Naast GR-paden wagen we ons in de Ardennen af en toe ook op andere langeafstandswandelpaden, die daar in de loop van de voorbije decennia zijn uitgezet. De ontwerpers hebben zich trouwens duidelijk en zonder enige terughoudendheid laten inspireren door de veel oudere GR's. Ook vandaag zullen we grotendeels over een GR-tracé lopen, al volgen we officieel de geel-witte streepjes van de GTA, La Transardennaise. Bij Lannoo verscheen een erg bruikbare vertaling van het werk van Françoise Lempereur, die meer nog dan voor een loutere wegbeschrijving, zorgt voor veel interessante nieuwtjes en weetjes over de dorpen en gemeenten waar de tocht ons langs voert. We stappen vandaag van Sprimont tot Saint-Hubert, 21 km, waarvan het grootste deel door prachtige, voornamelijk gemengde bossen loopt. De TWQ bedraagt 61 %. Dat die niet hoger ligt, is te wijten aan de eerste 5 km (tot Lavacherie) die het vooral moeten hebben van adembenemende vergezichten, maar uitsluitend langs brede asfaltwegen of zelfs dubbelvakse betonwegen voert. Maar daarna worden alle bosregisters opengetrokken. Tot net voor Saint-Hubert kom je nog nauwelijks uit het bos, en word je als wandelaar getrakteerd op een heerlijk snoer van onverharde boswegen en schitterende bospaadjes.

Foto's van de wandeling vind je hier.

De verplaatsing:

Halle - Brussel-Zuid 7512 6:57 7:09 +1 (2160 - 53501, op Schaarbeek)

Brussel-Zuid - Marloie 91 7:33 9:16 +15 (2004 - 61 85 1090 227, SBB)

Marloie - Sprimont [1] stipt 10:23 11:12 stipt (ab4548, Jonckheere Transit 2000)

Saint-Hubert - Libramont [162b] 18:43 19:06 stipt (ab4153, Jonckheere S2000T)

Libramont - Brussel-Noord 2141 19:17 21:18 +8 (1351, 61011, op Brussel-Zuid)          

Brussel-Noord - Halle 3942 21:32 21:51 +6 (844)

De commentaar:

Als blijkt dat een seinstoring tussen La Louvière-Centre en La Louvière-Sud het treinverkeer hindert, nemen we het zekere voor het onzekere: we laten de 3906 uit Binche voor wat hij is, en nemen de P-trein van 6:57. Die is trouwens zelf maar net aan een storing aan een overweg tussen Tournai en Leuze ontsnapt, en rijdt dus op tijd. Die overweg lijkt trouwens aan een chronische kwaal te lijden, want de laatste weken hebben ze daar zo ongeveer één keer per week prijs. Later zal blijken dat we te zeer op onze hoede geweest zijn, want de 3906 zal ook zonder noemenswaardige vertraging rijden.

We zijn vandaag trouwens super voorzichtig, want eigenlijk zouden we de enige voormiddagbus naar Sprimont ook met de IC van 8:33 kunnen halen. Maar zelfs een tamelijk betrouwbare Aribus in Marloie is niet opgewassen tegen de fikse vertragingen die de NMBS op de lijn naar Luxemburg regelmatig laat optekenen. En dus wordt het de 2107, aka 91, de internationale boemeltrein naar Chur. Vandaag is het trouwens al Straatsburg dat de klok slaat: de trein is met een 7-tal rijtuigen verlengd (er rijden nu 3 eersteklasrijtuigen mee) en flink wat zitjes zijn gereserveerd tussen Brussel-Luxemburg en Straatsburg. Europa waakt over ons. We kiezen toch maar voor het Zwitserse rijtuig, want in de twee I6'en zijn in alle coupés wel enkele plaatsen gereserveerd, en dan geef ik de voorkeur aan een coach.

