Mijn over, over, over grootmoeder langs vaders kant . RIRORKE
Je moet maar durven. RIRORKE
Mijn oom Louis
blijf positief denken
blijf optimistisch kijk vooruit, nooit achteruit.
05-06-2007
DE BOTSAUTOKES
Met mijn plechtige communie kreeg ik van mijn ouders een nieuw " kostume " .
Volgens de kleermaker was het de allermooiste,duurste stof,rechtstreeks ingevoerd van uit Schotland en zeer bij prijs. Juist geknipt voor mijn body en de portemonaie van mijn ouders.
Volgens mij lag ze al drie jaar in de winkel af te trekken van de zon. Afin, soit.
Eindelijk was het kermis in het dorp. Op een zondag namiddag,trokken wij met zijn allen daarheen, broers ,zussen en kinderen langs moeders kant.
Ik had me natuurlijk uitgedost met mijn nieuw " kostume " en de eerste molen die we aandeden waren de " botsautokes " .
Men moest zich haasten om een auto te bemachtigen. Ik sprong er met één been in toen ik een tik kreeg langs achter.Holder de bolder rolde ik op mijn buik en rug over die vettige met smeerolie besmeurde vloer.Mijn " kostume " zag er uit als een pikzwarte overall. De kermis was voorbij. Het vervolg kan je wel raden.
Na drie maanden opleiding bij het Belgisch leger werd ik weerhouden bij de stafcompagnie als morsist, ( morsetekens seinen met zender en ontvanger ) en mocht naar mijn eenheid ( 2de jagers te paard ) naar Duitsland vertrekken.
Het alledaags leven was relatief aangenaam. Niet te veel klusjes, geen patatten jassen ( schillen ), nooit van wacht, af en toe wat oefenen met morsen en tamelijk veel in de bar hangen. Deze opende om 9 uur in de voormiddag tot laat in de avond.
Onze nog jonge luitenant , die vooral instond voor de goede afloop van iedere morsbeurt, hield zich uitsluitend bezig met het gokken op paardenraces en verder liet hij ons zo veel mogelijk met rust.
Op een dag kwam hij ons vragen , wie goesting had om de klaroenblazer te vervangen, omdat die ernstig ziek werd. Ik stak aanstonds mijn vinger op, want een soort trompet leren spelen op kosten van het leger, is altijd meegenomen.
Ik mocht twee maanden iedere morgen in de cinemazaal met de andere trompetisten gaan oefenen, maar in plaats daarvan bleef ik gewoon in mijn bed liggen.
Het was er zo zalig, zo gezellig, zo rustig, heel alleen in die grote slaapkamer.
Tot op de dag, dat ik klaroen van wee-kend wacht werd.
Ik kon zo min klaroen spelen als mijn klavier, waar ik nu zit op te tijpen.
De volgende morgen moest ik " de groet aan het vaandel " blazen, wie er juist voorbij kwam , moest stoppen, in houding gaan staan en groeten.
En wie kwam daar aangereden, juist ja, onze luitenant met de majoor naast hem in zijn jeep.
Ik blies en blies bijna mijn longen stuk, maar geen enkele noot, laat staan één klank kwam uit die stomme trompet.
Ik vulde mijn longen met mijn laatste ademlucht, deed nog een laatste wanhoopspoging en blies de majoor zijn kepi van zijne dikke kop.
't Was gedaan met blazen, ik mocht mijn klaroen inleveren en kreeg nog vier dagen "cachot "er bij.
Tot mijn laatste dag van mijn legerdienst ben ik dan maar blijven morsen.
Vroeger was ik seingever in onze wielerclub " DE WARE VRIENDEN ". Het waren meestal koersen voor liefhebbers, twintig ronden rond de kerktoren met iedere doortocht voor de eerste een premie van tien euro, voor de tweede een flesje bier en de derde kreeg al niets meer. Wij waren al op post vanaf tien uur 's morgens, om alles feilloos in elkaar te boxen, zodat de wedstrijd tot een groot spectakel kon uitgroeien.
Op de dag van de koers stond ik samen met dikke Jef op een groot kruispunt, kort bij de aankomst, de wedstrijd in goede banen te leiden.
Dikke Jef, niet vies van een lekkere pint, had er al enkele binnen, toen in de laatste ronde, de drie favorieten met een kleine voorsprong, naar de aankomst stormden.
