1.   VOORWOORD.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Aan de hand van tienduizenden verslagen van mensen, die beweerden dat buitenaardse wezens onze planeet bezoeken en een aantal “uitverkoren” personen aan boord nemen van hun ruimteschip om op hen een aantal medische en voorplantingsexperimenten uit te voeren, komen we in een nieuw raadselachtig item van de ufologie terecht.

Door de “ontvoerde” slachtoffers en sommige onderzoekers zijn dit realistische rapporten, gebaseerd op levensechte ervaringen. Volgens de seculiere wetenschap en de sceptici groeide dit verschijnsel, ondanks  het ongelofelijk karakter van de overtuiging en volgens hen ook bij gebrek aan geloofwaardig, ondersteunend bewijs, snel uit tot een echte mythische cultuur. Als je weet dat volgens een enquête, eind jaren 90’ uitgevoerd in de U.S.A., meer dan 33% van de Amerikanen gelooft dar buitenaardse wezens onze aarde bezoeken in de ufo’s, dan is de echte basis voor een grote discussie gelegd.

Niettemin blijft het een zeer moeilijk te vatten verhaal… - Harige wezens; humanoïde, mensachtige ufonauten of de algemeen bekende grijze wezens – de Greys - met grote, zwarte ogen bezoeken onze planeet in hun “vliegende schotels”. Het is een vaststaand feit dat actueel ufologen al duizenden goed gedocumenteerde, gedetailleerde verslagen verzamelden over ufo’s, die op Aarde landen, waaruit “inzittenden” stappen en terug in verdwenen. Meer en  meer handelen deze rapporten over mensen, die beweren door deze aliëns één of zelfs meerdere malen ontvoerd te zijn geweest, aan boord gebracht van het ruimteschip, waar ze onderworpen werden aan een medisch onderzoek, om daarna terug op de plaats van hun ontvoering afgezet te worden. Als je bij deze rapporten de overtuiging voegt van sommige ufologen dat in 1947 in Roswell, New-Mexico, USA een vliegende schotel met buitenaardsen neerstortten en door de Amerikaanse overheid geborgen werd – zowel het toestel als de wezens – wordt het verhaal nog fantastischer, maar daardoor ook ongeloofwaardiger. Er zouden zelfs geheime ontmoetingen plaats hebben gevonden met de buitenaardse wezens op de mysterieuze plaats Area 51…

Dit alles klinkt misschien ook voor jou als een sciencefiction story, maar niettemin blijven vele slachtoffers en onderzoekers overtuigd van de realiteit van deze ontvoeringen. Volgens het wetenschappelijk establishment en de sceptici berust dit “ geloof in ufo’s en buitenaardsen” louter op speculaties, fantasie, bedrog en niet gerechtvaardigde besluitenvorming uit twijfelachtige bewijzen en getuigenissen. En met deze denkwijze over deze ervaringen is de welles-nietes polemiek tussen believers, kritisch onderzoekers en sceptici een feit…

2.   WELKE BESCHRIJVINGEN VAN ALIËNS VINDEN WE ZOAL TERUG?

De beschrijvingen van deze bijzondere ufo-inzittenden of ufonauten variëren nogal en omvatten ook doorzichtige of transparante entiteiten ( soms zelfs met zichtbaar skelet ); grote, logge gloeiende “mannen” met slechts één oog in het midden van hun voorhoofd; vriendelijke “Venusianen” (cf. Adamsky) met lang blond krullend haar; kleine elf-achtige “mensjes”, slechts een paar tientallen centimeter groot. Maar meer dan 4/5 of 80% van de verslagen handelen over de greys of grijze – grijze wezens van 1,20 m à 1,50 m grootte met een groot, kaal hoofd, lange armen en grote schuine, zwarte ogen…

Daar een kleine  20 % van deze typerende beschrijvingen zo  vreemd en zo absurd klinken, ja tot het geloofwaardigheid te verliezen. Slechts een klein aantal, geduldige onderzoekers waagden een inspanning, zetten alle vrees op zij om al deze idolate, maar toch zo verschillende relazen te verzamelen, te analyseren en te bestuderen.

Volgens sommige onderzoekers zijn vooral de kinderen de beste getuigen en vele ufo-landingen zijn dan ook het beste en volledigste gedocumenteerd door verslagen van waarnemingen door kinderen. Ik hoor de sceptici onder jullie al luidop denken dat de hoofdreden hiervan ligt aan de fantasierijke en creatieve verbeelding van de kindergeest, die “onbewust” geïndoctrineerd werd door de sciencefiction  strips, tekenfilms en PC- en andere games. De believers reageren daarop dat het net komt door het maagdelijk, openminded denken van kinderen dat ze het ideaal medium vormen voor contactlegging met ufo’s en met de ufonauten. Vele ufo-ontvoerden bezeren immers dat het eerste contact al plaatsvond in hun prille jeugd – 4 à 5 jaar oud – dat ze door de buitenaardsen een eerste maal ontvoerd werden en later nog voor opvolging.

3.   WIE ZIET ER UFO’S?

Volgens de sceptici zijn het meestal onbetrouwbare en ongeloofwaardige personen, die ufo’s en ufonauten zien. Als je weet dat niet alleen kinderen maar ook politiemensen, dokters, notarissen, advocaten, astronomen, piloten en andere notabele burgers, ja zelfs meerdere astronauten ontmoetingen met ufo’s  en hun inzittenden rapporteren, dan is enige twijfel bij de voorgaande stellingname van de sceptici wel op zijn plaats.

