Ik ben mark dejongh
Ik ben een man en woon in Sint Gillis-Waas (Belgie) en mijn beroep is ziekenhuisapotheker.
Ik ben geboren op 23/08/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: joggen, tafeltennis, fietsen.
ik heb ook een mooie verzameling van meer dan 64.000 kroonkurken uit 200 verschillende landen.
Maar veel belangrijker, al meer dan 35jr. gehuwd met Irma en vader van vele lieve kinderen : Christophe, Thomas, Tine, Katrijn, Frederik, en Roeland.
opa gaat op stap
Relaas van de wandeltocht van St. Gillis-Waas naar Santiago de Compostela 112 dagen op pelgrimstocht : ontdekken, ontmoeten, onthaasten.
Hij is vanmorgen in Leuven gestart richting Namen en had mooi weer. Verder kunnen we niets vertellen want kunnen hem niet bereiken. Nog een foto van de dag ervoor
Hallo op het thuisfront , ja hier ben ik weer!! Wat een avontuur , ik ben er nog niet goed van. En wat een geluk dat ik op deze computer terecht kan (ik ben "leraar", uitleg volgt veel verder). Als je nu geen tijd hebt dan moet je er maken want wat volgt is het lezen waard , al zeg ik het zelf. Gisterenmorgen had mijn gastheer Luc een dagje verlof genomen om met mij mee te wandelen van Zemst naar de vaart tussen Mechelen en Leuven in Kampenhout -Sas. Het was de bedoeling om de mooiste plekjes van zijn dorp te laten zien. Maar we zijn de deur nog niet uit of we zien de eerste sneeuwvlokjes neerdwarrelen. Normaal ben ik dan blij , maar gisteren eigenlijk niet. Dus heb ik al direct aan Luc gevraagd om mijn bache al maar over mijne rugzak en mezelf heen te trekken (Ik weet echt nog niet hoe ik dat zal moeten doen als ik alleen ben!!!) God zij dank dat we het bij het vertrekken gedaan hebben want het heeft geregend- gesneeuwd- gewaaid tot in de late namiddag. We vertrokken langs het kerkhof naar de gekanaliseerde Zenne. Dan verder naar de Leestse kronkels langs de NIET-gekanaliseerde Zenne. Heel mooi, lekker koud , wat modder af en toe en heel veel kronkels. We komen een eenzame wandelaar met zijn hond tegen : "Naar Santiago? " vraagt hij droogjes. Gelet op de kille natte weersomstandigheden hielden we de conversatie heel kort (maar plezant). En dan verder over de E17 waar het weeral file was. Dan is het nog eens zo plezant boven op die brug, bij het begin van mijn onthaastingsproces!!! We komen aan in Kampenhout-Sas en zijn aan een lekkere tas koffie of een kop warme soep toe. Mijn regenzeil is niet waterdicht en de onderkant van mijn broek is al kletsnat van de sneeuwvlokjes in de wind. Ook mijn handschoenen zijn zeiknat en mijn vingers verkleumd. "Maandag gesloten" hangt er op alles wat we zien. Een optie is doorstappen naar kleinere établissementen langs de weg Mechelen - Leuven , waar ze alleen maar champagne verkopen, en waar je ook opgewarmd wordt, maar Luc houdt me op het rechte pad. Heel vlug vier boterhammen naar binnen geschrokt ( ja gelijk een hond, zo snel) en dan een dikke knuffel voor Luc en weer een traan wegpinken. Zijn vrouw komt hem hier ergens aan het kruispunt weer ophalen. Nu ben ik ECHT helemaal alleen. Verloren lopen tussen Kampenhout-Sas en Leuven is niet mogelijk. Gelet op de stevige koude zijwind loop ik zo ver mogelijk van het kanaal, want ik ben ooit al eens op een nieuwjaarsnacht in ijskoud slootwater gesukkeld. Dat wil ik echt geen tweede keer meemaken. Ik probeer wat luidop te zingen en tel de waterkiekens op de vaart om de tijd te doden. Ineens een caféetje met de originele naam "Maritime". De deur staat open en er zitten 3 gasten aan de toog. "Meneer , we zijn gesloten, we zijn hier eigenlijk niet, want we zijn in den hof bomen aan 't snoeien". Ik doe of ik het niet begrijp en krijg toch een koffie , die ik al rechtstaande achterover giet. Die mensen uitleggen wat ik ga doen is bijna onbegonnen werk, gelet op het strontweer buiten. Ze verstaan het echt niet zo goed en verklaren me ... . Gelukkig stopt