig geen klever geplakt. Oef! Ik ben niet zo dol op een bikinistrip!

Ziezo, ik ben klaar. Nu moeten ze me alleen nog maar aan de muur hangen als modern kunstwerk.

© Karlijn  Koninckx

   Dinsdag is een mooie dag. Het zonnetje schijnt. De kamer heeft een groot raam met een mooi uitzicht. ’s Morgens zie ik de zon opgaan vanuit mijn bed.

De verpleging is erg vriendelijk. Ook de zaalarts is een heel lieve vrouw. De oncoloog komt me vertellen dat ze morgen de aftekening gaan doen en dat de bestraling mogelijk donderdag zou kunnen beginnen. Even later komt de radiotherapeute, de afspraak bevestigen. De bestraling wordt over 11 beurten gepland. Ze zullen enkel het zitbeen en D12 bestralen omdat die de grootste letsels vertonen en het meeste gevaar opleveren voor mogelijke breuken of uitval. De andere uitzaaiingen zullen met de chemotherapie bestreden worden.

   Tegen de middag wordt mijn nieuwe kamergenote binnengereden. Ze is graatmager en lijkt me helemaal uitgeput. Zodra ze op adem is gekomen vertelt ze dat ze altijd al een lichtgewicht is geweest, maar nu is ze met de chemo nog meer gewicht verloren en weegt ze maar 45kg meer! Ze is nochtans 1,75m groot. Een BMI van 14,69 is inderdaad erg weinig. Ze wordt opgenomen om terug wat aan te sterken. Ze krijgt van die enorme infusen met een melkachtige vloeistof toegediend. Het is een lief meisje dat gemakkelijk lacht, hoewel ze zo te zien ook al een en ander heeft meegemaakt.

© Karlijn  Koninckx

   Maandagmorgen hoopvol opgestaan. Twee lange dagen wachten zijn eindelijk voorbij. We kunnen actie ondernemen. Eerst bellen naar onze oncoloog om te zien of hij al gesproken heeft met de arts uit Antwerpen. De eerste keer wordt de telefoon na lang wachten en enkele keren doorverbinden opeens verbroken. De tweede keer lukt het wel. De secretaresse meldt dat de dokter niet bereikbaar is. Hij is met vakantie. Moet ook kunnen natuurlijk, maar de tranen springen me in de ogen. Hoe moet het nu verder? Ik probeer logisch na te denken. Eerst moet er waarschijnlijk een volledige screening gebeuren. Daarna kunnen bestraling en chemo bepaald worden. Ik bel naar de huisarts om te vragen of zij die screenings onderzoeken kan voorschrijven? Ze kan er voor zorgen. Daarna zit ik wat te suffen boven mijn kopje thee. Alweer wachten!

   Uiteindelijk bel ik terug naar Antwerpen om advies. De arts daar raadt me aan me niet te wachten tot de oncoloog terug is. Amper 5 minuten later belt hij me terug met de melding dat ik in het Oncologisch Centrum van Hasselt kan opgenomen worden en dat de behandeling daar onmiddellijk van start kan gaan. Verdwaasd grabbel ik wat toiletgerief, een handdoek, pijama en wat ondergoed bij mekaar. Even later ben ik op weg naar Hasselt. Het gaat allemaal in een stroomversnelling. Aan een opname had ik me niet verwacht. Eenmaal de schrik voorbij voel ik me opgelucht. Misschien is een opname in het ziekenhuis toch het beste, dan ben ik ‘dicht bij de bron’ moest er iets mis gaan. En tot hiertoe ben ik altijd super opgevangen in het Hasseltse ziekenhuis.

© Karlijn  Koninckx

   Ik besef dat ik dringend allerlei moet regelen. In de eerste plaats moet ik op zoek moet naar huishoudhulp. Iemand die kan komen poetsen, eten koken, boodschappen doen, wassen en strijken gedurende de eerstvolgende weken. Daarna, wanneer ik terug te been ben, kan ik weer zelf boodschappen doen en eten koken, en is enkel een permanente poetshulp aangewezen.

