hallo, ween maar niet. Ik ben gistermorgen met een beetje tegenzin aan de werkweek begonnen, maar ja het moet nu eenmaal. Iets na negen belde collega dat ze haar ziek zijn van vrijdag, voor het week end, met nog twee dagen verlengd kreeg van de dokter. Dus : er maar weer tegenaan met vereende krachten, tesamen met mijn chef. Vrijdag was al moeilijk geweest, dan was de chef ook in verlof en dus helemaal alleen, geen een om mee te klappen of ruzie te maken of nog maar eens te kunnen lachen. Als ge dat alleen doet komt het maar zot over. Dus, gisteren, na de dagtaak, een beetje meer moe dan anders, aan de voorbereiding van de grafstukjes begonnen. Polygonum snijden(zagen) en samenbinden, steekschuim(oasis) vastzetten. Een rietkrans rond steekschuim vastzetten. Daar was ik al enkele uurtjes zoet mee. Vanavond, na weer een drukke dag op kantoor heb ik in het donker in de tuin de kleine benodigheden gaan samenzoeken om de bloemstukjes af te werken. In twee uur was de klus geklaard. En ja, zonder ons heksje is de haloween voorbij gegaan zonder die sfeer van spoken, spinnen, uitgeholde bieten en gekervde pompoenen met de nodige verlichting erin en errond. Nog een beetje TV gekeken, wat rondgehummeld, koffie geslurpt, nog een beetje TV gekeken en dan nu op de PC. Morgen moeten dan de stukjes naar het kerkhof gebracht worden en 's avonds bij meter, zoals alle jaren op allerheiligen, wafels gaan eten. Zo, nu maar naar bed en slaap ze ook.
Het weekend zit er bijna op. Het is er eentje in Oilsjt geworden. Zaterdag eerst naar de markt om alle bloemen te halen die ik nodig heb om de grafstukjes te maken voor 01 november. De kramen pulken uit van de potten chrysanten, in alle kleuren en maten. Van heel kleine bloemekes tot de grote vollen bollen. van wit naar geel, rood, roze, lila, bruin, oker, brons. Zeg maar een kleurtje, er is wel een soort die dat benadert. Ik heb het idee van wat ik wil maken uitgetekend en de bloemen die ik wil gebruiken op een lijstje gezet. De keuze is niet zo bijster groot, vooral dat alles in bundeltjes gebonden is en zo verkocht wordt. Een kweker verkoopt wel per stuk, maar goedkoop zijn de bloemen niet geworden met het goede weer. Nochtans moet er nog niet gestookt worden. 't Zal gewoon de sleutel van vraag en aanbod zijn zeker.
De bloemetjes hebben wij de dag laten doorkomen in de auto met de voetjes in een emmer water en het hoofd in de koelte.
Wij zijn dan het echte shoppen begonnen. Dit is over het algemeen eerst Vitrine likken tot we alles gezien hebben en dan komt het echte winkelen. Binnen, kiezen pashokje in, neen een maatje groter, of kleiner naargelang de broek dicht kan of afvalt. Een bijpassend hemdje gezocht, en nog een pulletje voor het week end. Schoenen kan ik ook gebruiken dus moet daar ook de nodige aandacht aan geschonken worden. Maar de klus is snel geklaard, eerste winkel, een paar, en hop, de visakaart steekt al in de betaalterminal. Tussendoor hebben we een uitsmijtertje meegenomen, want de innerlijke mens moet ook verzorgd worden, vooral in het weekend. Als de boodschappenlijst afgewerkt is gaat er nog een tasje koffie bij om daarna de auto terug te zoeken op de parking en naar huis te keren. 's avonds is het vrij rustig gebleven , televisie, geen telefoon, geen bezoek. We gaan morgen met een tante van 't vrouwke naar de rommelmarkt, weeral in Aalst. Niet om er rond te lopen, nee deze keer staan we aan de goeie kant, allé, afhankelijk hoe ge dat beziet. Op de zolder staan nog een paar dozen die sinds de verhuis niet uitgepakt zijn, dat is nu toch al bijna 25 jaar geleden. Gezien die nog altijd onaangeroerd op dat zelfde plaatsje staan zullen die daar, als ik ze niet verzet, wel blijven staan. Even eentje opengemaakt en het blijken boeken te zijn die we ooit eens in een boekenclub gekocht hebben, en voorzeker ook gelezen hebben. Dus ideaal voor een rommelmarkt. De collectie pluche beertjes, die sinds de laatste schilderwerken in dozen staat te wachten, kan ook mee. De rest van de collectie eendjes (kwakskes) , die hun plaats niet weer ingenomen hebben in de kast, mogen ook mee op verp(la)tsing. Dan zijn er nog de lusters, die na de verfraaiingswerken niet meer in het kader passen en noodgedwongen werkloos aan de kant moesten blijven. Er is ook nog een setje, ijsemmer en zes whiskyglazen, een mokaservies (vier stuks) wat kleine spullen, (prularia heet dat nu) en dat is het zowat. Genoeg om de koffer van de auto vol te stoppen. Gezien, eerst de verplaatsing, en het feit dat de rommelmarkt al vrij vroeg begint, loopt de wekker morgenvroeg, nog vroeger af dan op een doorgaanse werkdag. Zondag, rommelmarktdag. 