Drinken, in de bar, vooral bier. Vanaf 13 uur tot 22 uur.
Mikken, met geweer.
Schieten, ook met het zelfde geweer.
Dus een hele hoop miserie. Na twee maanden van keihard oefenen, gingen wij met het hele bataljon naar de schietstand.
Wij hadden een soort van mitrailleur op drie poten en moesten op de grond gaan liggen om hem te monteren.(in elkaar steken)
De adjudant stond pal achter mij om indien nodig de correcties aan te brengen.
Met horten en stoten en telkens weer herbeginnen kreeg ik dat ding, eindelijk in elkaar en was ik klaar om te vuren.
Ik hoor hem nog roepen " op mijn bevel moet je schieten en niet vroeger begrepen ".
" Jawel adjudant ".
" Een twee drie schiet ".
Ik schoot en hij plofte zo groot en zo lomp hij was, als een zware zak patatten achter mij neer op de grond. Ik had men geweer averechts gemonteerd. Ik kon mij onmogelijk inhouden van het lachen, maar kreeg toch nog drie dagen " cachot ".
Kon ik mij maar veranderen in een vlieg, ik zou je eeuwig blijven pesten. Jij hebt er al zoveel van mijn soort dood gemept.Waarom doe je dat ? Waarom toch ? Deed ik je iets verkeerd ? Ik ben maar een vlieg hoor. Doe zoals mijn zus, vang mij en laat mij buiten weer weg vliegen. Maar nee...je slaat ons liever dood. Morsdood. Moest ik een vlieg zijn, ik zou rond je hoofd komen zoemen .Af en toe zou ik eens in je oor bijten. Ik zou op je voorhoofd komen zitten. Niet te lang zodat je mij niet kan raken. Ik zou rond je eten vliegen. Af en toe eens van je saus proeven. Niet te veel zodat je mij niet kan slaan. Ik zou op je vensters en spiegels een "cadootje" achter laten. Zodat je steeds aan mij moet denken. Ik zou je bril bevuilen. Aan je neus krabben, zodat je.... "PATS"...ai..ai... Ik voel pijn. Overal pijn. Wat gebeurt er, ik voel me zo duizelig .....Ik draai weg...Ik voel het...Ik ben geraakt....Ik ga sterven...Je hebt me toch niet.......ik...ik....ik.....ik...........
Het vriest en het is bitter koud buiten, putje winter, alles ligt vol sneeuw en ijs.
Deuren en ramen zijn dicht bevroren. De wind blaast een geestelijke wind door straten en pleinen.
Er wordt aan de voordeur gebeld.
Ik verschiet. Wie is dat...., wie belt er nu om twee uur 's nachts bij de mensen.
Ik spring lijkbleek uit bed, mijn handen voelen klam, ik heb schrik en bibber, durf het licht niet aan te steken, sluip op mijn tippen naar het venster, maar zie niets. Alleen sneeuw en ijs.
Wat moet ik doen !!
Weer word er gebelt, gevolgt door een ijzingwekkende schreeuw.
Ik heb geen revolver, geen geweer ik heb niets, alleen een mes in de kelder, maar ik durf niet naar beneden.
Ik schud mijn vrouw maar krijg ze niet wakker. Zij slaapt als een roos, die hoor helemaal niets. Hoe is dat nu mogelijk ?! Inplaats van te bellen, hoor ik nu gebonk op een vensterraam en lawaai van kettingen die rammelen.
Zou het pietje de dood zijn die mij komt halen ! Het angstzweet breekt mij uit.
Dat kan niet, ik heb toch niemand iets misdaan en ben nog veel te jong om te sterven. Zou ik mijn vrouw misschien meer moeten helpen in het huishouden!
Ik neem al mijn moed bij elkaar, trek het raam open en roep uit volle borst : weet je wat, van nu afaan zet Ik de koffie, maak Ik de beddens op, doe Ik de afwas, strijk Ik mijn hemden zelf, ga Ik boodschappen doen, poets Ik de ramen, kuis Ik op de grond, neem Ik het stof af, zal Ik de livi.....Plots staat mijn vrouw naast mij en zegt " het is al goed met uw lawaai, ik heb alles gehoord en 't is opgeschreven "
Gaat naar het raam trek ze verder open en gooit een briefje van twintig euro naar beneden.
" Bedankt Andreas, 't is gelukt, tot later " en ging terug slapen.
Daar lag ik dan, met bibberende knieën en klamme handen, geveld en K.O. geslagen zoals een bokser, met armen en benen uitgestrekt op het canvas, niet meer van deze wereld zijnde, genadeloos afgeslacht en groggy.