Ik zal bij de CM een rolstoel moeten gaan halen, want de hele dag in bed of in de zetel zie ik niet zitten.

Vervolgens moet ik bij mijn oncoloog aandringen op een snelle planning van mijn radiotherapie. Tenslotte moet ik hem vragen of hij akkoord gaat met de door de Antwerpse arts voorgestelde behandelingen. Die zouden moeten/mogen starten in de laatste week van oktober. Deze week is de toxiciteit van mijn vorige chemo nog te hoog om er een nieuwe bij te hebben. Blijft de vraag waar die chemo kan doorgaan. In Tienen, Hasselt of Leuven? Antwerpen is niet haalbaar, wegens veel te ver.

Nu is het weekeinde en kan ik dus niets anders doen dan werkeloos wachten tot maandag.

   Ach, die vervloekte kanker!!!

Je kan niet geloven hoe hard ik opzie tegen die chemo. Het idee alleen al maakt me misselijk. Ik kan het niet uit mijn hoofd zetten. Zouden ze me niet voor zes maanden in slaap kunnen doen zodat ik het allemaal niet bewust moet meemaken?

© Karlijn  Koninckx

   Een week later al, op vrijdagnamiddag, zitten we bij een borstkankerspecialist in een Antwerps ziekenhuis. Wanneer hij mijn klachten hoort laat hij daar ter plaatse een bijkomende scan maken. De resultaten geven aan dat het bot aan de bekkenbodem zwaar door de kanker is aangetast. Daarenboven zijn buiten die negende rib, niet enkele, maar alle wervels in meer of mindere mate aangetast. Ook de bovenste bekkenrand en de schedel vertonen aantastingen door de kanker. Op de linker longsinus zijn eveneens tekenen te bespeuren die daar niet thuishoren. De specialist zit echt met de handen in het haar. Hij begrijpt niet waarom het zover is kunnen komen. De waarden van de tumormerker wezen er toch al veel langer op dat er iets aan de hand was, zegt hij.

   De arts stelt een andere chemobehandeling voor én een onmiddellijke bestraling van de bekkenbodem en van  D12,  de 12de ruggenwervel, waarvan het wervellichaam bijna helemaal is weggevreten. Hij belooft dat voorstel maandagmorgen met mijn eigen oncoloog te bespreken.

Wegens gevaar op breuken raadt hij me aan voorlopig niet meer op het linkerbeen te steunen en mij de eerstkomende tijd enkel per rolstoel te verplaatsen.

Terwijl we het ziekenhuis verlaten schiet het nieuws als een losgeslagen pingpongballetje heen en weer in mijn hoofd. Het is een hele boterham. Hadden we deze toestand met een sneller ingrijpen kunnen voorkomen? Vooral die chemo staat me tegen. Het is net alsof de feiten nu pas tot me doordringen.

Opeens denk ik aan onze geplande reis naar Buenos Aires. Het idee dat ik niet zal meekunnen is een bijkomende domper op de toch al trieste toestand. Ik vervloek de kanker voor de zoveelste keer, maar moet me noodgedwongen bij de feiten neerleggen.

   Wat gebeurt er allemaal in hemelsnaam? Misschien is er na vijftien jaar behandeling, bij mijn oncoloog een zekere gewenning opgetreden. Door de jaren heeft hij elke nieuwe opstoot van de kanker gemakkelijk onder de knoet kunnen houden. Met een andere hormonale behandeling is hem dat telkens gelukt. Maar deze keer waren de merkerwaarden toch erg hoog en had hij wat sneller en alerter mogen reageren, vind ik. Een botscan of een PET CT zes maanden geleden had al me heel wat onheil kunnen besparen.

Hoe dan ook, ik zit weer met de gebakken peren.

