a. de 80’ jaren met de opkomst van de ontvoeringsgevallen.

De tachtiger jaren begonnen overdrachtelijk met de publikatie van “MISSING TIME” van Budd HOPKINS in 1981. De meeste UFO-onderzoekers  dachten nog steeds dat de ontvoeringsgevallen net zo eenvoudig  als een andere waarnemings-categorie konden gebruikt worden om ze algemeen aanvaard te maken. Vele onderzoekers waren héél voorzichtig in het bestuderen van dergelijke gevallen, omdat ze sterk deden denken aan de “contactee”-gevallen van mensen, zoals de Amerikaan ADAMSKI en de Zwitser BILL MEIER. Deze gelijkenis maakte vanzelfsprekend de kans op een wetenschappelijke aanvaarding van deze  gevallen miniem. HOPKINS nam een deel van de ontvoeringsgevallen , die hij persoonlijk onderzocht had; vergeleek ze en toonde hun patronen (modellen), hun overeenkomsten en convergenties (= gelijkenis van verschillende zaken door gelijke omstandigheden, vb. de uitwendige vorm van zeezoogdieren en vissen is een convergentieverschijnsel!) in een samenhangend geheel. Zijn aanhoudende, volhardende onderzoeken leverden een nieuw inzicht op dit verschijnsel. Dit schiep nieuwe vragen om te beantwoorden en deze antwoorden leverden nog meer nieuwe vragen op en zo voort... Plotseling was de UFO-research ondergedompeld in een onbekend gebied van het fenomeen, dat nog nooit tevoren betreden was. Het van nabij bekijken van het ontvoeringsverschijnsel schonk ons het eerste inzicht in de bedoelingen van de intellligentie achter UFO’s. Het was net alsof een deur op een kleine kier geopend werd en dat we in staat waren een kijk te nemen binnen het verschijnsel zelf.

xml:namespace prefix = v ns = "urn:schemas-microsoft-com:vml" />  

Het meest overnachtelijke UFO-onderzoek was fundamenteel en onherroepelijk omgevormd tot het bestuderen van waarnemingen naar het bestuderen van ervaringen. Niet alleen was de betekenis van de ontvoering duidelijke geworden, maar het aantal ontvoeringsgevallen groeide voortdurend aan, en is dat heden te dagen nog steeds.

Rond 1985 waren er zoveel van deze rapporten, dat de Ufologen ze niet allemaal konden onderhouden en onderzoeken. De berg aan gegevens, voortgekomen uit deze ontmoetingservaringen was zo groot in kwantiteit en zo rijk aan details dat zelfs de meest cursorische (: doorlopen zonder onderbreking voor uitleg, vb. lezen) kijk aanduidde, dat we uiteindelijk aan het leren waren over de essentie van het UFO-probleem.

Nochthans verstonden de meeste onderzoekers de verwikkelingen van deze gegevens niet. Het was zeker dat  deze gevallen zouden moeten onderzocht worden op nieuwe “innerlijke” bewijzen, gebruikmakend van nieuwe technieken en met buitengewone voorzichtigheid.

De dood van Dr. HYNEK in 1986, één jaar voor de publikatie van het monumentaal belangrijk boek van Budd HOPKINS, namelijk “INTRUDERS: THE INCREDIBLE VISITATIONS AT COPLEY WOODS”, kan gezien worden als het einde van een eerste grote fase van uiterlijk UFO-onderzoek. Het boek toonde voor de eerste maal het publiek de omvang van het UFO-verschijnsel en hoe het binnendringt in het persoonlijk leven van de mensen.