Door een te late en misse beweging met zijn vlag, stuurde hij de drie vluchters de verkeerde kant op. Plots besefte hij zijn vergissing en liep met zijn korte beentjes en zijn waggelende buik, achter de renners aan. Struikelde en viel met zijn gezicht, waaronder zijn dikke neus, pal op het asfalt.
Ondertussen had het peleton, dank zij mijn kordate, adembenemende, alles gevende, niets ontziene, gevaarlijke seingeving, de juiste richting genomen en konden ze spurten voor de overwinning.
De drie anderen werden uit koers genomen tot grote woede van hun opgehitste supporters
Om verdere ongelukken te vermijden, werd ik met dikke Jef van het parkoer gehaald door onze voorzitter en hielden ons tot laat in de avond verborgen op een geheime plaats. ( zijn tweede stamcafé. " bij dikke Janne " )
Dikke Jef werd wijselijk bedankt voor zijn seinwerk. Het is nu ongeveer een jaar geleden en zijn neus ziet nog altijd purper.
Ik heb uit solidariteit met Jef, mijn vlag ingeleverd, 't was gedaan met seinen.
Drie jaar geleden, ging ik naar de vlooienmarkt in ons klein dorpje.
Zij begon de zaterdagmorgen en eindigde de zondagavond.
Verschillende pleintjes en straten waren volzet met kraampjes van mensen uit de streek of door echte beroepsverkopers.
Er lag veel " brol " tussen, maar hier en daar ook een waardevol antiek stuk.
Het was de kunst er vlug bij te zijn, om iets dergelijks te kunnen kopen.
Zo kocht ik voor vijftig euro een pianostoeltje, gemaakt uit een dure houtsoort, het zag zwart, met een draaiend zitvlak.
Om hem in mijn koffer te krijgen, moest ik het zitvlak er af draaien en tot mijn grote verbazing vond ik in de holte van de steun een plastiek zakje, toegeplakt met bruine tape. Mijn mond viel open van verbazing, toen ik bemerkte dat het zakje vol met diamanten stak, de welke na keuring een waarde hadden van negentigduizend euro.
En toen begon het.
Moest ik dat nu terug geven of niet !
In feite niet, want ik had hem eerlijk gekocht.
Moest ik een nieuwe auto kopen, mijn oud karretje reed nog steeds gezwind de bergen op.
Moest ik een nieuwe keuken plaatsen, er was er juist een nieuwe gezet. Moest ik dan een moderne badkamer instaleren ? ik ben tevreden met een " douche .
Moest ik een veranda bouwen ? er is geen plaats genoeg.
Of moest ik een zwembad in de tuin aanleggen, ik kan niet zwemmen.
Zoals je ziet, problemen genoeg.
Ik heb dan maar het zakje met diamanten ergens in een vijver gegooid, tegen niemand iets gezegd en alles is gebleven zoals voorheen.
Thuis gekomen uit vacantie, kregen wij af te rekenen met een invasie mieren.
Gewone mieren zaten in de garage en in de kelders, bruine mieren in de keuken en badkamer en van die grote met vleugels in de drie slaapkamers, op zolder en op de wc.
De zetels, kasten, kledij, tapijten, tafels, stoelen, kussens, het krioelde van die schattige diertjes.
Hoe dat kwam weet ik niet, ik had nochthans geen deur of venster open gelaten, of kropen ze gewoon door het sleutelgat naar binnen, maar mier of geen mier ik moest en zou ze vernietigen.
Vergif in huis strooien kon ik niet, ze afchieten evenmin, ze verdrinken ging ook niet, want ik kan zelf niet zwemmen en als ik ze langs achter buiten veegde, kwamen ze langs voren terug binnen.
Dus gebruikte ik maar de grote middelen. Overal strooide ik T.N.T., koppelde dat aan een ontsteker en een lont. Ik had mijn oude legerkledij aangetrokken ( mijn helm was te groot geworden en hing tot op mijn flaporen ) en legde me, zoals Generaal Douglas MAC ARTHUR buiten in de tuin onder een grote linde boom in hinderlaag, klaar voor de aanval.
Op de tiende tel, ontstak ik de lont, een luide knal volgde ogenblikkelijk.
Alles vloog in de lucht, mijn huis, mijn auto, mijn fiets, zelfs de auto van onze gebuur, moest er aan geloven. Maar al de mieren waren dood, lang leve de mieren.
Ik werd gewekt, in het midden van de nacht, door het gezoem van een steekmug.
