het is nog vroeg maar toch de zomer steekt de handen uit de mouwen en slaat me als een kameraad op de schouder je noemt mijn naam zoals de aarde bloemen fluistert tot het licht ik kijk naar het woord 'lieveling' dat schoorvoetend wegglijdt uit je mond je blijft eenzaam achter alleen je haar hangt traag om je heen je was zeven dagen om ontstuimig in te keer te gaan kijk hoe de duiven kirren en de bomen het hoofd voor je buigen