Dr. Hynek was de spilfiguur in de eerste fase van het uiterlijk UFO-onderzoek. Hij probeerde de uiterlijke, onregelmatige kwaliteit van het verschijnsel op te zetten naar de wetenschappelijke gemeenschap en het grote publiek toe. Hij werkte een realistisch klassifikatiesysteem voor waarnemingsrapporten uit en verzon een terminologie om ons toe te laten in een gemeenschappelijke en bruikbare taal over het UFO-probleem te praten. Hij toonde ons wetenschappelijke en systematische methodes om de waarnemingsrapporten te bestuderen. Hij worstelde met het bewijs dat hij ontdekte en wees ons op de nieuwe richtingen door het verworven materiaal te analyseren. Zijn loopbaan overspande bijna 40 jaar de opkomst en geschiedenis van d UFO-polemiek. Hij vocht tegen zijn afbrekers tot een wapenstilstand bereikt werd. Maar, net zoals de meeste van zijn collega’s, richtte hij zijn aandacht op het verschijnsel , zoals het volgens hem overkwam – bewijs van het bestaan.

Zijn carrière en deze van anderen van zijn generatie was verbonden met het wettelijk maken ( = erkenning) van de studie van het verschijnsel,zodat zuiver gefundeerde research plaats kon vinden, vrij van alle ridiculisering. Hoewel dr. Hynek ook geconfronteerd werd met ontvoeringsgevallen, weten wij niet waarom hij niet bekwaam was om deze te laten erkennen voor wetenschappelijk onderzoek. Wij gaan ervan uit dat hij dacht dat dit de kansen tot het aanvaarden van het UFO-verschijnsel sterk zou verkleinen. Zijn dood kwam net op het ogenblik dat hij de belangrijkheid van de ontvoeringsgevallen begreep, zodat bijgevolg een volgende fase van het UFO-onderzoek kon beginnen.

In 1983 kwam het originele en enige naarboven dat verwijst naar een PROJECT SNOWBIRD, toen het “PROJECT AQUARIUS BRIEFING DOCUMENT” getoond werd aan William L. MOORE. MOORE is co-auteur van het boek “THE ROSWELL INCIDENT”. Een insiderbron bij de inlichtingendienst van de V.S. toonde hem dit dokument. Volgens deze informatie was PROJECT SNOWBIRD opgericht in 1972 om een geborgen Aliën ruimtetuig te onderzoeken en te testvliegen.

Tot vandaag bleven pogingen om deze verklaringen hard te maken via de “Freedom of Information Act” zonder succes. Het bestaan van een ander Project Snowbird werd hoedanook bevestigd... Het was een gezamelijke U.S.A. leger-luchtmacht, gezamelijke militaire oefening, ingesteld in 1955 om troepen te trainen hoe te vechten in de zuidelijke Arctische regio. 

In 1985 was het UFO-onderzoek in een situatie van grondige verandering. Ontvoeringsonderzoek schonk ons meer informatie over het UFO-fenomeen zelf dan al de opgestapelde informatie van de laatste 40 jaar. Het “begrijpen” van deze informatie kende voor de eerste maal sinds het verschijnsel begon , een intellectuele doorbraak van ondenkbare en onberekenbare belangrijkheid. Nu begonnen we eindelijk vragen te beantwoorden die begonnen met het woord “WAAROM”. Voor de ontvoeringsdoorbraak waren we onbekwaam dit te doen. Toen verwiepen we teveel de E.T. –hypothese, terwijl met deze doorbraak de enige logische verklaring zou moeten (kunnen) zijn.  In 1987 verscheen een eerste opmerkelijk boek van de Britse schrijver en UFO-onderzoek Timothy GOOD “ABOVE TOP SECRET” en de bijkomende vrijgegeven informatie over de “MAJESTIC 12” - dokumenten, gepubliceerd door JUST CAUSE, die de visie op het bezoek van een buitenaardse intelligentie versterkt en de debunkingspolitiek van de Amerikaanse overheid danig verklaart. Vanzelfsprekend voerden de debunkers en de sceptici een felle strijd om de echtheid van de bovenvermelde dokumenten  te bewijzen. Een strijd waar vele woorden en artikels over geschreven werden, onder andere ook door de kernfysicus Dr. Stanton FRIEDMAN en als scepticus-tegenhanger de recent overleden Philip KLASS. Deze welles-nietes polemiek zal wel eeuwig blijven duren, gezien de harde en fanatieke standpunten van de verschillende partijen...