Zo'n lief klein pietlullig beestje dat om de tien seconden rond je oren neus en lippen komt zoemen en je meedogenloos steekt tot dat je vol staat met pukkels.
Voor ik het goed besefte, stonden mijn armen, handen en het bovenste gedeelte van mijn fiere kippenborst vol met peukjes van mijn rondvliegend vriendinnetje.
Nog half in mijn slaap, deed ik vermeende pogingen om dat onnozel insect te raken, maar het lukte mij niet.
Dus stak ik het licht aan en ging op zoek naar mijn meedogenloze vijand.
Mijn speurtocht begon op het plafon, de luster, muren, deuren, kasten, bed en de vloer.
Plots zag ik ze zitten op de lamp naast mijn bed.
Heel behoedzaam, sloop ik dichter en dichter met in de ene hand een spray en in de andere een natte handdoek.
Op het idéale moment klopte ik met een zwierige, uitgebalanseerde, heftige zwaai, zodanig hard op de lamp, dat deze met een luide knal over bed, tapijt en vloer ontplofte, mijn vrouw van 't verschieten uit bed rolde, met haar voorhoofd op een hoek van een half open gebleven schuif botste en helemaal groggy en vol bloed op de grond bleef liggen.
Met stofzuiger, borstel, vuilbllik, dweil, ontsmetter en een lakske werd alles netjes gezuiverd en opgeruimd en kropen we terug in bed.
Nog geen vijf minuten later....... hoor eens..........hebt ge het gehoord.....................Bzzzz.......Bzzzzz...Bzzzzzz
Op een zondag gingen wij met de hele familie, vader, moeder, mijn zusje en mezelf, met de trein naar de dierentuin in Antwerpen.
De zon stond hoog aan het uitspansel te stralen, geen enkel wolkje te bespeuren aan het open firmament, helder blauwe lucht, m.a.w. onze dag kon niet meer stuk.
Mijn moeder, goed van hart, had de vorige dag bij Siske van 't hoekske, in het winkeltje op de hoek, koekjes en nootjes gekocht, om mee te nemen.
Zij was gekleed op haar paasbest, met een ietwat te grote purperen hoed,( nog gekregen van haar moeder.Hij zakte bijna tot op haar oren ).Een licht blauw parelsnoer om haar hals. Een mooi wit kleedje met kleine oranje bloemetjes, haar vergulde armband, waar ze zo fier op was. Een paar rode schoenen met hoge hakken ( veel te hoog en te puntig,)en een grote zwarte handtas met alles en nog wat er in.
Praktisch bij elk kooi bleef zij staan en gaf de dieren een koekje of een nootje, wat streng verboden was, tot ze plots bij de apenkooi aanbelande.
Een flink uit de kluiten gewassen mannetjes gorila had het niet zo gemund op de nootjes van ons moeder, maar wel op haar parelsnoer.
Hij grabbelde deze vast en trok zo hard aan dat snoer, dat men moeder met haar aangezicht tegen de tralies vloog, met haar lange neus er bleef tussen steken, enkele meppen op haar ogen kreeg en nog een flinke hap in haar neus moest incaseren.
Haar parelsnoer was ze kwijt, haar purperen hoed lag helemaal bevuild aan haar voeten, haar ogen werden eerst groen, geel, blauw en haar wit kleedje zag rood van het bloed.
Vlug liepen we naar de eerste hulp bij ongevallen.
Wat we niet wisten was dat die grote struisvogels vrij tussen het volk rondliepen en telkens bij de voorbijgangers met hun grote bek in hun hoofd prikten.
Een hele grote liep ons voorbij en prikte drie vier keer na elkaar op moeders kop. Van 't verschieten liet ze een verschrikkelijke gil en viel voor een tweede keer met haar voorkant plat op haar gehavende neus.
Knieen stuk, verstuikte arm, schouder uit de kom, linker oor gekneusd, twee tanden gebroken en een scheur in haar bovenlip.
't Was gedaan met de dierentuin, we zijn in een taxi gesprongen en naar het dichts bijzijnde hospitaal gereden.
Daar ligt zij. Voor mij op de tafel. Stijf, koud en stil met een wat gekromde rug. Onbeweeglijk. Helemaal aangekleed. Geveld door meedogenloze schurken en duistere individuen . Hoe is dat mogelijk.
Geslacht in een ver land, gekist en vervoerd. Met boten naar hier gebracht.
