Onze voorbereiding begon eindelijk al tijdens de zomermaanden, Toen iedereen zijn ongenoegen uitte over het slechte weer hier in Belgenland werden hier ten huize de eerste plannen gemaakt. We wilden ongeveer dezelfde omzwerving maken als vorig jaar dus Frankrijk via de groene dus alternatieve wegen gevolgd door groen Spanje en dan langs boven ergens Portugal binnen. Maar met andere stopplaatsen. Via Google earth werd het traject verkend en al gauw waren 2 stopplaatsen vastgelegd. We zouden in het terugkomen een Franse wijnboer aandoen die Chambre d'Hotes had en waarover we getipt waren dat ze er heel goede wijn hadden, een smakelijk ontbijt en waar we zelfs konden genieten van verrukkelijke avondmalen. Er werd ons wel aangeraden de kamer beneden te nemen gezien de toestand van onze knieën en misschien ook ons hoofd na het avondmaal en het drinken van de daarbij horende wijn.
In de Algarve kozen we voor de villa van een joviale dame die bij ons in de gemeente woont. Daar wilden we 2 a 3 weken verblijven. Dit werd dus gereserveerd. Veel meer konden we niet reserveren omdat we toen nog niet wisten wat de rechtbank zou beslissen in verband met grootoudertoezicht voor onze kleinkinderen. We hadden dus een plan A en een plan B waarin allebei de reservaties pasten. Nu gisteren kregen we te horen dat de zaak weer eens naar later datum verschoven werd, maar nu weten we toch al dat we noodgedwongen moeten kiezen voor plan B en geen vliegetiketten moeten nemen om een paar dagen België met onze kleinkinderen door te brengen in de maand februari. Plan B is wel heel verschillend aan plan A. Nu gaan we via Salamanca meteen Portugal binnen en rijden door naar Fatima waarna we zo dicht mogelijk bij de zee willen blijven zonder de grote steden aan te doen. Slapen doen we in onze zo'n beetje omgebouwde Sprinter en dit ergens op een pleintje in een eerder toevallig plaatsje.
We willen ook nog eens onze vriend kunstenaar Eugene op zijne berg aandoen en dan de zuidkant van Portugal voor onze rekening nemen. We blijven ook in Spanje iets meer naar het zuiden maar willen dit jaar zeker het Alhambra in Granada bezoeken en niet zoals vorig jaar zo danig het noorden kwijt geraken dat we de ingang voorbij liepen en uitkwamen in het centrum van Granada. Van armoe zijn we dan het toeristisch bureau binnengestapt om een kaart en de weg te vragen naar het Alhambra want de auto stond daar dichtbij geparkeerd maar dat was het enige wat we nog wisten. We hebben dan volgens de raadgeving in het toeristisch bureau de terugweg aangevat, wel ik zeg het u "dit nooit meer". Al die trappen, we hebben er ons wel 10 keer bij neergezet voor we eindelijk boven waren, maar toen we achterom keken wat een uitzicht. We waren wel zo afgepeigerd dat het hele Alhambra ons gestolen kon worden en we meteen doorreden naar Huescar waar we in een rustige omgeving vertoefden in de nabijheid van het park waar je ook kon genieten van een lekker hapje. Nog snel naar de kapper geweest en dan naar onze grotwoning. Mijn echtgenoot was hier niet van op de hoogte. Ik had hem gewoon verteld dat ik een computervriendin ging bezoeken die in een grotwoning woonde. We werden er vriendelijk ontvangen en mijn echtgenoot was blij dat hij eventjes in een grotwoning kon rondkijken. Toen de rondleiding voorbij was vroeg hij en.... wat gaan we nu doen. Ik antwoordde hem wat jij gaat doen weet ik niet maar ik blijf hier een paar nachten als je wil mag je ook. Ik had hem in lang niet meer zo verbaasd gezien. Ik had de goedkoopste grotwoning gereserveerd maar daar die met jacuzzi nog vrij was hebben we de gewone dan maar snel ingeruild voor de grotere met jacuzzi. De bezochte grotwoning was trouwens te zien op tv in "Met 4 in bed" Karin is een uitstekende gastvrouw en haar ontbijt was riant en smakelijk. Daarna zijn we richting Cartagena gereden. Het was er heel mistig dus rap en beetje meer naar het noorden. Bij Punta Prima vonden we een uitstekend plaatsje dicht bij tal van restaurantjes. De volgende dag was onze voorziene stop voor een paar dagen Platja Marina. Toen we er aan kwamen stralende zon en dat tot een uur of 5 en toen kwam een eind aan de pret. Het begon te waaien dat horen en zien verging. Het zand kwam ondanks gesloten deuren en vensters toch nog binnen. Rond middernacht ging de wind liggen maar toen begon het echt water te gieten de regen viel uit bakken neer. Geen zin meer om daar nog langer te blijven dus de volgende dag zouden we (nog altijd in de gietende regen) maar eens Benidorm gaan bezoeken, maar ja je hebt het misschien al gedacht? Geen enkele parkeerplaats beschikbaar. Dus reden we verder naar Althea maar hoe meer we naderden hoe meer de regen begon te gieten en de