© Karlijn  Koninckx

   Wanneer ik enkele uren later, na het infuus, uit het Tiense ziekenhuisbed glijd, heb ik pijn aan de bekkenbodem. Ik kan zelfs niet goed steunen op mijn linkerbeen. Vermoedelijk heb ik wat slecht gelegen of te lang in dezelfde houding gezeten in dat ziekenhuisbed?

   De volgende morgen is de pijn aan de linker bekkenbodem in hevigheid toegenomen, zo sterk dat hij me de pijn aan mijn ribben haast doet vergeten. De dagen daarop wordt het stappen me steeds moeilijker.

   Een van de volgende dagen verschijnt er een knobbel bovenop mijn schedel, precies in het midden. Twee dagen later komt er een tweede, langwerpige buil ter hoogte van mijn slaap. De knobbels jeuken en het lijkt alsof ik ze voel groeien.

   Mijn man is helemaal niet gerust in deze gang van zaken en heeft op zijn werk contact opgenomen met de arts die zich bezighoudt met het ontwikkelen van kankermedicatie. Die dokter raadt hem aan om zo snel mogelijk tweede advies in te winnen.

© Karlijn  Koninckx

   De volgende dinsdag meld ik me in het andere ziekenhuis voor de PET CT scan van de thorax.

Alles verloopt volgens afspraak, maar ik krijg de specialist niet te zien. We zitten dan ook op Gasthuisberg. Blijkbaar blijft het contact tussen radioloog en patiënt hier nog steeds tot een minimum beperkt. Wanneer ik naar de resultaten vraag zegt de verpleegkundige me dat de dokter de resultaten diezelfde avond zal protocolleren en doorsturen naar de  arts die het onderzoek heeft aangevraagd. Dat is goed nieuws, want ik zou die resultaten liefst aan de oncoloog bezorgen voor ik morgen die chemo krijg.

   Woensdagmorgen meld ik me op de afdeling oncologie, maar van de arts geen spoor. Zonder zijn toezegging kan de chemo niet toegediend worden, zegt de verpleegkundige.

Terwijl ik zit te wachten bel ik naar de huisarts, maar die heeft nog geen resultaten ontvangen. De tijd kort. Ten einde raad bel ik naar de arts in Gasthuisberg. Ik krijg hem aan de lijn, maar hij wil me niets vertellen. Hij zal het wel met de oncoloog bespreken zegt hij. Mijn eigen gezondheidstoestand is blijkbaar staatsgeheim nummer één, enkel bespreekbaar tussen artsen onderling, maar zeker niet met de patiënt. Maar het feit dat hij me over de telefoon niets wil zeggen maakt me ongerust. Er is waarschijnlijk iets te zien op de scan dat niet in orde is.

Ik bel nog eens terug naar de huisarts die vertelt dat de resultaten net zijn binnengelopen. Er werden botuitzaaiingen vastgesteld in de negende rib, maar ook in de meeste wervels en in de heupbeenkam. Die pijnlijke rib was dus toch niet zo onschuldig als ik had gehoopt. Wat nu gedaan?

   Anderhalf uur later komt de arts aangerend. De wachtzaal puilt uit van de zenuwachtig wachtende mensen.

Als het mijn beurt is breng ik de oncoloog wat aangeslagen op de hoogte van de scanresultaten, maar hij zegt afwezig dat hij zoiets had verwacht. Ontzet sper ik mijn ogen open bij zijn laconieke reactie. Ik vraag hem of de chemo  in dat geval niet moet worden aangepast, maar hij antwoordt terwijl hij mijn vraag verstrooid wegwuift, dat de voorgeschreven chemo meer dan afdoende is.

Even later lig ik aan een infuus.

© Karlijn  Koninckx

   Het is ontzettend druk in het ziekenhuis. De wachtkamer zit vol patiënten die hun beurt afwachten. Hier en daar valt een diepe zucht, want de afspraken hebben allemaal vertraging opgelopen en niemand wacht graag.