Niettegenstaande het feit dat de Ufologie leek te tanen, kreeg het door een aantal belangrijke publikaties een belangrijke impuls. “SKY CRASH” van de Britse schrijfster Jenny RANDLES en “UFO’s 1947-1987” van Hilary EVANS en SPENCER schetsten een goed beeld van het Europese UFO-onderzoek. Ook Vlaamse UFO-onderzoeker Wim van UTRECHT van S.V.L. bekrachtigde met zijn rapport “HOOGTEPUNTEN van het RECENTE UFO-ONDERZOEK” het Belgisch UFO-onderzoek en was een pluim voor de Vlaamse Ufologie.

Sommige collega’s Ufologen begonnen reeds de UFO-geschiedenis te “herschrijven” en te “heronderzoeken” in de kontekst van een UFO-crash met inzittenden in 1947 in Roswell, New Mexico. De aandacht gaat vooral naar het eventueel “weten en ontkennen” van de Amerikaanse overheid van deze informatie; het voortdurend aanpassen van hun verklaringen over het “gecrasht object” in 1947, van weerballon tot een spionage MOGUL-ballon.

b. De jaren 90’, de Belgische Driehoeken en het zoeken naar implantaten.

1. Inleiding tot de Belgische Driehoeken

Na jaren van onderzoek, ook de dag van vandaag, besluiten de officiële instanties dat er een probleem bestaat en dat de huidige wetenschap niet bekwaam is om een plausibele, logische verklaring te geven voor het totale UFO-verschijnsel. Anderzijds is dit verschijnsel volgens de officiële bronnen de moeite (financieel!) niet waard van verder onderzoek, daar ze geen gevaar opleveren voor de nationale veiligheid. 

Volgens mijn persoonlijke mening heeft de economische recessie van de 80’ jaren een belangrijke rol gespeeld, daar op vele budgetten van onderzoek besnoeid diende te worden. Door economische besparingen door te voeren en onmiddellijke research te nemen, draaiden vele onderzoeken op een lager pitje. Ook de particuliere UFO-verenigingen leden onder de economische recessie en ook door het afnemen aan UFO-meldingen en zagen hun aantal leden sterk slinken.

Maar december 1989 en het voorjaar van 1990 kregen het Belgisch UFO-onderzoek een forse duw in de rug. De waarnemingen van de Belgische Driehoeken met zelfs het uitsturen van F16’s om de gemelde Ufo’s te onderscheppen kregen grote internationale bekendheid en alle aandacht in de grote media. De bijna uitgebluste UFO-verenigingen konden de massa meldingen met moeite aan. Ik moet zeker niet zeggen dat ook het aantal belangstellenden voor UFO’s en het leden aantal onmiddellijk terug een sterke toename kende. Het was vooral de Waalse vereniging S.O.B.E.P.S. die een uitgebreide studie opzette en er zelfs een aantal boeken aan wijdde. Ook een aantal Vlaamse onderzoekers en groepen, waaronder UROS deden uitgebreid onderzocht naar deze meldingen.