Echt vlot zal deze trein niet rijden: daar is hij net iets te druk voor, en de meesten sleuren ook nog bagage mee. Ik vraag me af of die vier volgeladen fietsen in Brussel-Noord ook naar Straatsburg moeten. En een lange trein verliest nu eenmaal meer tijd voor hij door al die vertragingszones is, dan een korte. We vertrekken stipt in Brussel-Zuid, maar de vertraging loopt snel op: Centraal +6, Noord +8, Schuman +10, Brussel-Luxemburg +11, Ottignies +12, Gembloux +12, Namur +14, Ciney +12, Marloie +15. Net voor Ciney wordt nog omgeroepen dat in Ciney allen uitgestapt mag worden uit de eerste acht rijtuigen omdat de laatste rijtuigen niet aan het te korte perron komen. Ik verwacht dezelfde boodschap voor Marloie, maar die blijft uit. Nochtans staan ook daar 3 rijtuigen buiten het perron. Na een koude rit (de TBG had ons in Brussel-Zuid al gemeld dat er wat schortte met een overijverige airco) komen we dus met een kwartier vertraging in Marloie aan, van ouds een overstappunt trein/bus. Ik weet niet of de chauffeurs van de TEC nog altijd vanuit de stelplaats Marloie het binnenrijden van de treinen uit Brussel volgen, Aribus neemt nu die rol over.

Wij hebben tijd voor een koffie in een aartslelijk stationsbuffet waar de kleuren groen en oranje domineren. De wansmaak van de seventies revisited. Maar de koffie smaakt. Zelfs voor de gebruikers van het buffet kan er geen gratis plasje af: toiletten zijn er alleen op perron 1, en die zijn alleen toegankelijk met een muntstuk van 50 cent.

Precies op tijd komt IC 2108 trouwens in Marloie aan. Onderweg heeft die op een bepaald moment tegen 10 minuten vertraging aangekeken, maar die is mooi ingelopen. We zijn dus té voorzichtig geweest, al hebben we nu wel een treinreis achter de rug die we niet voor de helft van het traject nagelbijtend af moesten leggen.

Buslijn 1 vervangt al meer dan een halve eeuw het trammetje Marloie - Bastogne (- Martelange). De variant die wij vandaag volgen (via Sprimont) wijkt trouwens af van het oude tramtraject. Veel reminiscenties zijn er niet meer, maar in Champlon is er op de Place de la Gare nog een Hôtel de la Gare. Reizen was vroeger veel meer dan nu een avontuurlijke onderneming, maar zelfs in een eenvoudig Ardennerdorp met een toevallige tramhalte kon je terecht voor een nachtelijk onderkomen. Nu razen de automobilisten solidair als gekken over de nietszeggende N4 naar het zuiden. Snel en ver, dat is het motto. We vertrekken met 5 minuten vertraging maar komen op de minuut nauwkeurig in Sprimont aan. Opvallend: deze rit rijdt alleen tijdens de schoolvakantie op dit moment van de dag langs Sprimont. Op schooldagen volgt deze bus een directer traject over de N4. Weer een van die eigenaardigheden waarvan niemand meer weet wat er de reden zou kunnen voor zijn. Een zevental klanten pikt de bus onderweg op, die allemaal vrij ver mee moeten. In Hargimont is een oude, stijlvolle dame ingestapt, en het ziet ernaaruit dat die helemaal naar Bastogne mee moet.

Voor de terugrit rekenen we op de laatste bus van de dag uit Saint-Hubert. Om kwart voor zeven gaan de boeken hier dicht. Dat is de Waalse versie van basismobiliteit of minimale bediening. Het zou toch allemaal een ietsje meer mogen zijn. Lijn 162b was dan nog net één van die lijnen die er kwamen in 1984 bij de invoering van het IC-IR-plan en die enig soelaas moesten bieden voor de weggevallen treinbedieningen, in dit geval concreet Lesterny, Mirwart en Hatrival. Mirwart viel sowieso uit de boot (alleen Kris de Bruyne dacht er nog even aan), maar van de vrij frequente vervangingsbussen bleef na enkele besparingsjaren al snel niet veel meer over. Het heeft me voor de rest van mijn leven achterdochtig gemaakt als ik hoor of lees over ronkende plannen voor het openbaar vervoer in dit land. Deze lijn kon dan nog Saint-Hubert bedienen, een niet te onderschatten troef, maar denderend kun je de dienstregeling echt niet noemen. Voor de rest is het een rit zonder veel geschiedenis. Stipt op tijd vertrokken, iets te vroeg aangekomen in Libramont.

