Drinken, in de bar, vooral bier. Vanaf 13 uur tot 22 uur.
Mikken, met geweer.
Schieten, ook met het zelfde geweer.
Dus een hele hoop miserie. Na twee maanden van keihard oefenen, gingen wij met het hele bataljon naar de schietstand.
Wij hadden een soort van mitrailleur op drie poten en moesten op de grond gaan liggen om hem te monteren.(in elkaar steken)
De adjudant stond pal achter mij om indien nodig de correcties aan te brengen.
Met horten en stoten en telkens weer herbeginnen kreeg ik dat ding, eindelijk in elkaar en was ik klaar om te vuren.
Ik hoor hem nog roepen " op mijn bevel moet je schieten en niet vroeger begrepen ".
" Jawel adjudant ".
" Een twee drie schiet ".
Ik schoot en hij plofte zo groot en zo lomp hij was, als een zware zak patatten achter mij neer op de grond. Ik had men geweer averechts gemonteerd. Ik kon mij onmogelijk inhouden van het lachen, maar kreeg toch nog drie dagen " cachot ".
Kon ik mij maar veranderen in een vlieg, ik zou je eeuwig blijven pesten. Jij hebt er al zoveel van mijn soort dood gemept.Waarom doe je dat ? Waarom toch ? Deed ik je iets verkeerd ? Ik ben maar een vlieg hoor. Doe zoals mijn zus, vang mij en laat mij buiten weer weg vliegen. Maar nee...je slaat ons liever dood. Morsdood. Moest ik een vlieg zijn, ik zou rond je hoofd komen zoemen .Af en toe zou ik eens in je oor bijten. Ik zou op je voorhoofd komen zitten. Niet te lang zodat je mij niet kan raken. Ik zou rond je eten vliegen. Af en toe eens van je saus proeven. Niet te veel zodat je mij niet kan slaan. Ik zou op je vensters en spiegels een "cadootje" achter laten. Zodat je steeds aan mij moet denken. Ik zou je bril bevuilen. Aan je neus krabben, zodat je.... "PATS"...ai..ai... Ik voel pijn. Overal pijn. Wat gebeurt er, ik voel me zo duizelig .....Ik draai weg...Ik voel het...Ik ben geraakt....Ik ga sterven...Je hebt me toch niet.......ik...ik....ik.....ik...........
Het vriest en het is bitter koud buiten, putje winter, alles ligt vol sneeuw en ijs.
Deuren en ramen zijn dicht bevroren. De wind blaast een geestelijke wind door straten en pleinen.
Er wordt aan de voordeur gebeld.
Ik verschiet. Wie is dat...., wie belt er nu om twee uur 's nachts bij de mensen.
Ik spring lijkbleek uit bed, mijn handen voelen klam, ik heb schrik en bibber, durf het licht niet aan te steken, sluip op mijn tippen naar het venster, maar zie niets. Alleen sneeuw en ijs.
Wat moet ik doen !!
Weer word er gebelt, gevolgt door een ijzingwekkende schreeuw.
Ik heb geen revolver, geen geweer ik heb niets, alleen een mes in de kelder, maar ik durf niet naar beneden.
Ik schud mijn vrouw maar krijg ze niet wakker. Zij slaapt als een roos, die hoor helemaal niets. Hoe is dat nu mogelijk ?! Inplaats van te bellen, hoor ik nu gebonk op een vensterraam en lawaai van kettingen die rammelen.
Zou het pietje de dood zijn die mij komt halen ! Het angstzweet breekt mij uit.
Dat kan niet, ik heb toch niemand iets misdaan en ben nog veel te jong om te sterven. Zou ik mijn vrouw misschien meer moeten helpen in het huishouden!
Ik neem al mijn moed bij elkaar, trek het raam open en roep uit volle borst : weet je wat, van nu afaan zet Ik de koffie, maak Ik de beddens op, doe Ik de afwas, strijk Ik mijn hemden zelf, ga Ik boodschappen doen, poets Ik de ramen, kuis Ik op de grond, neem Ik het stof af, zal Ik de livi.....Plots staat mijn vrouw naast mij en zegt " het is al goed met uw lawaai, ik heb alles gehoord en 't is opgeschreven "
Gaat naar het raam trek ze verder open en gooit een briefje van twintig euro naar beneden.
" Bedankt Andreas, 't is gelukt, tot later " en ging terug slapen.
Daar lag ik dan, met bibberende knieën en klamme handen, geveld en K.O. geslagen zoals een bokser, met armen en benen uitgestrekt op het canvas, niet meer van deze wereld zijnde, genadeloos afgeslacht en groggy.
Heel lang geleden, ging ik nog naar de school. Ik zat bij meester Gustaaf in het eerste leerjaar en op een zekere dag moesten wij ieder om beurt, rijmen in de klas. Ik zat op de eerste rij en mocht dus beginnen. Liefste peter, hoe meer dat ge mij geeft, hoe beter. Hij mommelde iets tussen zijn tanden en ik kreeg van de meester een klets rond mijn oren. Gij moet deftig rijmen, gij zit in het eerste studiejaar zei hij. Dan maar iets anders. Onze buurman heeft een tijger zo groot als een reiger. Weer kreeg ik een klets langs de andere kant. Lang leve de koe, 't is juist ons moe, en kreeg twee boksen op mijn neus. Een korf gevuld met fruit, 't hangt hier mijn voeten uit en ik vloog zowaar buiten. Het was toen ongeveer tien voor tien en had nog de hele dag vrij. Mijn dag kon niet meer stuk. Zalig zo kunnen rijmen.
Mijn oma was niet goed meer te been, haar ogen waren versleten, geluid kon ze niet meer onderscheiden, haar rug was krom van het werken, slenterde op haar dunne benen door haar huisje, sleepte haar voeten zodanig dat ze een wandelstok moest gebruiken om haar recht te houden.
Opa was even oud maar kon zich nog zonder wandelstok verplaatsen.
Ik ging telkens na schooltijd graag bij oma en opa, want dan vertelde ze altijd verhaaltjes over Pim en Pam, over Kwik en Kwak, over Dik en Dun.
Het was steeds het zelfde verhaal verteld met andere namen.
Iedere dag kwam de postbode langs. Deze keer had hij lootjes mee van hun jaarlijkse ingerichte tombala. Zijn grote hobby was diepzee duiken en natuurlijk was de eerste prijs een diepzee duikerspak met twee flessen zuurstof.
Oma goed van hart, kocht twee lootjes om de postbode te plezieren. Drie dagen later, bingo, een van de twee lootjes was de winnaar. Oma ontstak zowaar in een euforie.
Ze gooide haar wandelstok in de luster, begon te zingen van.....ik zit in een vliegmasien.....nam opa stevig vast, kroop zelfs op zijn schouders en timmerde het deuntje verder op zijn kale kop.
Opa die zich juist wou scheren, liet pardoef zijn scheerzeep vallen, schoof er op uit en dook met scheerborstel en oma op zijn schouders drie trappen naar beneden, tot in de keuken, daar botste hij met zijn hoofd tegen de poot van de leuvense stoof en bleef half groggy op de vloer liggen.
Oma kroop met veel moeite overeind, nam de zuurstoffles, stak het uiteinde in opa's mond en draaide de fles helemaal open.
Opa werd zo dik als een opgeblazen balon en zweefde nog steeds half groggy door de keuken, achterna gezeten door mijn oma, tot wanneer hij in aanraking kwam met de leuvense stoof en met een luide knal terug op de vloer neer plofte. Hij heeft daar nog drie uren gelegen, kon eindelijk rechtkruipen en heeft zijn mooie prijs weiselijk weg gegooid
Nooit of te nimmer hebben ze nog een tombala biljet van de postbode gekocht
Na menig onderzoek ging ik naar de kliniek, voor een kleine ingreep. Ik sliep heel slecht die nacht, moest telkens weer naar toilet en om vijf uur stond ik al op. Mij scheren, wassen en aankleden ging nog tamelijk vlot. Maar eten was iets anders. Ik kreeg bijna geen hap door mijn keel van de zenuwen. Tien over acht was ik ter plaatse. Na mijn inschrijving, werd ik begeleid naar mijn kamer en mocht ik, weliswaar zonder muziek, beginnen aan mijn striptease nummer. Ze deden mij een home-pijama aan, je weet wel, eentje waar je eerst je armen moet doorsteken en die dan op je rug word dicht geknoopt. Liggend op mijn bed, kreeg ik een bakster in mijn linker arm, een infuus in mijn rechter arm, een tut in mijn mond, een zwart deksel op mijn kop en nog een darm met veel vet aan staken ze in mijn poepje. Gij moest mij daar zien liggen, wat ging er met mij gebeuren! Veel toezicht was er niet, ik draaide en keerde mij in bed, op van de zenuwen, bleef met een van die buisje ergens aanhangen en plots schoot het infuus uit mijn ader. Mijn bed begon vol te lopen met mijn eigen bloed. ( 't Was nog rood ). Helemaal in paniek grabbelde ik met mijn bebloede handen naar een wit doosje met een rode knop dat aan mijn bed hing en blies en blies er op zo hard ik kon, maar er kwam geen noot muziek uit.( ik had op dat rood knopje moeten drukken en niet blazen ). Mijn eigen bloed druipte door mijn matras. Viel op de vloer, liep onder de badkamerdeur en verdween in de afloop dewelke voorzien was voor de douche. Ik spuugde mijn tut uit en wou heel hard roepen, maar ik kon niet, men ademhalingskrachten waren op ( krachten om te ademen ). Ik beefde en schudde over mijn hele lichaam en wonder boven wonder begon dat deksel op mijn kop zodanig hard te klapperen, dat ze het lawaai, tot op de andere verdieping konden horen. Dat was mijn redding, eerst sprongen twee nieuwe verpleegstertjes mijn kamer binnen, lieten beiden een luide schreeuw en liepen mijn kamer terug buiten. Even later kwam de hoofdverpleegster, trok met een zwierige zwaai van haar sterk gespierde arm alles uit mijn armen en mijn poep, gaf mij met een infuus nieuw bloed en tot mijn grote verbazing mocht ik 's avonds naar huis zonder ingreep. Begrijp jij er iets van.....nee !....ik ook niet.