Voor veel geld verkocht, om hier op tafel te belanden. Daar ligt zij dan voor mij op de tafel. Ik neem ze vast in mijn handen. Zou ik het doen ja of neen. Ik kleed ze uit. Ze is helemaal naakt en als een uitgehongerde kannibaal eet ook ik ze op om te overleven.
Hoe is het in godsnaam mogelijk. Zo een mooie banaan.
Het werd al weken op voorhand aangekondigd, in alle winkels hingen affiches. Auto's voorzien met luidsprekers reden heel de dag rond.
In mijn mooi dorpje, werd er ieder jaar met de kermis een zangwedstrijd georganiseerd door het plaatselijk reisbureau. De eerste prijs was een weekend aan zee.
Ik kan niet zo slecht zingen dus waagde ik mijn kans en schreef me in.
Wij waren met dertien kandidaten en ik mocht als zesde aantreden. Ik koos het liedje van Will Ferdy," de klinkende winklende waterval, met zijne kabotseken aan."
( of zo iets )
Het orkest bestond uit : een akkordeonist, een drummer en een micro.
Hoe meer mijn optrede naderde, hoe nerveuzer ik werd.
Eindelijk was de grote dag aangebroken. 's Morgens kon ik niets binnenkrijgen. Moest telkens weer naar het toilet en mijn onderlip en benen begonnen werkelijk te beven. Ik was een vat vol zenuen. Op het podium kon ik nog met moeite spreken. Ik ging sterven. Bovendien was ik ook mijn tekst vergeten.
Ik moest twee keer hernemen en zong van : de kwikkende flinkende waterval, met rijen kabouterkens aan....
Het publiek gierde het uit van het lachen. Ik kreeg dan ook de meeste stemmen en werd tot grote overwinnaar uitgeroepen. Ik was zo fier als een gieter. De burgemeester overhandigde mij de eerste prijs onder luid applaus van de menigte.
Het zeeweekend viel wat tegen, het weer was niet zo goed, was mijn geld vergeten en heb geen enkele vis kunnen vangen, wel twee crevetten en een zeesterretje.
Daar is de lente. Zeven uur in de morgen, de zon schitterd aan het firmament. Geen briesje wind. Heerlijk. Eindelijk kan ik het gras maaien. Helemaal droog is het nog niet. Om te maaien moet het gras heel droog zijn anders blijft het plakken. Ik zal eerst een boterhammetje eten met choco of confituur met daarbij een lekker kopje coffie. Hmm........lekker. Tiens......wat staat er zo al in het dagblad !!! Toch even vlug doorbladeren, voor ik begin te maaien. Wel, wel, wel... word het nu bewolkt ! Verdiept in een artikel ( het ging over gras en regen ), was ik radikaal het buitenweer vergeten. Plotseling getik op het dak van de veranda, luider en luider, sneller en sneller, het begon zowaar te gieten. De regen viel met bakken uit de hemel. Op een, twee, drie was alles weer kletsnat en kon ik het grasmaaien vergeten. Hoor ik daar geen gekraak op de trap !! Inderdaad het was mijn vrouw die naar beneden kwam. Vlug moffelde ik het dagblad en de lege kop coffie weg en plaatste mij voor het raam. " Wat is er " vroeg ze. " Ik sta hier al van zeven uur te wachten om het gras te maaien en het houd maar niet op met regenen " mompelde ik. " Geef niet, mijn stoere held" (mijn stoere held is maar een grapje ) er komen nog dagen, neem liever een lekker kopje coffie en lees wat in je dagblad ". Zonder nadenken. " Zal ik doen, schat."
Met drie koppels waren wij op een zaterdag avond naar Brussel afgezakt, om er wat lol te scheppen. Wij deden eerst een filmpje. Gingen lekker tafelen met aangepaste wijnen alvorens het nachtleven in te duiken. Het viel mee want het was er juist de Brusselse foor. Overal een macht aan volk. Konden ons uitleven op allerhande molens, gokautomaten, schietkramen en dergelijke.
Hier en daar aten wij " escargots "en " pekelharing " en vermaakten ons kostelijk.
Aan de bokstent gekomen, zocht men kandidaten om tegen hun wereldkampioen te boksen. Om indruk te maken op mijn gezelschap stak ik mijn arm in de hoogte. Ik werd onder luid applaus naar achteren geleid om mij te ontkleden en klaar te maken voor de match van de eeuw.
