Ik had een relatie met iemand die zeeeer materialistisch was/is. Hij had/heeft een hekel aan de maatschappij. Dat is langzamerhand gegroeid. Op den duur ging hij, zonder mijn medeweten, niet meer gaan werken. Als gevolg kreeg hij zijn ontslag. Hij is in de criminaliteit gesukkeld. Zijn bedoeling was: op zeer korte tijd veel geld "verdienen". Ik heb hem zeer goed duidelijk gemaakt dat hij alles aan het kapotmaken was. Dat kon niet blijven duren. Maar hij voelde hem ongenaakbaar. Ik zat vele avonden thuis alleen te wachten en mij zorgen te maken. Het maakte mij letterlijk kapot. Voor de buitenwereld wou ik dit niet tonen. Ik wou dat iedereen zag dat wij een gelukkig paar waren maar niets was minder waar. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

F Ik moest hem verlaten want hij sleurde mij mee in zijn miserie. Op een dag heb ik de knop omgedraaid en ben vertrokken. Ik zei tegen hem dat ik dit leven niet wilde, hoe graag ik hem ook nog zag en hij mij. Ik had zoiets van: als jij mij graag ziet dan doe je zulke dingen niet. Maar hij deed dit allemaal voor ons, zo zei hij. Op een dag, na 3 dagen dat ik was vertrokken ging hij eraan. Hij was opgepakt.