Het is drie uur in de nacht. Ik sterf bijna (grapje) van honger en dorst. Heel behoedzaam kom ik op de tippen van mijn tenen naar beneden om mevrouw niet te wekken en toch kraakt die onnozele houten trap. Ik doe het licht aan in de hall en keuken, wil mij aan de tafel zetten en spring zeker een meter achteruit van het schrikken. Wat zit daar in het midden van de tafel? Ongelooflijk maar waar, inderdaad een grote tarantata ( of hoe noemt men dat ook weer ) . Droom ik nu, of ben ik wakker. Ik heb gisteravond niet zoveel wijn gedronken dus droom ik niet. Vrijf nog eens goed mijn ogen uit, doe een klein pasje naar voor, kuis mijn bril even schoon en inderdaad, geen twijfel mogelijk, zij is het. Zij neemt mij in het vizier, kromt haar rug, veranderd van kleur, een soort gevechtskleur en neemt de houding aan van een alles of niets vernietigende vijand die zijn prooi gaat bespringen. Zij is vastberaden te vechten tot de dood, zij of ik moet eraan. Plots deinst ze achteruit, wat doet zij ? Ze blaast de aftocht!!! Zij mankt, draait even rond haar as en wipt van de tafel. Verdorie er ontbreekt een poot. Werd zij vroeger reeds neergeschoten of is ze ergens blijven tussen hangen. Mijn moed ( ik had ondertussen wel vlug een paar dikke handschoenen, een sjaal, mijn motorhelm, mijn zonnebril, mijn lompe bottinen met dikke kousen, drie broeken en vesten, waarvan ik de broekspijpen had dichtgebonden, zodat zij er niet kon inkruipen, aangetrokken ) zonk mij in mijn schoenen. Ik opende vlug de achterdeur van de keuken en al huppelend rende zij naar buiten. Even bleef ze staan, draaide haar om, groette mij met haar andere poten alsof zij wou zeggen goed gedaan makker, jij bent geen lafaard, maar een held en verdween voorgoed uit mijn leven. Ik heb daarvan niets tegen mijn vrouw durven zeggen, want dan mocht ik zeker en vast de honderd bellen en was ik misschien ook een poot kwijt.
Mijn lief klein dorpje in de winter. Groot is het niet, maar wel erg gezellig. Het bestaat uit twee bomen, veertien takken, een honderdtal bladeren en een hoge groene omheining. s'Winters als er veel sneeuw ligt, blijf ik meestal binnen in mijn huisje en speel ik hartenjagen met de senioren, of neem ik een koude douche in de sneeuw. Geburen heb ik niet, geen tv, geen muziek, geen téléfoon, geen internet, geen bloggers, niets dat mij kan storen. In de lente kom ik voor het eerst echt naar buiten en speel met de vogeltjes of help ik hen met hun nestje te bouwen. In de zomer lig ik lang uitgestrekt op mijn blad te zonnebaden en zoek ik wat schaduw onder de stengel.Eten en drinken doe ik in het hospis. Mocht je ooit eens langs komen, ik woon in de tweede boom, op tak vier, linkerkant, derde blad. Zie je me zitten. Daaaa..........aaag.
Zotte Louis woonde twee huizen verder dan mijn ouders.
Hij was een beetje simpel van geest en woonde alleen in zijn ouderlijk huis. Zijn ouders waren gestorven.
Had broers noch zussen noch familie. Hij deed maar voor èèn persoon de deur open en dat was voor mij.(Waarom weet ik niet).
Iemand anders bedrijgde hij met een grote bijl of een vlijmscherp beenhauwersmes.
De hele dag door werkte hij in zijn huis, hij kapte alles in stukken, deuren, ramen, stoelen, tafels, houten trappen en dergelijke meer.
Gisteren had hij de tegels van zijn keuken opgebroken, omdat hij een tuin ging aanleggen van tomaten en druiven . Later liep hij iedere dag poedelnaakt een uur of drie tussen zijn planten. Hij deed dit om zijn tomaten te doen blozen. Zo worden ze vlugger rijp zij hij telkens.
Louis was nooit ziek. Ik heb hem nooit zien eten noch drinken. Hij bezat een fenominaal geheugen.
De namen, de geboortes tot zelfs de nummerplaten van auto's kende hij van buiten.
Het werd winter. De verwarming had hij afgebroken. Dag en nacht liep hij rond gekleed zoals een eskimo. Slapen deed hij nauwelijks.
Tot op een koude morgen bij mij kwam aanbellen. Met tranen in zij ogen smeekte hij: vader ( hij noemde mij vader waarom weet ik niet ) vader zij hij ik kan niet meer. Mag ik bij u sterven. Ik kon Louis overtuigen mee te gaan naar een instelling, waar hij iedere dag de beste zorgen kreeg.
Zijn krotwoning werd afgebroken en vier jaar later is hij gestorven.
De herinnering aan zotte Louis zal altijd blijven.
Tot enkele jaren geleden, speelde ik amateur toneel, bij een goed gezelschap, dewelke een zekere gekendheid genoot niet alleen in ons dorp maar ook ver er buiten.
Ik kreeg de hoofdrol " Gaston," in " we gaan naar Benidorm " .Een billenkletser puur sang, het hele stuk door van begin tot het einde. Met lezingen en al waren we toch een drietal maanden bezig. En wat nooit op de repetitie was gebeurd, gebeurde nu toch bij de "premiere" van het stuk.
Op het moment dat Pedro ons appartement voorsteld, moet hij met een handbeweging de ligzetel omvormen tot slaapbed.
Maar deze bleef telkens haperen na het eerste uitklapstuk.
Na de derde keer proberen hebben wij op intuitie de zetel zelf opgetild, enkele keren mee rondgedraaid, laten neerploffen en wonder alom hij vormde zich om tot een mooi uitgestrekt bed.
Het publiek gaf ons een oorverdovend applaus (ze dachten dat het zo moest) en wij konden met een zucht van opluchting verder spelen.
Heel lang geleden, werden bij ons in het dorp, nog wijkkermissen ingericht.
Ze bestonden uit zaklopen, paalklimmen,potten gooien, zang wedstrijden, koersen met een versleten fietswiel voortgerold met een stokje, enz...enz...
Aan alle spelen deed ik mee, want er werd een classement op gemaakt van alle wedstrijden en deelnemers en er waren mooie prijzen te winnen.
Ik was toen al niet van de snelste en eindigde telkens laatste of voorlaatste.
Tot wanneer het paalklimmen begon.
Ik was de jongste en mocht dus onder luid applaus en fel aangemoedigd beginnen.
Boven aan die paal hingen, volgens de organisator prachtige prijzen, ingepakt met krantenpapier!!!
Ik had een mooi bleek broekje aan met lange witte kousen en een beige pull met fijne streepjes.
Maar, telkens ik op die paal kroop , gleed ik er terug af. Wat ik niet wist, ze hadden hem ingestreken met doorschijnend vet van boven tot onder.
Aangemoedigd door de andere deelnemers en het volk er omheen, waagde ik nog enkele pogingen, maar niets kon baten ik rees er telkens weer af .Ten einde raad gaf ik het op .
Ik kreeg wel een troostprijs, namelijk de overschot van een pot vet, voor mijn moed, durf en dapperheid. Toen ik 't huis kwam, heb ik nog eens mijn vet gekregen van mijn moeder. Ze was razend omwille van mijn mooie kleren die naar de vaantjes waren, mijn troostprijs, heeft ze weggegooid. De volgende dag stond ik in de streekkrant met mijn foto en mijn pot vet te pronken naast die vettige paal. Ik heb zitten zoeken naar die foto maar vind hem niet meer.
Jaren geleden waren mijn vrouw en ik met verlof in het warme Spanje.
Wij sliepen in een klein maar proper hotelletje, in een armtierig dorpje, gelegen op een heuvel, dertig kilometer van de kust verwijderd.
Hun enige inkomsten bestonden uit enkele touristen die kwamen overnachten en een excursie met ezeltjes aldoor dit heuvelig landschap.
De volgende morgen besloten wij om de excursie mee te maken. Mijn ezel, ik zal hem nooit vergeten, was een rosse met zwarte vlekken op zijn rug en een gele staart. Hij was precies met zijne linker poot opgestaan, hij keek me nors en haatvol aan en begon met zijn achterpoten te stampen, ten teken van koppigheid.
Met een zwierige zwaai sprong ik op zijn rug. Blijkbaar was hij daarmee niet tevreden. Hij schudde eens flink met zijn achterwerk, stak zijn twee voortste poten in de lucht en ik viel pardoes op de grond. Na een vijfde poging kon ik er blijven opzitten, maar hij zette geen stap vooruit noch achteruit.
Ten einde raad ben ik er afgesprongen, heb hem met al mijn krachten die ik nog over had, op mijn rug getild en ben er zo mee naar boven getrokken.
Zijn slecht humeur was hij kwijt, want bij iedere stap die ik plaatste, kletste hij met zijn flaporen in mijn nek, gaf me een lik van zijn tong en snuffelde met zijn neus in mijn oor.
Menig foto's werden van ons genomen, want dat hadden ze daar nog nooit gezien of meegemaakt.
Ik werd de held van het dorpje . Wat zeg ik De held van Spanje, stond in alle dagbladen, werd geinterviewd, geprezen, aanbeden tot een soort Heilige Maagd en door de arme bevolking op handen gedragen, want plots was hun dorpje weredberoemd, duizende touristen kwamen afgezakt om de Heilige Maagd ( ik dus ) te aanschouwen, te knielen, te bidden en eventueel aan te raken.
Na een verblijf van twee maanden, werd er voor mij een standbeeld opgericht, dewelke iedere toerist, na het betalen van enkele in die tijd nog pesetas, mocht aanraken. De ezel heb ik toen meegebracht naar huis.
Twee dagen later was hij verkocht, want de living en men slaapkamer waren toch wel wat klein voor dat beest.
