Sint Niklaas 2025

 “Mijnheer Waterman, komt u ook naar beneden? Over een half uur begint het.”
Ik liet de krant op mijn schoot zakken en keek naar de deur van waarachter ik het geluid hoorde. Zou ze er nog staan? Na een tiental seconden te hebben gewacht, trok ik de krant weer verticaal en zocht het verhaal dat ik door haar toedoen had onderbroken.
“Mijnheer Waterman. Bent u daar? Hebt u me gehoord?”
“Ja, ik heb u gehoord mevrouw, maar moet dat? Kunt u niet zonder mij?”
“He toe, wees nou geen spelbreker. Sint Niklaas is er ook voor u”
Ik glimlachte gemoedelijk. “Hij zal me echt niet missen hoor, denk ik.”
“Wat zegt u?”
“Dat hij me niet missen zal,” riep ik, over de krant heen.
“Wacht, ik kom wel even binnen.”
“Met uw knecht?”
“Mijnheer Waterman, doe niet zo flauw.”
“Over flauw doen gesproken”, mompelende ik, zoekend naar het betreffende artikel.

Ik hoorde haar sleutels narinkelen en zag haar voeten, in bruine Birkenstocks gestoken, onder mijn krant door: vastberaden ietwat uiteen, zoals dijkbewakers een windvlaag opvangen. Lezen kon ik niet meer, maar waarom zou ik mijn krant laten zakken. Ik wist al wat zij wilde en zij wist hoe ik daarover dacht. Ik had daar niets meer aan toe te voegen, vond ik. Waarom was mijn woord niet machtig genoeg om haar te overtuigen? Uit ondervinding wist ik, dat een mens na zijn pensionering niet meer serieus wordt genomen. Vaak genoeg hebben mijn kinderen me aangekeken met een ‘watweetjijdaarnouvan’ blik. Ik dacht in het begin dat dat een status was, maar het zijn eigenlijk fases, wist ik nu. Naarmate de jaren verstrijken, word je geacht meer en meer kind te worden en als je daar niet aan toegeeft, vermanend toegesproken.

“Ik sta voor u hoor!” Haar stem aan de andere kant van de krant klonk snibbig.
“Ik heb u niet gevraagd binnen te komen. Laat u mij met rust, ik heb genoeg aan mezelf.”
“Maar het wordt hartstikke gezellig beneden. Sinterklaas zelf komt.”
“Al kwam de paus, wat kan mij dat nou schelen.
De krant werd voor mijn neus weggegrist en voor me stond een vrouw die zomaar Marijke Helwegen kon zijn, of Patricia Paay op ver gevorderde leeftijd, of Freule Uittenwaal van Stoetwegen, ik wist het niet meer. “Mijnheer Waterman, u gaat het heel leuk vinden, iedereen komt, dus u moet daar ook bij zijn. Er is lekkere chocolademelk met speculaas, we hebben iemand achter de piano en er zijn cadeautjes. Dat is toch leuk?”
"Ik heb u al gezegd mevrouw, niet voor mij!”
Ze trok aan mijn mouw. “Kom. Nou niet gaan mokken, u vindt het wel leuk.”
“Laat u mij los mevrouw.”
Ze deed de deur open en liet een hele stoet vrouwen in verzorgend wit binnen. “Hij moet mee”, ordonneerde ze.
Badend in het zweet werd ik wakker.

 © Paul Waterman 2010-11-24