Weet jij wat het woord SCEPSIS betekent? Wel scepsis staat voor TWIJFELZUCHT!  Je mag er van uitgaan dat een fanatieke scepticus onder het mom van de bestaande wetenschap alles in twijfel trekt wat niet in zijn dogmatisch referentiekader past. In het boek “WOORDENBOEK VAN DE SCEPTICUS” van Herman BOEL komen zo’n 400 definities, argumenten en kritische artikels aanbod, gaande can acupunctuur tot zombies. Het is een vertaling van “The Skeptic’s Dictionary” van Robert T. Carroll of waar Abraham zijn mosterd haalde, in dit geval BOEL… Ik heb de indruk dat ze alle ideeën verwerpen  welke niet binnen hun wetenschappelijke controlevisie passen. Maar hoe kan je de getuigen niet vertrouwen als ze over ufo’s en ufonauten praten, terwijl ze in het burgerlijk leven instaan voor jouw veiligheid en verdediging? Hoe kan je hun gerapporteerde ervaringen gewoon negeren en wegcijferen als fantasie of zelfs bedrog?

En ja, over het ufofenomeen werden al duizenden boeken geschreven en toch bestaan er niet zoveel objectieve, kritische en betekenisvolle studies over deze bijzondere ontvoeringgevallen, die door alle partijen aanvaard worden. Kwam het zien van ufo’s en ufonauten – in de volksmond en de media “vliegende schotels en groene marsmannetjes” genoemd – al weinig geloofwaardig en betrouwbaar over bij de media, de seculiere wetenschap en de sceptici, dan moet ik er zeker geen tekening bij maken hoe deze over de specifieke ontvoeringervaringen denken…

4.   HOE KOMT HET DAT DE WETENSCHAP ZO WEINIG BELANGSTELLING TOONT VOOR HET UFOFENOMEEN?

De oorzaak ligt in het feit dat de ufologie nog steeds actief dient te strijden om erkend, om aanvaard te worden als een ernstig studieonderwerp en niet als een lucratieve bezigheidstherapie voor wat amateurs, fantasten en / of aandachtzoekers. De scepticus Paul KURTA schrijft trouwens -  de ufologie is de mythologie van het ruimtevaarttijdperk. In plaats van Engelen en Demonen… hebben wij nu de confrontatie met buitenaardse wezens. De ufologie is een product van de creatieve verbeelding. Ze heeft een poëtische en een existentiële functie. De ufologie is een uitdrukking van een hoger mysterie --- onze hoop op een transcendente betekenis. De goden van de Olympus zijn ruimtereizigers geworden, die ons door on ze dromen naar andere werelden brengen.” Nu zou het niet kunnen dat het verschil in de verhalen over engelen, demonen, trollen, ufonauten, ed. hem enkel verschilt in het referentiekader, waarin het slachtoffer zijn frustrerende en onbekende ervaringen probeert een plaats te geven. Als ik bijvoorbeeld het woord auto gebruik, dan denk jij beslist aan jouw eigen wagen, terwijl aan mijn Opel Astra denk. De ervaring ‘een toestel om je in te verplaatsen’ blijft voor elke persoon hetzelfde, alleen het invullen en beschrijven zal variëren volgens onze eigen leefwereld en eigen referentiekader. Nergens zal je een artikel, een boek of een repliek van een scepticus vinden met opbouwende kritiek over ufologen, of die wat positiefs over ufo’s durft te schrijven. Hun eigen gelijk hebben en betweterij druipt er zo van af.

De specifieke landingsrapporten  en zeker de ufo-ontvoeringrapporten klinken inderdaad zo absurd, zo weinig geloofwaardig, soms zelfs belachelijke en / of idioot, dat je zelfs als objectieve, ernstige en kritisch ingestelde onderzoeker niet staat te springen om de verslagen te bestuderen. Deze vreemde relazen geven de sceptici alle munitie om gans het ufo-verschijnsel als een fabeltje, een fantasie of louter als bedrog voor te stellen. Je kan je dus wel voorstellen dat weinig ufologen staan te springen om dit toch bizar, maar vreemd fenomeen te bestuderen. Ze vrezen dat als ze dit studieonderwerp aanvatten, ze zelf als idioot, onbetrouwbaar en ongeloofwaardig afgeschilderd te worden door de sceptici. De vrees dus om hun eigengeloofwaardigheid en deze van de ufologie in het algemeen op het spel te zetten en nog meer schade te berokkenen, weerhoudt de meeste “ernstige” onderzoekers om dit onderwerp ernstig te onderzoeken en te bestuderen. Ze lieten / laten dit item liever links liggen omdat ze uit ervaring weten op welke slinkse en achterbakse wijze sommige sceptici bepaalde ufologen in de media afmaakten door hen publiek belachelijk te maken of voor PIPO te verslijten.

Niettemin stel ik de laatste decennia en vooral sinds de opkomst van het internetgebruik vast dat meer en meer ufologen en waarnemers nu publiek hun visie durven te geven over dergelijke onderwerpen. Ze hebben lak aan de sceptici en op bepaalde sites, gaan ze hen  op dezelfde wijze behandelen, zoals dat vroeger met hen gebeurde. Vroeger had een onderzoeker de media nodig om zijn vaststellingen of de resultaten van zijn research bekent te maken. De dag van vandaag kan je op verschillende sites en blog  van het internet terecht om jouw mening op een eerlijke manier te verwoorden. Met eerlijk bedoel ik vooral dat vroeger de journalisten hun creatieve vrijheid in het verwoorden van een gesprek durfden te gebruiken en je soms woorden in de mond te leggen, die je nooit uitgesproken had. Door deze ontstane vrijheid van denken en handelen konden meer en meer ufologen rapporten over deze bijzondere landingsgevallen en zelfs over de ufo-ontvoeringgevallen terugvinden en zelfs publiceren op een eigen site. Voorbeelden van dergelijke onderzoekers zijn Budd Hopkins, Dr. John Mack, Dr. Jacob Saunders en nog anderen. Dr. John Mack, een Amerikaanse psychiater, verbonden aan de beroemde Harvard Universiteit, waagde het zelfs om na zijn studie van deze specifieke ervaringen de publieke uitspraak te doen dat deze ontvoeringen levensechte ervaringen zijn.

