We hadden al een mooie dag gehad, Jef en ik. Gans de dag in de Ardennen getourd met onze moto, lekker weer, niet koud enz..    's Middags lekker gegeten in tof restaurant, regelmatig ergens gestopt voor koffietje en gemoedelijke babbel over vanalles. Dat laatste mag je letterlijk nemen. Jef en ik zijn twee (amateur)-filosofen. Kan je nagaan. Méér daarover volgt wel.

Afin, op onze terugweg nog even passeren langs Vianden in Luxenburg. Dat was het plan. Die laatste bocht alvorens in Vianden te arrivéren had "andere" plannen voor mij in petto. Precies of hij wist dat ik op dat ogenblik méér PK,s had dan verstand. Zo was het en niet anders. Door mijn onverandwoorde overmoed even de balans kwijt tussen verstand en PK's en daar knalde ik tegen de rotswand.

Samen gevat : ambulance, ziekenhuis in Ettelbruck, korte tijd in coma....Rapport : vier (4) ribben gebroken, sleutebeen gebroken, longperforatie, oudeem op schouder en dijbeen en een week op intensieve zorgen. Voilà ! Joske, mijn vriendin, en Jef kwamen mij bezoeken in 't ziekenhuis in Ettelbruck en liepen mijn bed voorbij door dat ze mij niet herkenden. Door die longperforatie was ik gans opgeblazen en onherkenbaar.                   Het   "Michelinmanneke" zeg maar.

Ik had véél pijn doch enkel wanneer ik lachte, ....dan was 't minder.

                                                                                                Lucie Fèr