Als ik het over samenwonen heb , dan bedoel ik niet allemaal op een kluitje en met een grote pot in het midden om uit te scheppen. Het communegevoel dat sommigen onder ons nog bekend in de oren klinkt (wij als 50 plussers hebben de vrije jaren zestig mogen meemaken) , is nu niet precies wat ik voor ogen heb. Ik zie eerder het beeld van zelfstandige personen die elk een private woonruimte hebben binnenin een grote woning (of wooncomplex), iedereen behoudt zijn privacy en hoeft niet dagelijks met de andere medebewoners in contact te komen. Vrijheid in komen en gaan staat bovenaan het verlanglijstje. Toch zullen er specifieke overeenkomsten tussen de bewoners moeten zijn , afspraken zullen moeten worden gemaakt (en liefst ook nageleefd please) zodat er een aangenaam maar correcte samenwerking kan uit voortvloeien. Gedeelde huurovereenkomsten , persoonlijk verbruik (verwarming , electriciteit) , het moet goed georganiseerd en bespreekbaar zijn zodat we als geheel het maximum voordelen uit de situatie kunnen halen. Veel werk aan de winkel dus , maar waar een wil is , is een weg (hebben ze me altijd wijsgemaakt) en is het niet heerlijk om je dromen met anderen te kunnen delen via deze weg?