wind begon te waaien. Het water sloeg meters hoog over de boordstenen tussen het water en de weg. We besloten nog een stukje verder te rijden maar daar het stilaan donker werd en we geen helden zijn om in het donker te rijden besloten we af te slaan naar een dorpje in de verte. We vonden een mooie laan met langs beide zijden ruime parkeerplaatsen en zouden hier dus overnachten maar dat had je gedacht. Ik keek toevallig door het venster en zag een zware vuilniscontainer de weg oversteken en een paar meter voor onze auto tegen de stoeprand stoten en kantelen. Dus werd de wagen snel verplaatst naar de kant waar de vuilniscontainer eerst stond. Wij zouden we zo dachten we toch niet wegwaaien. Nu die nacht hebben we beiden niet veel geslapen. De volgende morgen nog steeds wind en regen en we besloten naar Zaragossa te rijden.. Onderweg kregen we nog een sneeuwbui op ons dak en je zag dat het niet de eerste sneeuw was die viel. De sneeuwruimers hadden hun handen vol. Toen we terug een groene omgeving zagen waren we meer dan tevreden, maar ons geluk duurde niet lang want opeens dikke mist je zag haast geen hand voor de ogen. Gelukkig hebben we zo een zoetekoekepapier kleurige bril speciaal voor de mist en het rijden was nog enigszins te doen. Toen we thuis waren hoorden we dat zelfs een deel van een rittenkoers geschrapt werd door deze weersomstandigheden. Daar we al meerdere keren in Zaragossa waren dachten we dat het ook dit keer weer een fluitje voor een cent zou worden. Niets was echter minder want Zaragossa was 1 bouwwerf en het ergste was dan nog dat hoewel we telkens een andere omleiding volgden we steeds op dezelfde plaats terugkwamen. Dus werd er terug in de striemende regen naar Jaca gereden, want we hadden gehoord dat de nieuwe tunnel betere invalswegen had dan de vorige jaren toen we hem telkens misten. Toen we in Jaca kwamen was het weer eens bijna donker dus rap iets eten nog wat kletsen en dan het bed in. We sliepen als roosjes maar het kwam blijkbaar niet klaar. Ik probeerde buiten te kijken maar dit lukte niet want  de ruiten waren helemaal bevroren en er hing een dichte mist. Toen besloten we maar om huiswaarts te keren een week vroeger dan voorzien en de wijnboer die we dit jaar zouden aandoen af te zeggen. We zouden de rit in 1 stuk doen enkel om te eten zou er gestopt worden. Het eerste rond punt dat we hadden bij het uitrijden van de tunnel werden we echter al tegen gehouden door de Franse politie (of douane) Die wou weten wat we allemaal mee hadden. Ik begon alles op te noemen wat in mijn gedacht kwam, Maar dat was het natuurlijk niet wat ze wilden weten. Toen ik zo mijn lijstje met handen en voeten aan het aframmelen was vroeg er ene opeens hoeveel drank en sigaretten we meehadden. We vielen beiden uit de lucht daar hadden we nu echt helemaal niet aan gedacht. Dat wilden ze naturlijk niet geloven maar uiteindelijk moesten ze hun ongelijk toegeven en konden we onze weg veerder zetten. En we reden en we reden maar Parijs wou niet nader komen en toen we op onze GPS keken wanneer we onze woning in het zicht zouden krijgen was dit al 3 h de volgende morgen. Dus we zouden voor 1 keer de autosnelweg nemen. Maar voor we in Parijs waren moesten we de autoroute verlaten en dus zo'n tolgedoe passeren. Ik had baar geld genoeg en een gewone bankkaart dus ik kijken welk gat dat we moesten nemen. Ja... ik had het gezien en loodste men echtgenoot daarheen. Oei, wat was die ruttelinge opeens? Nu ja zou wel niet erg zijn dachten we maar we waren ook dit maal verkeerd. Toen ik het bedrag dat vermeld stond op de automaat inwierp weigerden de slagbomen open te gaan en mijn kaart weigerde de automaat ook, maar ondertussen had ik ook al gezien waar het lawaai vandaan kwam, er hingen namelijk boven dat gat waar we inreden ijzeren kettingen die over de auto sleepten. Mijn echtgenoot was al meteen in paniek maar ik had iets gezien waarmee ik misschien wel iets kon. Er was een knopje aan die automaat die je kon induwen dus dat maar eens geprobeerd en toen een stem Qui antwoordde kon ik al men geluk niet op. En ik in mijn beste frans excuser moi madame mais c'est la premiere fois we do this et on prend le wrong gate. et maintanant ça va pas pour payer et on ne sait pas how to reprend la bonne route. Gelukkig verstond ze mij en kwam even later aangewandeld met een briefje met een bedrag op dubbel zoveel als de automaat aangaf. Ik liet haar dan nog eens over en weer lopen daar ik het gepaste geld niet bij elkaar kreeg en ze moest gaan wisselen. Buiten Parijs namen we weer de betaal autoroute maar hebben beter opgelet zodat we om klokslag 1 thuis stonden. Onze ervaringen onderweg vanaf 5 januari kan je op dit Blog verder volgen