Zoals beloofd kom ik terug op mijn ervaringen met de neuroloog in ons plaatselijk ziekenhuis. Doordat ik bij het revalidatiecentrum revalideerde, stond ik automatisch onder controle van een neuroloog. Tweemaal per jaar moest ik voor controle naar de neuroloog. In die tijd was dit geen pretje, want er bestond geen ''afspraak maken''. Je moest gewoon op je beurt wacht. Dit nam dikwijls uren in beslag voordat jij aan bod kwam voor het onderzoek(en). Dit werd vaak gedaan door een co-assistent en niet door de neuroloog zelf. Ik werd als proefkonijn gebruikt, wat later ook is gebleken. Hierover later meer. Op een gegeven moment kreeg ik valium 10mg voorgeschreven; reden werd niet bekend gemaakt. Mijn ouders hadden toen nog zoiet van: "de dokter weet het''.
Zoals beloofd beschrijf ik hier mijn ervaringen in mijn leven met een handicap. Ik treed niet in details om saaiheid te voorkomen. Vanaf mijn geboorte ben ik spastisch. Mijn ouders werden hierdoor uiteraard overvallen. Gelukkig kwam ik in een gezin, waar ieder zijn eigen kon zijn, dus ik ook. Ik werd gelijkwaardig behandeld door mijn ouders, gelukkig maar. Mijn moeder heeft veel met mij gedaan aan oefeningen, wat ik niet kon leerde ik van haar. Telkens oefenen zonder pardon Al spoedig kwam ik in een revalidatiecentrum terecht. Dagelijks kreeg ik revalidatie. School was er wel, echter de revalidatie stond bovenaan de agenda. Door het vele trainen kon ik op een gegeven moment met een wagentje lopen. Dit stimuleerde mij om door te gaan. Ook dankzij mijn broers en zussen kwam ik steeds een stapje verder. Na enkele jaren ging het steeds beter met mij; ik liep zelfs zonder wagentje. Dikwijls tuimelde ik weer op mijn kop, maar dat deerde me niet. Het was zelfs zo erg dat ik weer een gat in mijn hoofd had door de valpartijen. Op de eerste hulp van het ziekenhuis kenden iedereen mij voortaan bij mijn naam. Verder ben ik vaak door een neurloog onderzocht wat later een groot fiasco bleek te zijn. Hier kom ik nog op terug in mijn volgende stukje wat ik voor u zal schrijven.
Ik ben even afwezig geweest door drukke bezigheden op internet. Daar het winter is en veel binnen zit, zit ik vaak achter mijn pc. Over enkele weken hoop ik weer naar buiten te kunnen om daar mijn grootste hobby uit te oefenen, namelijk tuinieren. Om even terug te komen op internet, valt het mij op dat deze site heel netjes is. Vaak heb je van die domme mensen die alles willen verprutsen voor een ander. Jammer is dat! Ik houd het vandaag kort, maar ik kom binnenkort met een levensverhaal. Ik hoop hiermee mensen duidelijk te maken, dat leven met een handicap geen ramp hoeft te zijn; alhoewel het vaak vechten is tegen een muur van onbegrip.
Ik ben Peter en woon in Nederland. Ik ben spastisch, desondanks heb ik 25 jaar gewerkt. Nu ben ik thuis, omdat het werk voor mij helaas te zwaar werd. Het wordt het steeds moeilijker gemaakt door de Nederlandse Overheid om een goede uitkering te ontvangen. Dit baart mij grote zorgen. Mensen die chronisch ziek zijn of worden hebben voortaan een groot probleem. Vanaf heden wordt er geen rekening meer gehouden met iemands ziektebeeld of handicap. Er wordt alleen gekeken wat je nog wel kunt; met als gevolg dat men de uitkering gedeeltelijk of zelfs helemaal kwijtraakt. Dit zal voor velen een echte ramp worden. Men wordt in een hoek geschoven. Je telt gewoon als mens niet meer mee. De Overheid trek zich terug en zegt : "bekijk het maar!". Tevens wrijven ze in hun handen, want ze houden immers miljoenen euro's over. Wie ben ik om te zeggen dat dit belachelijk is; maar bij deze!
