Bij mij is er in september 2006 een enorme verandering geweest, waardoor ik mentaal en een deeltje lichamelijk, totaal door elkaar ben geschud. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

F Ik bleek na 3 jaar definitieve sterilisatie plots zwanger te zijn. Mijn wereld stond volledig op z'n kop. Dat kon toch gewoon niet, ik had al drie kinderen! Ik hou enorm veel van ze, maar teveel is teveel, en vier kinderen...mijn God,wat moest ik daarmee! Na vele onderzoeken bleek het buitenbaarmoederlijk te zijn, wat me eerlijk gezegd, veel hulp bood bij mijn beslissing om het al dan niet te houden. Alles ging heel snel, maar dan ook heeeeel snel. Ik was op een paar uur tijd geopereerd en ik mocht na enkele dagen al naar huis. Daar stond ik dan....terug thuis alsof er niks was geweest. Geen nazorg, geen luisterend oor, ga maar gewoon door met uw leven, want zo moet dat toch?

Wel lieve mensen, zo moet dat niet, echt niet. Hoe ellendig ik me na 2 weken voelde dat hoef ik jullie waarschijnlijk niet uit te leggen.

F Ik heb mijn laatste beetje moed die ik had samengepakt en ben naar mijn huisarts gestapt die gelukkig vol van begrip was en me de gepaste medicatie gaf. Ik had een postnatale depressie en niemand die het merkte, Ik heb op de afgrond gestaan echt waar, Nooit, zelfs na mijn scheiding had ik me zo slecht gevoeld. Ik ben, echt waar, fier op mezelf dat ik toch nog de kracht vond (al was dat heel weinig) om hulp te roepen. Zelfs al denk je: ik stap eruit, toch zit er altijd nog een beetje levenskracht in een mens om het niet te doen (al kan ik nu verstaan dat sommige mensen er echt uitstappen).

F Ik wil met 'mijn verhaal' misschien wat mensen helpen die ook zoiets hebben meegemaakt. Ik ben eruit gekomen als een toch wel ander mens. Ik heb eruit geleerd dat je niet te lang moet wachten om “HULP” te roepen.