Ik krijg nog altijd de kriebels als ik er aan denk. Ieder jaar worden wij door de plaatselijke bevolking voor veertien dagen uitgenodigd om een heerlijke vakantie met hen door te brengen. Dit jaar kunnen wij niet gaan, Dus mogen twee andere personen in onze plaats afreizen. Dat was zo afgesproken met de bevolking. Heb je eventueel interesse, laat het ons dan weten en misschien komen jullie in aanmerking.
Er werd een loopcross voor senioren georganiseerd even buiten mijn streek, met als eerste prijs een ware computer met alles erop en eraan. Ik woon in een heuvelachtige omgeving. De omloop was vijf kilometer op en af. Vier maanden op voorhand was ik beginnen trainen, in funktie van die mooie hoofdprijs.
Iedere dag het zelfde stramien, opstaan, koffie drinken, dagblad doornemen, trainingpak aantrekken en oefenen tot ik er bij neer viel.
Veel vitamines, fruit en groenten opnemen en zo weinig mogelijk vet of dergelijke.
Geen alcohol meer drinken, alleen zuiver water.
Ik leefde die maanden zoals een monnik uit het jaar stillekes.
Wij waren zeker met honderd deelnemers, kleine, grote, dunne, dikke, brede, smalle....van elk soort een stuk of twintig.
Ik droeg het nummer dertien, niet direct mijn lievelingsnummer, maar stond toch in de voorste rijen om niet verrast te worden en een goede start te nemen.
Het startschot werd gegeven, er ontstond een getrek en geduw van jewelste en voor ik het wist lag ik met een ganse bende te spartelen in het slijk der aarde.
Mijn voorste tanden waren stuk, mijn loopbroek was volledig gescheurd, mijn benen stonden vol met blauwe plekken en mijn rugnummer was ik verloren.
Ik moest met pijn in het hart de strijd staken en kreeg als troostprijs een tandenborstel.
Hij ligt nog altijd op de schouw in de living.
Bay bay computer, ik zal maar verder doen met men oud bakske.
Mijn nonkel Achiel was de guitigste van de familie.
Op elk feestje en na het drinken van menig glaasje wijn, schudde hij de ene grap na de andere uit zijn mouw.
Hij kon putten uit ontelbare moppen, kon menig artiest met zijn stem nabootsen en gebruikte soms armen, benen en voeten om zijn " pointe " af te maken. Het was een geboren artiest. Hij kon ook toveren stoefte hij. Zijn grootste " truc," bestond er in, om mij of iemand anders in een kooi te stoppen, een doek er over te gooien en mij of iemand anders te doen verdwijnen met de magische woorden " acri-acra-acrabicraba ", na drie tellen, nam hij het doek weg en de kooi was natuurlijk leeg, hij gooide het doek terug, sprak de toverspreuk " abarcibarca-arca-irca " , het van achter naar voor lezende van " acri-acra-acrabicraba " na drie tellen nam hij nogmaals het doek er af en ik of iemand anders kwam onder luid applaus terug te voorschijn.
Wat ze niet wisten, was dat de " truc " bestond uit spiegeleffecten, waardoor het bij het publiek overkwam dat ik of iemand anders verdwenen was.
Wat nonkel Achiel kon, kon ik ook dacht ik.
Aangepord door heel de bende begon ik hem weg te toveren.
Alles liep prima, tot wanneer ik mij bij het terug toveren van het magisch woord vergiste.
Nonkel Achiel was voorgoed verdwenen, wij hebben hem nooit of nimmer meer terug gezien.
Onze welverdiende reis met het vliegtuig was geboekt in september.
Het was ergens in Turkije, waar weet ik niet meer,( want ik heb een heel zwak geheugen ) en bijgevolg had mijn vrouw de hele reisweg uitgestippeld, van kop tot teen, gespaard en betaald. De eerste dag zouden wij met vliegtuig en taxi naar ons vijf sterren hotel gebracht worden, al waar we zouden overnachten om telkens met jeep, boot, héli en andere vervoermiddelen een andere bestemming aan te doen.
Ik had er zin in, iedere dag gaan dineren in een ander restaurant, de lokale wijntjes proeven, hun heerlijke suikerdesserten als een zoete streling over mijn tong laten glijden zag ik wel zitten. Werkelijk veertien dagen gaan genieten van rust, kalmte en van het Turkse leven. Het vliegtuig vertrok om zes uur 's morgens.
Wij waren veel te laat in de luchthaven maar konden op het laatste nippertje toch nog inchecken.
Toen vroeg men vrouw, " zijn we niets vergeten , heb je de reiskoffers, de reistassen, de camera, de regenjassen, de paraplu's, uw tandenborstel, uw scheerzeep, uw onderbroeken en uw goed humeur meegebracht ".
Na enig zoeken in men binnenzak antwoordde ik " ik geloof dat ik alles bij heb, behalve de keukentafel ".
" Waarom in godsnaam moet je de keukentafel hebben " vroeg ze mij.
" Omdat ik de vliegtickets op die tafel heb laten liggen " zij ik.
Geluk bij een ongeluk de hulppost was vlakbij om mijn vrouw op te vangen.Vaarwel Turkije, 't was gedaan met reizen 't zal voor een andere keer zijn.
Pipopke ps: het werden veertien dagen platte rust voor men vrouw, het hart......weet je wel............
In mijn jonge jaren, was ik een verwoed jager en een zeer goed schutter.
Zo schoot ik eens op een kermis voor zeer weinig geld veertien rozen na mekaar en won daarmee een tweeloop. Men kon er pijltjes met zuignapje mee afschieten.
Het geweer was verdorie zo goed nagebootst dat ge het verschil met een echte tweeloop niet kon merken.
Het was even lang, even zwaar , even breed ,met visier en mikpunt op de loop, helemaal de zelfde kleur en tip top afgestemd.
Enkele maanden later werd ik door mijn vriend , een oud koloniaal uitgenodigd naar een zuiders land in Afrika op safari.
Wij werden per helicopter voor vier dagen gedropt in het midden van de brousse, met geweer, koffie ,suiker, een soort overlevingspil en een hakmes.
Na een intense zoektocht, hadden wij op de tweede dag een olifantenspoor gevonden en besloten het te volgen.
De derde dag was het bingo, een kudde stond in een open plek in het bos.
Heel behoedzaam sloopten wij dichterbij, geweer in aanslag, toen plots een vrouwtje met haar baby zeer agressief werd en al toeterend onze richting kwam afgestormd.
In een reflex schouderde ik mijn geweer, richte de loop tussen haar twee ogen en vuurde.
In plaats van een kogel , schoot ik het plastiek pijltje met het zuignapje op haar grote flapoor.
Ik had me vergist van geweer.
Op een minimum van tijd, ik stond verbaasd van mezelf, zaten wij in het kruintje van een boom, met onder ons een trompetterende moeder olifant.
We zijn daar toch vier uur in die boom blijven zitten, tot wanneer de kudde was vertrokken.
Ik ben nooit meer op olifanten jacht geweest en heb de tweeloop weggegooid.
Ik herinner het mij nog, alsof het gisteren was. Het was op een zondag namiddag, de zon scheen fel aan het firmament, iedereen was blij en vrolijk, niet alleen met het weer, maar ook amdat het kermis was in ons klein dorpje.Wij waren gekleed in hemdsmouwen, korte broek en een nieuwe klak, een groene met kleine witte streepjes, die ik van mijn moeder had gekregen, speciaal tegen de zonnestralen en voor mijn kermis. De grote plaats aan de kerk stond vol met schietkramen, draaimolens, paardemolen, botsauto's enz..... enz..... Er stond ook een rupsmolen, je weet wel, die molen die holderdebolder toertjes maakt, steeds sneller en sneller en waar af en toe, hoe noemt dat ook weer! a ja... de " bach " over je hoofd zwiert en je bevangt en marteld in een wereld van claustrofobie. Een tenger meisje met kortgeknipt haar, zwarte gelakte schoentjes,( twee maten te groot ) , witte sokjes, een redelijke grote mond, met nogal dikke lippen, een zwaar vervallen neus, ietwat flapoortjes en een kop groter dan mezelf, nodigde mij uit voor een ritje. Stoer doende stapte ik met haar in de rups. Na drie toertjes nam ze plotseling mijn rechter hand, ik zat links van haar, en legde haar arm heel behoedzaam over mijn schouder. Ze trok me dichter en dichter naar haar toe. De " bach " zwierde over ons en net toen we elkaar zouden kussen, schoot de molen in een derde versnelling. Door de schok vloog ik even achteruit en kuste haar pal in haar linker oor. Mijn nieuwe klak gleed van mijn rode kop ( nog een geluk dat het donker was ) en viel pardoef tussen de geoliede wielen van de molen. Ik zocht en zocht. Kroop zelfs tot onder de molen maar vond mijn nieuwe klak niet meer terug. 't Was nochthans een schoontje.
Een week geleden ging mijn wederhelft op een zondagvoormiddag naar de vlooienmarkt.
Het weder was uitstekend, het zonnetje kwam piepen aan het uitspansel, het was droog en er stond niet te veel wind. Zodat ik besloot om het groene mos van mijn dak te verwijderen.
Vooral de noorderkant had het goed zitten.
Ik had een grijze versleten broek met "brede bretellen", nog gekregen van mijn opa zaliger aangetrokken, om mijn andere kleren wat te sparen.
Twee maten te groot waren zowel de broek als de bretellen maar kom..........'t was toch maar een werkbroek.
Nu moet je weten, in mijn dak zitten om de drie meters haken, om een balk horizontaal te kunnen inleggen. waartegen je dan een ladder kan plaatsen om zo tot in de nok van het dak te kruipen.
Het mos kon ik vanzelf verwijderen, maar met die andere vuiligheid had ik meer moeite.
Opgaand in mijn werk, vergat ik zowaar dat ik op mijn dak bezig was en verwijderde me steeds verder en verder van mijn ladder.
Door een foute beweging, schoof ze plotseling naar beneden en ik tuimelde met veel geschreeuw en lawaai ( want voor mij was mijn laatste uur geslagen)naar beneden.
Maar wonder boven wonder bleef ik met mijn "bretellen" achter zo'n haak hangen en hing ik daar op en neer te zwieren tussen mijn dak en de begane grond.