Hun kampioen was een boom van een vent met spieren die liepen als koorden over zijn armen en lichaam. Hij had een lelijke lange onverzorgde snor, grote flaporen, een kromme neus, een scheve mond en zijn linker oog zag nog wat paars, groen en donker grijs, heelwaarschijnlijk van de vorige match. Voorts was hij normaal.
De eerste ronde was nog geen vijf seconden bezig. Hij gaf mij daar een uppercut vertrekkende uit de arm, pal op mijn neus. Ik hing meteen te spartelen in de touwen met een bloedneus, een gezwollen kaak, een blauw purperen oog en mijn twee voortse tanden stonden los.
De match werd stil gelegd en mijn tegenstrever werd uitgeroepen tot overwinnaar op K.O.
't Was gedaan met de lol. Wij zijn direct naar huis gereden. Ik heb nooit meer geboxt. 't Was over en out.
Het gebeurde in Sandham, een van de kleinste eilandjes in Zweden, niet zo ver van Stockholm, dat zich dit verhaal werkelijk heeft afgespeeld.
Vertrokken met een zeilboot van mijn zweedse vriend, kwamen wij na enkele uren varen in de baai van dit prachtig eilandje aan.
Het bestond uit rotsen en nog eens rotsen, groene, rode, oranje, licht grijse, blauwe, van alle kleuren, dewelke zodanig in elkaar vloeiden, dat het spektakel één groot geheel vormde.
Terwijl mijn zweedse vriend het middageten klaarstoomde, ging ik op verkenning. De natuur was zo mooi, dat ik mijn honger vergat. Ik trok steeds verder en verder het binnenland in.
Plots kwam ik bij een purperen rots, met een tamelijke grote opening.
Heel voorzichtig sloop ik naar binnen maar zag geen steek voor mijn ogen, zodat ik mijn pillamp moest gebruiken.
De lichtstraal van mijn lamp gaf vreemde schaduwen op de rotswanden.
In de verte hoorde ik het doorsijpelen van druppels water weergalmen, met tussendoor akelige kreten van vreemde beesten, of waren het vreemde wezens.
Het angstzweet brak mij uit, mijn lichaam begon te bibberen. Mijn knieën knikten tegen elkaar. Voetje voor voetje daalde ik verder in deze akelige grot, tot wanneer ik aan mijn linker kant een fakkel zag branden, met daaronder een ijzeren hendel.
Zou ik durven of niet ? Met één ruk trok ik hem naar beneden. Een kolosale rotsblok kwam in beweging en werd met oorverdovend gekraak naar omhoog getrokken.
Wat ik toen ontdekte, grenst aan het ongelooflijke, zij lag helemaal vol met koffers goudstukken, juwelen, diamanten, robijnen, smaragden, dukaten, tien keer meer dan in de grot van Alibaba.
Maar door al dat lawaai, kwamen de rovers toegesneld.
Zij namen mij gevangen. Boeiden mij vast aan handen en voeten en ik werd aan een rotsblok vast geknoopt. De leider van de bende nam zijn geweer, richte naar mijn hoofd en schoot.
Op het zelfde ogenblik, nat van het zweet en van de emoties, werd ik uit mijn nare droom gerukt en was het verhaal ook voorbij.
Twee jaar geleden, vroeg men mij of ik wilde meewerken aan een goed doel. Er werd een benifit avond op touw gezet voor mijn buurmeisje, die in AMERIKA een zware operatie moest ondergaan. Heel enthoesiast gaf ik mijn ja woord, want zoiets kan je gewoon niet wijgeren. Een week later vroeg men mij of ik het aandurfde, twintig meter over een gespannen kabel te lopen met een evenwichtstok van ongeveer vijf meter vijftig. Ik ben wel niet van een kleintje vervaart maar dit ging me toch wat te ver. Na lang aandringen en zekere afspraken met de organisatoren, kon ik niet meer wijgeren. Mijn training en de voorberijdingen konden beginnen. Weken had ik getraind van 's morgens tot 's avonds. Bijna zonder eten noch drinken. Mijn stok woog meer dan mijzelf en eindelijk was DE DROTE DAG aangebroken. Daar stond ik dan, in strakke training en op turnsloffen. Het gebeurde op het kerkplein, het was ongeveer negen uur 's avonds. Iedereen was aanwezig. Fotos werden genomen. Gesprekken werden uitgezonden. De locale T.V. was ter plaatse. Burgemeester en schepenen waren op post. Een halve kliniek stond klaar in geval van nood. Door een ganse menigte werd ik aangemoedigd. Opgepept