De meldingen van driehoekvormige UFO’s of objecten waren niet uniek, Belgisch verschijnsel. De Belgische gevallen lijken wel een deel te zijn van een serie waarnemingen die zich uitstrekte van Engeland tot aan Rusland vanaf eind 1989 tot in het begin van 1990. Maar wat gebeurder er juist bij ons? Op 29 november 1989 hing er een donker driehoekig object boven een Belgische politieauto in de streek van Duitstalig België, Eupen. Het object maakte een zoemend geluid en er scheen een sterke lichtstraal op. Veel mensen rapporteerden later dat ze dit object ook gezien hadden in die tijd. Het werd waargenomen gedurende de gehele wintertijd en het meest spectaculaire voorval vond plaats op 30 maart 1990. Die nacht zagen duizenden getuigen een laag vliegende driehoekige UFO (of UFO’s) met heldere lichten die in het centrum van het object knipperden. Het object vloog met een snelheid van 50 kilometer per uur en accelereerde daarna naar ongelooflijke snelheden. Getuigen waren onvermurwbaar en bleven er bij dat geen enkel vliegtuig van welke luchtmacht dan ook dit object had kunnen inhalen. En inderdaad, die nacht stuurde de Belgische luchtmacht twee F-16’s de lucht in om juist dat te doen. De driehoeken werden opgevangen op verscheidene NAVO radarstations, de straaljagerpiloten kregen de objecten ook op hun radar en konden ze soms met het blote oog zien. Maar de F-16’s – één van de top onderscheppers ter wereld – werden compleet overtroffen door de driehoekige objecten. Ze konden niet alleen accelereren naar ongelooflijke snelheden of op volle snelheid in een oogwenk tot absolute stilstand komen, maar ook ogenblikkelijk hun hoogte veranderen. Op een bepaald moment bij voorbeeld registreerden de radarinstallaties en zagen verbaasde getuigen dat de driehoek 1400 meter viel in één seconde. Bovendien bewoog het object op een intelligente manier, tenminste volgens de opinie van de chef operaties van de Belgische luchtmacht, kolonel Wilfried de BROUWER, die vaststelde “er zat een logica in de bewegingen van de UFO.” De Britse onderzoeker Nick POPE die kort na deze gebeurtenissen het UFO-bureau voor het Engelse ministerie van defensie zou bemannen, had contacten binnen de Belgische regering welke de conclusie aan het licht brachten “dat een gestructureerd voertuig die nacht boven België had gevlogen.” De Belgische militaire hadden geen idee zeiden ze wat het object was. Deze verklaring heb ik persoonlijk ook gekregen van een zegsman van de luchtmacht tijdens een CONGRES van UFO-BELGIUM in HASSELT in 1990...

Net als de andere driehoeken die de mensen hadden gezien waren de Belgische objecten echt genoeg. De juiste vraag is; aan wie behoren ze toe? Ons? Aan de Amerikanen? Of toch de buitenaardsen? Dat het in België en de andere landen echt om artificiële, intelligent bestuurde toestellen gaat, daar ben ik 100 % zeker van. Maar daarom hoeven ze niet persé buitenaards te zijn.  In een hoofdstuk in het boek van Timothy GOOD “The UFO-REPORT 1991” behandelde ik de Belgische driehoeken al veel uitgebreider. Ik heb toen al een verklaring gegeven dat dit volgens mijn persoonlijke mening testvluchten waren van het toen nog experimenteel toestel, de STEALTH 117A van de Amerikanen. Het Europese luchtruim met al zijn moderne radar apparatuur is toch het ideaal terrein om dergelijk experimenteel toestel een laatste maal uitvoerig te testen. Een laatste maal testen op zijn zichtbaarheid vooraleer het effectief in te zetten in de golfoorlog, niet...

De Belgische UFO-onderzoeker Wim van UTRECHT wist op een realistische wijze de foto van Belgische Driehoek op eenvoudige wijze te kopiëren. Wilde  hij gewoon bewijzen dat de meldingen van de driehoeken fake waren? Ik weet het niet, maar dit bewijst volgens mij niet dat het om valse geruchten, misinterpretaties , hallucinaties of hoaxes ging. Ik blijf ervan overtuigd dat de meeste waarnemers een echt driehoekig object waarnamen. Nog een andere Vlaamse onderzoeker Paul Vanbrabant verklaarde dat de driehoeken gewoon één of andere ballonvorm was van een “excentriek uitvindersfiguur”, namelijk Michael KUZMEK... Volgende verklaring komt van Paul Vanbrabant zelf, oordeel zelf maar over de plausibiliteit van deze stelling:

“Eind jaren tachtig experimenteerde KUZMEK, een Hongaar die in Brussel woonde, met een door hemzelf ontworpen heliumballonnen, die vanop afstand bestuurd werden. Heel wendbaar en in staat om suprsnel van richting en snelheid te veranderen. Ontwikkeld met commerciële bedoelingen in het achterhoofd, want onderaan de ballonnen (de grootste is 10 m in doorsnede) hing een driehiekig platform, waaraan sterke lampen bevestigd konden worden. Die kon Kuzmek desgewenst naar beneden laten schijnen.

Sommige modellen hadden onder het platform een rechthoekig scherm hangen waarop men allerlei boodschappen kon projecteren – een beetje zoals de moderne variant van de zeppelins dat kunnen. Interessant voor publicitaire doeleinden.

