de kou van december
     vraagt naar de trage wolk
     in mijn ogen.Naar mijn naam.
     ik antwoord : Dat ik lucht ben,
     dat de verte mijn hoofdkussen
     en de hemel mijn huis is.
     Tussen mijn wimpers verkleumen de 
     daken. Paars.
     De tijd glijdt. Naar het donker.
     Onder de langgerekte vingers van het gras.
     de avond schudt mij dooreen
     als een spel kaarten.
     Ik mag niet vergeten aan jou.
     Te denken