de armen van je woorden duwen me tegen de muur mijn drift staat zo hoog tot tegen de rand van mijn rivier als je me zou optillen zou je morsen zoals met een tas koffie die te vol is de witte magnolia parfumeert mijn tuin met dampende dromen de stilte blaast tekstballonnen tussen de hagen en smeert de bomen in met sprookjes de tijd gaat er stiekem vandoooor... op de vergeelde straat staat een gedicht te liften