door uitbundig lawaai, werd er menig mandje geld opgehaald. Voetje voor voetje schoof ik verder over mijn dikke koord. De eerste meters liepen perfect maar toen begon de miserie. Ik kreeg krampen in mijn linker been en ook de wind kwam meer en meer opzetten. Ik had alle moeite van de wereld om mij met mijn stok in evenwicht te houden. Omdat ik stil stond werd de pijn in mijn been ondraaglijk. Het werd muisstil, niemand durfde nog bewegen, laat staan te roepen. Met zijn allen bleven ze stokstijf en met open gesperde mond naar hun super held ( ik dus ) kijken. En toen gebeurde het, een felle windstoot blies mij even omhoog, ik verloor mijn evenwicht en kwakte met stok en al tegen de begane grond. Sommigen begonnen hysterisch te schreeuwen en te huilen. Anderen raakten in paniek. Met tientallen tegelijk riepen zij de ziekenwagen, de brandweer, de politie, de arts en de verpleegster. Zelfs een poetsvrouw kwam er aan te pas. Tot ik weer rechtstond en langs de parlefoon ( zo een grote toeter, dat je tegen je mond moet houden ) hen meedeelde dat alles in kannen en kruiken was. Gelukkig hadden de organisatoren op mijn aanvraag de kabel over de grond gespannen en ernaast vol met matrassen gelegd.
Mijn oma was een zeer sterke vrouw, letterlijk en figuurlijk. Zij was niet zo groot van gestalte, maar had geweldig veel kracht in armen en benen.
Aangezien mijn opa niet goed meer te been was, deed zij alles in haar eentje. Zij waste en plaste. Maakte eten. Deed de strijk, werkte in de tuin, enz... enz... Zij wist veel, vond telkens een oplossing en kwam steeds met haar bijde voetjes op de grond terecht.
Zij huppelde van hier naar ginder. Sprong met twee treden tegelijk de trappen op. Liep van voor naar achter. Van links naar rechts en sprong terug met twee treden tegelijk de trappen af.
Tegen een ding kon zij niet. Dat was verliezen met de kaarten. Als ik haar twee keer na elkaar afdroogde was zij niet meer om aan te spreken. Zij liep dan de ganse dag te ijsberen en opa mocht het uitzweten.
En toch was er iets dat mij intrigeerde. Zij had namelijk steeds een wandelstok in haar hand.
Op een keer vroeg ik aan oma waarvoor die wandelstok diende.
Met een frele glimlach op haar gelaat vertelde zij mij het volgende.
Die wandelstok mijn beste jongen dient voor opa zijn sigaren aan te steken. Voor paraplu als het regent. Voor vislijn om te vissen hier rechtover in de beek. Voor geweer om ons tegen indringers te verdedigen. Voor antenne om te seinen en te ontvangen. Voor aardappelschiller om te eten. Voor te spuiten bij medicatie en voor opa op zijn bil te geven als hij te veel aan de jenever zit.
In vroegere tijden, zaaide mijn moeder, allerhande bloemzaadjes in kleine potjes, om ze later over te planten in grote bloempotten of buiten in de tuin.
Nu had zij van een leurder zaadjes gekocht aan een zeer maatschappelijk prijsje.
Het waren meestal zaadjes van zonnebloemen, geraniums, violen, rozen, lilas, blauwe salvias enz...enz...
Die stonden allemaal in onze kleine keuken.
Op de kasten, op de vensterbank, op de " leuvense stoof " ( want die brandde toch niet ) ,op de tafel en enkele potjes zelfs tot op de stoelen.
Na enkele weken werden de kleine plantjes overgepot in grotere, zodanig dat nu ook de vloer er van vol stond.
Wij aten dan maar rechtstaande, kwasi onbeweeglijk met onze voeten in het water, want moeder goot meer water naast de potten dan er in.
Het viel mij op, dat die planten zo vlug groeiden, kwam dat door de warmte of door het water, ik weet het niet.
In ieder geval, ze waren goed voorzien van steel , stam en stengel.
Rond die tijd werden wij ieder jaar uitgenodigd door tante Meentje en haar man, om enkele dagen op hun boerderij te komen logeren.
Met pak en zak namen wij 's morgens vroeg de eerste trein, tram, autobus en uiteindelijk nog enkele kilometers te voet, vooralleer wij ter plaatse waren.
De dagen vlogen voorbij, gezelligheid alom, maar moesten terug naar huis.