Geen wonder dat de sceptici en het materialistisch, wetenschappelijk establishment met alle middelen en trucjes probeerden om Dr. Mack in diskrediet te brengen en zelfs probeerden om zijn academische titel en dus financiële steun af te nemen. Gelukkig zijn deze fanatieke betweters daar niet in geslaagd, maar als je de afbrekende kritiek van deze sceptici over Dr. John Mack leest in het vertaalde “Woordenboek voor de scepticus”, dan pas besef je hoe egocentrisch en narcistisch deze personen denken en handelen. Ik vraag me af of de vertaler van de Engelse tekst zelf onderzoek gedaan heeft naar de beweegredenen en de resultaten van John’s studie en verklaringen? Of heeft deze persoon de woorden van de Amerikaanse scepticus gewoon vertaald en als papegaai nagepraat?  Harde woorden vind jij misschien, maar als je in hun artikels, hun commentaren, hun boeken openlijk en koudweg kan lezen, dat John Mack zijn rapporten vrij kon publiceren en iedereen (lees vooral hen!) kon trotseren door zijn academische vrijheid  en onder het recht van de privacy van zijn patiënten en laat het net dat zijn dat ze hem wilden afnemen…

In het “Woordenboek van de Scepticus” van Herman Boel kan je pagina 332 letterlijk lezen – Hij ( =  John Mack) bevond zich in de positie waar elke bedrieger van droomt: liegen zonder ooit gepakt te kunnen worden” Heeft Boel deze tekst letterlijk uit de  Engelse tekst vertaald en overgenomen, dan vraag ik me af of na-aperij ook wetenschappelijk onderzoek is. Je vindt hier dus een verdoken beschuldiging dat Dr. John Mack een leugenaar en een bedrieger was… je kan tolerant, democratisch en vrijdenkend zijn, maar hoe narcistisch en betweterig moet je zijn, dat je dergelijke, negatieve dingen over een persoon durft te schrijven, die zich niet meer kan verdedigen. Als je verder leest dan maken ze John Mack ook uit voor profiteur, die louter uit financieel winstbejag handelde om zijn boeken te verkopen. Kan je uit dergelijke negatieve uitspraken enig objectief, kritisch en wetenschappelijk onderzoek zien? Handelen ze als volwassen onderzoekers, die opbouwende kritiek leveren? Als dat de enige en echte wetenschappelijke methodologie van de scepticus is – sorry, maar bij dergelijke laag bij de grond handelswijze hou ik een bittere smaak aan over. Ik kan daar echt niet de juiste woorden voor vinden, maar je kan je wel afvragen wie in realiteit de echte leugenaars en bedriegers zijn…

De struisvogelpolitiek van het materialistische, seculier wetenschappelijk establishment om in kop blijven in het zand te steken als het over ufo’s en ufonauten gaat en het allemaal beschouwen als een doodgewoon aards gebeuren, is een eenvoudige en veilige denkpiste. Het is gewoon het blijven volharden in eigen boosheid om hun axioma’s, hun stellingen, hun doctrines, ed. veilig te stellen. Volgens de sceptische doctrine zelf verwijst hun algemene houding naar die van twijfel en ter discussie stellen. Meestal verwijst het echter naar twijfel en ongeloof in bovennatuurlijke en paranormale fenomenen. Hun negeren van het bestaan van het ufofenomeen in zijn totaliteit heeft niet tot gevolg gehad dat er geen ufowaarnemingen meer plaatsvonden en geen meldingen meer gebeuren. Integendeel, het ufo-verschijnsel blijft gestadig verder groeien in zijn complexiteit; meer een meer mensen raken overtuigd van de echtheid van ufo’s. Het internet met Google vormt een gepast medium om informatie op te zoeken en tevens ufologen op te zoeken, die willen luisteren naar hun ervaringen zonder deze vooraf als onzin te beschouwen. Het enige wat de getuigen vragen is respect voor hun privacy, de waarneming héél discreet te behandelen, want de wereld, hun omgeving, ja zelfs hun familie en vrienden zijn vaak dermate gebrainwasht door de media en de sceptici dat ze zelfs daar hun verhaal niet kwijt aan raken zonder het gevaar belachelijk gemaakt te worden, of erger… Erg toch, niet, want geloof me vrij al deze slachtoffers zijn geen gekken! Als zelfs de sceptici durven te schrijven dat als deze personen zo geen bizarre verhalen zouden vertellen, ze best geloofwaardig en betrouwbaar zijn, dan weet je dat dat gewone mensen zijn, zoals jij en ik, die dergelijke ervaringen melden. Waarom kunnen deze vreemde ervaringen niet ernstig onderzocht worden? Zelfs als later uit het onderzoek zou blijken dat de ervaringen niet aan ET te wijten is, dan nog werden deze mensen geholpen, niet?

5.   DE REACTIE VAN DE WETENSCHAP?

Het begon allemaal op 24 juni 1947 toen de Amerikaan Kenneth Arnold verklaarde dat hij tijdens zijn vlucht in de buurt van Mount-Rainier negen “vliegende ruimtevaartuigen” in de vorm van een halve maan had zien vliegen in een onregelmatige formatie en tegen ongelofelijke snelheden. Ze deden hem denken aan “schotels, die over het water stuiteren”. Zo werd de naam “vliegende schotels” geboren, die de media gretig overnamen. In een paar weken tijd volgden er in de USA honderden meldingen van mensen, die beweerden dat ze die “vliegende schotels” gezien hadden. Je kan dit het best vergelijken met wat er in 1989/1990 gebeurde in België na de waarneming van een “driehoek” boven Eupen door twee rijkswachters. Deze melding kreeg veel aandacht van de media en na deze melding liepen er bij de Brusselse, Franstalige UFO-groep SOBEPS honderden meldingen binnen… of hoe de media een UFO-flap kunnen in de hand werken.