Nu moet je weten, mijn huis is gebouwd langs een wandelroute, op een zondagvoormiddag en uitstekend weer.........
Ik werd duizend keer gefotografeerd, want zo 'n stunt hadden ze onderweg nog nooit gezien.
Toen mijn vrouw thuis kwam, dacht ze dat ik weer één van mijn zotte kuren had uitgehaald en liet me daar nog een uur spartelen tot groot plezier van de wandelaars. Het was trouwens mijn gebuur die me uit mijn benarde situatie heeft gehaald. Ik heb mijn dak dan maar laten kuisen door een gespecialiseerde firma.
Twintig jaar geleden, het was toen een rage, liet ik mij inschrijven bij een plaatselijke tennisclub uit de streek. Ik had het spel af en toe eens gezien op tv en het leek mij niet zo moeilijk, dat balletje over het net te slaan. Zodus kocht ik mij een spik splinternieuwe outfit, volgde een tiental lessen en klaar was kees. Het was wel moeilijker dan ik dacht toen ik met het spel begon en besloot er nog een twintigtal lessen bij te nemen. Na veertig lessen was ik klaar voor de strijd en liet ik mij inschrijven in het jaarlijks tornooi van de club. Eindelijk de dag van de wedstrijd, wij hadden de hele familie opgetrommeld om mij moraal te steunen. Mijn eerste tegenstrever was iemand van mijn niveau Het werd een armtierige partij, waar de ballen meer buiten vlogen dan binnen en er een scheidsrechter moest bijgehaald worden om de wedstrijd in goede banen te leiden.
Na een adembenemend slot, ik moest nog een punt maken om te winnen, kreeg ik een geweldige pijne scheut in mijn lies en kon niet meer verder. Mijn tegenstrever werd dan ook als overwinnaar uitgeroepen en ik mocht afdruipen zonder overwinning, noch prijs. 't Was gedaan met spelen, heb nooit meer een tennisbal aangeraakt en heb mijn outfit aan de helft van de prijs door verkocht.
Voor de verjaardag van mijn eega, kocht ik haar een nieuwe vaatwas. De oude had al een hele tijd de pijp aan maarten gegeven en ik werd het beu altijd te moeten afdrogen. Te veel tijdverlies, natte handdoeken, af en toe iets laten vallen, enfin het werd mij te veel. Mijn dierbare echtgenote had me alles van A tot Z uitgelegd, indien het ooit moest gebeuren dat ik ze alleen moest aan zetten. Als dat lampje brand moet er zout in, als dit lampje brand moet er glansmiddel in, als.......en zo voort. Ik zij telkens o.k. maar zat ondertussen met mijn gedachten al ergens anders. Tot op de dag, zij was niet thuis, flipte èèn van die lampjes aan en stond ik daar met mijn mond half vol tanden, want de andere helft ben ik al kwijt geraakt ( niet door mijn vrouw hoor ) Met moeite las ik iets van gla...glas...glans, nam " den bidon " uit de kast, goot er een kwak in en klaar was kees. De vaatwas draaide op volle toeren,maar maakte precies meer lawaai dan voorheen. Niets vermoedend ging ik in de tuin werken, allé werken..... wat rondlopen. Plots hoorde ik mijn vrouw, die ondertussen was thuis gekomen, om hulp roepen. Ik sprong in drie stappen naar de keuken en zag niets anders dan gekleurd schuim, waar onder mijn vrouw lag te spartelen en telkens ze recht kroop, weer op haar poep of knieën uitschoof, gereed om een hartinfarct te krijgen. Ik had me vergist van " bidon " Raar maar waar, ze heeft toen drie dagen niet meer met mij gesproken en heeft de eerste twee tuilen bloemen die ik in de weide voor haar had geplukt weg gegooid. Heb nooit meer de vaatwas mogen aanraken. Amen en uit.
Ik was een jaar of twaalf- dertien, toen ik mijn ouders hoorde vertellen van lodder met zijn kettingen.
Een in het wit gekleed gedaante die 's nachts tussen middernacht en 1 uur zou ronddwalen op het kerkhof met rond zijn nek en schouders zware kettingen, dewelke hij gebruikte om de hele buurt wakker te maken en te doen schrikken.
Vroeger waren de mensen zeer bijgelovig en allerhande gruwelijke verhalen deden de ronde.
Ik moest en zou er het fijne van weten .
De volgende nacht kroop ik stilletjes uit bed, mijn kleren had ik aangehouden, nam zonder lawaai te maken mijn fiets uit de stalling en reed regelrecht naar het kerkhof.
Ik herinner mij, het was iets voor middernacht, de wind blies fel en maakte een akelig geluid. Ik had me verstopt achter de eerste zerk, waar een groot kruisteken opstond.
Toen plots de schamele verlichting van het kerkhoh uitviel en rechts van mij, op zo'n twintig meter een felle lichtscheut uit een graf opstreek en mijn ogen verblinde
In een flits dook ik verder achter de grafzerk en zag een witte schim te voorschijn komen, die met zijn rammelende kettingen in mijn richting kwam gezweven.
Bijna dood van de schrik en bibberend over mijn ganse lijf, nam ik in een reflex, het kruisteken in mijn handen, hield het boven mijn hoofd en riep zo hard ik kon om hulp.
Plots bleef hij hangen, zijn kettingen vielen op de grond, het felle licht doofde heel langzaam uit en de schim verdween in het niets.
Heel behoedzaam, nog steeds met het kruis in mijn armen, kroop ik recht, slenterde naar de plaats waar hij zijn kettingen liet vallen maar vond niets, geen enkel spoor.
Ik durfde niet verder meer te gaan, zette het kruis op de grond, nam vlug men fiets en reed in volle vaart naar huis.
Ik was nog geen tien meter ver, toen een bulderend gelach over het kerkhof losbarste, kettingen een kolossaal lawaai maakten en ik uit pure schrik naar huis ben gespurt, tweemaal zo vlug als een beroepsrenner.
Eenmaal in het jaar; gingen wij met de familie, langs moeders kant, voor een dagje naar de zee.
Wij vertrokken heel vroeg in de morgen, met drie auto's.Vol geladen met schupjes, emmers, figuurtjes, flesjes, toeters, mandjes, opgeblazen binnenbanden en korven met eten en drinken voor de middag en voor 's avonds.Want al dat gedoe mocht niet veel kosten.
Onderweg moesten wij af en toe stoppen om de banden te laten afkoelen ( verhit door al dat gewicht ) Na enkele uren van spanning en benepenheid kwamen wij eindelijk op de plaats van bestemming aan. Natuurlijk leek alles volzet. Parking zoeken voor drie auto's was geen sinecure. Het was bijna middag vooralleer wij een plekje vonden in de verhitte duinen. In witte onderbroek ( ik had nog geen zwembroek ) dook ik in het koele zoute water en plofte enkele keren, eerst met mijn hoofd en dan met mijn benen door die opgeblazen binnenband van een auto.
Maar telkens ik dook voelde ik een stekende pijn aan mijn buik en aan mijn borst. Na enkele duiken werd de pijn onuitstaanbaar en besefte ik dat de " pipette " de grote dader was. Iedere keer dat ik dook, scheurde ze mijn buik en borst open. Al bloedend rende ik wenend terug naar de duinen, af en toe vallend in het hete zand. De stekende zon en het zout deden de rest. Het was gedaan met duiken. De ganse dag ben ik bij moeder onder de parasol gebleven met een dik ingesmeerde zalf op borst en buik. Het was gedaan met duiken en het was nog geen middag.
Het weder aan zee was maar zus en zo, er waaide een fel briesje uit noordelijke richting, de zon scheen niet te fel, het water was kletsnat en toch deed ik stoer, ik liep in zwembroek, strohoed en zonnebril over het naakte strand.
Anderen lagen in hun tentje, onder een parasolletje of gewoon op een handdoek te " zonnebaden " .
Plotseling kwam er een mooi meisje naar me toe, ik schatte ze een jaar of twintig, mooi bruin gebrand door een vroegere exotische reis of van de lamp, pikzwart haar, gelakte nagels en juist gekleed met een streng ( of noemen ze dat een string).
" Meneer " zei ze, " met een fluwelen stem, jij bent de mooiste man op aarde, met u wil ik trauwen. Ik dacht dat ik dood viel van 't verschieten, niet dat ik lelijk ben, verre van, maar met mijn negen haren op mijn kop, mijn dubbele kin, mijn dunne armen, mijn bierbuik, mijn kromme benen en mijn grote voeten zag ik er niet bepaald een lover boy uit. " Katrien , laat meneer met rust " riep een andere stem. " Sorry meneer, maar tegen iedere man die langs komt zegt ze het zelfde, ze is een beetje in de war ziet u ".
Ik nam diep adem, trok mijn dikke buik in ( lang kon ik dat niet volhouden ) gooide mijn borst vooruit, maakte mijn schouders breed (zoals tarzoen in de wildernis ) en antwoorde met een nagemaakte bulderende stem, " 't is niets mevrouw, ik heb het begrepen " en zette mijn wandeling al puffend verder. Twee uur later , deed mijn buik nog altijd pijn van hem zo lang te moeten inhouden
Uitstekend weertje , de hele dag in de tuin gewerkt ( nou ja werken !!! ), onder leiding van de command....., van de tuinchef ( of moet ik tuincheffin zeggen ).
Gras afmaaien, oprapen, in zakken doen , graven, putten maken voor planten, bomen kappen en snoeien, vuil uittrekken, af en toe met de geburen een klapke doen en goed timen wanneer men zich moe voelt, even naar binnen wipt om zogezegd wat te rusten en stiekem een lekker fris pintje uit de koelkast ritseld.
Zo vloog de tijd voorbij, de avond viel en eindelijk kon ik genieten van een lekkere douche.
Eenmaal in mijn blootje bemerkte ik in de spiegel dat ik vol stond met beten en steken van die wilde beesten uit de tuin.
Onder de douche kwam er alleen maar koud water uit, was zeep en handdoek vergeten en door de natte ondergrond ( was mijn zuigmapje onder mijn voeten vergeten te leggen ) struikelde ik met een luide gil uit de douche en viel uitgestrekt met dat mooie lijf van mij ( wablieft ) op de stenen vloer.