Kuzmek had ook een geweldige promotiestunt bedacht voor zzijn vinding:”s’nachts  in de Ardennen een beetje gaan vliegen met die dingen, om aldus de aandacht van de pers te trekken.” Alleen liep alles anders dan gepland.”

Bij deze beweer ik niet dat ik voor 100% zeker ben dat Paul fout zit met zijn verklaring. Ik stel mij enkel de vraag hoe het komt dat wij sinds dien nooit nog iets van deze KUZMEK ballonnen hoorde? Gezien het om publicitaire doeleinden ging, zouden wij toch allang deze ballonnen in actie moeten gezien hebben, niet...

Nog veel andere onderzoekers schreven het object net zoals ikzelf ook toe aan een geheim Amerikaans project. Officieel echter is er geen type vliegtuig met een precieze driehoekige vorm. De B-2 stealth bommenwerper is een hoekig en vreemd uitziend geval, maar het is geen driehoek noch kan het presteren wat de driehoeken wel kunnen. Er is echter goede reden te geloven dat de Verenigde Staten een driehoek hebben ontworpen. In augustus 1989 was een voormalig lid van het Royal Observer Corps (Koninklijk Waarnemers Korps) werkzaam op een booreiland in de Noordzee, zo’n 100 kilometer uit de kust van NORFOLK. De man, Chris GIBSON, wordt omschreven als één van ’s werelds beste experts in luchtvoertuigherkenning en was deelnemer aan internationale wedstrijden waarbij een langeafstandsfoto van een vliegtuig slechts voor een fractie van een seconde op een scherm was te zien. Ten tijde van zijn waarneming was hij bezig met het schrijven van een ‘vliegtuig herkennings handboek.’ Wat hij die dag zag was een matzwart vliegtuig gevormd als een perfecte gelijkbenige driehoek met een neushoek van 30 graden en het was betrokken bij een bijtankoperatie met een KC-135 tankvliegtuig. Twee F-111 gevechtsvliegtuigen vergezelden de driehoek welke iets groter van maat was dan de escorterende vliegtuigen.

Luchtvaart auteur Bill SWEETMAN maakte bekend dat “geen enkel vliegtuig behalve een supersonisch voertuig of een testmodel met deze vorm ooit gebouwd of bestudeerd was.” In het algemeen schreven mensen deze waarneming toe aan de vermaarde AURORA, de beweerde opvolger van ’s werelds snelste ‘officiële’ vliegtuig de SR-71 BLACKBIRD. Natuurlijk bestaat de Aurora officieel niet, maar het geruchtencircuit geeft het de dimensies die overeenkomstig lijken met dat wat Gibson zag.

Echter, gegeven het feit dat de Aurora (of hetzelfde vliegtuig onder een andere naam) bestaat, is het alsnog onwaarschijnlijk dat dit al het toestel was dat laag over België vloog in 1989 – 1990 en het is nog onwaarschijnlijker dat het verantwoordelijk was voor de waarnemingen in de Hudsonvallei. Volgens bepaalde bronnen is de Aurora supersonisch, dat houdt in dat het sneller is dan Mach 5 en er wordt beweerd dat het met een snelheid van Mach 8 vliegt. Maar blijven zweven? Zijn hoogte ogenblikkelijk veranderen? Er zijn geen verklaringen over de Aurora, tenminste niet van luchtvaartjournalisten, dat het ook maar iets kan presteren wat daar op lijkt.

