Nog enkele dagen en het is zo ver ... 70 jaar. Zeventig worden is niet zo moeilijk . Je moet alleen de voorbije negenenzestig jaar overleven. Het lijkt superver voor sommigen, maar het valt reuze mee als je in de buurt woont. Verjaardagen zijn vooral lessen in nederigheid. Hoe meer je er meemaakt, hoe minder aandacht je er aan besteedt. Enerzijds natuurlijk vanwege de gewenning, anderzijds vanwege de blijvende en met het vorderen der jaren zelfs toenemende onzekerheid. Al bij al is het toch maar raar dat je in leven bent gebleven, terwijl om je heen geliefden en kennissen bij bosjes zijn weggevallen, waardoor er alsmaar minder mensen zijn om je eventuele vrolijkheid mee te delen en wie je een glas champagne in de handen kan stoppen. Want het mag gezegd worden : het betreft hier een vrolijkheid die bij nader toezien slechts de sluier is waarachter zich de weemoed verschuilt, de weemoed en de beklemming van het besef dat wat voorbij is, voorbij is. Zoiets krijg je niet uitgelegd aan pakweg twee kleinzonen die zich staan uit te sloven om spontaan blij te zijn op opa's verjaardag.Vanzelfsprekend wens ik mezelf zulke droevige gedachten niet toe. Ik wens me in de toekomende tijd vijf kommerloze jaren toe !Want het zal weer gedaan rap gedaan zijn met de rust, eens die vijfenzeventigste eraan komt. Gevierd worden als een held ... dat doe je nooit ongestraft !
ik wil je eindeloosheid geven in je ogen zit onsterfelijkheid en regen en gefluister en wind die waait alsof hij elders is de angst van de niet meer zo strakke huid is er nooit geweest en de plooien waarin de schaduwen van de jaren schuilen brengen ons aan het lachen het leven is niet te kort het is te lang als je het verspilt aan de niet-liefde, het niet-lachen het niet-kiezen wij gebruiken elke dag onze tijd om naar de lucht te kijken en naar mekaar je ruikt dan naar appels op een houten rek in de zon ik val geruisloos in een siroopzoete slaap
de bomen kammen de wind en dan zonder naar links of rechts te kijken rijdt de zon door het rode licht van de avond de eenzaamheid trekt aan de ketting ik zou graag een uur met jou onder zuiver water willen zwemmen op zoek naar de kussen van jaren geleden zo gulzig, zo wild, zo adembenemend urenlang hingen ze tussen onze lippen de zonde werd een feest maar je bent er niet de lucht kleurt zoetblauw en rond mij wordt alles zo saai als plafondverf
mijn woorden liggen geruisloos aan de binnenkant van mijn huis wanordelijk, zo vlak voor het schrijven, maar woorden zijn laf en slaan op de vlucht bang voor de vervoeging van voorbije jaren verward door de rauwheid van de waarheid alles goed, vraag je ja, ja, zeg ik wetend dat mijn vermomming als bejaarde geslaagd is maar misplaatst in de tijd de leugen nestelt zich in alle hoeken van mijn lijf
op de zolder van mijn ziel bewaar ik de schoonheid van elke dag als een zucht tegen de wind van de werkelijkheid de hete wind is mijn lijf ik ben de dorst beschenen door de withete zon van mijn verleden zullen ze ooit ophouden de winden die waaien door de kamers van mijn hart ik wrijf mijn herinneringen tegen de slijpsteen van mijn geheugen warmgloeiend komen ze steeds terug als krokussen en jong gras
buiten is het donderdag en lente met leugens van licht
Volgens Wikipedia is HAIKU een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in 3 regels, waarvan de eerste regel 5, de tweede regel 7 en de derde regel weer 5 lettergrepen bevat. De haiku drukt een ogenblikervaring uit, een vingerhoed vol emotie.
