Door het slikken van valium werd ik suf en viel dikwijls over mijn eigen benen. Er gingen jaren aan voorbij voordat de aap uit de mauw kwam. In mijn zestiende levensjaar kreeg ik de kriebels om op een brommertje te rijden. Door puur toeval stuitte ik op een nieuwe drieweler met hulpmotor, een Solex.Gelukkig hadden mijn ouders het grootste vertrouwen en mij en kochten de Solex voor mij. Maanden lang scheurde ik met mijn Solex de omgeving door. Op een gegeven moment moest ik weer voor controle naar de neuroloog, dus ik stapte op mijn Solex en reed naar het ziekenhuis. Ditmaal kreeg ik een de neuroloog zelf te spreken. Ik vroeg hem wat hij ervan dacht om op een driewielbromfiets te gaan rijden. Volgens de arts zou ik dat nooit kunnen, ''veel te gevaarlijk"' zei hij. Vervolgens pakte ik mijn helm en de verzekeringspapieren erbij en legden deze op zijn bureau. De man snapte er niks van, want volgens zijn papieren kon dat helemaal niet. Er ging bij mij een belletje rinkelen, want zijn verhaal kwam helemaal niet overheen met mijn eigen ervaringen. Bij mij kwam maar een gedachte op: "waarvoor kom ik hier eigenlijk nog''. Vanaf die tijd ben ik gestopt met die onnodige controles en met het slikken valium. Het viel op dat ik beter ging lopen en minder vaak op de grond lag dan voorheen. Ik besefte toen dat dit door die medicijnen werd veroorzaakt. Inmiddels was ik ook uit gerevalideerd en ging studeren aan de MAVO, een middelbare school. Op mijn achttiende begon mijn bloed te kriebelen en wilde mijn autorijbewijs halen. Wordt vervolgd.
Zoals beloofd kom ik terug op mijn ervaringen met de neuroloog in ons plaatselijk ziekenhuis. Doordat ik bij het revalidatiecentrum revalideerde, stond ik automatisch onder controle van een neuroloog. Tweemaal per jaar moest ik voor controle naar de neuroloog. In die tijd was dit geen pretje, want er bestond geen ''afspraak maken''. Je moest gewoon op je beurt wacht. Dit nam dikwijls uren in beslag voordat jij aan bod kwam voor het onderzoek(en). Dit werd vaak gedaan door een co-assistent en niet door de neuroloog zelf. Ik werd als proefkonijn gebruikt, wat later ook is gebleken. Hierover later meer. Op een gegeven moment kreeg ik valium 10mg voorgeschreven; reden werd niet bekend gemaakt. Mijn ouders hadden toen nog zoiet van: "de dokter weet het''.
Zoals beloofd beschrijf ik hier mijn ervaringen in mijn leven met een handicap. Ik treed niet in details om saaiheid te voorkomen. Vanaf mijn geboorte ben ik spastisch. Mijn ouders werden hierdoor uiteraard overvallen. Gelukkig kwam ik in een gezin, waar ieder zijn eigen kon zijn, dus ik ook. Ik werd gelijkwaardig behandeld door mijn ouders, gelukkig maar. Mijn moeder heeft veel met mij gedaan aan oefeningen, wat ik niet kon leerde ik van haar. Telkens oefenen zonder pardon Al spoedig kwam ik in een revalidatiecentrum terecht. Dagelijks kreeg ik revalidatie. School was er wel, echter de revalidatie stond bovenaan de agenda. Door het vele trainen kon ik op een gegeven moment met een wagentje lopen. Dit stimuleerde mij om door te gaan. Ook dankzij mijn broers en zussen kwam ik steeds een stapje verder. Na enkele jaren ging het steeds beter met mij; ik liep zelfs zonder wagentje. Dikwijls tuimelde ik weer op mijn kop, maar dat deerde me niet. Het was zelfs zo erg dat ik weer een gat in mijn hoofd had door de valpartijen. Op de eerste hulp van het ziekenhuis kenden iedereen mij voortaan bij mijn naam. Verder ben ik vaak door een neurloog onderzocht wat later een groot fiasco bleek te zijn. Hier kom ik nog op terug in mijn volgende stukje wat ik voor u zal schrijven.
Ik ben even afwezig geweest door drukke bezigheden op internet. Daar het winter is en veel binnen zit, zit ik vaak achter mijn pc. Over enkele weken hoop ik weer naar buiten te kunnen om daar mijn grootste hobby uit te oefenen, namelijk tuinieren. Om even terug te komen op internet, valt het mij op dat deze site heel netjes is. Vaak heb je van die domme mensen die alles willen verprutsen voor een ander. Jammer is dat! Ik houd het vandaag kort, maar ik kom binnenkort met een levensverhaal. Ik hoop hiermee mensen duidelijk te maken, dat leven met een handicap geen ramp hoeft te zijn; alhoewel het vaak vechten is tegen een muur van onbegrip.
Ik ben Peter en woon in Nederland. Ik ben spastisch, desondanks heb ik 25 jaar gewerkt. Nu ben ik thuis, omdat het werk voor mij helaas te zwaar werd. Het wordt het steeds moeilijker gemaakt door de Nederlandse Overheid om een goede uitkering te ontvangen. Dit baart mij grote zorgen. Mensen die chronisch ziek zijn of worden hebben voortaan een groot probleem. Vanaf heden wordt er geen rekening meer gehouden met iemands ziektebeeld of handicap. Er wordt alleen gekeken wat je nog wel kunt; met als gevolg dat men de uitkering gedeeltelijk of zelfs helemaal kwijtraakt. Dit zal voor velen een echte ramp worden. Men wordt in een hoek geschoven. Je telt gewoon als mens niet meer mee. De Overheid trek zich terug en zegt : "bekijk het maar!". Tevens wrijven ze in hun handen, want ze houden immers miljoenen euro's over. Wie ben ik om te zeggen dat dit belachelijk is; maar bij deze!