Eindelijk word ik binnengeroepen. Terwijl de oncoloog de grafiek met de tumormerkerwaarden bekijkt, vertel ik hem dat de huisarts een PET-CT scan heeft aangevraagd voor die pijn in mijn linker zij. Hij reageert er niet echt op.

Even later geeft hij toe dat de zes maanden durende behandeling met Faslodex niet het minste resultaat heeft opgeleverd. Er is wellicht iets aan het groeien dat niet hormoongevoelig is, mompelt hij.

Dan stelt hij met duidelijker stem voor om vanaf volgende week een lichte chemo toe te dienen.

   ‘Daarmee krijgen we die kanker gauw weer onder controle’, verzekert hij me.

   ‘Denkt u?’ vraag ik aarzelend en hoopvol tegelijk.

   ‘Ja hoor!’ antwoord hij energiek.

   ‘Tenslotte  ben je geen kankerpatiënt, hee?’ voegt hij er nog aan toe.

Verbijsterd staar ik hem aan. Geen kankerpatiënt? Wat ben ik verdomme dan wel, denk ik opeens woedend. Een aanstelster of zo? Op dat ogenblik had ik hem kunnen wurgen.

Ik ben zo overstuur dat ik geen woord meer kan uitbrengen.

   ‘Ik zie u volgende week woensdag om halftien hier op de afdeling’ zegt hij nog.

Met een schouderklopje werkt hij me de deur uit.

Beduusd sta ik in de gang.
Volgende week chemo, geen kankerpatiënt, iets anders aan het groeien, het raast allemaal door mijn hoofd.

Ik weet niet meer wat ik moet denken.

© Karlijn  Koninckx

   Bij mijn terugkeer uit Sicilië heeft de reismicrobe me weer goed te pakken. Hoe deugddoend is het om eens uit de dagelijkse sleur te stappen. Op reis is er zoveel afleiding dat de kankermuizenissen in een verre uithoek van mijn hersenpan kunnen weggestopt worden.

Jammer genoeg gaat mijn lieve echtgenoot niet zo graag op reis. Hij vindt zijn grootste vreugde in het thuis in de tuin werken of verder knutselen aan zijn grote vogelkooi.

   Tijdens een gezellige babbel brengt een goede vriendin onze plannen voor een reis naar Buenos Aires opnieuw ter sprake. Ze heeft van Lufthansa een aanbieding gekregen voor een heen- en terugreis aan halve prijs, weliswaar onder enige voorwaarden. De reis moet geboekt worden vóór oktober en het vertrek moet plaats vinden tussen januari en april 2010. We twijfelen en wikken en wegen en overleggen met een derde vriendin, maar aangezien ik me goed voel lijken er geen tegenaanwijzingen voor een volgende reis in het voorjaar.

  We zoeken op het internet naar een verblijfplaats en maken een kostenraming op. Die lijkt nogal mee te vallen. In de euforie van de voorbije vakantie hakken we enkele dagen voor vervaldatum de knoop door en we boeken met zijn drieën onze vlucht met vertrek half maart. Dolenthousiast begin ik meteen met de voorbereiding, want aangezien ik reeds eerder naar Buenos Aires ben geweest zal ik de vriendinnen moeten gidsen.

Het leven ziet er goed uit. Net terug van vakantie en reeds plannen voor een volgende. Wat ben ik toch een gelukzak!

   Een week later zou ik anders piepen, maar dat kon ik toen nog niet weten.

© Karlijn  Koninckx

   Over de pijn in mijn rug maakte ik me niet zoveel zorgen. Ik had al eerder rugpijn gehad, en dat sleuren met valiezen zal er wel geen goed aan gedaan hebben. De pijn in mijn rib was nieuw. Zou ik zonder het te beseffen toch ergens tegenaan gestoten zijn? De pijnlijke rib voelde over de ganse lengte aan als een blauwe plek en ter hoogte van de linker buitenboog was een lichte zwelling te voelen waar het extra pijn deed. Ik bleef er de ganse twee weken van onze vakantie last van hebben, maar dat kon de pret niet bederven. Het werd een super vakantie.

