hier kruipt gesponnen uit de mist en flarden van zon de stilte uit het dal langgerekt geeuwend over de rug van de morgen de velden in ...
woorden groeien traag en breken zuur op tegen het feestgedruis van gisteravond toch zuigt het lappendeken met stippen van wit, geel, rood en blauw de gekromde lijven naar de grond grijpgrage handen gaan met scherpe tanden op zoek naar druiven in de ochtendkou...
tergend langzaam heft sepember haar rokken op de zon breekt middendoor en schrijft geschiedenis op ons gezicht de dag weegt zwaar op de aarde teistert elke vezel, elk gewricht en niemand verstaat waarom men lacht met zeven meter kiekendraad...
maar onze champagne zal gebrevetteerd worden als "half sap, half zweet" en zoals ge weet verspreid worden op grote schaal laat ons fier en dankbaar zijn en knielen op onze ruggen ...
De druivenpluk (voor de insiders vendange) in de Champagne is voorbij ... Wie daar nooit de wind, de regen of de verzengende zon langs zijn kaken gevoeld heeft, is zich niet bewust van die moeilijk te beschrijven schoonheid van groene velden, beladen met druiven die wachten om geknipt te worden. De vriendschap en het wij-gevoel van de plukkers, de intensieve arbeid in volle natuur, de dolle avonden, de korte nachten, de vele flessen champagne die er moeten aan geloven ... daar doen we het voor. Het is mijn jaarlijkse Parijs-Dakar : je weet dat je er kapot van terugkeert, maar je kunt het niet missen... En dan ... als alles voorbij is : het thuiskomen. De kus van vrouwlief, een lekker lang warm bad, een koffietje zonder pain français en eindelijk je eigen bed. Zalig ! Wat nog het meeste deugd doet, is de stilte van je eigen huiskamer, ver weg van het rumoer van de groep ginder. Maar boven alles komen de versmachtende knuffels en kussen van de kleinkinderen. Het is twijfelen op de dunne draad van vertrekken en terugkomen. Misschien zal ik het de volgende zomer weten als ik voor het twaalfde jaar richting Damery rijd... Of niet.
