Rosenmontag

Alles was vreemd voor mij. Al die verklede mensen, jong of oud, ik vond het maar raar. Tijdens het bekijken van de optocht begon ik me toch een beetje onbehaaglijk te voelen  Ik stond daar in mijn colbertje met wit overhemd en stropdas terwijl iedereen verkleed was en dacht : “Zij zijn niet gek, maar ik “

Het jaar daarop heb ik me volledig in de feestgewoel gestort en was net zo gek als al die anderen. Verschil ?

Wel als je als buitenstaander er ineens mee geconfronteerd wordt, kan je je niet zo inleven. Nadat de feestelijkheden afgelopen waren, begon iedereen zich al weer voor te bereiden op het volgende carnavalsgebeuren en dat is het nu juist. Je groeit er langzaam naartoe en ten slotte ben je net zo gek als al die anderen. Inmiddels was ik voorgedragen als lid van de  Mainzer Carnavals Verein (MCV) en vanaf dat moment was ik net zo gek als de rest. Het hoogtepunt was het opbouwen van de wagens. Een paar avonden per week hielp ik met het meebouwen van de wagens. Heel erg leuk, vooral na afloop want dan gingen we met zijn allen op stap en maakten de boel even goed nat. Vaak werd het dan heel laat.