Het feit dat een hoog percentage waarnemingen van ufo’s en ufonauten (cf. the Greys) in vrij hoge mate overeenstemmen met de standardbeschrijvingen is voor sommige onderzoekers het bewijs dat de waarnemers echte ervaringen meemaakten. De sceptici daarentegen beweren dat de “getuigen” dezelfde dingen zien en beschrijven om geloofwaardig over te komen bij de onderzoekers. Volgens hen is het zeker dat de waarnemers zien wat ze zien om primo te voldoen aan hun eigen verwachtingen, die gebaseerd zijn op de bekende, stereotypes en secundo om dus eveneens te voldoen aan de verwachtingen van de onderzoekers. De sceptici gaan zelfs zover, dat als je het uit dit perspectief bekijkt, je volgens hen de ufowaarnemingen en de buitenaardsen het beste kan vergelijken met het zien van Sinterklaas…

Ik krijg meer en meer de indruk dat de hypocrisie en betweterij bij de fanatieke sceptici  de bovenhand haalt. Voor de “metaalachtige, zilvergrijze” daglichtschotels of de  nachtelijke lichten kan ik hun nog enigszins begrijpen, want de onderzoekers kunnen +/- 90% van alle meldingen verklaren als misinterpretaties van bekende natuurlijke of artificiële objecten, zoals weerballons, vliegtuigen, Thaïse ballons, ed of voor ons nog onbekende natuurfenomenen, zoals bolbliksems, ST.Elmusvuur, aardbevingslichten, plasma’s, ed.

Deze uitleg gaat echter niet meer op voor de “close encounters” en als je over ufonauten, humanoïden of ufo-ontvoeringen spreekt; verkeerde interpretaties gelden niet in deze gevallen. Alle landing- en ontvoeringgevallen als speculaties, fantasie, bedrog en ongegronde gevolgtrekkingen van twijfelachtige bewijzen en getuigenis verklaren, zoals de sceptici en het wetenschappelijk establishment dit doet, is even gek als beweren dat de Amerikanen nooit op de maan landden of dat “zwarte gaten” in de ruimte niet bestaan… Al deze getuigenverhalen negeren, zoals de sceptici doen, is volgens mijn persoonlijke mening te enggeestig; is onderzoek doen met oogkleppen op en zelfs laag bij de grond als je door dit negeren je eigen gelijk probeert te halen. Niettemin dien je als onderzoeker terughoudend en kritisch te zijn in je research naar dergelijke, delicate studieonderwerpen, zolang je objectief en openminded van geest werkt zonder de sceptische oogkleppen op. Er van uit gaan dat alles op aardse wijze te verklaren valt en alle bewijzen en getuigenissen in die optie verdraaien is geen wetenschappelijke methodologie...

De gevolgen van het steeds maar blijven negeren van deze ufo-ervaringen lijkt mij gevaarlijk en het risico bestaat dat je met het badwater ook de baby wegkiept… Is het enkel grootheidswaanzin en narcisme, die verhinderen dat de fanatieke sceptici en de seculiere, materialistische wetenschappers weigeren om het ufofenomeen in al zijn facetten ernstig te nemen? Of is het gewoon onkunde en twijfelzucht over alles en nog wat, dat hun eigen leefwereldje in gevaar kan brengen? Immers voor hen blijft het absoluut onmogelijk en ondenkbaar dat ufo’s en buitenaardsen ons luchtruim zouden kunnen schenden. Ze willen we geloven in het bestaan van intelligent leven in de onbegrensde kosmos, maar neen, die kunnen door die onoverbrugbare afstanden onmogelijk tot bij ons geraken. Maar als je A zegt, moet je ook B durven zeggen… Als je ervan uit gaat dat er nog intelligent leven buiten onze planeet bestaat, dien je er ook rekening mee te houden dat die vroeg of laat – verleden, heden en toekomst – over de mogelijkheid beschikken om onze aarde te bezoeken!

Nee, zij schrijven al die getuigenissen liever toe aan “fantay proned people” of mensen met een rijke , creatieve verbeelding. Maar als die getuigen toch zo’n rijke fantasie bezitten, waarom beschrijven ze dan veelal dezelfde objecten, dezelfde wezens en dezelfde ervaringen?

6.   WAAROM DIEN JE TOCH ALTIJD KRITISCH, OPENMINDED EN OBJECTIEF DERGELIJKE ERVARINGEN TE ONDERZOEKEN?

Ondanks het feit dat dat ik mij vrank en vrij over dit bizar item van het ufofenomeen durf uit te spreken, moet ik objectief gezien toegeven dat ook ik het moeilijk heb om al deze vreemde getuigenissen als echte ervaringen te zien. De hamvraag blijft niettemin “ waarom blijven mensen dergelijke ervaringen melden?”, zelfs met de angst om belachelijk gemaakt te worden of voor gek verklaard. Nochtans zit deze vrees er bij de getuigen diep in, want meestal vragen de melders van ufowaarnemingen om hun melding discreet te behandelen en hun identiteit niet bekend te maken of vrij te geven. Ze durven in veel gevallen hun verhaal zelfs niet kwijt aan familie, kennissen en vrienden! Je ziet welk “goed werk” de sceptici en de media geleverd hebben om het ufofenomeen zo belachelijk en gek mogelijk voor te stellen! Maar dien je als onderzoeker niet open te staan om mensen hun relaas te laten doen; hen een beetje houvast te geven bij deze vreemde ervaringen, die ze melden, zodat ze niet alleen staan in hun ervaringen en hun zoektocht naar de waarheid achter deze gebeurtenissen? Hen vooraf voor gek of niet goed bij het verstand zijn, als bedriegers of leugenaars uitmaken, is zeker geen positieve methode om deze “slachtoffers van een bizarre ervaring“ te helpen! Bij het gerecht is iemand onschuldig, tot het tegendeel bewezen wordt! Zijn wij als onderzoeker niet verplicht bij deze mensen dezelfde logica toe te passen? Indien later na een grondig onderzoek en analyse zou blijken dat deze ervaringen het resultaat zouden zijn van elektromagnetische pollutie of andere soorten stralingen, zoals GSM-masten, hoogspanningslijnen, energielijnen, onderaardse stromen, rivieren, ed. dan nog heeft de studie ervan een positief resultaat opgeleverd, als je daarmee de slachtoffers kan helpen. De vraag blijft dan nog wel bestaan waarom de getuigen dezelfde objecten, dezelfde wezens en dezelfde ervaringen beschrijven? Als het fantasiebeelden zijn waarom bestaat er dan geen grotere diversiteit? Maar als uit onderzoek zou blijken dat slechts één van de vele tienduizenden ufo-ontvoeringen echt blijkt te zijn, zoals de getuige beschreef, hebben wij dan geen probleem?

