Het viel ons op hoe proper het daar allemaal was; nergens ook maar een stukje papier te zien. Zelfs in Chinatown viel dat op.
We hebben een bustocht gemaakt. Ge kent dat wel, zelfs in Antwerpen hebben ze tegenwoordig een hop-on-hop-off. De bezienswaardigheden die men bij elke halt wist te melden: hotels en shopping centra; nu en dan eens een gebouw, maar daar werd vooral niet mee overdreven. Heel Singapore lijkt dan ook wel een winkelcentrum. Wijnegem shopping maar dan een paar maten groter. Voor koopjes moet je echter vooral niet op Orchard Road zijn (de Meir van Singapore); alle grote merken hebben er hun winkel. Voor koopjes kun je wel terecht in Little India; de Indische wijk bulkt van de kleine winkeltjes waar afpingelen de regel is. Buiten een paar UV ringen voor de camera en wat horloges en T-shirts hebben we ons maar niet teveel laten gaan.
Het Chinese nieuwjaar is in aantocht, en dat kon je daar heel goed merken. De hele stad wordt zowat volgebouwd met bogen, en overal zie je versieringen. Op Orchard Road worden tribunes opgetrokken om van daaruit de grootste straatparade van Azie te kunnen bezien; zoiets als het carnaval van Rio klaarblijkelijk. Dat festijn heeft op 23 en 24 feb plaats, en alle straten zijn dan afgesloten in het centrum. Moet wat zijn; wie goesting heeft kan misschien eens gaan kijken?
De vluchten naar NZ zijn goed verlopen; alleen bijna niet geslapen, dat is dus wel even lastig. De aankomst in Auckland was echter niet zo prettig. Op de laatste vlucht had Erna een banaan gekregen; ze dacht die later op te eten. Edoch, in NZ zijn ze nogal streng op de invoer van fruit en een heleboel andere zaken. We mochten dan ook meteen een BOETE van 200 dollar betalen. Erna wou al meteen terug op de vlieger stappen van woede; ge kent haar toch ook hoe ze dan reageert.
Daarna maar onze campervan oppikken; het is wel een oude bak, maar het valt wel mee. De slaapruimte is in elk geval groot genoeg; voor de rest is het aanpassen natuurlijk.
Gisterenavond hebben ze aan de noordkust van Auckland gekampeerd; mooi zicht op de baai. We zijn maar een hapje gaan eten in de voorstad daar. We hadden in het Belgische cafe Blankenberge (jawel) mosselen kunnen gaan eten, maar daar komen we niet voor naar NZ nietwaar.
Vandaag naar het noorden, naar de Bay of Islands. Heel heuvelachtig, met vaak pittige hellingen waar onze camper behoorlijk moet puffen. We zitten nu in Paihua, en gaan morgen o.a. een boottocht maken. Ook nu ligt de camping weer aan de baai, het zicht is in de prijs inbegrepen. Het water is heerlijk van temperatuur, als Erna er al ingaat dan moet het wel warm genoeg zijn me dunkt.
Vlucht naar Singapore goed verlopen. Goed kunnen slapen, dan gaat het een stuk sneller natuurlijk.
Gisterenavond nog een hapje gaan eten aan de Singapore rivier; keuwe zat daar aan restaurants, allem lamgs de rivier dus lekker koel.
Vandaag Singapore bezocht. Chinatown, Litle India en Orchard Road. Veel winkels gezien dus; veel anders is hier trouwens niet. Ook nog een City tour gedaan met een bus, en nu zitten we alweer op de luchthaven; op weg naar NZ dus.
Singapore blijft toch wel speciaal; grote stad, maar met heel veel groen. Openbaar vervoer overal, en proper.
De Maori's zijn een welgekend begrip. Van oorsprong zijn het Polynesiërs die rond het jaar 1000 in Nieuw Zeeland terechtkwamen met hun boten. Ze hadden dan wel planten en dieren bij, maar die waren helemaal niet aangepast aan het koelere klilmaat van het Zuideiland. Dankzij de overvloedige eigen fauna van NZ (veel vis en vogels) konden ze het overleven. Aand landbouw gingen ze pas doen vanafhet jaar 1300. Naarmate de jacht en de landbouw beter werden georganiseerd, ontstond er tijd voor kunst; vooral het houtsnijwerk werd sterk ontwikkeld.
Het zachtere klimaat van het Nordeiland bleek beter geschikt voor landbouw, en dus trokken de Maori's steeds talrijker noordwaarts. Wanneer de eerste Europeanen er in de 17de eeuw aankwamen woonde 95% van de bevolking op het Noordeiland.