   Terug thuisgekomen ging ik op aanraden van mijn echtgenoot toch naar de dokter om een RX te laten maken van de ribbenkas. Op de foto bleek geen breuk of iets anders verkeerds te bespeuren en de huisarts stelde me gerust. Het was misschien een kneuzing? De behandeling was in beide gevallen dezelfde:  enkele weken rusten en voorzichtig zijn. Een rib kan je immers niet in een gipsverband steken.

Kort nadien, bij een volgend bezoek aan de huisarts, vroeg ze hoe het zat met die pijnlijke rib. Toen ik antwoordde dat de pijn onverminderd aanhield toonde ze zich bezorgd. Ze gaf me een voorschrift voor een Pet CT-scan. Daarop kunnen we veel meer zien en dan kunnen we gerust zijn dat er niets anders aan de hand is, zei ze.

Ik was niet echt ongerust, want de huisarts was dat ook niet. Toch wou ik weten wat er nu die pijn veroorzaakte aan mijn linkerzij. Diep inademen was moeilijk en hoesten of niezen haast onhoudbaar pijnlijk. Ik kon op die zij niet liggen en ’s nachts werd ik wakker telkens ik van houding wou veranderen.

Daar moest een eind aan komen.

© Karlijn  Koninckx

   Onze vakantie op Sicilië was zalig. Ik was dolblij dat de kinderen nog eens mee wilden gaan. We vertrokken met eigen wagen naar Zwitserland waar we de eerste nacht doorbrachten. Vandaar ging het de volgende dag naar Genua, waar we ’s avonds met wagen en al aan boord gingen van een groot cruiseschip met de veelbelovende naam La Superba. Dat schip zou ons na eenentwintig uur varen aan land brengen in Palermo, de hoofdstad van Sicilië.

   We waren al vroeg in Genua en besloten wat rond te lopen in de stad alvorens aan boord te gaan. Er bleek in Genua een groot zee-aquarium te zijn, waarvoor we op verschillende plaatsen richtingaanwijzers gezien hadden. Het aquarium zelf met bijhorende parkeerplaats vinden was andere koek. De wegaanduidingen in Italië zijn nauw verwant aan die in ons eigen land. Wanneer je de weg kent is er geen probleem, maar in het andere geval ben je hopeloos verloren. We verdwaalden een paar keer, waarna ik besloot in mijn beste Spaans –want Italiaans ken ik niet- de weg te gaan vragen aan de loketbediende van een andere parking. Achter onze auto werd meteen luid getoeterd wegens het oponthoud en ik haastte me terug. In mijn haast bleef ik met mijn voet haperen achter de uitstekende poot van het dranghekken waar ik langs moest. Ik maaide met de armen in het rond in een poging om mijn evenwicht te bewaren en ik slaagde er op het nippertje in om niet languit op mijn buik te landen. Terug in de wagen had ik een stekende pijn aan de linkerzij en aan mijn rug. De pijn was zo hevig dat ik me afvroeg of ik mijn rib zou gebroken hebben. Dat leek zo onwaarschijnlijk dat ik de gedachte onmiddellijk uit mijn hoofd bande.

© Karlijn  Koninckx

   Het zomert volop in onze tuin en ik geniet. Het is lang geleden dat ik nog eens aan de vijver gezeten heb. Toch is het hier prachtig. De vijver ligt achteraan in de tuin en vanop de houten vlonders geniet je van een prachtig uitzicht. Een gele kwikstaart houdt me gezelschap. Hij wipt op en neer over de stukken rots die het water afboorden en doet af en toe kopje-duik in het water. Even later vliegen onze twee boerenzwaluwen scheerlings over het wateroppervlak en nemen in hun snelle vlucht een hapje water mee. Ze hebben in de koeienstal een nest gebouwd en zorgen voorbeeldig voor hun vier jongen die weldra gaan uitvliegen. Twee glanzend groenblauw gekleurde libellen schieten als helikoptertjes voorbij. Heel even hangen ze bewegingloos in de lucht, wat later vliegen ze geruisloos verder.