2. De Black Manta, mogelijke oplossing voor de driehoeken?

Er is een vliegtuig in het land der legenden dat dichter bij de omschrijving komt van sommige van deze waargenomen driehoeken. Het is de TR-3 BLACK MANTA. Nog een vliegtuig dat zogezegd ‘niet bestaat.’ Alles data die nu we weten, is veelal afkomstig uit het geruchtencircuit. Het gerucht gaat dat het toestel de mogelijkheid tbezit om geluidloos stil te hangen in de lucht. Er wordt gezegd dat er twee zeer verschillende versies zijn, de TR-3A en de TR-3B. De eerste wordt verondersteld zo’n 15 meter lang te zijn en 5 meter hoog met een spanwijdte van zo’n 21 meter. De tweede, zo beweert men, zou overdwars een indrukwekkende 200 meter meten. Houdt in gedachten dat niets van dit alles bevestigd kan worden. De meest gedetailleerde informatie die ik kon vinden over deze vage creatie in de lucht is dat onder hen die geloven dat het bestaat, wordt gezegd dat het een tactisch verkenningstoestel is dat voor het eerst operationeel werd in het begin van de jaren 90. Financiering en gebruik er van is voor rekening van het National Reconnaissance Office (N.R.O.) National Security Agency (N.S.A.) en de C.I.A..

De buitenste coating van de TR-3B reageert vermoedelijk op elektrische radar stimulatie en kan veranderen van reflectievermogen, radarabsorptievermogen en kleur. Het is daarom exceptioneel “stealthy (bijna niet op te merken voor radar en het menselijk oog)”. Meer dan dit echter wordt er beweerd dat het een onbegrensde stilstandtijd heeft op grote hoogtes (meer dan 4000 meter) en de mogelijkheid om met een snelheid van Mach 9 te vliegen. Op geen enkele wijze ben ik een deskundige wat betreft de technologie die hierbij betrokken is. Diegene die zeggen dat ze die kennis wel hebben, vertellen ons dat de TR-3B (het grote toestel) iets bezit dat men noemt een ‘magnetisch veld verstoorder.’ Het is een ronde ring, onder hoge druk staand en gevuld met op kwik gebaseerd plasma die het bemanningscompartiment omgeeft. Het plasma wordt op extreem hoge snelheid gebracht en het resultaat daarvan – zo wordt gezegd – is een verstoring van de zwaartekracht op de massa van wel 89%. Dit is niet precies antizwaartekracht, welke een tegenwerkende kracht nodig heeft, maar met deze opzet is het de bedoeling dat het toestel extreem licht wordt wat vervolgens invloed heeft op de prestaties inclusief de acceleratie in alle richtingen. Dit zijn tenminste de beweringen op de website van Edgar FOUCHE.

Ondanks dat de site van Fouche voorziet in een excellent overzicht van de Black Manta, is veel informatie afkomstig van anonieme bronnen. Het is natuurlijk altijd mogelijk dat de details fout zijn, maar het grote plaatje fundamenteel betrouwbaar blijft. Terwijl we in gedachten moeten houden dat elke discussie over de Black Manta zeer speculatief is, komen sommige beweringen dicht bij de prestatiekarakteristieken van de driehoekige UFO’s.

Bestaat het toestel werkelijk? Ik heb geen idee. Ondanks dat een paar luchtvaart journalisten de mogelijkheid erkennen, kan geen van hen het bevestigen en de meeste van hen hebben hun twijfels. Oké, er zijn er ook die zelfs twijfelen aan het bestaan van een vliegtuig zoals de Aurora.

Wat mij betreft, ik vind het moeilijk om te ontkennen dat de strijdkrachten van de Verenigde Staten een vliegende driehoek bezitten. Als je bekend bent met de geloofsbrieven van Chris GIBSON en als hij zegt dat hij een matzwarte gelijkbenige driehoek bijgetankt zag worden door een KC-135, dan ben ik bereid hem te geloven. Ik ben zeker bereid te aanvaarden dat er waarschijnlijk andere diep geheime vliegtuigen bestaan. De Amerikaanse regering heeft een reputatie wat betreft het vrijgeven van militaire geheime technologie, dat ze dat pas doen wanneer het hen uitkomt en als ze niet meer kan ontkennen... Tegen de tijd dat de U-2 publiekelijk bekend werd gemaakt, was zijn opvolger de SR-71 Blackbird al bijna in dienst.

We hoorden bijvoorbeeld voor het eerst van het F-117A Stealth gevechtstoestel in 1988 enkel en alleen omdat toen de beslissing was genomen het productieschema te verhogen en dat geheimhouding hierdoor onmogelijk vol was te houden.