Weet je dat zelfs de sceptici durven toe te geven dat de getuigenissen vaak, ja zelfs altijd gemaakt werden door redelijk normale mensen zonder bijkomende motieven. Ze durven zelfs de verklaren dat als hun verhalen niet zo bizar en vreemd klonken, het zelfs onfatsoenlijk zou zijn om hen te wantrouwen… En toch, begrijpen wie kan, waarom worden de ervaringen van dezelfde personen dan niet ernstig genomen en beter onderzocht door de wetenschap en zelfs door de sceptici?

7.   WELKE UFOLOGEN HIELDEN / HOUDEN ZICH MET DEZE BIJZONDERE UFO-ERVARINGEN BEZIG?

Je kan de inspanningen bijna op je hand tellen, die gekwalificeerde ufologen leverden om deze ontvoeringervaringen uit de massa ufo-rapporten te selecteren en te bestuderen. Aimé MICHEL en Jacques VALLEE (nu USA) uit Frankrijk; Gordon CREIGHTON, later Charles BOWEN, Hilary EVANS en Jenny RANDLES uit Groot-Brittannië; in de USA hat je Coral en Jim LORENZEN, Ivan SANDERSON, John KEEL, Budd HOPKINS, Jacobs SAUNDERS en Dr. John MACK; in Nederland had je Hans VAN KAMPEN met zijn boek “De Gezanten van Hyperion” en de therapeute Hilda MUSCH: zijn de ufologen, die als pioniers het onbekende “land” van de vreemde ervaringen probeerden te doorgronden. Ze zetten hun goede naam, hun faam en geloofwaardigheid op het spel om in de woestijn van de ufologie de over ontvoeringen en het buitenaards karakter van het ufofenomeen te debatteren…

Zonder veel publiciteit te maken en op een stille manier verzamelde de Amerikaanse onderzoekster Isabelle DAVIS van NICAP de “sporen” van de humanoïde ufonauten. Ironisch gezien waren de eerste reacties van NICAP om deze ontvoeringgevallen gewoon te negeren en er verder geen aandacht aan te besteden. Omdat ze al meer dan 12 jaar strijd leverden tegen de media, tegen de wetenschap en vooral tegen de sceptici om de geloofwaardigheid en de betrouwbaarheid van de ufo-getuigen te bewijzen, leek het hen beter om alle landingsgevallen gewoon te verwerpen. Verhalen over vreemde, grijze wezens met grote schuine zwarte ogen en / of absurde humanoïden, die mensen ontvoerden om medische en voortplantingsexperimenten op uit te voeren, leek van het goede teveel en pasten niet in hun kader om de geloofwaardigheid van de ufologie te laten erkennen.

Uit schrik om belachelijk gemaakt te worden, naïef, ongeloofwaardig en onbetrouwbaar over te komen duizenden landings- en ontvoeringgevallen bestaan. Misschien net omdat veel van deze bijzondere gevallen het populair lijken te bevestigen dat ufo’s “vliegende schotels “ zijn, het product van een buitenaardse spits-technologische super-beschaving uit de ruimte lijken te bevestigen, laten sommige onderzoekers nog ruimte om ze te aanvaarden…

Actueel, als je heel voorzichtig en kritisch slachtoffers van ontvoeringen door aliëns ondervraagt, eventueel door gebruikt te maken van regressieve  hypnose, de leugendetector, ed., zoals thans bij de huidige meldingen gebeurt, lijkt het er sterk op dat ufo’s een echt subjectief verschijnsel zijn, dat deel uitmaakt van een groter geheel van psychische fenomenen. Misschien speelt de sociologische achtergrond van de getuigen één rol. Maar het is feit dat een getuige, wanneer hij een vreemde waarneming meldt, er direct aan toevoegt primo om zijn melding in alle discretie te behandelen en secundo dar hij / zij niets gedronken heeft, noch gerookt, noch specifieke medicatie slikt.. Hoe zou het toch komen dat mensen, die hulp zoeken zo op hun hoede zijn en zelfs angst hebben om hun ervaring te melden. Indien dit de wens was van de sceptici, dan hebben ze hun doel bereikt. Maar hebben wij niet de morele plicht om dergelijke “slachtoffers” op zijn minst hulp aan te bieden, in eerste instantie hun relaas ernstig te nemen en proberen een voor iedereen aanvaardbare verklaring te vinden? Enkel dan creëert je als onderzoeker een win-winsituatie!

8.   HOE GEDRAGEN UFONAUTEN ZICH?

Bij de meeste landingsgevallen lijken de ufo-entiteiten zich aals idioten te gedragen, dieren of breinloze robotten van één of andere soort. Bij de ufo-ontvoeringen reageren de wezens of de Greys dan weer  alert, doelbewust en doelgericht, meestal als “gevoelloze” onderzoekers, die een specifiek experiment uitvoeren met en op hun labo-dier, de mens. Vele ontvoerden beklemtonen tijdens de beschrijving van hun ervaring(en), dat ze de indruk hadden dat de entiteiten deel uitmaakten van een groter geheel en dat ze meestal een complementair deel leken te zijn van een grotere levensvorm.

