Paasverlof aan de kust ! Geen rolluiken hier. Alleen overgordijnen. Het schelle zonlicht probeert door te dringen door het lichte weefsel en hult de kamer in een warmkleurige gloed, te vergelijken met een David Hamilton fotokalender, alleen de halfnaakte jonge meisjes ontbreken. Even buiten loeren. Niet zo slecht, blauwe hemel en prachtige zon. Anorak toch maar aan doen en vlug naar de bakker.
'Veertien pistolets, van die kleintjes en niet te hard gebakken alstublieft'. Gisteren reclameerden vrouw en kind dat ze te bruin waren (die pistolets dan).
Tafel dekken. Koffie zetten voor bomma en bompa en thee voor ons. Hesp (voor mij), choco (voor zoonlief), peperkoek (voor mama, want ge weet...een WC op een ander...), kriekenconfituur (voor bompa) en marmelade (appelsienengelei in 't vlaams) voor ons bomma. Redenen genoeg om zelf een optrekje te kopen aan de kust, gecombineerd met een aftrekbare schuldsaldoverzekering van een grote bank van hier, via familie, NA de uren uiteraard.
'Papa, gaan we vanmorgen een trapfietske huren?'. 'Ja, maar direct luisteren als ik iets zeg hé !'
'Nee madame, 't is maar voor een half uurke.' En ik moet méér dan de helft betalen van een vol uur. Geld is dan ook het enige dat telt voor de kust ! Fiets aan de hand, pijn in de rug van het gebukt lopen, zoals dien tiep van de botsautokes op de sinksefoor, tot aan het parkske, idyllisch aangelegd rond minigolf en tennis. Mooie grasperkjes, versierd met gele Paasbloemen, blauwe Irissen en bruine hondepoep (klinkt mooier in Noord Nederlands).
'Zij nu voorzichtig en rij niet over iemands voeten. En ziet dat ge niet valt of ge krijgt er nog een vetting (zie Van Dale; pak slaag) bij.' Een bank in het zonnetje. Even zitten. Die anorak kunt ge toch nog goed verdragen. Maar ja, het is nog vroeg in het jaar en toch...spring is in the air, de lente zit in de lucht.
Op het tennisterrein voor me, voeren een oudere (ietwat dame) en een jongere (ietwat heer) een variante uit op de paringsdans van de Friese Snep. Bij nader inzien blijkt het echter een tennisleraar te zijn die zijn leerlinge probeert de ideale greep (op het racket) bij te brengen. De lente zit ook in het bloed...
'Come on Jack, give it a nice kick, but watch out for the windows!' De "english spoken" zitten dit jaar weer achter de café ramen. Enkele onvervalste cockney echtparen, frisse zeventigers, proberen met een partijtje minigolf hun appetijt op de doen voor hun Guinness van twaalf uur. Spring is in the air! Waarom zou ik? Ik zit hier goed in het zonneke!
Zoonlief, in navolging van de Ronde van Vlaanderen, gisteren op TV, suist voorbij. 'Hé...ik had toch gezegd dat ge niet moogt koersen!' Maar ja, je bent jong en je wilt wat...en dan nog het liefst van al een koersfiets. 'Non Didier, je te l'ai déja dit et si tu n'est pas sage, tu n'auras pas un go-cart demain non plus! Tu veus que je téléphone ta mére?'
Bobonne, uit Brussel denk ik, is naast mij komen zitten. Een dikke zestiger met haar "petit-fils" van een jaar of acht. 'Bonjour madame,' haar compagnon van alle jaren is naast haar neergestreken, 'je viens justement de dire au gamin, voilà madame Meulepas. Comment va votre fils?' 'Allez, qu'est ce que vous venez de dire là, divorcé ? Oui, oui...les jeunes...' C'est le printemps!
Twee goed gevulde T-shirts komen voorbij zweven, met spannende jeans eronder. De wiegende bewegingen doen me denken aan de zee. 'Papa, gaan we nu naar 't strand?' Zoonlief heeft zich vergewaardigd om bij me te stoppen. Verdorie dat fietske moet dringend terug binnengebracht of ze gaat mij nog laten bijbetalen. 'Nee jongen, misschien deze namiddag.' 'Gaan we dan een pintje drinken? In een café? Op een terras?' 'Hebt gij nu nooit genoeg? Zijt gij nu nooit content?' 'Allez papa...' Oké dan maar, wéér eens toegeven, maar 't zal mij toch ook wel smaken. 'Meneere, wa mag 't zin?' 'Voor mij een pilske en wat gaat gij drinken jongen?' 'Ne yoghurt met grenadine, nee....ne Fanta, ...nee, nee....ne Cola.' 'Wilt ge nu eens beslissen alstublieft? Breng maar ne Cola mijnheer.' 'Met een rietje...papa!' 'Met een rietje, mijnheer alstublieft.'