Toen mijn moeder de achterdeur opende liet ze een luide kreet.
De tomaten vielen met trossen rond haar oren, een lange komkommer stak in haar mond , op haar hoofd lag een grote rijpe pompoen , rond haar hals hingen vier bananen, haar schouders staken vol stekelbezen, haar armen waren bedekt met braambessen en op haar voeten lagen twee gerijpte peren.
Planten tot tegen het plafond, lianen om mee te slingeren. Wortels en pezen over de vloer. Gebroken potten her en der. Tafel, stoelen, stoof, vensterbank en kasten besmeurd met slijk en mest. De keuken was juist een wildernis.
't Was voor een goed maatschappelijk prijsje, weet je nog.
Ik stond in de winkel toen het gebeurde.Vele jaren geleden, woonden er in ons dorpje een beenhouwer die tamelijk erg stotterde. Ze noemden hem "Jef den beenhouwer " Er kwamen veel mensen over de vloer, want hij was de enige beenhouwer in de omgeving en zijn vlees sneed hij uit zeer jonge beesten, zodat het steeds mals en vers werd verkocht.
Op een zekere dag, kwam er een onbekend oud vrouwtje binnen die ook hakkelde en die vroeg heel gewoon " be...been...beenhou....houwer... ge...geef...me...een po....pond pe...pen.....pensen ".
Jef, die dacht dat zij met zijn voeten aan 't spelen was, schoot in een franse koleire.
Het vrouwtje, geschrokken door zijn vloeken en tieren stoof vliegensvlug naar buiten.
Jef had inmiddels zijn grootste kapmes van zijn blok genomen, sprong gezwind over zijn toog en liep al zwaaiend met zijn wapen achter het oude vrouwtje aan.
Toen plots iemand aan de overkant riep " Jef laat dat vallen, dat vlees is niet mals genoeg ".
Besefte Jef wat hij aan het uitspoken was, werd zo rood als een tomaat en verontschuldigde zich wel duizend maal bij het vrouwtje.
Van de slag kreeg ze haar pond pensen gratis en voor niets en werd er nog hartelijk gelachen met dit voorval.
Drie uur in de nacht, kan de slaap niet vatten. Alles is stil. Ik sta op, slenterd naar de keuken, zet mij op een keukenstoel met een glas water en begin te denken aan die vroegere goeie oude tijd.
Herinneringen uit mijn jeugd.
Wij leefden met zijn vieren, mijn ouders, zusje en mezelf in een groot seristenhuis, gelegen kort tegen een spoorweg.
Ik sliep in de middenste kamer met een piep klein venstertje,( dubbele beglazing bestond nog niet ), in een ijzeren bed op " balatum ".
Telkens er een stoomtrein kwam aan geschokt, begon mijn bed te piepen, te kraken en zodanig te daveren, dat ik mij met beide handen moest vasthouden om er niet uittevallen.
Naast mijn bed stond een nachtkastje met een lampje van veertig watt en langs de rechter kant een oude kleerkast te wiggelen en te waggelen.
In mijn kamer was ook een trap die leidde naar de zolder, afgesloten met nog een ijzeren deur die ik nooit helemaal open of dicht kreeg van de sleet en de roest. Ook de treden waren versleten, want hier en daar ontbraken er een en moesten wij geweldig oppassen om niet naar beneden te donderen.
's Nachts, in het pikdonker, als iedereen sliep, ging ik stiekem naar de zolder. Ik kon uren zitten genieten van de wind die door de pannen zoefde en luisteren naar zijn akelige melodieën, soms begeleid door regen, bliksem en donder.
Dat was nog de goeie oude tijd, zonder luxe, maar ook zonder zorgen.
Jaren heb ik bij de fanfare van ons dorp gespeeld. Ik speelde klarinet en tweemaal per week werd er gerepeteerd van acht tot tien uur 's avonds ( soms speelden wij verschillende bisnummers, als je begrijpt wat ik bedoel ) en werd het vlug twee, drie uur in de morgen.
Mijn vriend Desiré speelde al jaren trombone. Af en toe kreeg hij last met zijn ademhaling, kon zijn noten niet goed meer lezen en zijn vingers werden wat stijver. Daarom kwam hij ook maar sporadis naar de repetities en blies er dan ook regelmatig eens naast.
Eenmaal per jaar, mochten wij met de wijkfeesten mee opdraven in de stoet.
Desiré, niet vies van een lekkere pint, begon al te zweten van dorst na zijn tweede liedje.
