Pallas Athena was de dochter van Zeus, geboren uit zijn schedel… en aangezien ik ook af en toe mensen barstende hoofdpijn bezorg beschouw ik dit als een eerste link tussen ons beiden.
Meer dan de andere goden hield Athena zich bezig met de mensen en probeerde door diverse uitvindingen het dagelijks leven te verbeteren. Ze bemoeide zich met de oorlogen, met de groeiende democratie en rechtspraak. In vrijwel alle facetten van de maatschappij speelde ze een rol.
Als werkende moeder heb ik de meest waanzinnige constructies bedacht om het leven aangenamer te maken. Ik fungeerde als mobiel kleedhokje toen ik mijn dochter naar de balletles reed en leidde de onderhandelingen als mijn zoon een apestreek had uitgehaald. De oorlogen tussen mijn nakomelingen heb ik in de kiem gesmoord , dus ja … dat heb ik ook gemeen met Athena.
Ze wordt meestal afgebeeld met een helm, een speer en een schild. Op het schild staat vaak een afbeelding van Medusa, op haar hand staat soms een uil.
De afbeelding van Medusa zie ik dagelijks : elke morgen als ik uit bed stap en een eerste blik in de spiegel werp staart dat mens me aan. Wat dan volgt is een gevecht met lotions, haardrogers, stijltangen en liters haarlak om de slangen op mn hoofd te bedwingen. Met wisselend succes trouwens want als ik de pech heb dat het regent is de afstand van de voordeur naar mn autootje voldoende om de krengen weer alle richtingen te laten uitspringen.
De uil maakt deel uit van mijn naam en bovendien heb ik de neiging om af en toe ietwat koppig te zijn zodat de spreuk “wat baten kaars en bril als de uil niet zien wil” wel van toepassing is.
Je ziet het : Pallas en ik hadden zusjes kunnen zijn !
Alleen dat ene eigenaardige trekje van haar : ze was de eeuwige maagd , zou er kunnen op wijzen dat ik misschien tot een andere tak van de familie behoor.
Dit feit riep enigszins tegenstrijdige gevoelens op : enerzijds beetje triest omdat ik er al een halve eeuw had op zitten anderzijds uitzinnige vreugde omdat ik al zo ver geraakt was.
M'n partner verraste me met een feestje en welgeteld 5 maanden na deze (al dan niet) heugelijke gebeurtenis verraste hij me zowaar opnieuw ... door me in te ruilen voor een jonger exemplaar met een beter koetswerk en minder kilometers op de teller. Ik heb nog gepiept "ja maar, k ben d'r zeker van dat zij ook al een andere uitlaat en nieuwe banden heeft laten installeren ... en die koplampen kunnen echt niet origineel zijn ..." maar het mocht niet baten.
Wat volgde waren enkele maanden van intens verdriet, onnoemelijke woede en uiteindelijk berusting en verdeling van de inboedel.
Negen maanden later werd ik benoemd tot SWOFTY (Single Woman Over fiFTY) .
Een titel waar geen lintje bijhoort en nog veel minder een kroontje ... integendeel !!! Het lintje leek een strop rond m'n nek en het kroontje een loodzware last op m'n schouders.
Maar de cabrio kreeg ik wel !! T.t.z., ik had hem al en ik mocht hem houden.
In eerste instantie dacht ik nog hiermee een goede zaak te hebben gedaan tot ik bedacht dat Cabrio en ik eigenlijk lotgenoten waren : roestige carrosserie en de km's op de teller hé.
Ik heb hem nog een tijdje gehouden - als status symbool - en Cabrio oogstte de nodige mannelijke interesse toen we er samen op uit gingen maar toen ze mij in het vizier kregen ....
Ik besefte dat ik er niet bepaald als een gegeerd sekssymbool, met blonde haren in de wind, uitzag.
Nee, het beetje haar dat ik nog had waaide alle kanten uit en bleef ook zo staan eens we geparkeerd waren. Een sjaaltje was geen optie want dan leek ik meteen 75!!!
Bovendien dronk Cabrio meer dan zijn baasje en uiteindelijk heb ik hem ook ingeruild.
Na de berustingsfase kwam de "I wanna live"-fase ....
Het besef van single te zijn en opeens minder beperkingen en meer mogelijkheden te hebben overviel me van het ene moment op het andere.
Het idee van de "herfst" van m'n leven alleen door te brengen bezorgde me koude rillingen en dus besloot
ik om me in de wereld van het daten te wagen.
En het reilen en zeilen in dit wereldje zal de rode draad vormen in mijn volgende verhalen.