het met regenen/sneeuwen enkele km. voor Leuven en ik maak nog een ommetje langs het klein begijnhofken. Ik had ook een kaarthouder in plastiek gekocht in een Amerikaans stockhuis waarvan ik de naam niet zal noemen (tussen Sint Niklaas en Lokeren). Die was voor de 2e dag in gebruik en de lasnaad scheurt al volledig open langs 1 kant. Dedju, diejen brol lag zeker al jaren in de winkel en is helemaal verduurd? Daarmee was ie zo goedkoop... Het eerste wat ik doe in het centrum van Leuven is een schoenwinkel binnenstappen om een spray te kopen om mijn poncho waterdicht te spuiten. En dan trek ik verder naar collega Marc : daar wacht me een warme ontvangst. We eten lekkere thaise kost (van de meeneem THAI) en filosoferen wat over de vrouwen op het werk. We herkennen heel veel gemeenschappelijks. Ik durf niet in detail treden om geen vriendinnen te verliezen, want ik zie mijn collega's allemaal echt heel graag hoor. Maar zo eens een keer onder mannen filosoferen kan toch deugd doen. Ik ben de ijskoude miserie weer vlug vergeten en droom al van Hoegaarden. Maar eerst repareer ik mijn kaarthouder met een stevige bruine sparadrap van de kliniek waar ge alles mee kunt plakken! En dan spuit ik (in zijn tuin) wel 4 keer een laag van voor en van achter op mijn regenzeil om het waterdicht te krijgen. Ik hoop dat het lukt.
Verslag dag 4: Vanavond geen bedje gereserveerd, lekker spannend dacht ik zo.
Ik vertrek ALLEEN via het administratief centrum naast het station van Leuven voor een stempelke in mijn camino-boekje ( de "Credential"). Ik loop verder naar de "abdij van 't park": het is en blijft droog weer. Ik pak een fotooke maar de kodak weigert dienst (na 4 dagen zijn de batterijen al plat). Ik loop verder naar Bierbeek langs wondermooie holle wegen en ronde kasseikes vol modder. Man, man, man ... Ineens een meneer die in zijn garage aan het rommelen is: ik trek mijn stoute schoenen aan figuurlijk (want eigenlijk heb ik heel vuile botinnen aan) en vraag om 2 lege batterijkes te ruilen voor 2 volle voor mijn fototoestel. En ja het lukt. Da's ook weeral opgelost en ik voel me een beetje zoals een kind in de jeugdbeweging. Ben echt blij dat ik dat gedaan heb want ik heb nadien nog veel mooie kiekjes gemaakt van al die verlaten modderwegen en ik heb van heel de dag geen winkel gezien. Picknick op de bank in het zonnetje dit keer. Wat later nog een koffie in "café Odette" in Meldert. Ik zie ineens overal de modder van mijn schoenen op de vloer voor den toog liggen, maar dat hadden ze nog al gehad naar 't schijnt...Oef!! Ik wandel verder naar Hoegaarden en neem me voor om daar eten te kopen, want ik had de hele dag enkel maar café Odette gezien als stop- of bevoorradingsplaats. Verder alleen maar modder, holle wegen en omgeploegde velden. Ik vraag de weg naar de dienst voor toerisme aan een jonge mevrouw: "Die is gesloten meneer, maar ge kunt er binnen langs achteren. ik loop even met U mee" Dat was al een meevaller maar nu komt het. Carolien van de dienst toerisme biedt me een B&B aan (de bakkerin had al gezegd dat het daar 80 euro kostte). "Is er echt niks goedkoper alstublieft want 100 dagen x 80 = 8000€ !? " En wat nu volgt is niet gelogen: Ze belt naar de "pastor" (een mevrouw) van Hoegaarden : die zit in Brugge... Ze belt naar Mieke in Meldert die ook pelgrims ontvangt in haar huisje: alle bedjes volzet - onbeschikbaar wegens verbouwingen... Ze belt naar de schepen van cultuur van Hoegaarden, en krijgt een tip. Ze belt naar Louis, die heeft een schuur, maar dat gaat ook niet voor vandaag Ze belt naar de eerwaarde zusters van het klooster naast de dienst voor toerisme: normaal ontvangen die geen mannen, maar misschien met mijne geloofsbrief van de genootschap en de uitleg dat het een echt NOODGEVAL is ( na al die voorgaande afwijzingen...) : neen de eerwaarde zuster overste aan de telefoon houdt het been