Ik stond vol met groen, purper en blauwe plekken.
Mijn neus was gebroken, al mijn voorste tanden waren uit, mijn bovenlip was gekloven en mijn linker oogkas was naar de vaantjes.
Toen wij nog kinderen waren, speelden wij dikwijls indiaantje, ik speelde altijd,Winnetou hoofd der Apachen.
Onze bogen werden gemaakt met jonge wilde twijgen, waaraan een dunne koord werd gespannen.
Onze pijlen bestonden uit afgebroken takken, niet te lang niet te kort, gepunt met indianenmessen en voorzien van het nodige vergif ( konfituur van bosbessen ) .
Zoals het goede indianen past gingen ook wij op tijd en stond overvallen plegen op de voorbijgangers.
Wij hadden ons verstopt achter een met bakstenen gemetseld muurtje en wachten geduldig op onze prooien.
Eindelijk, daar komen ze, ons geduld werd beloond.
In de verte zagen wij, met onze opengesperde horizontaal houdende hand boven onze ogen ( want hielden wij die hand vertikaal voor de ogen, dan zagen we niets ) drie vijanden met een kruiwagen volgeladen met rijpe bieten op ons afkomen.
Het waren Cleman, zijn vrouw Stanske en Por den Tor nog een vrijgezel van rond de veertig. Klaar voor een eerste aanval, spanden wij onze boog tot het uiterste en mikten met onze afgebroken pijlen naar de vijand.
Een pijl trof langs achter de lange dikke rok van Stanske.
Die dacht dat Por den Tor zijn handen niet kon thuishouden en gaf hem met een rijpe biet een oplawaai van gewelste.
Dadelijk ontstond er tussen hen drieen een gevecht in regel.
Wij , de stoere helden, lagen plat op onze buik en durfde geen vin meer verroeren.
We zijn daar uit pure schrik zeker nog twee uur blijven liggen.
Toen wij een jaar of drie getrouwd waren, gingen mijn vrouw en ik voor de eerste keer naar de dansles in ons dorp.
Mijn vrouw vond dat ik enkele lessen nodig had, want in het dansen ben ik nooit sterk geweest en mijn conditie liet veel te wensen over . Dus zo gezegd, zo gedaan.
We kregen les van een Columbiaan, een vurige kerel, met lang zwart haar gevlochten in een paardestaart, klein van gestalte, maar soepel en lenig als geen ander.
Ik, was juist een versleten strijkijzer en moest telkens een fameuse inspanning leveren om hem te kunnen volgen.
Tot op een avond hij ons een typische columbiaanse dans ging aanleren DE LAILAKA genoemd, een mix van de salsa en de cumbia.
Eerst de handen naar voren, de linker en rechter voeten naar achteren, afzetten naar voren, al springend omdraaien en deze bewegingen tot drie keer vlug na elkaar herhalen.
Na de derde keer draaien liep het fout, Ik schoof uit, viel op mijn buik naar voren en gleed verder tot tussen zijn benen. Ik grabbelde naar zijn broekspijpen, in paniek doet men alles zonder na te denken en trok zo zijn witte broek tot op zijn knieen. Nu moet u weten, een columbiaanse danser heeft nooit een onderbroek aan, wanneer hij dansles geeft...!!!
Blijkbaar was dat niet de eerste keer, dat hij dat meemaakte, want hij trok me recht en danste verder. Ik stond vol met blauwe plekken, had een dikke knie, een gekloven lip, kon niet meer lopen en was drie tanden kwijt.
We zijn maar één keer naar de dansles geweest.'t Was over en out.
Toen ik nog jong was, in de tijd van mijn verloving, reed ik met een fiatje 127.
Het was op een zondag morgen, ik moest mij haasten om bij mijn lief te zijn, want we gingen met zen allen op familie bezoek naar " den buiten ", ergens langs de kanten van Mater.
Ik tankte nog even bij, want het indicatie pijltje begon sierlijk naar het cijfer nul te weizen
Aan de eerste de beste benzinnepomp deed ik mijn naftbak helemaal boorde vol.
Ik betaalde minder dan normaal, maar sloeg er verder geen acht op.
Tot wanneer ik vertrok. Het was alsof de motor ontplofte. Al schokkend, bevend, trillend, knallend, lawaai makend langs alle kanten en een dikke stinkende rookpluim achterlatend, geraakte ik amper vijftig meter verder.
Daar stond ik dan, in het midden van een drukke laan. Ik kon niet meer vooruit noch achteruit. Door mijn haast had ik mazout getankt in plaats van benzine.
G.s.m.bestond toen nog niet en zo kon ik mijn lief niet berijken om haar intelichten.
Toen ik niet afkwam, belde zij naar men ouders, maar die wisten ook van niets, dus grote paniek alom.
Elk hospitaal en al de politie diensten in de omgeving hebben zij opgebeld, maar ik was en bleef onvindbaar.
Na vier uur kwam ik eindelijk aangereden, mijn lief haar ogen waren rood en opgezwollen van het wenen en zij was helemaal van de kaart.
Ik heb haar kunnen troosten met een boeketje rode rozen. Viel op mijn knieen en bracht haar al zingend een serenade. Bijgevolg moest ik haar beloven nooit meer mazout te zullen tanken in de plaats van naft.
Naar " den buiten " zijn we niet meer geweest, dat was voor een volgende keer.
Toen ik zo een jaar of dertien was , bestond de télévisie nog niet of nauwelijks.
's Avonds na een zware dagtaak kwamen de buren gewassen en geschoren naar buiten om met elkaar een babbeltje te slaan.
Op zo een avond besloot ik, samen met mijn vader en onze buurman Marcel, rond het gehucht te fietsen, om toch een beetje sportief te blijven. De afstand was ongeveer een kilometer.
Bij Iedere gebuur gingen wij langs achter bellen of kloppen en vroegen of zij ook een toerke meereden voor de lol.
Bijna iedereen, jong en oud, dik en dun, groot en klein, geld of geen geld namen hun stalen rossen uit de schuur en reden gezwind met ons mee.
Jef, tamelijk corpulent zakte enkele meters verder door zijn fiets en mocht er mee op zijn schouder naar huis.
Charel, brak zijn zadel en viel als een blok beton op de grond. Remy had geen remmen en inplaats van te draaien , reed hij regelrecht het kiekekot van Stanske binnen.
Léon, viel tweemaal plat en moest te voet verder.
Marcel, brak zijn ketting en kwam met zijn fiets gelegen op een kruiwagen van de buur naar huis.
Hypoliet en Florke haakten in elkaar, vielen beiden op de grond en moesten door Mariette verzorgd worden, de ene aan zijn duim, de andere aan zijn wijsvinger.
Dit allemaal onder luid applaus van de toeschouwers.
Er werd gezwanst, gelachen en gedanst op liedjes van zotte Jef, die zeer goed op een accordeon speelde tot laat in de avond.
't Was in die goede oude tijd, heel lang geleden, toen de tv nog niet of nauwelijks bestond.
Heel lang geleden, ik was nog niet gebo..., sorry ik was een jaar of zes zeven had ik een klein blauw fietsje. Je weet wel, zo eentje met dikke banden zonder remmen. ( remmen moest ik met mijn voetzolen ) Eigenlijk was dat fietsje veel te zwaar voor mijn dunne beentjes maar ik kreeg niets anders. Ik was heel blij dat ik er kon mee rijden. Het was op een vrijdag, ik zal het nooit vergeten, werd ik uitgenodigd op een verjaarsdagfeestje van een vrindinnetje. Om de form te houden en er sportief voor te komen, ging ik vlug nog wat fietsen. Nu moet u weten ik woonde toen nog met mijn ouders en zusje op de boeren buiten. Geplaveide straten bestonden niet, het waren meestal geaarde wegen, gemengd met steengruis. En wat nooit zou gebeuren, gebeurde toch. Al rijdend tegen een hoge snelheid in bergaf brak plotseling mijn stuur, ik stuikte er over en schoof met mijn gezicht en mijn hele lijf over het grint tot in de berm. Mijn moeder waste en ontsmette de wonden met wat rode en gele, ( ik ben de namen vergeten) vloeistof, deed hier en daar een plakker op mijn armen, enkele windels op mijn hoofd en rond mijn benen, en klaar was kees. Zo ging ik dus naar dat feestje. Ik werd er ontvangen op algemeen applaus en kreeg de prijs van de beste verkleder en de grootste commediant, zijnde één pannekoek meer dan de anderen. Dit zal ik nooit vergeten.
Heel lang geleden, speelde ik nog voetbal bij de " kadetten " van mijn dorp.
Onze club was niet zo welstellend en daarom moesten wij onze schoenen zelf kopen.
De floddertrui, de rekkerloze broek en de kousen met gaten kregen wij van de club.
In het begin verstond ik niet zoveel van de spelregels, men liep zo hard men kon naar de bal en als men hem te pakken kreeg, stampte men hem terug weg. Raar hè.
Ik trainde en trainde, kreeg beetje bij beetje meer speldoorzicht en werd, al zeg ik het zelf, een van de beste spelers van de ploeg.
Van heinde en ver, kwamen ze naar me kijken.
Ik werd gefotografieerd, geinterviewd, geprezen, bejubbelt, stond in alle boekjes, werd gekust en gestreeld langs alle kanten. De nieuwe " Pèlè " was geboren.
Het seizoen liep ten einde, wij speelden de laatste match tegen de nummer één op eigen veld, hadden een achterstand van één puntje, dus als wij de match wonnen, waren we kampioen.
Het stadion zat boordevol ( zestig man, meer kon er niet in ) .
Radio, t.v., reporters, cameramannen, geluidstechnici, managers, hoge pieten en begeleiders waren allen ter plaatse.
De match ging op en neer, met kansen voor beide ploegen.
Nog vijf minuten te spelen, ik krijg de bal van op rechts, dribbel drie man en word gehaakt in de kleine rechthoek, dus penalty.
Alle suporters rennen op het plein, ik word gelauwerd, gezoend, opgetild, rond gedragen op hun schouders, met èèn woord, ik ben hun god.
