Voor de 15de editie van dit Bluesfestival waren de verwachtingen hoog. Spijtig genoeg zijn die niet ingelost. Enige dagen voor onze afreis vernamen we dat Etta James verstek had laten gaan. Dat bleek een omen te zijn..
De organisatie van het festival dacht er goed aan te doen om naast de goeie ouwe bluesgroepen een paar rockbands te zetten. Volgens sommigen met de bedoeling om de jeugd naar het festival te lokken en hen zodoende kennis te laten maken de Blues.. Nobele, maar m.i. lucratieve bedoeling, die kwaad bloed zette bij de echte bluesjongens. Er werd voldoende lucht gegeven aan het ongenoegen opdat men volgend jaar (liefst blauwe) kleur zou bekennen en rekening houden met de verlangens van de trouwe fans bij het opstellen van het programma 2009, anders zou die ouwe garde wel eens durven afhaken...
Natuurlijk bleven er genoeg genietbare optredens over en vooral naast het festivalpark viel nog voldoende te beleven. Wat zo aantrekkelijk is aan het festival van Cognac, is de toegankelijkheid van de artiesten. Van gedachten kunnen wisselen met Bobby Rush en Willie King in een kameraadschappelijk sfeertje, pintje in de hand, is toch wel uitzonderlijk. Zelfs tijdens mijn reis naar de Mississippi deed die gelegenheid zich zeer zelden voor.
Alleen daarvoor al loont de verplaatsing naar Cognac de moeite. Zoals steeds waren we van harte welkom in ons hotelletje zeer dicht bij het gebeuren en toch o zo rustig gelegen. Ik maakte daar ook kennis met Agatha Sarahoui, de zangeres van de BLUETONES. Stem als een nachtegaal en een warme persoonlijkheid. Hopelijk komt ze volgend jaar terug, want ik heb veel met haar te bespreken.
Hieronder enkele sfeerfoto's.. (1)Bobby Rush, (2)Elmore James Jr, (3)J. Hendrickx jr