Net één week thuis van het kortverblijf... krijgt mijn moeder telefoon vanuit het ziekenhuis dat ze terug moet opgenomen worden.  Vanuit de dialyse hebben ze in het bloed een bacterie ontdekt.
Maandagnamiddag was de opname en natuurlijk was mijn moeder ferm ongerust.  Ook  ik was wat ongerust, maar  we moesten een reeks onderzoeken afwachten om te weten om welk soort bacterie het ging. 
Donderdagvoormiddag was ik net op bezoek geweest en de dokter was langsgeweest en vermoedde dat de bacterie vanuit de wonde op haar voet kwam.  Ik was eigenlijk een stuk gerustgesteld.  Er was namelijk kans dat de ontsteking vanuit de liesstreek kwam en daar zit een stuk kunststof om een overbrugging te maken.  Het stuk weefsel rond de kunststof was al eens ontstoken en dat was toen gelukkig opgelost met antibiotica, maar er was geen 100% zekerheid dat die ontsteking zou wegblijven.  Als die terugkomt, staat er een heel erg zware operatie op het programma en die was niet zo vanzelfsprekend.
Maar toen ik het nieuws kreeg dat de bacterie in de voet zou zitten... was ik dus gerustgesteld.  Een paar uur later werd ik via mijn broer op de hoogte gebracht dat haar voet + onderbeen dringend geamputeerd zou worden.  Ik reageerde eigenlijk verdoofd...  Ik moest niet huilen om wat er zou moeten gebeuren.  Ik had er nog niet aan gedacht, maar had er wel al van gehoord dat dit in sommige gevallen nodig is...
Toen ik deze morgen vroeg mijn moeder kon bezoeken (want ik moest gisterenavond werken en kon dus niet langs gaan...) stond ik al van in de lift te huilen...  Ze heeft al zoveel meegemaakt en nu nog dit erbovenop...  Ze is een heel sterke vrouw...  Echt beresterk !!!  Zoveel onderzoeken, operaties en al 8 maand ziekenhuis achter de rug.
Het ziet er naar uit dat kerst en nieuwjaar ook in het ziekenhuis gevierd zullen worden...
De dokters hebben gisteren al onmiddellijk van een prothese gesproken.  Daar schrok ik dus wel even van, want ik had al een idee dat mijn moeder altijd in een rolwagentje zou moeten zitten...  Met onmiddellijk de achterliggende gedachte dat ze niet meer naar huis zal kunnen en dat zal haar heel erg veel pijn doen. 
Deze namiddag gebeurt te operatie.  Vanavond mag ik gelukkig nog langs gaan... ongeacht het uur van de operatie...  Het was dus héél dringend...
Jeetje jeetje jeetje !!!   Ik heb echt heel veel verdriet om haar...  Ze maakt zoveel mee en ziet zoveel af !!!    ZUCHT.
En wat als ze niet meer wakker wordt ???