Heel lang geleden, ging ik nog naar de school. Ik zat bij meester Gustaaf in het eerste leerjaar en op een zekere dag moesten wij ieder om beurt, rijmen in de klas. Ik zat op de eerste rij en mocht dus beginnen. Liefste peter, hoe meer dat ge mij geeft, hoe beter. Hij mommelde iets tussen zijn tanden en ik kreeg van de meester een klets rond mijn oren. Gij moet deftig rijmen, gij zit in het eerste studiejaar zei hij. Dan maar iets anders. Onze buurman heeft een tijger zo groot als een reiger. Weer kreeg ik een klets langs de andere kant. Lang leve de koe, 't is juist ons moe, en kreeg twee boksen op mijn neus. Een korf gevuld met fruit, 't hangt hier mijn voeten uit en ik vloog zowaar buiten. Het was toen ongeveer tien voor tien en had nog de hele dag vrij. Mijn dag kon niet meer stuk. Zalig zo kunnen rijmen.
Mijn oma was niet goed meer te been, haar ogen waren versleten, geluid kon ze niet meer onderscheiden, haar rug was krom van het werken, slenterde op haar dunne benen door haar huisje, sleepte haar voeten zodanig dat ze een wandelstok moest gebruiken om haar recht te houden.
Opa was even oud maar kon zich nog zonder wandelstok verplaatsen.
Ik ging telkens na schooltijd graag bij oma en opa, want dan vertelde ze altijd verhaaltjes over Pim en Pam, over Kwik en Kwak, over Dik en Dun.
Het was steeds het zelfde verhaal verteld met andere namen.
Iedere dag kwam de postbode langs. Deze keer had hij lootjes mee van hun jaarlijkse ingerichte tombala. Zijn grote hobby was diepzee duiken en natuurlijk was de eerste prijs een diepzee duikerspak met twee flessen zuurstof.
Oma goed van hart, kocht twee lootjes om de postbode te plezieren. Drie dagen later, bingo, een van de twee lootjes was de winnaar. Oma ontstak zowaar in een euforie.
Ze gooide haar wandelstok in de luster, begon te zingen van.....ik zit in een vliegmasien.....nam opa stevig vast, kroop zelfs op zijn schouders en timmerde het deuntje verder op zijn kale kop.
Opa die zich juist wou scheren, liet pardoef zijn scheerzeep vallen, schoof er op uit en dook met scheerborstel en oma op zijn schouders drie trappen naar beneden, tot in de keuken, daar botste hij met zijn hoofd tegen de poot van de leuvense stoof en bleef half groggy op de vloer liggen.
Oma kroop met veel moeite overeind, nam de zuurstoffles, stak het uiteinde in opa's mond en draaide de fles helemaal open.
Opa werd zo dik als een opgeblazen balon en zweefde nog steeds half groggy door de keuken, achterna gezeten door mijn oma, tot wanneer hij in aanraking kwam met de leuvense stoof en met een luide knal terug op de vloer neer plofte. Hij heeft daar nog drie uren gelegen, kon eindelijk rechtkruipen en heeft zijn mooie prijs weiselijk weg gegooid
Nooit of te nimmer hebben ze nog een tombala biljet van de postbode gekocht
Na menig onderzoek ging ik naar de kliniek, voor een kleine ingreep. Ik sliep heel slecht die nacht, moest telkens weer naar toilet en om vijf uur stond ik al op. Mij scheren, wassen en aankleden ging nog tamelijk vlot. Maar eten was iets anders. Ik kreeg bijna geen hap door mijn keel van de zenuwen. Tien over acht was ik ter plaatse. Na mijn inschrijving, werd ik begeleid naar mijn kamer en mocht ik, weliswaar zonder muziek, beginnen aan mijn striptease nummer. Ze deden mij een home-pijama aan, je weet wel, eentje waar je eerst je armen moet doorsteken en die dan op je rug word dicht geknoopt. Liggend op mijn bed, kreeg ik een bakster in mijn linker arm, een infuus in mijn rechter arm, een tut in mijn mond, een zwart deksel op mijn kop en nog een darm met veel vet aan staken ze in mijn poepje. Gij moest mij daar zien liggen, wat ging er met mij gebeuren! Veel toezicht was er niet, ik draaide en keerde mij in bed, op van de zenuwen, bleef met een van die buisje ergens aanhangen en plots schoot het infuus uit mijn ader. Mijn bed begon vol te lopen met mijn eigen bloed. ( 't Was nog rood ). Helemaal in paniek grabbelde ik met mijn bebloede handen naar een wit doosje met een rode knop dat aan mijn bed hing en blies en blies er op zo hard ik kon, maar er kwam geen noot muziek uit.( ik had op dat rood knopje moeten drukken en niet blazen ). Mijn eigen bloed druipte door mijn matras. Viel op de vloer, liep onder de badkamerdeur en verdween in de afloop dewelke voorzien was voor de douche. Ik spuugde mijn tut uit en wou heel hard roepen, maar ik kon niet, men ademhalingskrachten waren op ( krachten om te ademen ). Ik beefde en schudde over mijn hele lichaam en wonder boven wonder begon dat deksel op mijn kop zodanig hard te klapperen, dat ze het lawaai, tot op de andere verdieping konden horen. Dat was mijn redding, eerst sprongen twee nieuwe verpleegstertjes mijn kamer binnen, lieten beiden een luide schreeuw en liepen mijn kamer terug buiten. Even later kwam de hoofdverpleegster, trok met een zwierige zwaai van haar sterk gespierde arm alles uit mijn armen en mijn poep, gaf mij met een infuus nieuw bloed en tot mijn grote verbazing mocht ik 's avonds naar huis zonder ingreep. Begrijp jij er iets van.....nee !....ik ook niet.