Daar zullen we opnieuw dat eigenaardige stel met M6 en I10 kunnen nemen, dat moet inspringen omdat te veel ms 96 op betere tijden wachten. Mij niet gelaten, in dit geval ligt de capaciteit zeker hoger dan met twee Deense neuzen. Sinds eersteklasreizigers niet langer op een I6 aangewezen zijn (die was bijwijlen net iets te krap), is dit een aangenaam treintje geworden. Met 4 minuten vertraging bij vertrek in Libramont ziet het er allemaal goed uit, ook al is er in Ciney nog geen minuut af. Maar vanaf Naninne loopt het verkeerd. Er is een persoon langs het spoor gemeld en met de psychiatrische inrichting van Dave-Saint-Martin in de buurt is dat geen lachertje. We staan een vijftal minuten stil in Naninne en het gaat verder trager dan gewoonlijk, en dat is goed voor een vol kwartier vertraging vanaf Namur.

Ik denk terug aan mijn jonge jaren toen we dagelijks langs het spoor met een zestal kinderen uit onze buurt naar het station van Beert-Bellingen stapten, op weg naar station en school. Werklieden, zoals dat toen nog heette, waren ons nog vroeger in de ochtend voorafgegaan langs het dienstpad dat er verzorgd bij lag. Geen haan die er naar kraaide, al zeker de machinist niet van het type 29 dat ons dagelijks op ongeveer dezelfde plek voorbijreed, met een stel M1-rijtuigen uit Geraardsbergen, dicht tegen zijn maximumsnelheid van 96 km per uur aan. En 's avonds ging het terug langs dezelfde weg. Dat leek me toen al veel veiliger dan het officiële pad, waarmee we voorbij Joep moesten, een kreng van een hond, die me voor de rest van mijn leven met een afkeer voor honden heeft opgezadeld.

In Ottignies is de vertraging al geslonken tot 12 minuten. Het goede nieuws is dat onze aansluitende trein naar Binche op spoor 1 voorrang staat te geven, het slechte nieuws dat die vast een stuk van onze vertraging zal erven. Zelf komen we met 8 minuten vertraging in Brussel-Noord aan, en daar zullen we inderdaad merken dat de IR nog 6 minuten vertraging overgehouden heeft. We gaan vlot door de NZV, maar dan volgt weer één van die eigenaardige beslissingen: de CR naar Braine-le-Comte wordt deze keer niet net buiten Brussel-Zuid opzijgezet om de IR vrije baan te gunnen; we schuiven tot voorbij Vorst tergend traag achter de CR aan, waar we dan resoluut de lijn 96N op gaan. Resultaat: nog altijd zes minuten vertraging bij aankomst in Halle. Je weet als reiziger natuurlijk nooit waarom die bepaalde oplossing gekozen wordt, maar ik heb het eerste scenario al vaker meegemaakt, en dan haalt de IR wat vertraging in, en de vertraging die de CR maakt wordt dan grotendeels ingelopen - zeker op dit uur van de dag - zodat het uiteindelijke bilan al bij al nog meevalt. Maar zoals gezegd, je weet nooit waarom men opteert voor een oplossing die op het eerste gezicht niet de beste is.

Ach ja, als wandelaars hebben we er vandaag een schitterende dag op zitten. Bossen à volonté, prachtig Belgisch zomerweer, met een temperatuur rond de 20 graden en wat onschuldige cumuluswolken tegen een uitbundig blauwe achtergrond, dat smaakt naar meer. Maar alweer moeten vaststellen hoe fragiel het hele treinwezen in elkaar zit: dat knaagt aan het hart van de treinliefhebber, die ik gedoemd ben altijd te zullen moeten blijven..

02-07-2012 om 00:00 geschreven door overweg13