'Moet ge dat glas nu ineens leeg drinken? 't Staat juist voor uwe neus!' 'Gaan we nu naar huis papa? Mama heeft viskes gebakken.' Allez dan maar.
'Mama, mama...ik ben met papa een pintje gaan drinken. In een café! En er was ne jongen gevallen en die zijn knie bloeide. En Papa heeft godver gezegd als hij van het voetpad schoof. En ik heb ne cola gedronken. Met een rietje. Gaan we seffens nu naar het strand???
''t es schoo weere veur 't stranne wei madamtche, meneertche en dees weere es goed veur de kenders.' Strandstoelen uit het begin van de vorige eeuw, toen nog transatlantiekers, nog klam aanvoelend van de mist staan al kwakkelend te wachten naast enkele luxueuzere ligbedden met matras, wegens budgetaire redenen voorbehouden aan kapitaalkrachtige Duitsers en Nederlanders. Achter de paravangs (WestVlaams voor paravents of windschermen), in het zonneke, met een deken of matrasje in je rug en een dikke vest aan is het heerlijk genieten. Enkele spelende kinderen met schopjes en emmertjes? Een ouder echtpaar, zij met aderspatkousen, hij met een lange onderbroek die aarzelend onder zijn broekspijpen komt piepen, liggen hun middagdutje te doen.
En dan...daar is ze ! Of beter gezegd daar zijn ZE. De eerste, enige, onvervalste monokini van het jaar! Ik vraag me echter steeds af waarom ze dat de monokini noemen? Ze zouden toch beter spreken van een stereokini. Ik vind dat meer van toepassing.
De eigenaar van de lange onderbroek blijkt niet te slapen. Vanonder zijn dubbelzichtbril volgen de ogen de op en neer gaande beweging van de...golven. Een diepe zuchgt. Spring is in the air.
'Ekskjoes mie, ekskjoes mie !'...Heel voorzichtig baan ik mij een weg door de reiskoffers. Met mijn atlethisch figuur en een degelijke alpinistencursus achter de rug kom ik veilig over een berg koffers van een groep Spaanse verdelers van een bekend Amerikaans rubberproduct met een Franse naam voor een Engels iets. Aan de andere kant van de hotel lobby is de bar, in het midden van de receptie hall zoals in bijna alle chique hotels in New York.
De krukken aan de toog zijn allemaal bezet. Dan maar terug naar de kamer met zijn 24 uur televisie en zijn minibar. Gelukkig komt er juist een plaatsje vrij aan de pianobar. Hardnekkig probeer ik de barkruk weg te trekken, maar er komt geen beweging in. 'It's fixed' zegt een zware baritonstem met cowboyhoed. 'HI, my name is Leroy, but my friends call me Lilly'. 't Zal toch gene verkeerde zijn zeker? Want hier in de States hebben die allemaal een zware snor en een cowboyhoed. Intussen dwalen mijn ogen af naar de piano player. Enfin 't is eigenlijk een piano playster... 'Hi' zegt ze, terwijl ze me diep in de ogen kijkt. 'Ook Hi' antwoord ik met een omfloerste Marlboro stem. 'What's a nice girl like you doing in a place like this? Where do you come from ?' Twee vragen in één klap zonder het antwoord af te wachten, that's the way to do it baby, don't give them time to think ! 'I'm an Aussie' lacht ze me toe, 'you know, from Australia. And I reckon you must be South African?' Godverdorie, ofwel heb ik te veel zelfbruiner gebruikt ofwel is mijn Amerikaans accent niet meer wat het geweest is. 'No, no' leg ik met emotionele stem uit ' I'm from Belgium, klaine landje by the sea'. 'Oh' zingt ze me toe, 'in Flander's fields where puppies grow?' Eventjes moet ik dat verteren. Gelukkig gaan mijn gedachten terug naar mijn oudoom John die in het laatste offensief van de eerste wereldoorlog sneuvelde in de buurt van Passendaele (Passchendale voor de Engelsen). Een Engelse dichter/soldaat (vraag me niet meer hoe die brave man heette) schreef toen een gedicht over de loopgravenoorlog, en dit was de eerste zin... 'Indeed, indeed' en intussen beginnen mijn spataders te werken van al dat staan. Niet in de loograven, maar wel aan de piano, want intussen heb ik die barkruk nog niet weg gekregen. 't Is toch een knappe dame en met dat halflang blond haar doet ze me denken aan één van de meiskes van de besteldienst op kantoor. Hoe heet die ook weer? 'Virgina' fluistert ze me toe boven een hoge noot van de piano 'my name is Virginia, but they call me Virgin for short', maar misschien niet lang meer denk ik... 