stijf: Geen onderdak voor mij: cry: En nog geeft "Carolien van Hoegaarden" het niet op (ik heb ondertussen mijn GSM daar al in de stekker gestoken om op te laden en wacht geduldig op een stoeltje in de hoek...) In Meldert is er een college en daar wonen nog 2 paters. Via een zoveelste telefoontje vindt ze het telefoonnummer van de paters. Het is onze laatste kans en ze verheft haar stem een klein beetje aan de telefoon, "want een gemeente als Hoegaarden op de pelgrimsroute, moet toch voor zijn pelgrims kunnen zorgen hé?" Dat vind ik ook natuurlijk. Het is voor haar ondertussen al bijna tijd om haar kindje op te halen in de crèche!! Pater Jacques , oftewel Jacobus - als dat geen toeval is !!! ...(hoe kan ik ooit nog zijn naam vergeten?) zegt ja !! Carolien is heeeel blij en ik dus ook: "Ge slaapt in het schoonste kasteel van de wijde omtrek". Ze pakt uit het rek nog een karton met 4 "Alpaide" flesjes (artisanaal bier uit Hoegaarden) om aan de paters te geven als welgemeende dank vanwege de dienst voor toerisme. Ik krijg er ook stiekem eentje mee om mijn emoties te verwerken straks. Maar nu ben ik nog niet terug in Meldert (waar café Odette staat). Toevallig (of is dat reeds de 2e hulp van Saint- Jacques??) steekt Geert , de hoofdtuinman van de tuinen van Hoegaarden, op dat ogenblik zijn hoofd binnen in haar bureau. "Geert gij moet seffens die jongeman efkens direct naar de paters van Meldert brengen !" klinkt het kordaat en een beetje gebiedend. Geert kan alleen maar ja knikken en gaat eerst snel naar huis om zijn kinderen op de hoogte te brengen van die bijkomende klus!! De dienst toerisme sluit. Ik dank Carolien van harte en trek mijn gsm-lader uit het stopcontact aan haar bureau. Ik beloof om ooit eens terug te komen om de tuinen te bezoeken. Geert pikt mij op in de poepchique taverne naast de dienst toerisme. Ik wilde hem tracteren , maar omwille van zijn kinderen: "liever niet, want ze zitten alleen" Er zit niks anders op dan mijn "Verboden Vrucht" (Hoegaardse specialiteit, voor zij die niks van bier kennen) ad fundum op te drinken. En nu naar het college : een prachtig kasteel van enkele eeuwen oud (?) in een heel mooi en groot domein. Hij zet mij af aan de schooldeur.
Waar is pater Jacques ??? Ik loop door de lege gangen en klop op de deur van de directeur. Hij helpt me verder. Na wat zoeken kom ik pater Henri tegen die ook al van mijn komst weet. Ik mag slapen op de EHBO kamer van 't school... Ik eet samen met de pater Henri en pater Jacques, de enige bewoners 's nachts van dit grote kasteel en school met 500 leerlingen. We hebben een boeiend gesprek over opvoeden en over de jeugd en ook over Compostela en bedevaarten natuurlijk. "Pater, is er hier ook ne computer waar ik eens op zou kunnen??" "Maar ja, geen probleem" Hij gaat om de sleutel van het directiesecretariaat en laat me daar binnen. Ik start een computer , maar ik weet geen paswoord natuurlijk. En hij ook niet ! "Ik zal mijn super ervaringen van deze 2 dagen niet kwijt kunnen" flitst er door mijn hoofd. Maar nee, weer schiet St. Jacob ter hulp. Pater Jacques heeft nog een sleutel van de computerklas : daar staan wel 25 computers overal verspreid. Ik denk: die hebben vast en zeker ook wel een paswoord, of laten mij niet toe om op seniorennet te raken. (Zoals op het werk waar ook niemand tijdens de uren kan doorklikken naar die site voor oudjes en senioren) Maar het wonder is geschied: ik klik gewoon op het blokje leraar , en ik kan mijn ei kwijt. Ik hoop dat het jullie smaakte. En stiekem hoop ik ook dat ik niet alle dagen zoveel zal meemaken, want ik zit hier al meer dan een uur.... En nu snel afsluiten en nog even samen met pater Jacques naar Canvas kijken: het gaat over het werk van de Vlaamse missionarissen. Ik hoop dat hij een aftrekker voor mij heeft zodat ik mijn bierke nog kan proeven !! Slaapwel en tot over enkele dagen !!
