Wanneer we de ligging van Sint-Job-in-tGoor bekeken op onze kaart dan moesten we niet twijfelen, we zouden er in een groene long terechtkomen. Wat we toen nog niet wisten konden we wel meteen ervaren, deze streek wordt "De Parel van de Voorkempen" genoemd. En meer dan terecht.
Bij de inschrijving viel mij meteen op dat er iemand van de organisatie overleden was. Een prachtige foto en een tekst waren bedoeld om hun "duiveltje doet al" te eren. De man werd de week voordien, na een lange slepende ziekte, ten grave gedragen. Spijtige zaak voor de betrokkene, maar helaas dit is het leven.
Vanaf de start in het dorp, kwamen we meteen via een klein steegje langs een opeenvolging van kleine weiden terecht waar de paarden zich werkelijk op een aardsparadijs bevinden. Trouwens het volledige parkoers was er bezaaid met kleine lapjes afgebakende weiden, schuilhokjes, en van alle soorten paarden.
Al meteen merkten we in de verte een kudde lamas op, maar toen we dichter kwamen moesten we vaststellen dat het hier alpacas betrof.
Niet meteen zo bekend bij ons maar heel mooie dieren afkomstig uit Zuid-Amerika (vooral Peru/Bolivië). Het zijn kameelachtige dieren die niet al te groot worden en uitermate goed gedijen op hoger gelegen gebieden (4000 à 5000 m boven de zeespiegel). Het was uitdrukkelijk verboden ze te voederen omdat ze zeer gevoelig zijn aan darminfecties, enz.
De wandeling begon veelbelovend, en dit werd nog kracht bij gezet toen we via een enorme dreef bestaande uit beukenbomen, tussenin het prachtige golfparkoers van "De Rinkven" golfclub konden wandelen. Enkele mannen waren een balletje aan het slaan, en we konden ook vaststellen dat er daar ook veel "amateurtjes" aan het werk waren, want balletjes uit de waterlopen gaan ophalen, zal wel niet tot de perfektie van deze sport behoren. Maar één raad: "blijven trainen" ... Ga eens naar de website van deze golfclub, om meer details van de vereniging te bekijken.
Aan de rand van deze oase van rust en schoonheid der natuur, vindt je natuurlijk ook vele super-de-luxe villas (of moet je kasteel zeggen). Het is niet te geloven welke weelde er daarvan uitstraalt. Villas met terras, met zwembad, met tennisbanen, met hoekje waar ze ook zelf een golfballetjes kunnen slaan, je zou er depressief van worden, zonder uitkering kan je dit allemaal niet betalen.
Zo kwamen we via het indrukwekkende domein Ten Caters, dat recent door de Stichting Kempenlandschap wordt beheerd en opnieuw in zijn oorspronkelijke praal moet hersteld worden. Indrukwekkende bomen, en via deze weg kwamen we terecht op de controlepost, waar we met de 15 km tweemaal moesten binnenwippen. Zoals ik al aanhaalde, de controlepost was super in orde.
Het tweede gedeelte van de tocht liep door s Gravenwezel waar tegen de dorpskern aan de betaalbare woningen staan, en van zodra we wat verder van het dorp verwijderd waren, was het weer één en al Gigavillas die de klok sloegen. Eén minpunt (voor de natuur dan), dat het afvalwater van deze villas zomaar in een openbare beek langs de straat terecht kwam. Het was er een cocktail van Ariel, Dash, Dove, Sunlight, en consoorten, in een tijd van tegenwoordig en in een streek waar zoveel geld circuleert zou dit toch niet mogen. Foei aan de verantwoordelijken dat dit euvel nog niet opgelost is.
