het voelde allemaal zo goed
sterven was tot 1999 iets wat anderen deden
maar sindsdien draag ik de herinneringen aan jullie
mee in de warme binnenzak van de tijd
ik mis, moeder,
je warme moederlijf tegen mijn verkleumde ribben,
ik mis de geur van gesneden selder
en gebakken wafels,
van de zeep die naar het zonlicht was vernoemd
ik betast, vader,
de hitte van lang vervlogen avonden in onze gesprekken
onder een lucht doortrokken van kraaiengekras
en fladderende vleermuizen
dat waren nog eens zomers

maar nu op dit kerkhof
het licht huivert
hier begint het verleden te vervormen
te verwateren in onzekerheden
te verdwijnen onder de vlekken van het vergeten
ik ga weg en
leg een grote strik rond de stilte
de wind hapt me als een hond
achterna