Maar de wedstrijd was nog niet gedaan, er moest nog die penalty genomen worden.
Een futiliteit voor mij wat is nu een penalty nemen, ik had er al veertien binnengestampt.
De arbitter fluit, ik neem mijn aanloop en schiet zo hard ik kan.
Geloof het of niet, de bal suist over het doel en wij verliezen de wedstrijd.
Consternatie alom, ik word uitgefloten, verguist, gedumpt, afgebroken, bekogeld met flessen en eenzaam achtergelaten op het veld.
Ik zonk in de grond van schaamte , 't was over, 't was voorbij.
In allerheil voerden ze mij naar de dichtsbijzijnde kliniek. Onderweg kreeg ik al vier spuitjes om te kalmeren. Ze reden als gekken op voetpaden. Door rode lichten, zonder sirene, Hotste en botste overal tegen. Vergisten zich van richting en kregen nog een klapband er bovenop. Aangekomen werd ik op een brancard gegooid, zodanig hard, dat ik er langs de andere kant terug afviel.
Een stoere bonk raapte mij op, gooide mij over zijn schouder en liep regelrecht naar de operatiekamer.
Daar smeet hij mij op een houten plank. Zeker tien vrouwen begonnen mij te omkleden, bonden mijn armen en benen vast, deden een muts op mijn hoofd , knepen mijn neusgaten dicht, trokken mijn tong uit mijn mond staken er een dikke tut in, enz...enz...Een jonge heer, helemaal in het groen, met pots en masker stond aan mijn voeten en gooide, net zoals bij vogelpik, met verschillende spuiten naar mijn borst, om ze met behulp van zijn rechter teen leeg te spuiten.
Toen viel ik in een diepe slaap.
Ik werd wakker in de recoveryzaal omringt door vreemde wezens die boven mij vlogen en met hun grote vleugels voor afkoeling en een winderig briesje zorgden.
Af en toe prikte er eentje een haakje uit men borst, want ik was genaaid met veertig steken en na twee uur prikken lag mijn buik terug open
Weer moest ik naar de operatiezaal en werd er voor de tweede keer genaaid.
Toen plaatsten ze mij in een soort van UFO, vlogen naar een onbekende bestemming en in het midden van het firmament lieten ze mij als een baksteen naar beneden vallen.
Ik schoot wakker met een luide gil en bemerkte dat ik in een ziekenbed lag op kamer 401, met zes gaten in mijn buik en borst. Daar heb ik drie dagen gelegen zonder dat iemand mij is komen vertellen wat er gebeurde.
De dokters, de verpleegsters, de andere zieken wisten van niets.
Ik heb mij dan maar aangekleed en ben naar huis vertrokken.
Nu veertien dagen later zijn de littekens nog altijd zichbaar.
Toen ik klein was , droomde ik altijd, dat ik "zwaantje" ging worden. Je weet wel, die stoere bonken op hun zware moto 's voor niks vervaard. Geen enkel duel uit de weg gaande. Die elk slecht individu achtervolgen. Liggend op hun zadel met het geweer in aanslag. Mikkend al over hun stuur naar de autobanden, om ze uiteindelijk aan te houden en te arresteren. Of nee, wat was het ook weer ?! Och ja, ik ging vroedvrouw worden. Kindjes helpen kopen en aan mama geven dan kon ik met ze spelen en pisdoeken veranderen en ze de papfles geven. Of nee toch niet ......dan nog liever een keizer van de Romeinen zodat ik al liggend kon eten. ...of....of.... Helaas, helaas, men wordt ouder. De jaren vliegen voorbij. Het echte leven verdringd je kinderdromen die verdwalen in je vergrijsde hersenpan. Af en toe komen ze in flitsen terug. Het weze zo.
Eindelijk, na al die jaren van sparen, opofferingen, bezuinigen,
kochten wij in een klein zijstraatje, een klein flatje aan de zee.
Wij waren dolgelukkig en het eerste wat ik toen deed, waren verschillende zeldzame schelpen zoeken op het strand.
Ik deponeerde deze in een grote plastiek zak, nam ze mee naar de flat, spoelde ze af onder de keuken kraan en liet ze vervolgens drogen op de mat langs de zonnekant.
Na een drietal dagen zoeken, werd mijn aandacht getrokken naar iets heel vreemds.
Het was een soort schelp met een speciale vorm zo groot als men handpalm, precies met drie vingeren en bewapend met honderden kleine pinnen.
De kleur was roze met uitlopende streepjes van geel tot donkerbruin.
Net toen ik ze begon te spoelen wipte ze in een klap uit mijn hand, viel op de grond en barste in duizend stukken.
In het midden lag een grote witte blinkende steen, zo dik als mijn duim, te schitteren op de vloer.
Bij nader onderzoek bleek het een steen te zijn dewelke tot op heden nog niet was ontdekt.
Ik verkocht hem voor 250000 euro aan een Amerikaan, verkocht ook men flat zodat we ons een appartement met 2 slaapkamers op de dijk konden veroorloven.
Ondertussen heb ik een hele collectie van zeer zeldzame schelpen aangelegd in mijn living.
Als ge in de buurt zijt, spring dan gerust eens binnen om ze te bewonderen het is de moeite waard.
DE SCHAT VAN OPA. TONEELSTUK KOMEDIE IN TWEE BEDRIJVEN
" De schat van opa " is een komedie in twee bedrijven door mijzelf geschreven. Opa zit op zijn centen.Zijn leuze is : hoe vroeger je begint met sparen hoe meer je later bebt. Bij het opruimen van de zolder ontdekken de kleinkinderen een groot geheim. In een boek op pagina 14 staat de oplossing voor het bekomen van die enorme schat. Helaas de bewuste pagina is er reeds uitgescheurd. Door wie ????? De jacht op de schat van opa kan beginnen.
JAMES DE BUTLER TONEELSTUK KOMEDIE IN TWEE BEDRIJVEN
James de butler is een volkse komedie in twee bedrijven door mijzelf geschreven. Het gaat over een barones Lady Divanof die bankroet is.Heel haar vermogen heeft zij verspeelt op de wedrennen. Haar kasteel, landgoed, beboste omgeving, stallen enz... worden niet meer onderhouden en zullen verkocht worden.Haar personeel zal ontslagen worden. Tenzij ze aan geld geraakt. Maar hoe ? Zal James de butler een oplossing vinden ? Een oude rat in het vak. Reeds meer dan dertig jaar in dienst bij de barones.
Mijn opa zaliger, vertelde mij , toen ik nog een kleine jongen was, over de Markies van Carabas.
Niet het alom gekende sprookje van de gelaarsde kat, die zijn baas, een arme molenaarszoon deed trouwen met de dochter van de koning, maar wel het echt gebeurd verhaal van een zwarte slaaf uit Afrika.
De zwarte slaven, zo begon hij zijn verhaal, moesten de ganse dag woeste arbeid verichten, met weinig eten en drinken.
Zij waren eigendom van vreedaardige rijke blanken, die allen uit waren op het maken en het vergaren van macht en rijkdom.
Iedere dag stierven ze met tientallen van uitputting en ontbering en werden gewoon aan de krokodillen gevoederd.
Seekoko, een gespierde neger, besloot om te vluchten, langs de zee zou hij trachten al zwemmend van eiland tot eiland andere en betere oorden te berijken.
's Nachts sprong hij in het water en begon aan zijn helletocht.
Uren en uren, dagen en nachten zwom hij verder en verder.
Af en toe vocht hij tegen haaien, meedogenloze monsters, rovers, dieven en bandieten en telkens door zijn moed en dapperheid kwam hij, Seekoko als overwinnaar uit de strijd.
Hij spoelde uitgeput, bijna bewusteloos aan op het strand.Een lief meisje vergezeld van haar hofdame vond hem liggend op het zand. Het was niemand minder dan de dochter van de koning.
Hij werd verzorgd, vertroeteld, gewassen, van propere kleren voorzien en na een tijd van intens geluk en herstel vertelde hij zijn verhaal aan de koning.
Deze was zo fier op de heldendaad van Seekoko, dat hij aan de mooi gespierde atleet de titel van de Markies van Carabas gaf.
Zie daar het ware verhaal van mijn opa over dit sprookje .
Pipopke
ps: ze leefden nog lang en gelukkig en kregen witte en zwarte kinderen.
Na mijn home-trainer verleden jaar, kreeg ik nu van mijn vrouw een electrische zetel. Ik plaatste hem in de living. Ik had behoefte aan meer confort en moest van de dokter wat meer rust in acht nemen.
Het was er eentje waarvan voeten, onderbenen, bovenbenen, poep, rug en hoofd appart electrisch konden ingesteld worden.
Ik was alleen thuis toen het gebeurde.
Ik had me voor t.v. genesteld om het rechtstreeks verslag van een wielerwedstrijd te volgen.
Ik probeerde alle knoppen en heel mijn lichaam ging op en neer.
Na enige tijd zoeken, kwam ik diagonaal te liggen, maar met mijn voeten hoger dan mijn hoofd.
Plots viel de stroom uit en lag ik daar in die bewuste houding zonder dat er nog iets bewoog.
Ik kon vanzelf niet meer recht en zag ook niets van de wedstrijd op mijn t.v.
Ik ben daar dan twee uren blijven liggen, tot de stroom was hersteld en ik verder mijn zetel terug naar voor kon doen bewegen.
Ik wist niet eens wie de winnaar was.
Vliegensvlug ben ik er uitgesprongen en heb er nooit meer ingezeten.Ik heb hem van pure miserie aan mijn buur geschonken.
In putje winter, kwamen wij thuis van uit Tenerife. Wij hadden er veertien dagen genoten van heerlijke zonneschijn, lekker eten , drinken, rusten en bruinen.
Bij ons was het bitter koud lag het vol met sneeuw en het vroor dat het kraakte al dagen aan een stuk.
Uitgeput van de nachtvlugt kwamen wij rond zes uur thuis en constateerde ik dat de centrale verwarming was uitgevallen.
Gevloek en getier, maar er zat niets anders op dan ze te herstellen vooralleer wij gingen slapen.