'My name is Jos, Joske for short, Joske Vermeulen, Trammezantlei from Schoten'. Shit, hoe zeggen ze Schoten nu weer in het Engels? 'Shots' specifieer ik 'not far away from 't Sportpaleis, on the Antwerpse ring'. ' Would maybe, you and mie, afterwards, when you stop playing the piano, do something else? Maybe play another instrument?' In al mijn alteratie gaat mijn Engelse zinsbouw helemaal naar the moon. Vanonder haar lange wimpers stralen haar groene ogen mij toe. Allez patat, een lichtflits! Het licht van haar ogen heeft mijne schappulier geraakt... Aan de andere kant van de bar beginnen een paar kerels uit de Mid West te applaudiseren. Die denken dat hier een gratis lasershow gegeven wordt. 'Man, you are real dynamite' lonkt ze me toe. 'Ekskjoes mie juffra, koet joe plies repiet that?' 'What I mean is, that I fancy men like you!' 'Me too' hijgt Leroy oftwel Lilly, naast me. Intussen probeer ik de spierbundels op mijn buik iets naar boven te krijgen, kwestie van goed voor te komen. 'My room, or your room?' gaat ze onverstoorbaar verder. 'Och, you know, veur min est ol gelik' och ja, die verstaat geen West Vlaams 'euh, maybe best your room, mine is timelak small'. Intussen blijft ze in mijn ogen kijken. 'You know, you're not so bad for a Flemish guy...' meiske, meiske, dan moest ge de Walen eens kennen, die zijn eens zo straf als wij, enfin, dat denken ze toch. 'What's your favorite song?' zingt ze me nogmaals toe. 'On the purple Heide' antwoord ik met een krop in mijn keel, 'but you only have a black and white piano, so better make ik Swannee River, you know the all-time Al Johnson song, that's easier in black and white.' En ik zweef weg op de klanken van de muziek. Ze speelt echt goed, bijna zo goed als Jean Blaute. 'Shall we go darling?' Ik kijk rond, de bar is bijna zo goed als leeg. Het is intussen bijna twee uur 's nachts. Iets verder is Leroy, of Lilly, in slaap gevallen en licht luidkeels te ronken. Zeker aan het dromen van de Lone Ranger. 'Why don't you call a cab, while I slip into something a bit more comfortable?' Ze vleidt zich tegen me aan als een kat. 't Is te hopen dat ze niet begint te miauwen, want ik heb geen Kittekat bij me.... De cabdriver zet de radio aan. 'Put your head on my shoulder' zingt er iemand uit mijn jonge jaren, hetgeen Virgin for short, direct in de praktijk brengt. Langzaam laat ik mij wegzakken in haar armen. Haar haren ruiken naar verschaalde whisky en sigarettengeur. Misschien is het daarom dat ik zachtjes dronken word en een euforie maakt zich stilaan van mij meester. Haar zachte lippen krijgen een lichtgroene kleur en haar ogen worden vieux rose, mijn handen glijden langzaam langs haar middel omhoog en zoeken haar zachte en jonge....
'Hé luiaard, zoudt ge nu nog niet opstaan ? 't is al halfacht en ge hebt om negen uur een afspraak bij de weightwatchers !'
Met een schok ben ik wakker en zijn New York, Virgin en Lilly vergeten. Maar ja...dromen zijn....bedrog.
Waarom Pappy's Page ? Toen ik nog enkele jaren jonger was (en blijkbaar wat mooier) werd ik op het bedrijf waar ik vroeger werkte en lid was van het Directie comité, door het overgrote deel van mijn vrouwelijke en meestal franstalige medewerksters, 'Pappy' genoemd. Dat moest doorgaan als een koosnaampje, maar tegelijk wist ik dat ik mee van de oudste personeelsleden was. Het deerde me niet en méér en méér ben ik dat zelf ook gaan gebruiken. Voilà, hiermee is reeds één vraag opgelost !
Waarom 'wereldburger op rust' ? Als reisagent, later als marketing directeur voor een groot bedrijf en tot zeer recent zaakvoerder van mijn eigen bedrijf, heb ik de kans gekregen om een stukje van de wereld te zien. Als rasechte Antwerpenaar heb ik mijn hart verloren aan New York en méér 'werelds' dan dat bestaat niet. New York, you hate it or you love it ! En ik ben voor het tweede.
Waarom deze blog ? Simpelweg omdat ik graag schrijf, graag mijn ervaringen met anderen deel en ook een beetje om mijn grijze, 61 jaar oude, hersencellen te blijven trainen.
Kom gerust af en toe eens kijken op mijn blog voor een lach en een traan !