Het is hier erg rustig. Mijn vermoeide en door de Faslodex gezwollen benen hangen lekker koel in het frisse water. Ik geniet van deze korte ogenblikken van stil geluk. Op zulke ogenblikken is het leven de moeite waard.

   Onze dochter kreeg voor haar verjaardag een kleurrijke hangmat waarin je heerlijk kan uitrusten. Het is eigenlijk een hangzetel, want hij hangt slechts aan één punt op. Ik laat me erin zakken en lig op mijn rug met de benen ietwat opgetrokken. De wind laat de zetel schommelen en ik voel terug het zachte heen en weer gewieg en de geborgenheid uit mijn kindertijd, waar ik zo van kon genieten. De wind speelt voorzichtig met mij en mijn zetel. We draaien heel langzaam rond en blijven zalig zachtjes wiegen. Af en toe schijnt de zon op mijn benen, dan draaien we weer weg in de schaduw. De hangmat omarmt me helemaal en geeft een gevoel van rust en veiligheid. Ik sluit de ogen en doezel weg.

© Karlijn  Koninckx

   Hoewel de Faslodex niet de verwachte reactie oplevert, zal ik er toch een tijdje verder mee moeten. Het resultaat is na vier inspuitingen nauwelijks merkbaar. Elke maand ga ik naar de huisarts voor een bloedafname, waarbij de tumormerkerwaarde wordt bepaald. Slechts een lichte afzwakking in de stijgingscurve van de tumormerker laat vermoeden dat er misschien toch wat reactie komt. De oncoloog heeft me aangeraden de laatste drie inspuitingen toch nog te zetten en pas daarna terug op controle te komen.

   De tumormerker blijft stijgen. Toch krijg ik de indruk dat de medicatie langzaam begint haar werk te doen, want ik voel me opnieuw slechter. Mijn goede opgewekte, levenslustige en energieke periode was van korte duur. De vermoeidheid is terug en de lusteloosheid steekt de kop op. Het is doodjammer dat die kankergroei enkel kan gesnoeid worden door middelen die mij zelf ook slechter maken. Toch heb ik erg genoten van die bijna drie maanden ‘goed in mijn vel’. Ik voelde me gedurende enkele zalige weken terug mijn oude energieke ik, een gevoel dat ik dacht nooit meer te kunnen beleven.

   Die korte periode zonder behandeling begin dit jaar, doet me beter begrijpen waarom mensen in een terminale fase van hun ziekte besluiten om alle behandelingen stop te zetten en de tijd die hen rest nog zo goed mogelijk te kunnen leven. Op zeker ogenblik besef je als patiënt wellicht dat alle hulp nutteloos is en dan kan het enorm deugd doen wanneer je, al is het maar een korte periode, gewoon jezelf kan zijn, zonder alle nare bijwerkingen van behandelingen.

© Karlijn  Koninckx

   Wanneer na drie maanden Faslodex nog steeds geen enkel resultaat te zien is, maak ik een nieuwe afspraak bij de oncoloog. Ongerust wijs ik hem erop dat de CA15.3 waarde aan hetzelfde tempo blijft stijgen, maar hij blijft erbij dat de tumormerker nog niet verontrustend hoog is.

Hij stelt voor de behandeling gewoon verder te zetten.

   De oncoloog volgt me nu al bijna vijftien jaar en hij heeft elke kankeropflakkering met succes weten te onderdrukken. Ik zou hem dus moeten vertrouwen. Nochtans ben ik er niet gerust in. Vooral het feit dat de tumormerker maand na maand onverminderd de hoogte ingaat baart me zorgen. Elke maand ga ik trouw naar de huisarts voor een nieuwe inenting. Ook zij vindt de gang van zaken verontrustend, maar we beslissen tezamen om het advies van de oncoloog te volgen en nog wat geduld te oefenen.