Een voorbeeld : Het leven
uit moeder komen tussen haakjes glimlachen weer stil verdwijnen
er zit een onbekend beest in het ondoordringbare struikgewas van mijn geheugen ik voel hoe het achter mijn gezicht kruipt op zoek naar iets of iemand in mij naar een aanwijzing voor een verhaal dat niet blijkt te kloppen eens zal het mij bespringen en verslinden
maar mijn leeftijd is een papierversnipperaar al die dromen, ambities en herinneringen worden dag na dag onafgebroken onleesbaar gemaakt in fijne reepjes gesneden mijn huis heeft zich los gemaakt van de aarde en drijft weg in het donker er heerst volslagen stilte het maanlicht breekt in scherven op het water
je leert me het aanraken het gestuurd strelen van mijn vingers over je warme lijf je huid zet zich schrap onder de herinnering van mijn handen tegen de blauwe ruis van de nacht wordt het licht onrustig maakt hese woorden overbodig
ik duik in de schaduw van de eerste morgen die openbarst in de voering van je glimlach ik versplinter
ik ben een zin gevangen tussen hoofdletter en vraagteken op de hartslag van de tijd gedicteerd wat te doen wat te laten soms was het bidden dan was het bronstig blaten soms het murmelen van het strelen of het prevelen van een kus af en toe rijm ik zelfs op autobus
ik heb geen zin meer ik gooi al mijn woorden als duimspijkers op straat want in het station van het achterblijven valt al dagenlang de regen
hier in dit angstaanjagend landschap van de tijd vult de zon langzaam de lege kruinen van de bomen zwarte geraamtes zijn het knarsend in het zandkleurige licht de nacht heeft weer een streep in mijn gezicht gekerfd vreemde blauwe vogels duiken opgeschrikt in het strakgespannen niets ik praat tegen de ivoorwitte rozen die denken te bevriezen ontdaan, verstoord en eenzamer dan ooit duiken overal koude spiegels op luister naar het bloedige blaffen van de rondzwervende honden ik schiet op alles wat beweegt
slijt de tijd door het voorbijgaan of zijn het de herinneringen die vervagen net als in de groeven van langspeelplaten laat de tijd stof achter in je ogen mijn leven kucht het heeft in de wind gelegen en mijn jaren kreunen op hun rug in de avondzon dromend van zondagen die naar zomers ruiken kijk, de bladeren van de plataan zijn tot op de nerf versleten zal ik ze in het voorjaar terug zien om die onrust die door de kamers van mijn lijf raast te doen zwijgen ik ben zo bang als een komma in een dik boek
het voelde allemaal zo goed sterven was tot 1999 iets wat anderen deden maar sindsdien draag ik de herinneringen aan jullie mee in de warme binnenzak van de tijd ik mis, moeder, je warme moederlijf tegen mijn verkleumde ribben, ik mis de geur van gesneden selder en gebakken wafels, van de zeep die naar het zonlicht was vernoemd ik betast, vader, de hitte van lang vervlogen avonden in onze gesprekken onder een lucht doortrokken van kraaiengekras en fladderende vleermuizen dat waren nog eens zomers
maar nu op dit kerkhof het licht huivert hier begint het verleden te vervormen te verwateren in onzekerheden te verdwijnen onder de vlekken van het vergeten ik ga weg en leg een grote strik rond de stilte de wind hapt me als een hond achterna
ik heb in een dorp gewoond waar vaders en moeders niet doodgingen waar soldaten behangen met vogels en bloemen dansten door de straten en meisjes met leliewitte boezems bij bosjes in de struiken hingen het gras geurde groen als een nachtzoen er was geen wenkbrauwgefrons geen dode egel op de weg het licht hing als een zomerjas over je schouders bomen fluisterden zo zacht dat het onverstaanbaar was galsteenoperaties bestonden niet mijn buurvrouw was een trekvogel voor ze kringloopdame werd en marco borsato zong droooooomen zijn bedrog
hier lig ik als een woord de wind ritselt door de tijd een langgerekt gefluister ontsnapt aan de loodkleurige minuten hier luister ik naar verre en onbegrijpbare mooie muziek die zijn lippen drukt tegen de bomen uit respect voor de stilte de paden door het bos liggen op mijn pen te wachten onaangeraakt
ik ben een woord naast jou jij bent een woord naast mij en samen schrijven wij een zin met hoofletters en uitroeptekens en weet je wat grappig is wij liggen er middenin
de ochtend is voorzichtig opgestaan jij roert door de koffie tikt met een lepeltje tegen de stilte de zomer hijgt roerloos en blauw op de vensterbank als ik naar je ogen kijk hoor ik een vraag van glas en telkens als het licht je ogen raakt is er een luid gerinkel te horen alles breekt onze woorden blijven geradbraakt achter in de sluier van gisteren straks ga je voor altijd weg ik besef nu al liefde is de verleden tijd van lief
is mijn leven een moment waarop ik besef dat alles een doorzeefde droom is dat ik denk dat ik niet besta in deze onbegrensde ruimte van tijdeloosheid wit papier doet zo'n pijn en het laat me weten dat enkel de woorden die geschreven zijn een kans maken om echt te zijn
je houdt het licht tegen met je korenblondwiegend haar het brandweerautorood van je lippen geurt naar de zon in een doorstoofd aroma van champagne je danst de flamenco met golvende gitaarklanken van blauwe vogels je wolkenkrabberkus smaakt als een ruimtelift naar de maan en terug
overdrijf ik ik denk het wel maar er zijn dan ook geen gewone woorden voor de vragende reediepbruine ogen van jou