In 1954 kennen wij de eerste, wereldwijde ufo-golf met vele landingsgevallen in Frankrijk, Italië en Zuid-Amerika. De eerst Belgische foto van een UFO dateert eveneens van 1954, werd boven namen gefotografeerd en komt dus ook overeen met deze periode, net als de waarneming van ufo’s boven Lotenhulle in 1955.

De Franse schrijver Jacques VALLEE verzamelde 200 rapporten over landingsgevallen van 1954 en bestudeerde deze heel systematisch. In 8 van de 200 gevallen of 4% verklaarden de getuigen dat de ufonauten kleien mannen of reuzen waren, volledig of deels bedekt met haren. Bij meer dan 75% van de gevallen, verklaarden de getuigen dat ze “verlamd” waren en “totaal machteloos om zich te bewegen” in de aanwezigheid van de wezens. Nog ongeloofwaardiger en merkwaardiger klinkt de vaststelling dat het aantal fysische (= medische) implicaties van deze nabije ontmoetingen op de getuigen nauwelijks of nooit ernstig genomen werden en verder grondig bestudeerd, ondanks het feit dat er duizenden gevallen bestaan van mensen, die beweren dat ufonauten hen ontvoerden..

Ook in 1954 werelden er al veel grijsachtige, niet menselijke BEMS ( = Big Eyes Monsters, Grote Insectogige monsters) gesignaleerd. In zijn boek ”Pasport to Magonia” somt VALLEE honderden landingsgevallen op, gespreid over een periode van de laatste eeuwen op. Inderdaad, dit soort gebeurtenissen lijkt zich al heel lang voort te doen, eerst héél onopvallend. Blijkbaar speelden deze bijzondere ontmoetingen met vreemde entiteiten zich doorheen de ganse geschiedenis van de mensheid af. Vele geschriften en legenden uit de Oudheid lijken dit alleen maar te bevestigen. Alleen evolueert de beschrijving van de vreemde entiteiten voor het tijdskader, waarin de gebeurtenissen plaatsvinden. Zo evolueert de benaming, die de slachtoffers aan deze wezens geven van goden, dwergen, engelen, demonen, in ons ruimtetijdperk spreken de “ontvoerden” over buitenaardsen…

Andere wereldwijde ufo-flaps situeerden zich in 1896/1897, in 1905 en 1909 door de waarneming van vreemde, zeppelinachtige luchtschepen. Door de analyse van deze historische gevallen kwam één van de karakteristieken van de ufo’s aan het licht. De ufo-onderzoekers stelden vast dat de inzittenden van deze luchtschepen ordinaire spullen verzamelden tijdens hun aardse vlucht en die later op de landingsplaats achterlieten zoals het uitwerpen van dagbladen, schoenen en zelfs geschilde aardappelen. Deze doodgewone, alledaagse dingen werden aangetroffen na het doorkruisen van ons luchtruim door deze vreemde luchtschepen, net alsof ze wilden ‘aantonen’, dat ze maar van onze planeet afkomstig waren… Toen ook al deze geruchten de ronde over “geheime uitvinders”, die testvluchten uitvoerenden met experimentele toestellen. Ook deze geruchten waren wereldwijd verspreid.

Het probleem bij deze historische relazen is dat de auteurs niet altijd alle details of karakteristieken van de waarneming weergaven. Waarom? Ofwel hebben ze er gewoon niet aan gedacht om alle details te vermelden of niet alle details opgemerkt; ofwel lieten ze doelbewust sommige details weg om de geloofwaardigheid van hun artikel niet aan te tasten.  De dag van vandaag laten ook de moderne journalisten wel een fantastische details van de actuele ufo-rapporten weg of omschrijven die in hun terminologie of interpretatie, gewoon voor de geloofwaardigheid van hun artikel, ofwel om hun getuigen niet in diskrediet te brengen of erger nog om die belachelijk te maken. Kan jij je voorstellen dat zelfs bij de melding van doodgewoon, vreemd lichtfenomeen de waarnemer ons vraagt om primo hun identiteit niet te onthullen en secundo de ufomelding in alle discretie te behandelen. Gewoon uit vrees om belachelijk gemaakt te worden of voor gek versleten, stellen ze deze eisen, zelfs in 2011! Het ridiculisering- en debunkingproces van de media, de wetenschap en de sceptici heeft blijkbaar zijn doel niet gemist.

Tijdens de oorlog had je ook meldingen van ‘foo-fighters’ of lichten , die de vliegtuigen begeleiden. Beide partijen dachten dat het om een geheim wapen van de anderen ging. Onlangs kwam nog  aan het licht dat Wiston Churchill vroeg om een “ufomelding” geheim te houden. Onmiddellijk na Wereldoorlog II was er spraken van het zien van ‘Ghost Rockets’, dan vooral boven Scandinavië, maar ze werden ook boven andere Europese landen gezien. De Amerikanen en de Engelsen hebben er zelfs onderzoek naar verricht, maar tot heden weten we nog niet wat dergelijke objecten waren. Eén hypothese was wel dat het om Sovjet-Russische testen ging…

In het najaar van 1965 manifesteerde zich een ander grote ufo-golf, vooral boven Mexico en de rest van de wereld. Mexicaanse kranten brachten verslag uit van 3 vrouwen van een zuidelijke voorstad van Mexico-City, die beweerden een groep wezens met gloeiende ogen van tenminste 3 m grootte, ontmoet te hebben. Deze vreemde wezens hadden geen zichtbare neus of mond. De drie vrouwen bleven de vreemde wezens niet lang bekijken, want in volle paniek holden ze naar de politie. Later werd in Brazillë ook een paar maal een vreemd wezen gezien. Het zou er zelfs gevangen genomen zijn…

Eind 1989 begin 1990 deed zich in België één van de beroemdste Ufo-flap voor, namelijk de waarneming van de onbekende driehoekvorm. Na de eerste waarneming nabij Eupen door twee rijkswachters en de grote media-aandacht volgden er nog honderden waarneming. Zelfs de Belgische luchtmacht raakte er bij betrokken, zond een paar keer een paar F16’s de lucht in na een waarneming… Tot op heden verklaren de mensen van de luchtmacht dat deze waarneming nog steeds onbekend is!

