Ik ben even afwezig geweest door drukke bezigheden op internet. Daar het winter is en veel binnen zit, zit ik vaak achter mijn pc. Over enkele weken hoop ik weer naar buiten te kunnen om daar mijn grootste hobby uit te oefenen, namelijk tuinieren. Om even terug te komen op internet, valt het mij op dat deze site heel netjes is. Vaak heb je van die domme mensen die alles willen verprutsen voor een ander. Jammer is dat! Ik houd het vandaag kort, maar ik kom binnenkort met een levensverhaal. Ik hoop hiermee mensen duidelijk te maken, dat leven met een handicap geen ramp hoeft te zijn; alhoewel het vaak vechten is tegen een muur van onbegrip.
Ik ben Peter en woon in Nederland. Ik ben spastisch, desondanks heb ik 25 jaar gewerkt. Nu ben ik thuis, omdat het werk voor mij helaas te zwaar werd. Het wordt het steeds moeilijker gemaakt door de Nederlandse Overheid om een goede uitkering te ontvangen. Dit baart mij grote zorgen. Mensen die chronisch ziek zijn of worden hebben voortaan een groot probleem. Vanaf heden wordt er geen rekening meer gehouden met iemands ziektebeeld of handicap. Er wordt alleen gekeken wat je nog wel kunt; met als gevolg dat men de uitkering gedeeltelijk of zelfs helemaal kwijtraakt. Dit zal voor velen een echte ramp worden. Men wordt in een hoek geschoven. Je telt gewoon als mens niet meer mee. De Overheid trek zich terug en zegt : "bekijk het maar!". Tevens wrijven ze in hun handen, want ze houden immers miljoenen euro's over. Wie ben ik om te zeggen dat dit belachelijk is; maar bij deze!
