een negen op de schaal van Richter alsof ik per ongeluk tegen de schrikdraad van de wei was gaan staan toen ik je in sepia op facebook zag ik kwinkelierde van verrukking ik leek verdomme wel een leeuwerik het geheugen van vijftig jaar geleden speelt een vreemd spel het verdoezelt, het vergroot, het verbergt het bedriegt, schaamteloos maar nog altijd zie ik je gezicht omhuld van verwondering, verlangen en zachtheid de versplinterde droom blijft over glashelder