Ik had me goed ingeduffeld, zoals een eskimo, om toch maar geen kou te vatten.
Met drie pullen, drie broeken, twee paar kousen, een sjaal, een muts met oorlappen, een wollen jas en een paar dikke handschoenen.
Onze buurman Andre, gewekt door al dat lawaai,wist niet wat er gebeurde en belde aan.
Ik opende de deur met in mijn ene hand een stuk buis en in mijn andere een dikke hamer.
Hij had me niet herkend en voor ik een woord kon uitbrengen, draaide hij zich om, schoof weg op de gladde trap, tuimelde naar beneden en gleed verder tot op de straat, alwaar hij in een hoop sneeuw bleef steken.
Hij begon te roepen en te huilen, keelde heel de straat wakker want volgens hem had zijn laatste uur geslagen. Toe ik mijn muts aftrok herkende hij me. Langzaam kroop hij recht en zag er uit als Yeti, de sneeuwman.
Ik nam enkele foto's met de digitale camera, printe ze uit en gaf ze hem de volgende dag cadeau.
Verleden week moest ik terug op controle naar de kliniek voor mijn prostaat. Enkele maanden geleden was ze nog zwaar ontstoken. Ik had een hele doos met pillen moeten slikken. Van die oranje blauwe dikke mastodonten, goed voor de prostaat maar heel slecht voor de lever en de maag.
In de kliniek nam ik de roltrap naar het eerste verdiep, volgde de beige pijl tot het uiteinde van de gang, draaide naar rechts, en nam plaats in wachtzaal D aangezien de zitplaatsen in C waren volzet.
Ik wachte en wachte, maar mijn naam werd niet afgeroepen.
Na een drietal uren, zat ik daar nog moederziel alleen op het eerste verdiep en werd ik uiteindelijk binnen geroepen bij de arts.
Zijn aangezicht stond op donder en bliksem, want hij had zeker nog niet gegeten, toen hij met een norse stem mij beval me neer te leggen en mijn mond zo ver mogelijk open te houden.
Ik vond het vreemd om langs je mond naar je prostaat te kijken, want normaal doen ze dat langs je poep.
Misschien hadden ze een nieuwe methode ontdekt en gingen ze dat op mij uittesten.
Toen hij sprak van direct zeven tanden uit te trekken, sprong ik in een ruk van zijn tafel en trachte hem uit te leggen dat ik niet was gekomen voor mijn tanden, maar wel voor mijn prostaat.
Toen kwam de vergissing aan het licht. Ik was vergeten me inteschrijven en wachtzaal D behoorde tot de tandartsen en niet tot de prostaten. De dokters van wachtzaal C waren ondertussen gaan vliegen en heb een nieuwe afspraak moeten maken. De volgende keer blijf ik aan de deur staan, volk of geen volk.
Het is grauw en grijs aan zee, het motregend, dichte mist en ik heb het koud.
De rollende golven maken een hels lawaai
Een schreeuwende meeuw vliegt rakelings voorbij, op zoek naar wat brood.
De golfbrekers of kribben bezaaid met algen zien er nog gladder en gevaarlijker uit dan voorheen.
Hier en daar een eenzame wandelaar met zij hond op het verlaten strand, het is nochthans verboden maar kom.... Het maakt mij weemoedig en neem het besluit een kleine wandeling te maken.
De eerste " bistro " die ik tegen kom ga ik binnen.
Het is er volle bak, er word gedanst, gedronken, gemorst, gelachen en uit volle borst meegezongen.
De microbe begint te kriebelen, ik kruip op een stoel en breng het liedje : zie ik de lichtjes van de schelde, krijg en geweldig applaus, word op de schouders van een stoere bonk getild en het café rond gedragen.
Het kan niet meer stuk, ik word getrakteerd en amuzeer mij rot tot laat in de vroege morgen.
Voldaan en een redelijk tipsy keer ik huiswaarts .
Een zacht briesje streeld mijn wangen, ik snuif de geur van het zilte zeewater, een vissersboot gaat op vangst naar verse garnalen, een deugddoend zonnetje komt piepen aan de horizon, ik heb genoten, slaap wel.
De boerderij van oma en opa bestond uit kamers,keuken,waskot en een zoldertje.Een zoldertje dat vol stond met oude rommel zoals motoren, weegschalen, kruiwagens, troggen enz...
De zolder was alleen berijkbaar via een ladder.
Jakke van den Turk( waarom men hem zo noemde weet ik nog altijd niet want zoals een Turk zag hij er niet uit),had de motor van zijn traktor stuk gereden.Zijn enige hoop was het zelfde stuk terug te vinden op de zolder van opa.
Maar van mekaniek had Jakke geen verstand en was ook niet zo snugger aangelegd in die dingen.
Oma en opa hadden afgesproken om hem een poets te bakken.Toen Jakke op de zoder zat trok oma stilletjes de ladder weg. Ze begon te gillen van help....help....er zit een dief op zolder.Opa nam vliegens vlug zijn geweer met losse flodders en loste enkele schoten in de lucht.
Jakke die niet meer van de zolder kon raakte in paniek en riep al maar door niet schieten, niet schieten, ik ben het Jakke....Jakke van den Turk.
Opa, ook niet verlegen als het om een grapje ging, deed er nog een schepje bij en riep " ik ken gene Jakke van den Turk.Wie ben jij ?
De arme stakker, zo wit als een laken, begon zowaar zijn hele familie op te noemen.
Toen vond oma het welletjes en werd hij al schuddend en bevend van de zolder gehaald.Om te bekomen dronk hij met opa verschillende jenevers en vele uren later keerde hij al waggelend terug naar zijn traktor.
Monteerde zo goed en zo kwaad als het ging het nieuwe stuk.Stak de motor aan en zijn traktor begon op stijgen zoals een hélicopter. Hij schakelde in eerste en tot grote verbazing van oma en opa vloog hij over de wei richting het noorden.
Jakke en zijn traktor waren voor goed verdwenen. Ze hebben hem nooit meer terug gezien.
Heel lang geleden, toen ik nog een jonge kerel was, werkte ik de zaterdag en de zondag bij meneer de Graaf, om een centje bij te verdienen.
Hij was de gelukkige eigenaar van een prachtig kasteel midden in een beboste omgeving. Hij bezat drie Rolls royces, twee Jaguars en twee oude Mini Coopers.
Verder runde hij een manége met echte raspaarden, waar de veearts om de twee dagen langs kwam.
Zijn tuinen werden onderhouden door zes hoveniers en vier helpers, het keuken- en huishoudpersoneel bestond uit zeven personen, dus absoluut geen sukkelaar zoals ik.
Eenmaal per jaar, bij de opening van de jacht, moesten wij gaan trakken.
(Trakken is het wild opjagen in de richting van de jagers, door met een stok op de bomen en op de takken te kloppen.)
Al trakkend bemerkte ik in het struikgewas een gekwetst hert, die met haar voorste poot in een val, gelegd door stropers, geklemd zat.
Hoe ze ook trok en sleurde, ze geraakte er niet meer uit. Ik heb ze toen met enkele vrienden "trakkers" bevrijd uit haar netelige situatie en overgebracht naar een van de tuinhuisjes van de Graaf, om ze daar verder te verzorgen.
Na enkele weken, was ze zodanig hersteld, dat wij ze terug in de vrije natuur hebben losgelaten.
Wij hebben toen menig glaasje gedronken op de goede afloop.
Ik was in zwembroek en zonnebril, schelpjes aan het zoeken op het strand. Genietend van een heerlijk zonnestraaltje, komende uit het zuid oosten.
Toen plotseling een lichte bries, komende uit het westen, mijn tere wangen, mijn kiekeborst, mijn hangbuikje, mijn dunne beentjes en mijn platvoeten streelden.
Af en toe keek ik naar een mooie madam in bikini en even verder naar een minder geslaagd exemplaar in monokini, rood verbrand van de zon, zodat ze geleek op een rijpe tomaat, gekweekt en grootgebracht in de serre.
Op nog geen vijf minuten tijd, veranderde het weer van mooi naar bewolkt.
De wind kwam geweldig opzetten, het begon te bliksemen, te donderen en de regen viel met bakken uit de hemel.
Iedereen vlugte weg van het strand maar ,hoe het kwam weet ik niet, ik zat met beide voeten in het mulle zand vastgezogen en kon geen stap meer verzetten.
Hoe harder ik sleurde, hoe dieper ik wegzakte.
Ik voelde zo de krabben aan mijn tenen prutsen, op zoek naar een niet alledaags menu.
Ten einde raad, liet ik me toen op mijn buik vallen en al rollend op mijn rug kon ik mij uit mijn hachelijke situatie redden.
Door de stortregen woog mijn onderbr....., mijn zwembroek zeker tachtig kilo, mijn zonnebril was ik kwijt en aan mijn linker kleine teen hing verdorie nog een klein krabbetje.
Dit beestje heb ik meegebracht als aandenken naar huis en heb ze verder opgevoed. Ze zit nu op mijne zolder en weegt zeker honderdveertig kilo.
Met volgende Kerst, word het geen kalkoen maar krab voor familie, buren en vrienden.
Ik werd door mijn Zweedse vriend uitgenodigd om samen een reis door de wildernis te maken.
Hij had het al tweemaal overleefd en vond het fantastisch boeiend.
Midden in de nacht, roeiden wij met ons klein houten bootje zonder moto stroomopwaarts tot aan een soort van een groot meer.
Bij het krieken van de dag, kwamen de verschillende dieren er hun dorst laven. Soms voor de laatste keer want sommige werden meedogenloos meegesleurd door de hongerige krokodillen.
Het was voor mij een geweldig en afgrijselijk spektakel. Af en toe kon ik een beeld schieten van dit gruwelijk geweld en na enkele uren keerden wij huiswaarts, waar we genoten van een welgekomen douche en een lekker eetmaal.
We sliepen elk in een apparte hut, zonder stroom, zonder water,zonder w c, zonder koelkast, stikkend warm en ik had gewoon de deur open gelaten met juist de zift er in.