In Zuid-Amerika was er vanaf 1992 ook sprake van de Chupacabra of geitenzuiger dat is een wezen dat door getuigen wordt omschreven met twee rode ogen, twee gaten voor neusgaten, een mond met tanden uitstekende boven en naar beneden en zou worden bedekt met zwarte haren. Volgens sommige lijkt het op een vleermuis of op de vermeende alien uit de Roswellincident . Het maakt deel uit van de populaire cultuur in heel Latijns-Amerika, inclusief Mexico en het eiland Puerto-Rico. Het dier voedde zich door het zuigen van het bloed van boerderijdieren, zoals geiten of koeien door het maken van een perfect rond gat in de nek  en door het raken van de kleine hersenen doodde het het dier zonder geen pijn. Het kreeg daarom ook de naam geitenzuiger.

Begin 1996, Varginha, Brazilië. Over een periode van verschillende weken worden minstens twee, misschien wel zes, buitenaardse wezens gevangenen genomen of gedood en overgedragen aan de Amerikaanse overheid. Mogelijk is er ook een ufo gecrasht. Ooggetuigen beschrijven de buitenaardse wezens als mensachtigen, met een lengte van 90 tot 120 centimeter. Ze hebben een donkerbruine, haarloze huid, grote driehoekige hoofden met daarop drie korte hoorns en gigantische rode ogen die verticaal ovaal zijn. Op 20 januari 1996 nemen militaire strijdkrachten in Brazilië twee buitenaardse levende wezens gevangen. De 'vangst' gebeurde in de nabijheid van Varginha, State of Minas Gerais, centraal Brazilië. Dit feitelijk gegeven wordt aanzien als één van de meest gewichtige zaken ooit die in dit land, en waarschijnlijk de hele wereld, dat geregistreerd werd. De militaire autoriteiten trachten alle details van deze bergingsoperatie geheim te houden, maar dankzij het speurwerk van Dr. Ubiraja Franco Rodrigues en Vitorio Paccaccini, die in de omgeving woont en een respectvol en toegewijde onderzoekers is, lekte er toch informatie uit naar de ufologen.

Zoals je zelf kan lezen, duiken periodiek nog wel eens vreemde verhalen op, die een eigen leven gaan leiden, zeker als de media er alle aandacht aan besteden… Je begrijpt dus zelf wel dat je als ernstige, objectieve en kritische onderzoeker echt met open geest onderzoek dient te verrichten naar deze verhalen en echt op je hoede blijven. De vraag blijft, waarom blijven mensen dergelijke bizarre verhalen vertellen?

9.   HOE REAGEREN OP DERGELIJKE VERHALEN?

De meeste ufologen negeerden decennia lang dergelijke rapporten door ze niet te publiceren in hun tijdschriften, of ze probeerden ze weg te cijferen als speculatieve onzin vaak vreemder dan de originele rapporten. Bepaalde ufo-onderzoekers gingen zelfs zo ver om in de originele ufo-rapporten, waarin spraken was van abnormaal grote ufonauten, deze weer te geven als “kleine, groene mannen”. Dit aspect van de manipulatie van ufo-verslagen door aanpassing of wijziging van de inhoud van de melding in functie van de verklaring, de theorie of de visie, die een ufoloog aan een bepaalde waarneming wenst te geven, bewijst dat de objectiviteit, eerlijkheid, realiteitszin en fairplay tegenover de waarnemer en zijn getuigenis vaak ver te zoeken is, maar wel een noodzaak bij de studie van het ufofenomeen. Uit ervaring weet ik dat dit nog altijd een actueel probleem is! Bij een specifieke case, die wij mede onderzochten, spraken de getuigen over een ovaalvormig object met een boord van een tiental lichten. Een sceptische mede-onderzoeker, die de stelling aanneemt – het zal wel een vliegtuig zijn , want het licht op de landingsroute voor de luchthaven voor vliegtuigen – vermindert het aantal lichten tot een tweetal… Onze onderzoeker van BUFON – een ingenieur op rust met jaren onderzoekservaring - had een afwijking vastgesteld in het elektromagnetisch veld tijdens het tijdstip van de waarneming, met zijn zelfgebouwde meetinstrumenten. Om deze afwijking “weg te toveren” probeert hij nu onze onderzoeker bij zijn mede, sceptische collega’s als onbetrouwbaar te laten overkomen, gezien hij niet al zijn vragen over de meetinstrumenten zou beantwoord hebben… ( Misschien snapte hij wel niet de uitleg van een ingenieur, niet?) Al bij al het maakt het samenwerken tussen collega’s met een andere visie en die een ander doe nastreven dan een objectief onderzoek en niet gemakkelijker op.

Zo kan ik nog bladzijden schrijven over onderzoekers, die deze vreemde ontvoeringgevallen bestuderen en anderen, die proberen deze belachelijk te maken of voor nonsens te verklaren… Het onderwerp is actueel bespreekbaarder geworden en met het internet is er de ruimte om zijn ervaringen anoniem te slijten, veel ruimer geworden. De slachtoffers kunnen zich zelf groeperen via sommige sites en onderling over gedachten wisselen over hun vaak pijnlijke ervaringen. Gedeelde smart is halve smart…

De sceptici vergelijken de ontvoerden met de mystici uit vroegere eeuwen, want beiden geloven dat ze iets ervaren hebben, dat aan anderen ontzegd wordt; ze zijn zogenaamd uitverkoren. Het enige bewijs van hun ervaring is hun geloof dat het gebeurde en het relaas dat ze er aan geven: dat is de stelling van de sceptici…