Ik heb zalig geslapen bij de 2 paters in het heel grote en mooie kasteel. Maar om 6 uur kwam de kuisfirma in het kamertje naast de EHBO ruimte waar ik sliep al zijn emmers vullen om de klassen proper te maken... Het ontbijt : pater Henri is al op van een uur of 5 en hij komt bij me zitten: "Mag ik een eitje voor U bakken?" Ik neem zijn aanbod met open armen aan en verorber de 2 spiegeleitjes met veel smaak. Ik was ook deze nacht tot de vaststelling gekomen dat mijn zakdoeken nog op het droogrek hangen in Zemst ... Maar pater Henri sloft gauw naar zijn kamer, en geeft er mij 3 andere mee! Wat kan het leven toch eenvoudig mooi zijn: het beetje dat je bezit (2 eitjes en wat armtierige zakdoeken vol gaatjes) delen met een toevallige gast. Ook pater Jacques komt erbij zitten en om half 9 is het weer tijd om afscheid te nemen. Ik beloof plechtig om in de nazomer nog eens op bezoek te komen en ik stap met frisse moed het domein af richting Ecluse. In een piepklein gehucht passeert de postbode met zijn autootje. Hij wijst me de weg: alsmaar rchtdoor langs modderige eenzame golvende veldwegen. Zo kom ik dan terecht op de Ravel fietsroute : een toeristische fietsroute in Wallonie op de oude spoorwegberm van Hoegaarden naar Namen. Dat wordt mijn lange eenzame route voor vandaag tot Eghezée. En het is weerom koud, bar koud. De oude treinroute steekt op veel plaatsen wat boven de velden uit. Ik wist dat ik heel weinig mensen zou ontmoeten met deze ijskoude wind en daarom heb ik het aangedurfd: Ik zet een zakdoek van pater Henri op mijn hoofd met 4 knoopjes erin, onder mijn muts als extra beschermlaag tegen de kou. Rond half 4 nader ik Eghezée en bel naar het gemeentehuis: ik krijg een telefoonnummer door van een verblijf voor pelgrims maar ze nemen daar niet op. Ik zie het zoekscenario van daags voordien weer opduiken... Terwijl ik op een bank zit te bellen staat er voor mij een dame in de auto te wachten op haar zoon in de muziekschool. Ik waag mijn kans en tik op het autoraam. Je zult me weer moeilijk geloven maar wat ik niet durfde dromen gebeurt: Eerst een kleine aarzeling, maar dan biedt zij een kamer met ontbijt (niet aan bed natuurlijk) aan. Ze heeft een bed vrij. Het is het bed van haar dochter Alice die op kot zit in Namen. Het begint juist op dat eigenste ogenblik te regenen dus ik twijfel geen seconde om haar voorstel aan te nemen want nog een uur in die ijskoude regen rondtoeren op zoek naar een slaapplaats ... . Eén klein probleemke: ik zit nu 10 km van mijn route in Hingeon. Gelukkig is het niet verder afgelegen van mijn volgende doel : Namen. Ondertussen heeft de gastvrouw, Marie-Agnes, me al heel veel bijgeleerd over wat gezonde voeding is : Minder suikers eten, en zeker niet in de morgen, ook niet veel vlees, geen zout, etc... Mijn besluit staat vast : dit wil ik ook uittesten als ik weer thuis ben. Terwijl ik dit schrijf heeft de gastvrouw al een lekkerse visschotel met champignons en veel andere groenten bereid. Heerlijk na zo een lange koude dag. Maar ik leer haar ook wat bij: Ze is lerares Nederlands in een groot college wat verder in Champion en ik spreek vanavond alleen maar Nederlands met haar!! Het leven van een pelgrim is nog niet zo saai als ik dacht! Tot later