Rond vier uur schoot ik wakker van een hels gebrul, de koning van de wildernis had zich voor mijn zifteke genesteld, wachtend tot ik buitenkwam om zo zijn ochtendmaal te kunnen verscheuren en mij stukje voor stukje op te peuzelen.
Ik werd wit, geel, rood, purper, bruin (was ik al een beetje van de zon) en durfde bijna niet meer ademen uit pure schrik, ik moest plassen en ik kon niet buiten, roepen mocht ik ook niet, zo dat ik stokstijf , waanzinnig aan het worden was en in mijn bed bleef liggen zonder te bewegen. Waar ze van daan kwam weet ik nog altijd niet, maar aan mijn voeteinde, kwam daar plotseling een grote wurgslang naar me toe gekropen.Ze kroop over mijn lijf, buik, borst en aangezicht om dan achter mijn bed te verdwijnen.
Even later werd ik eindelijk uit mijn lijden verlost, een jonge neger kwam al fluitend en zingend naar mijn hut ,tilde met zijn kleine handen de nep leeuw op, nam de slang over zijn schouder en liep er mee naar buiten. In samenspraak met mijn vriend hadden ze mij een geweldige poets gebakken.
Toch ben ik toen een ganse dag in bed blijven liggen om van mijn emotie te bekomen.
Ik had mijn fiets meegenomen naar zee. Het weer was prachtig.Er stond geen of weinig wind. Ik voelde mij goed in vorm en besloot een dertigtal km te fietsen.Mijn voorberijding was perfect.Mijn zadel stond op de juiste hoogte.Mijn ketting was gesmeerd met tafelolie.Mijn banden opgepompt. Mijn koersbroek aangetrokken.Mijn drinkbussen gevuld met geuze lambik, wat zakgeld opzij gestoken in geval van nood en klaar was kees.
Ik vertrok aan een behoorlijk tempo met een lichte bries in mijn rug tot in de eerstvolgende badplaats.Ging een taverne binnen en bestelde een frisse schuimende pint bruin bier met een pannekoek en suiker.Van grote dorst dronk ik er nog een tweede.Enige tijd later begon dat zo een beetje te draaien en te keren in mijn hoofd en in mijn buik.
Ik besloot om terug te keren. Ondertussen had het briesje plaatsgemaakt voor een felle tegenwind en ik geraakte bijna niet meer vooruit.
Een goede 3 km verder was het bingo, door al dat geduw en getrek, kwamen mijn darmen in aktie en moest ik drie vier keer na elkaar het struikgewas induiken.
Ik kon geen stap meer vooruit.Ook begon het te regenen en was ik door al dat gedoe de nieuwe gsm van men vrouw kwijt geraakt.
Van grote miserie heb ik men fiets moeten achterlaten en ben al slenterend,met auto-stop, naar ons appartement gesukkeld. De volgende dag ben ik mijn fiets gaan ophalen, dewelke nog altijd in het struikgewas lag en heb mij een opplooibare autopet gekocht. Dat ging veel gemakkelijker in bergaf, in bergop stak ik ze gewoon in mijn rugzak en ging te voet verder.
Wij waren een jaar of vijftien, toen ik met mijn vriend en buurjongen Thomas besloten had, in zijn tent te blijven slapen.Thomas, woonde nog met zijn ouders in een heel oude boerderij met een enorme boomgaard, welke zij hadden geerfd van hun opa langs moeders zijde.
Het was in het groot verlof, ergens eind juli. Een snikhete dag met van die zeldzame tropische nachten en zwoelige temperaturen.
Op het eind van de boomgaard , aan de rand van het bos hadden wij de tent bij de opbouw goed vastgemaakt aan een dikke tak van een oude kerselaar.
Elk van ons had een pillamp, een fles limonade, een doos koekjes, een dolk, (gemaakt uit karton en lijm),een wandelstok, een paraplu en een hoofdkussen meegebracht om indien nodig ons te beschermen en te verdedigen tegen rovers, dieven, bandieten, wolven... enz...enz... Het daglicht verdween heel langzaam aan de horizon en maakte plaats voor het griezelig donker van de komende nacht.
Juist bij de klokslag van 24 uur, werd het muisstil, geen wind , geen regen, geen geluid niets, alleen in de verte een licht gekraak van een brekende tak.
Zou er iemand onze tent naderen!
Toch geen moordenaars zeker, of dieven, of de duivel, of spoken, bestonden die dan toch!
Misschien was het wel de schim van opa zaliger die ons kwam wegjagen omdat wij in zijn boomgaard sliepen.
Het gekraak werd al maar luider en luider, kwam dichter en dichter en het begon zowaar te bliksemen en te donderen.
Het angstzweet brak ons uit, Wij beefden van de schrik, ons laatste uur was geslagen.
Is het niet erg te moeten sterven in een onnozele tent op het einde van een boomgaard.
Toen kwamen twee groene ogen te voorschijn, zonder na te denken klopten en sloegen wij er maar op los, tot wij concludeerden, dat we de kater van tante Angele hadden doodgeklopt.
We zijn hem vlug in haar achtertuin gaan leggen en zijn verder in ons eigen bed gaan slapen.
De tent hebben we volgende morgen , heel vroeg afgebroken om alle sporen te laten verdwijnen.
Tante Angele heeft toen drie jaar met haar buurman Valere niet meer gesproken, ze dacht dat zijn hond haar kater had doodgebeten.
Dat was de eerste , maar ook de laatste keer dat ik in een tent heb geslapen.
Eindelijk is het rustdag. Kan men eens lekker lang uitslapen. Lekker een tasje koffie drinken, wat eten, interessante artikels doornemen, wassen en zich kleden, s'middags op restaurant gaan eten, niet te duur, maar ook geen pakje friet, in de namiddag een kleine siésta, daarna een flinke wandeling in het bos of park, even iets gaan drinken in een koffiehuis of dergelijks, wat op de pc timmeren, s'avonds het nieuws volgen op t.v. en chatten naar het meest aangename programma op uw geliefkoosde zender.
Helaas, helaas Om 8 uur rinkelt de bel wel wel wel, wie we daar hebben, was die afspraak vandaag?"." Natuurlijk wat dacht je, ik heb zeker 2 uur werk hoor", " o.k. kom dan maar binnen" ( Het was de loodgieter voor een reparatie. Was ik rads vergeten .) Om 11 uur rinkelt de telefoon," ben je volop bezig ma"" bezig met wat kind"," met het eten natuurlijk, wij komen deze middag toch met zen allen eten, zoals afgesproken" "ja,ja ik weet het, ben er bijna mee klaar kom maar af" (was het rats vergeten) . In plaats van mijn siesta,... spelen, roepen, tieren, schreeuwen, huilen, ravotten, zingen, dansen, springen, lief zijn en soms in slaap vallen van vermoeidheid zo zijn nu eenmal de kleinkinderen. In de late namiddag,"moeten wij niet helpen afwassen ma?" "nee nee kind het zal wel gaan voor dat beetje dat er is !!!!!!!!" "Dan zijn we er mee weg ,daaaaaa........g en tot volgende week" De afwas is eindelijk gedaan, doodmoe slenter ik naar mijn bed , dromend van die heerlijke rustdag.
Ik zal het nooit vergeten 't Was op een woensdag voormiddag, dat wij met heel de klas van meester Bulcke naar het circus mochten gaan kijken.
Ze hadden hun tenten opgeslagen op het dorpsplein en gaven alleen die voormiddag een kindervoorstelling, speciaal voor de scholen.
Het spectakel bestond uit goochelen, acrobatie, clowns, een act met hondjes en een met paarden.
Toen de act met paarden er aan kwam, vroegen ze een vrijwilliger uit het publiek.Zonder aarzelen stak ik mijn arm in de lucht.
Ik werd onder luid applaus naar het midden van de piste gebracht.Werd met koord en riem aan een soort katrol vastgemaakt voor de veiligheid en mocht aan mijn persoonlijke act beginnen.
Ik moest met mijn knieen op de rug van het paard gaan zitten.Door een wip moest ik dan rechtkomen zonder mijn evenwicht te verliezen.
Het paard had nog maar twee passen gelopen of ik lag al te bengelen aan de koord.
Na twee, drie negatieve pogingen, trokken ze de koord zeker twee meter naar omhoog boven de stoere hengst en lieten die af mij en toe wat zakken zoals op een paardemolen.
Daar hing ik dan met opengestrekte armen en benen te zweven in het rond.
Iedereen sloeg krom van het lachen en ik mocht onder een geweldig luid applaus mijn plaats op de zitbanken terug innemen.
Ik kreeg voor mijn verjaardag een nieuwe home-trainer van mijn vrouwtje. Zij had er twee jaar voor gespaard. Het was een superelectronische machine met alles er op en er aan. Volgens haar was ik veel te weinig in beweging. Dus slecht voor spijsvertering, spieren, gezondheid enz... Er was wel een negatief puntje aan, ik moest hem zelf in elkaar knutselen. De kartonnen doos woog zo zwaar, dat ik mijn buurman ben gaan roepen om het boven op de zolderkamer te krijgen. Ik ben nu wel geen held in knutselen, maar na uren van geduld, instrukties uit het boek lezen en herlezen, zweten en vloeken, stond hij daar te pralen in zijn electronische pracht. Toen ik de " fiche " in het stopkontakt aansloot, hoorde ik een luide knal en kwam er rook uit de oplader, raar hé. Maar toen ik er begon op te fietsen, danste mijn zadel op en neer zoals in een kakewalk. Mijn stuur boog telkens naar beneden. Mijn twee pedalen vielen op de grond.Wanneer ik op de bel drukte, begon mijn drinkbus te spuiten en mijn ketting vloog telkens van mijn wiel als ik op de rem drukte. Van pure miserie heb ik hem de volgende dag meegegeven aan de vuilkar.
Kon ik mij maar veranderen in een vlieg, ik zou je eeuwig blijven pesten.
Na menig onderzoek ging ik naar de kliniek, voor een kleine ingreep.
Heel lang geleden, ik was nog niet gebo..., sorry ik was een jaar of zes zeven had ik een klein blauw fietsje.
Toen ik klein was , droomde ik altijd, dat ik "zwaantje" ging worden.