5u30 uit de veren, gelukkig krijgen we een uur extra door de zomer-wintertijdwisseling. Het ontbijt gaat er moeilijk in op dit vroege uur dus maar enkele boterhammetjes gesmeerd en ingepakt voor later op de dag met een tas koffie naar binnen te werken. Bij aankomst aan 'de tragel' stond de parking tot het laatste plaatsje ingenomen, dan maar in de derde rij blijven staan tot de wagen gelost is. Binnen in de zaal 'rollerland' zijn overal schragen neergezet. Ge krijgt uw plaats toegewezen en dan kan het uitpakken en uitstallen beginnen. Al voor dat de eerste bezoekers aangekomen zijn, heb ik de eerste stukken verkocht aan een andere 'standhouder' die op zoek was naar 'antiek'. Ik heb hem twee oude ovale kaders verkocht. Die moeten dateren van het begin van vorige eeuw. Toen ik ze kreeg zaten er foto's in van de moeder van mijn vriend in 'plechtige Heilige komunie uitfit'. Zij is een tiental jaren geleden overleden op de gezegende leeftijd van 86 jaar, dus ge kunt tellen. Als de deuren opengaan voor het grote publiek(!) kan de processie van kooplustigen beginnen. Eens naar de dozen boeken voor de tafel, de spullen op de tafel en dan naar U kijken om vervolgens te vragen, "wa moede da veu emme" wijzend naar een van de beertjes. de prijs gezegd, "pfff... da's veul," "wa wilder veu geven" dat is dan te weinig naar mijn goesting, ik moet ten slotte afstand doen van iets dat ik ooit graag gezien heb en nog graag zie, maar om praktische redenen naar een vergeethoek gebannen had. Discuteren, tot een vergelijk komen, betalen "moede e zakske emmen" en daar gaat mijn collectieitem de hoek om, een andere gang in en verder naar een nieuw leven in een nieuw gezin. Het ga je goed bij je nieuwe eigenaars. Ge moet dat maar eens doen van uw eigen spullen, zelfs als ge ze al jaren niet meer bekeken hebt, te verkopen. Man man, dat is alsof ge een stuk van uzelf aan het verkopen bent. En de massa kooplustigen zwol maar aan, om naar een hoogtepunt te gaan rond 10 uur en dan weer af te zwakken naar 11uur toe. Tussendoor heb ik zelf eens een rondje gelopen tussen de "rommeltoeristen". My god, wat er al niet kan verkocht worden op zo een markt. er is niets dat te koop is dat daar ook niet te koop is in gebruikte vorm. en de massa's, dat zijn naar mijn mening tonnen en tonnen rommel die op zoek zijn naar een tweede, wie weet meerdere leven. Hier en daar vindt ge al eens iets nieuws, nog in de verpakking, maar dat is eerder zeldzaam. Het zijn hier wel degelijk particulieren die hun overvloed verkopen. Dat vertaalt zich ook in het gemis van foldertjes van rommelmarkten die zowat overal te lande gehouden worden die hier niet in massa in uw handen gestopt worden. Hier zijn geen handelaren, die er belang bij hebben reklame te maken. Zoals ik zullen er wel meerdere zijn, ik voor de fun, zij omdat ze het tof vinden, anderen omdat ze de opgebrachte centjes nodig hebben, of gewoon omdat de rommel nu maar eens het huis uit moet maar te goed is voor het containerpark en ze het niet in de kringloopwinkel willen onderbrengen. Naar mijn bescheiden mening zijn er maar twee mensen die er hun boterham aan verdienen. Dat is de hotdogventer op het hoekje van de parking, de koffiedame in haar kantien, en misschien de organisator. Om twaalf uur waren de meeste mensen hun precieuse stukken in het verplichte krantenpapier aan het inpakken en terug in de bananedozen aan het stoppen. Wij hadden niet zoveel van de breekbare spullen mee en mijn beertjes zouden maar zwart worden van die gazetten op hun knuffelzachte vacht. Nog even gewacht tot het grof geschut met karretjes, verhuisplankskes, steekwagentjes zijn goed naar de wagen gebracht heeft om zelf onze spullen weer naar huis te nemen. Op de valreep, net voor ik zou doorgaan is er nog een mijnheer naar de kogelkop komen vragen. Twee Euro was te veel de eerste keer, en hij is naar ik denk een habitué van zulke markten. Hij weet dat bij het einde van de markt als de spullen ingepakt worden of zoals in mijn geval al ingepakt zijn de verkopers milder zijn en vlug nog een laatste euro willen in de heuptas steken om het verkoopcijfer af te ronden. Het was een toffe ervaring, maar om godswil niet vatbaar voor herhaling volgende week al. Een keer af en toe voor de fun, maar daar een zondagmorgense bezigheid van maken is te veel gevraagd. Ik blijf liever wat langer in bed liggen, tot de middag in pyama rondlopen en dan na het middageten languit op de bank. Het week end is zo kort dat ge van elk moment moet genieten want voor ge het weet is het alweer maandagmorgen en begint een nieuwe werkweek. En daar ga ik me nu op voorbereiden. Het nieuws, dan weer op de laptop tot Witse zijn speurneus aan het televisievenster steekt, sport, late nieuws en dan weer onder de wol om uitgerust naar mijn baas te kunnen gaan. Zo, dat was dan het weekendje Oilsjt.