Om 8 uur stond ik al paraat op weg naar Namen, want de gastvrouw moet op tijd in het college zijn...Ik heb heel goed geslapen in het bed van Louis (?) . Dank zij een handgeschreven plannetje van Marie Agnès loop ik langs mooie kleine wegeltjes door Marchovelette en Champion, waar ze les geeft. Ik passeer ook een militair kerkhof waar er heel wat jonge Belgische soldaten begraven liggen. Velen zijn gesneuveld op 23 augustus 1914, mijn verjaardag! Tijd om eens stil te staan bij de zinloosheid van oorlog en een berichtje na te laten in het gastenboek dat daar ligt in een hokje bij de uitgang... Ik heb nu oog voor al die dingen waar ik anders aan voorbijloop. En ik geniet, je mag het gerust weten! Regelmatig stopt er een auto of voetganger gewoon om me aan te moedigen en een babbeltje te slaan Die schelp om mijn rugzak is de sleutel naar vele wondere conversaties. Ik ben veel te vroeg in Namen (rond de middag) en zet me ergens op een bank uit de wind aan een klein pleintje om te picknicken in de zon. Daarna besluit ik om op zoek te gaan naar de stempel van het bisschoppelijk paleis : een hele zoektocht, maar ik heb hem toch gevonden! Nog een tas lekker warme soep om mezelf op te warmen in een rustig café. Dan wordt het wachten op een telefoon van Marie-Agnès , want ze ging bij de collega's in het college op zoek naar een slaapplaats voor mij in Namen. En ja hoor ik kom terecht bij Thérèse, een vriendin waar ze samen mee in de naaiklas zit. Ik herinner me nog toen Marie-Agnès uit haar auto stapte om mijn rugzak in de koffer te steken, dat mijn oog viel op haar mooie jas. Ik veronderstel dat ze hem zelf gemaakt heeft, want Thérèse vertelt dat ze steeds de eerste van de klas was.... Nu slaap ik in een mooie ruime kamer, die opgefrist wordt door een schilder, een jonge gast uit Senegal. Hij beloofde om de volgende ochtend al vroeg te beginnen, dus ik beloof om tijdig die kamer te ontruimen... Alle gordijnen zijn verwijderd, gelukkig is het nog niet vroeg licht in de morgen... Nog een gezellige babbel aan de open haard met de heer des huizes, een arts die in Brussel op de FOD werkt, o.a. over het kappen van bomen en het verzagen in kleine stukken voor zijn open haard. Een niet ongevaarlijke hobby. Weer een leuke dag voorbij. Ik sta vroeg op, maar de schilder is zelfs nog niet gearriveerd als ik al vertrek. De lieve gastvrije dame steekt me bij het buitengaan nog een Franse klassieker in mijn handen : Le Grand Meaulnes, een titel uit de Franse les in de humaniora, die ik nooit gelezen heb. Het is een boekje van de rommelmarkt en de prijs hangt er nog op : 1. Misschien lukt het nu op tocht om het te lezen ? Bedankt Thérèse !!!
Deze keer slaap ik een beetje langer, tot half 7 en ben ik rond 9u weer op pad. De schilder uit Senegal zou namelijk al "vroeg" komen om de kamer verder te schilderen, maar toen ik vertrok was ie er nog steeds niet, Afrikaanse tijd waarschijnlijk... Mijn landkaart kan ik in mijn rugzak laten: ik ga de Maas volgen tot Dinant. Ik herken veel plaatskes van mijn fietstocht naar de Ballon d'Alsace enkele jaren terug met fietsvriend Marc. Tijd om wat te mijmeren over dat mooie avontuur. Veel vogels langs het water: eenden , Canadese ganzen, gewone ganzen, en ook wat honden ... En stront, overal stront op het jaagpad naast de Maas. Maar ja met stevige stapschoenen trekt ge U dat niet zo erg meer aan na enkele km. Het is ferm koud, maar ik heb mijn warme muts besteld bij mijne schat die morgen op bezoek zal komen. Want ik begin al ferm te snotteren , en met maar 3 zakdoeken in mijn bagage .... In café "Le Chalet" in Anhée is het tijd om een briefke van 50€ te gaan wisselen; Dat gaat natuurlijk niet zonder iets te consumeren: Een koffie dan maar want ik wil niet plat op mijn buik vallen na iets lekkers met wat alcohol in ... En roken dat ze daar deden. Ik had nog zin om te zeggen dat ik een ambtenaar was van de FOD Volksgezondheid die incognito de caféetjes inspecteerde In Dinant kwam ik in de Delhaize weer een engel tegen: een zwartje, een kassierster, ze was 54, ik weet haar naam niet, maar we hadden oogcontact toen ik binnenkwam. Ik koop één appel, 1 banaan , een bierworst, en karnemelk en ik schuif aan bij haar kassa. Ze schrijft op de achterkant van het kastiket de titel van een boek van Paulo Coelho dat ze aan het lezen is " le pèlerinage de St.Jacques de Compostelle" : heel warm aanbevolen. Ik neem haar raad in dank aan en ik wil nog zo veel zeggen, maar de rij achter mij aan de kassa stuwt me voort . Wat spijtig!!! Het is nog maar 100m stappen tot aan de abdij van Leffe waar ik zo naar uitgekeken heb. Zoeken naar de bel : Een oudere dame doet open, pater Hugues is er even niet. Ze toont me direct de eetplaats voor de gasten, en dan botinnen uit in de inkomhal, en op mijn kousen naar boven. Zo blijft de mooie planken vloer goed bewaard in het mooie gebouw. Onder de dakpannen ligt mijn gezellig klein gastenverblijfje. Warm en koud water, en toilet en bad aan de overkant van het gangetje. Meer moet dat echt niet zijn. De vespers zijn om 18u30 en het avondmaal om 19u. Ik kan dat hier niet in detail vertellen, maar zoveel vitaminen opgedaan voor de innerlijke mens: 13 paters in een witte pij zingen samen in het Frans allerlei religieuze gebeden in een sfeer van sereniteit, rust en vrede die onbekend is voor mij. En dan om 20u30 naar de Complies, zoek zelf maar effe op wat dat eigenlijk is. Om 21u45 lig ik al bijna te ronken... Het was weer mooi vandaag. Om 6u30 begint de dag van de paters al met office de lectures en om 7u oraison of zoiets .Alhoewel ik al een poos wakker lig, als gevolg van het klaterende fonteintje in de binnentuin van het klooster besluit ik niet te gulzig te zijn voor mijn geestelijke honger en laat dat aan mij voorbij gaan. Wel ga ik naar de "Laudes" om 7u30 en dan is er een ontbijt.. Ook hier wil ik zeker nog eens terug komen. Onbeschrijflijk mooi en rustgevend en verrijkend en ...."Alleen de Leffe zelf van de paters van Leffe heb ik effe gemist in Leffe". Nog vertellen dat de afwas samen met de paters ook heel speciaal was!!!! En dan het stempeltje van père Hugues in mijn boekje en ik kan weer weg !!
(pater) Mark.
Ik laat voor een medegast, die er verblijft zonder nog een rooie duit op zak, mijn stuk zeep in mijn zeepdoos in stilte achter voor zijn slaapkamerdeur. Hij had dat stuk de avond voordien van me geleend, samen met mijn scheermachine, om zich te douchen en vond het zo heerlijk ruiken ... Mijn scheermmachien heb ik weer meegenomen
Irma, Christophe, Seppe en Lore komen me moed inspreken. Ook Kira is er bij. Ze vonden me niet zo gemakkelijk terug: Om een uur of 10 krijg ik een telefoontje om te zeggen dat ze in het verkeerde Givet zijn op 40 km van waar ik stap. Uiteindelijk , een stuk voorbij Anseremme spreken we af in Hastière Par Dela en vinden mekaar in het kleine restaurant in Waulsort. Nog even tijd voor een lekkere trappist en een beetje deze blog bijwerken. We wandelen nog een stukje samen verder. Maar dan stijgt de vertrekkoorts weer bij de kinderen. Ze rijden huiswaarts en ik blijf weer alleen achter, helemaal alleen met nog 2350 km voor de boeg en ongeveer 15 weken te gaan (letterlijk)! . Maar maak je niet ongerust : I WILL SURVIVE Mis jullie allen wel een beetje maar ik krijg er zoveel voor in de plaats .
Ik ben mark dejongh
Hij is vanmorgen in Leuven gestart richting Namen en had mooi weer. Verder kunnen we niets vertellen want kunnen hem niet bereiken.
.
Om 8 uur stond ik al paraat op weg naar Namen, want de gastvrouw moet op tijd in het college zijn...Ik heb heel goed geslapen in het bed van Louis (?) . 
Irma, Christophe, Seppe en Lore komen me moed inspreken. Ook Kira is er bij. Ze vonden me niet zo gemakkelijk terug: Om een uur of 10 krijg ik een telefoontje om te zeggen dat ze in het verkeerde Givet zijn op 40 km van waar ik stap. Uiteindelijk , een stuk voorbij Anseremme spreken we af in Hastière Par Dela en vinden mekaar in het kleine restaurant in Waulsort. Nog even tijd voor een lekkere trappist en een beetje deze blog bijwerken. We wandelen nog een stukje samen verder.
.