Zijn brilletje werd zo nat en dompig, dat hij de noten op zijn partituur niet meer kon lezen en telkens te vroeg of te laat begon te blazen. De dirigent uitzinnig van woede, liep naar Desiré en scheurde zijn partituur in duizend stukken. Klopte de veel te kleine kepi van Desiré zijn hoofd en stampte hem met zijn voeten helemaal plat.
Desiré, van geen kleintje vervaard, blies hard op zijn trombone en schoof het uitschuifbaar gedeelte pal in het oog van de dirigent. Zodat deze naar achter vloog en met zijn hoofd op de stenen terecht kwam. Half groggy bleef hij liggen.
De stoet werd stilgelegd, de fanfare werd opgedoekt en Desiré werd er voor het leven uit verbannen. De dirigent gaf wijselijk zijn ontslag. 't Was toch en mooie tijd.
Toen ik nog een kleine jongen was, speelde ik met mijn vriendjes cowboy en indiaan. Soms ook Buffalo Bill of de drie musketiers.
Ik speelde altijd d' Artagnan, een achtien jarige edelman uit Frankrijk, die het ouderlijk huis verliet. Naar Parijs reisde, om er zijn degen te verkopen( dacht ik ). Maar nen, het was om zijn koning Lodewijk XIII te helpen beschermen.
De drie anderen mochten kiezen wie zij waren. Porthos, Aramis of Athos , het kon mij niet schelen.
Onze degens maakten wij van bezemstelen. Gejat in moeders schuur. De versleten hoeden van oma werden omgetoverd tot helmen, met hier en daar een pluim op, dewelke we uit het achterste van opa's rondlopende kippen trokken. Met de broeksriem van vader werden onze degens min of meer rond onze lenden gehouden. Ons schild maakten wij uit dik karton, met in het midden twee gaten en een dikke koord, om ze vast te houden. Eenmaal in grote " tenue " waren wij klaar voor de strijd op leven en dood. De leider ( ik dus ) gaf het bevel om aan te vallen naar een denkbeeldige vijand.
Zij knuppelden en sloegen er maar op los tot elke vijand was verslagen. Bij gebrek aan tegenstand begonnen zij zelfs tegen elkaar te dueleren.
Pathos zijn kop lag open, Aramis was een oog kwijt. Athos was zijn rechter arm afgekapt. Toen ik het bevel gaf om terug te keren, merkten zij dat ik aan de strijd niet had deelgenomen. Als leider deelt men alleen maar de juiste bevelen uit of niet. Hun gezicht veranderde van pijn naar haat. Hun voorhoofd werd gerumpeld. Hun ogen rolden in hun kassen. Hun neuzen klepten open en dicht. Hun lippen zwelden op. Hun kinnen staken vooruit. Ik heb nooit meer in mijn leven zo'n haatgezichten gezien.
Ik heb ook nooit meer in mijn leven zo hard moeten wegrennen om mij te beschermen. Tegen die niets ontziene meedogenloze musketiers was niets te beginnen.
Eindelijk word ik wakker, zeven uur, wablieft, al zo laat!. Mijn wekker loopt toch af om vijf uur. Ik steek het licht aan, maar er gebeurt niets en alles blijft pikken donker. Ik glijd uit bed. Ik moet dringend naar toilet. Ik zie geen steek voor ogen, al kruipend op handen en knieën bots ik met mijn hoofd tegen een kast, wat verder tegen een stoel, hier en daar tegen de muur, tot wanneer ik eindelijk de w.c. bereik. Ik til me op aan de w.c.bril, schuif er af en duik met mijn aangezicht pardoes in de pot ( gelukkig was er nog proper water in ) . Met druipnatte haren probeer ik de schakelaar, maar nog steeds is er die verdomde stroomonderbreking. Ik trek me recht aan de deurklink. Al tastend slenter ik waggelend naar de trap, neem de eerste trede veel te breed en tuimelt met een oorverdovend lawaai en gekraak naar beneden. Alles doet pijn, van kop tot teen. Ik heb zeker zes gebroken ribben, een ingeklapte long, een schedelbarst, twee gebroken polsen,een vervrongn knie en een minuscuul puistje op mijn wang. Plotseling floept het licht weer aan. Liggend op mijn buik, sleur ik mij naar de keuken. Eindelijk kan ik koffie zetten.
Twee jaar geleden, vroeg men mij of ik wilde meewerken aan een goed doel.