De nederalnder Abel Tasman, in dienst van de VOC, was de eerste die NZ ontdekte. Een roeiboot met soldaten die aan wal wilde gaan, werd door de Maori's in de pan gehakt, en Tasman blies meteen maar terug de aftocht.
100 jaar werden de Maori's met rust gelaten, tot onze vriend Cook er in 1769 aanlandde. Na een aantal clashes slaagde hij er toch in om een handelspost op te zetten. Maar hij plantte ook de Britse vlag op één van de eilandjes, en claimde en passant maar het bezit ervan op.
Ook de Fransen hadden belangstelling voor NZ, maar bijna de hele 1ste expeditie werd een kopje kleiner gemaakt, en dus drongen ze niet verder aan.
Ondertussen was Australië als Brits estrafkolonie opgezet, en lonkten de Britten alsmaar meer naar NZ. Walvis- en zeehondenjagers zetten er een basis op, en knuppelden bijna de hele populatie zeehonden naar de eeuwige jachtvelden. Russel op het Noordeiland werd een belangrijk walviscentrum, vooral bevolkt door het uitschot uit de strafkolonie (het uitschot van het uitschot dus!).
De Maori's geraakten al handel drijvend aan wapens, en het spel zat op de wagen. De Maori's begonnen onder mekaar te vechten over landbezit; de Maori-vrouwen werden als prostituees aan de zeebonken verkocht, de europese ziekten, staken de kop op; dat alles leidde tot een ineenstorting van de zeer sterke stammenstructuur.
Rond 1815 verschenen de missionarissen op het toneel. Ze beschermden de Maori's wel tegen een te sterke exploitatie, maar vernieldden ook veel van hun kunstwerken, wegens te sterk expliciet sexistisch getint.
In 1831 vroegen de Maori chiefs de Britse kroon om becherming tegen de Australische indringing. Deze vraag werd later voor de Britten de justificatie voor hun bezetting van het eiland. Eerst werd er ene Busby afgevaardigd, om goed erelaties met de missionarissen en de Maori Chiefs op te bouwen, en de handel te bevorderen. Omdat hij echter het Australische uitschot wilde terugsturen, kwam hij in conflict met de gouverneur van Australië. Hij zette de Maori Chiefs ook aan zich als "United Tribes of NZ" uit te roepen. Dat viel dan weer niet zo goed in England zelf.
Er werd dus wat over en weer onderhandeld, en in 1841 werd het verdrag van Waitangi getekend. De Maori werd controle over hun land gegarandeerd in ruil voor het verlies van hun soevereiniteit. Zoals wel meer gebeurde, werden de Maori's in de luren gelegd. Veel van de gebruikte termen van het verdrag waren hen onbekend, en weerden door Brittenen Maori's anders uitgelegd.
De Maori's moesten om aan inkolmsten te komen, veel van hun land tegen spotprijzen aan de Britse regering verkopen, die het dan duur aan Europese kolonisten doorverkocht.Omdat de Europese landeigenaars alsmaar driester werden, vonden er meer en meer conflicten plaats, die uiteindelijk in een regelrechte oorlog ontaarde. De Maori bevolking werd tussen 1860 en 1880 op één vierde teruggebracht, terwijl de niet-Maori bevolking bijna vertienvoudigde.
Gedurende bijna 100 jaar zou de ontwikkeling van het land steeds meer aan de Maori's voorbijgaan (waar hebben we dat nog gehoord?). Pas in 1980 werden door de rechtbanken weer landclaims aan de Maori's toegekend, en tellen ze weer mee in de nieuwe staat Nieuw Zeeland.
Onze eerste bestemming na aankomst in Auckland, wordt de "Bay of Islands" ten noorden van Auckland, met een bezoek aan de Waitangi Treaty Grounds.
Toen we deze zomer de vlucht vastlegden naar Nieuw Zeeland leek dat allemaal nog zo ver weg. Nu komt d evertrekdtaum echter met rasse schreden dichterbij.
Ik ben zopas de tickets gaan halen plus de nodige vouchers voor hotel onderweg en voor Inter-Island ferry (ferry tussen noord- en zuideiland). Nu kunnen we echt niet meer terug; zouden we ook niet willen trouwens.
Als nu ook Erna haar gehoest en haar griepaanval nog beteren tegen zondag, dan zullen de eerste vluchten wel meevallen.
In detail weergeven hoe de trip eruit ziet zou veel te ver gaan; en dan is ook de verrassing eruit. Trouwens we hebben (zeer tegen onze gewoonte in) slechts zeer beperkte reservaties gemaakt. Alleen eerste nacht in NZ en 3 dagen in Taupo; voor de rest zien we het wel waar we 's avonds terechtkomen.