   Ik voel me weemoedig, triestig, neerslachtig, bedrukt, teneergeslagen, droevig gestemd, teergevoelig, naargeestig, somber, bedrukt, lusteloos, mismoedig, verdrietig, mistroostig, droefgeestig, moedeloos, somber, troosteloos, zwaarmoedig, vreugdeloos, … Er zijn woorden te over om mijn gemoedstoestand te omschrijven.

Hoe komt het opeens weer zover? Een goede maand terug voelde ik me opgewekt en blij en levenslustig. Wat is de oorzaak van deze ommekeer?  Is het de nieuwe behandeling die zich laat voelen?

   Af en toe bekruipt me een nare, griezelige gewaarwording. Dan heb ik overduidelijk het gevoel dat er iets ernstig misloopt.  Ik bedenk dat ik mijn belevenissen in “Meer Tijd Graag” net op tijd heb neergeschreven. Ik ben blij dat ik het boek heb kunnen afronden op een ogenblik dat het goed ging met mijn gezondheid. Ik hou zelf ook niet van verhalen met een slechte afloop.

© Karlijn  Koninckx

   Ik leg de wetenschappelijke artikels naast me neer. Daar liggen ze, de laatste ontwikkelingen en de stand van zaken. Heel leerrijk. Ze houden me op de hoogte. Tegelijk zijn ze de bevestiging dat de behandeling die ik krijg nog steeds de beste is. Geruststellend.

Toch word ik opnieuw met de neus op de feiten gedrukt. Enkel vertraging van het proces is haalbaar. Ongedaan maken is er voorlopig niet bij. “Adjuvante hormonale therapie kan het ziektevrije interval vergroten met een bepaald percentage. De kans op genezing wordt er geenszins door beïnvloed”. Adjuvant betekent dat er een middel of therapie wordt toegevoegd aan de bestaande behandeling.

   Geen genezing mogelijk. Blijkbaar heb ik dat onthutsende feit naar een verafgelegen hoekje van mijn brein teruggedrongen en ben ik het tijdelijk vergeten. Nu staat het er weer, zwart op wit, de letters dansend voor mijn ogen. Slechts 20% kans op een goede afloop. Zou ik deze keer aan de goede kant van de kansberekening staan of hoor ik nog steeds thuis aan de kant der verdoemden?

Totaal geen controle heb ik, het overkomt me gewoon, ik moet ermee leren leven.

Leren leven, wat een pijnlijk ironische woordspeling.

   Het blijft een strijd. Elke dag opnieuw. Sinds ik met die chronische ziekte word opgescheept beheerst kanker mijn hele leven. Dat is wellicht niet gemakkelijk te begrijpen voor een buitenstaander. Ik sta er mee op en ga ermee slapen. Het is een vermoeiend, zelfs slopend gevecht. Na al die jaren wordt het er niet gemakkelijker op. De laatste combinatiemedicatie is alweer uitgewerkt. Ze heeft amper een jaar stand gehouden. Hoe het nu verder moet weet ik niet. Mijn lot ligt in handen van de oncoloog. Ik hoop dat hij de juiste beslissingen neemt.

   Sinds september 2008 is mijn tumormerker aan het stijgen. Einde maart besluit de oncoloog dat de hormonale behandeling met Arimidex en Veraplex uitgewerkt is, zodat ik de therapie mag stopzetten. Joepie!