Plotseling begonnen we de omheining van het Kasteel van s Gravenwezel waar te nemen, en er rondlopen is ook niet alles want het domein is X-aantal hectaren groot. Dit kasteel dateert uit de 12de eeuw, en is dankzij dat het aangekocht werd door de bekende antiquair/decorateur Axel Vervoordt, bijna volledig in zijn oorspronkelijke praal hersteld. De omwalling, de muren rond het kasteel, de bomen die het domein omringen, zowel buiten als binnen de muren, zijn bijzonder goed onderhouden en dit kasteel moet dan ook de moeite waard zijn om eens tijdens de openingsuren te gaan bezoeken. Werkelijk een pareltje.
Deze succesrijke eigenaar is dan ook, hoe kan het anders, een toonaangevende leverancier bij heel wat extreem vermogende zakenmensen. Heel wat bekende personen kwamen er al over de vloer, en kunnen er ook genieten van een onuitgegeven interieur om er de nacht door te brengen. Service noemen ze dat. Madonna en Sting zijn enkele van zijn klanten.
Ga eens op het internet naar www.axel-vervoordt.com en je kan mee genieten van de pracht en de praal die er overheersend is.
Toen ik bij de 2de controle een medewerker vroeg hoe de plaatselijke inwoners stonden tegenover de massa kapitaal-krachtige Hollanders die er die rijkemanshuizen bouwen, dan bleek het enthousiasme niet al te groot. Vooral deze invasie en honger naar groot grondbezit heeft de prijs voor de gewone mens zodanig in de hoogte doen schieten, dat een dorpsbewoner nog nauwelijks in de mogelijkheid is om er een lapje grond te kunnen bemachtigen. Enkel de stadskas vaart er goed mee, maar op gebied van sociaal samenleven komt er praktisch niets van in huis. De Tulpentrekkers leven er op hun ééntje en gesloten.
Het is dan ook een publiek geheim dat deze oranje kapitalisten de grote bonzen zijn achter praktisch het gehele zakenleven in Antwerpen, en ook heel wat natuurgebieden in hun bezit hebben. Commerciële geest hebben ze wel hé.
Na de tweede controle stond er ons nog een 5-tal km door effenaf prachtige bospaden met een grote verscheidenheid aan soorten bomen. Meteen liepen we langs een immense omheining, met prikkeldraad er bovenop, en elektrisch beveiliging aan de binnenkant. Bij nadere inlichting bleek dit een privé-domein te zijn van een Nederlandse familie (naam onbekend), die het gebied vooral ingericht heeft om er voor herten, everzwijnen en otters (in de centrale vijvers) te gaan kweken. Enkele tientallen hectaren groot is dit domein en aan die omheining komt bijna geen eind, indrukwekkend.
Tevens liepen we al voor de tweede keer langs een ondiep kanaal, met hier en daar zelfs een bunkertje neergeplant. Het betrof hier het antitankkanaal, dat er tijdens de tweede wereldoorlog aangelegd werd als verdedigingslinie rond groot Antwerpen gekombineerd met de fortengordel. Veel heeft het niet geholpen, maar nu is het een uniek territorium voor weelderige natuur.
Lastig was de wandeling niet, want buiten in de aanvangs-kilometers waar het wat slijkerig was, waren de paden overal vlak en droog. We hebben er uitermate van genoten, en kunnen dan ook maar besluiten om deze wandeling aan iedereen aan te prijzen. Misschien is het een nuttige tip om er eens een busreis naar toe te organiseren.
Wat ons ook opviel, dit ter info voor onze parkoersmeester, is dat wanneer je een pijltje niet had opgemerkt, en zo de verkeerde kant opwandelde, dat je meteen een bord voorgeschoteld kreeg met de mededeling dat je niet meer op het parkoers aanwezig was. Heel handig, en misschien kunnen wij bij onze tochten een dergelijk bordje hangen met de bekende west-vlaamse slogan "Keirt u ki weere". Zo zie je dat je overal iets kunt opsteken.
Tevens willen we de heren Stessens Th. en Vanbosche M., van de plaatselijke wandelvereniging, bedanken die mij de ontbrekende informatie bezorgden om mijn verhaal te kunnen vervolledigen.