Volgens deze twijfelaars is het feit dat mystieke ervaringen, net zoals de ontvoeringverhalen, op overeenkomstige manieren wordt beschreven door de mystici in verschillende lande en tijdsperioden, geen bewijs voor de echtheid van hun ervaringen. Volgens hen lijkt de overeenkomst eerder in de gelijkvormigheid van de menselijke ervaring, namelijk elke cultuur kent geboorte, seks en dood…

Volgens de bronnen van de sceptici lijken deze ontvoeringen door ufonauten niet allee op mystici, maar ook op de middeleeuwse kloosterlingen, die geloofden dat ze verleid waren door de duivels en er seks meehadden; ook op de vrouwen uit het oude Hellas, die dachten dat ze seks gehad hadden met dieren en op de vrouwen in latere millennia, die geloofden dat er heksen waren. De therapeuten van de ontvoerder van nu, zijn de priesters van toen, die de waanvoorstellingen niet er discussie stelden, maar ze aanmoedigden, koesterden en ze deden er alles aan om deze verhalen te laten aanvaarden. De sceptici vergeten er echter bij te vermelden dat de historische slachtoffers van demonen en de heksen hun bekentenis vaak via de folteringen van de toevallige wetenschappelijker en kerkelijk inquisitie deden en vaak ook onschuldige kennissen tot lotgenoten maakten en een gruwelijke dood door verdrinking of op de brandstapel stierven. Gelukkig kan die “inquisitie” de huidige ontvoerden door ufonauten niet fysisch veroordelen tot de dood, maar niettemin proberen ze deden personen psychisch klein te krijgen… Ze stellen de ervaringen van deze personen dan ook voor als waanideeën; als “wishfull thinking”; als bedrog; ja, zelfs als geïmplementeerde verhalen door frauduleuze therapeuten of onderzoekers! Ze gaan zelfs nog verder door te spreken over bepaalde, psychiatrische stoornissen, die gekenmerkt worden door waanideeën. Je ziet zelf, alle middelen zijn goed voor hen om deze bizarre ervaringen te vernietigen, door het wegnemen van de geloofwaardigheid en betrouwbaarheid van getuigen en onderzoekers…

De littekens, die sommige slachtoffers verklaren opgelopen te hebben tijdens hun ontvoering, en de implantaten, die bij sommige ontvoerden operatief verwijderd werden, doen ze gewoon af als fysische letsels van gewone aardse ervaringen en dingen. Ook de implantaten worden door de sceptici minachtend en op systematische wijze verworpen als gewone aardse dingen…

Als je de houding en de reactie leest van de media, van de sceptici, van de seculiere, materialistische wetenschap over ufo’s, over ufo-ontvoeringen en andere esoterische onderwerpen, is het niet verwonderlijk dat alle getuigen huiverig staan om tegenover de “publieke inquisitie” te staan met hun waarneming en / of ervaring.

Het doel van een sceptische onderzoeker blijft sowieso om een aardse, doodgewone verklaring te vinden voor alle vreemde fenomenen en / of ervaringen en niet zo zeer om een afdoende verklaring te vinden, aanvaardbaar voor alle partijen voor de bizarre ervaring, zodat een win-winsituatie ontstaat voor iedereen. Uiteindelijk wille ze enkel hun doctrines en axioma’s als evangelie verkondigen en laten erkennen door de grote massa. Ze verwerpen alles wat in strijd met hun visie. De onderzoekers, die echt proberen om een logische verklaring te vinden voor deze ervaringen, ongeacht de origine, en zo het slachtoffer te helpen, zijn voor hen enkel fraudeurs en charlatans. Maar wie heeft in feite een psychiatrische aandoening met waanideeën en een behandeling nodig: het slachtoffer van een vreemde ontvoeringervaring en zijn onderzoeker / therapeut, die de ontvoerder tracht te helpen of de gefrustreerde, sceptische onderzoeker, die aan alles en nog wat twijfel?

10.              Besluit.

In dit artikel heb ik misschien harde woorden gesproken over een scepticus, maar lees het boek “Woordenboek voor een Scepticus” en je begrijpt best wat ik bedoel. Ik heb persoonlijk niets tegen kritisch en objectief onderzoek, zolang het met open geest gebeurt en niet dat je begint met een verklaring en alles karakteristieken van een melding daarin doet passen, soms door het weglaten van belangrijke details.

Ik heb respect en begrip voor alle onderzoeker, ongeacht hun visie, zolang ze hun onderzoek eerlijk en fair doen en aan opbouwende kritiek doen. De tijd dat de believers en de kritische onderzoekers zich moesten laten kleineren en geen verhaal konden halen via de geïndoctrineerde media is gelukkig voorbij. Via het internet en diverse site en blogs kan iedereen nu zijn verhaal kwijt zonder gevaar dat hij / zij belachelijk gemaakt wordt.

De twijfelaars, die op alle mogelijke manieren proberen de hoop bij de gewone, normale mensen weg te nemen, spelen in mijn ogen een vuil spel. Acupunctuur, een Chinese manier om het lichaam en geest te genezen, bestaat al duizenden jaren voor onze klassieke geneeskunde… Homeopathie breken zij af als een placebo-middel of –effect, terwijl zij vergeten te vermelden dat enkele eeuwen geleden, de “artsen” de patiënten probeerden te genezen met middelen, gemaakt van kruiden… Zo kan ik nog wel wat verder gaan, maar dit gewoon om aan te geven waarom ik liever als een “hoopvolle believer” wil gezien worden dan een “gefrustreerde, levenloze scepticus”.

Toch blijf ik hopen dat we vroeg of laat een gulden middenweg kunnen vinden, waardoor we al deze vreemde, esoterische fenomenen Samen kunnen bestuderen, analyseren en een voor iedereen logische, aanvaardbare oplossing te vinden. Maar bestaat Utopia wel? Of is dat ook weer zo’n waanidee…