Nog enkele dagen en het is zo ver ... 70 jaar. Zeventig worden is niet zo moeilijk . Je moet alleen de voorbije negenenzestig jaar overleven. Het lijkt superver voor sommigen, maar het valt reuze mee als je in de buurt woont. Verjaardagen zijn vooral lessen in nederigheid. Hoe meer je er meemaakt, hoe minder aandacht je er aan besteedt. Enerzijds natuurlijk vanwege de gewenning, anderzijds vanwege de blijvende en met het vorderen der jaren zelfs toenemende onzekerheid. Al bij al is het toch maar raar dat je in leven bent gebleven, terwijl om je heen geliefden en kennissen bij bosjes zijn weggevallen, waardoor er alsmaar minder mensen zijn om je eventuele vrolijkheid mee te delen en wie je een glas champagne in de handen kan stoppen. Want het mag gezegd worden : het betreft hier een vrolijkheid die bij nader toezien slechts de sluier is waarachter zich de weemoed verschuilt, de weemoed en de beklemming van het besef dat wat voorbij is, voorbij is. Zoiets krijg je niet uitgelegd aan pakweg twee kleinzonen die zich staan uit te sloven om spontaan blij te zijn op opa's verjaardag.Vanzelfsprekend wens ik mezelf zulke droevige gedachten niet toe. Ik wens me in de toekomende tijd vijf kommerloze jaren toe !Want het zal weer gedaan rap gedaan zijn met de rust, eens die vijfenzeventigste eraan komt. Gevierd worden als een held ... dat doe je nooit ongestraft !
