Soms wil het even niet.

Soms is de wereld even zwart,
als de nacht die ik nu zie.
De sterren stralen wel,
maar ik voel me verdrietig.

De duisternis zit even opgesloten
in mijn hart vol angst en pijn.
Ook dit hoort bij het leven,
ik weet het, maar het voelt niet fijn!

Introspectie leidt naar de kennis,
over mezelf en die heb ik goed benut.
Toch wil ik nu even alleen voelen,
niet altijd alles verklaren en weten.

Gewoon zijn met soms emoties,
onzekerheid, verdriet en onrust,
moe zijn van het altijd maar het
beste doen voor anderen en mezelf.

Kwaliteit van leven gaat voorop,
een goed motto voor mezelf.
Toch zie ik het nu even niet zitten,
nieuwe kwalen en oude onherstelbaar, bah!

Hoelang moet dat nog?
Ik wil er even niks meer bij,
kan het nu even niet aan,
teveel, te snel zonder gelegenheid,
en tijd om te aanvaarden,
wat ik niet meer wil!

Koppel mijn hersens los van mijn lijf,
die oplossing zou ik wel prefereren,
natuurlijk een onmogelijkheid,
die ik wel moet accepteren.

Maar laat me nu met rust,
geef me tijd en kracht,
om te doen wat nodig is,
Steeds weer elke dag.

ik zie het nu even niet meer zo zitten.....
dat komt wel weer een keer....