Drie maanden ongeveer blijft de tumormerker eigenaardig genoeg rond dezelfde waarden schommelen. Enkele weken na het stopzetten van de hormonale behandeling begin ik me beter te voelen. Ik lijk meer energie te hebben en ook meer zin om iets te doen. Ik slaap beter en stilletjes begin ik alweer te dromen dat ik genezen ben …

Mijn man is deze morgen om 05u opgestaan om samen met een collega-vogelliefhebber naar een vogeltentoonstelling te gaan in Kermt. Zot zijn doet geen zeer, denk ik maar. Ik heb hem horen opstaan en iets later weggaan. Het was na 6u30 eer ik terug in slaap viel en rond 8u30 was ik alweer wakker. Wakker is een groot woord natuurlijk. Ik was heel suf zoals wel vaker gebeurt. Man en dochter zijn allebei al superdruk aan ’t rondhossen in huis. Vermoeiend om te horen. Papa is koeken gaan halen en hij heeft samen met zus gegeten omdat ze naar het pannekoekentornooi van de korfbal moeten.

Rond kwart over negen komt de jongste mij vragen of ik niet wil opstaan zodat we samen kunnen ontbijten. Ik heb geen fut maar trek me langzaam op aan mijn potje thee om wakker te worden. Tegen de tijd dat ik de zondagskrant heb doorgebladerd begin ik tot de levenden te komen. Ik pak al mijn moed bij elkaar en begin te stofzuigen. De hond van mijn ouders die een tijdje bij ons logeert,  ruift fel en het ganse huis ligt vol met zwarte haren. Bovendien is mijn lieve echtgenoot met de schoenen waarmee hij eerst in zijn vogelkooi heeft rond gelopen, nadien het huis binnengewandeld. Je kan zijn voetsporen in huis volgen aan de hand van de vogelstrontjesafdrukken. Op de trap ligt er zelfs een integraal exemplaar van het vogelproduct. (zucht)

Poetsen met honden en katten in huis vraagt wat organisatie. Eerst de dieren naar de woonkamer verbannen en met gesloten deur de keuken onder handen nemen. Zodra die opgedroogd is kunnen de dieren in de keuken opgesloten worden en kan ik de gang en de woonkamer onder handen nemen. Hoewel het niet zo’n zware inspanning is en ik heel rustig heb gewerkt, ben ik toch nat in het zweet en doodmoe. Ik heb zin om me in de zetel te ploffen maar ik moet voor de middag nog naar de kippenboer, anders hebben we straks geen eten. Op de terugweg in de auto overvalt me weer zo’n neerslachtig gevoel. Is het de muziek op de radio? Of is het gewoon mijn nodeloze ongerustheid over die tumormerker? Ik ben het allemaal zo moe. Voor mij mag er een eind aan komen. Ik heb de indruk dat ik met de tijd gewend ben geraakt aan de gedachte om te sterven. Dat denk ik nu toch … Zou ik er nog zo over denken als het moment echt daar is? Of komt dan het levensinstinct weer naar boven? We zien wel.

© Karlijn Koninckx

Het was te denken. Ik had het kunnen weten. De laatste dagen voelde ik me opnieuw krikkel, opgejaagd, bij wijlen triestig en soms wat onredelijk boos. Die symptomen zijn me niet onbekend, en toch …

Dinsdag ben ik bloed gaan laten prikken, en omdat we gisteren de ganse dag op Batibouw hebben doorgebracht kon ik niet bellen voor het resultaat. Deze morgen heb ik onmiddellijk gebeld en de tumormerkerwaarde was gestegen naar 42,9. Op zich geen ramp, maar wel de hoogste waarde sinds mijn eerste terugval in 1998. Is de Veraplex nu reeds uitgewerkt ? Of is het weer gewoon een piekje, een meetfoutje waar we geen rekening mee moeten houden? Wie zal het zeggen? De huisarts heeft me in elk geval doorverwezen naar de oncoloog. Ik denk dat ik de bloedwaarden over een zestal weken nog eens zal laten meten, vooraleer ik naar de oncoloog ga. Ik ben er zeker van dat hij niet gaat panikeren over een tumormerkerwaarde van 43. Dus zal ik dat ook maar niet, zeker?

© Karlijn Koninckx