Ik ben nog maar net thuis van een lange dag op kantoor als de telefoon overgaat. 't Vrouwke heeft hem aangenomen en na een "yes, just one moment" krijg ik de telefoon toegestopt. Ik heb gedurende mijn werkdag al zoveel telefoonoproepen verwerkt dat deze er zeker nog bij moet kunnen. Mijn eerste gedacht ging naar een boze klant die van het ander eind van de wereld om uitleg kwam vragen, maar het bleek heel wat anders te zijn. Het een of ander mysterieus bedrijf had mij uitgeloot in een enquete die ik tijdens mijn laatste verlof had ingevuld in een winkelcentrum. Yes sir, gij hebt twee fantastische reizen gewonnen. Het eerste betreft een verblijf van een week in een selecte club (resort noemen ze dat in de v.s. van A.)op de grand Cayman eilanden,alles voor de ronde prijs van............. en voor een klein supplementje mag ik tesamen met mijn vrouwtje, nog twee andere vrienden meenemen. Dan wordt de studio opgewaardeerd naar een deluxe Suite. Dit aanbod blijft geldig voor een periode van twee jaar, enkel dertig dagen op voorhand aanmelden. Tweede snoepje is een verblijf van 7 dagen in de sunny state Florida. 4 dagen in Orlando en 3 dagen in Fort Lauderdale. of 4 dagen in Las Vegas. Dit blijft een jaar geldig vanaf de dag dat ik mijn eerste reis inlos. En alles wat er nog bijkomt!! een dag gratis uitstap met een van de vertegenwoordigers van het bedrijf die mij zal wegwijs maken in de wereld van "leisure travel", zeg maar verlof spenderen, daarna mag ik met de man aan tafel. Ook is er voorzien in aankoopkaarten die toegang verlenen tot selecte winkels, shopping centers,restaurants en clubs waar ik anders nooit zou komen. Mijn geluk kan niet meer op. En of, na een half uur Amerikaans gekwetter in mijn oor, 't vrouwke nog even aan de telefoon wou komen om haar ook te vertellen hoeveel geluk zij wel had. Zij is beter uitgeslapen dan ik, na een dag met de kleindochter die, al haar spullen op de arm, klaar stond om met papa te vertrekken. En dat was dan het goede excuus om de verbinding te mogen verbreken. Ik heb de uitleg mogen overdoen. En nu maar wachten tot de beloftevolle cadeautjes in de bus vallen, als ik teminste nog iets meer hoor, of beter zie, met een berichtje via de email. Hopelijk duurt het niet te lang want de reiskoorts begint al te stijgen. Zeg nu zelf, de Caymaneilanden, dat is toch dromen zeker? En nu pauzeren. Het is al over middernacht en morgen moet er geshopt worden in het vooruitzicht van Allerheiligen en zielen en Halloween. Ons kleine heksje hebben we uitgewuifd, tot ze achter het hoekje was, want zolang blijft ze zwieren. Zo, het hek is van de dam met dit eerste stukje. Hopelijk heb ik alle dagen zo een goed nieuws te melden, anders wordt het maar de gewone dagelijkse rompslomp van opstaan, gaan werken, eten TV kijken en slapen. Een baas op een vorig werk zei : Metro, boulot, dodo. en dat moest dan zijn leven weergeven. Triestig als ge het met zo weinig tot uw zestigste moet volhouden. Slaap ze en tot schrijfs. Polle Pauzeur.