Het is drie uur in de nacht. Ik sterf bijna (grapje) van honger en dorst. Heel behoedzaam kom ik op de tippen van mijn tenen naar beneden om mevrouw niet te wekken en toch kraakt die onnozele houten trap. Ik doe het licht aan in de hall en keuken, wil mij aan de tafel zetten en spring zeker een meter achteruit van het schrikken. Wat zit daar in het midden van de tafel? Ongelooflijk maar waar, inderdaad een grote tarantata ( of hoe noemt men dat ook weer ) . Droom ik nu, of ben ik wakker. Ik heb gisteravond niet zoveel wijn gedronken dus droom ik niet. Vrijf nog eens goed mijn ogen uit, doe een klein pasje naar voor, kuis mijn bril even schoon en inderdaad, geen twijfel mogelijk, zij is het. Zij neemt mij in het vizier, kromt haar rug, veranderd van kleur, een soort gevechtskleur en neemt de houding aan van een alles of niets vernietigende vijand die zijn prooi gaat bespringen. Zij is vastberaden te vechten tot de dood, zij of ik moet eraan. Plots deinst ze achteruit, wat doet zij ? Ze blaast de aftocht!!! Zij mankt, draait even rond haar as en wipt van de tafel. Verdorie er ontbreekt een poot. Werd zij vroeger reeds neergeschoten of is ze ergens blijven tussen hangen. Mijn moed ( ik had ondertussen wel vlug een paar dikke handschoenen, een sjaal, mijn motorhelm, mijn zonnebril, mijn lompe bottinen met dikke kousen, drie broeken en vesten, waarvan ik de broekspijpen had dichtgebonden, zodat zij er niet kon inkruipen, aangetrokken ) zonk mij in mijn schoenen. Ik opende vlug de achterdeur van de keuken en al huppelend rende zij naar buiten. Even bleef ze staan, draaide haar om, groette mij met haar andere poten alsof zij wou zeggen goed gedaan makker, jij bent geen lafaard, maar een held en verdween voorgoed uit mijn leven. Ik heb daarvan niets tegen mijn vrouw durven zeggen, want dan mocht ik zeker en vast de honderd bellen en was ik misschien ook een poot kwijt.
Mijn lief klein dorpje in de winter. Groot is het niet, maar wel erg gezellig. Het bestaat uit twee bomen, veertien takken, een honderdtal bladeren en een hoge groene omheining. s'Winters als er veel sneeuw ligt, blijf ik meestal binnen in mijn huisje en speel ik hartenjagen met de senioren, of neem ik een koude douche in de sneeuw. Geburen heb ik niet, geen tv, geen muziek, geen téléfoon, geen internet, geen bloggers, niets dat mij kan storen. In de lente kom ik voor het eerst echt naar buiten en speel met de vogeltjes of help ik hen met hun nestje te bouwen. In de zomer lig ik lang uitgestrekt op mijn blad te zonnebaden en zoek ik wat schaduw onder de stengel.Eten en drinken doe ik in het hospis. Mocht je ooit eens langs komen, ik woon in de tweede boom, op tak vier, linkerkant, derde blad. Zie je me zitten. Daaaa..........aaag.
Zotte Louis woonde twee huizen verder dan mijn ouders.
Hij was een beetje simpel van geest en woonde alleen in zijn ouderlijk huis. Zijn ouders waren gestorven.
Had broers noch zussen noch familie. Hij deed maar voor èèn persoon de deur open en dat was voor mij.(Waarom weet ik niet).
Iemand anders bedrijgde hij met een grote bijl of een vlijmscherp beenhauwersmes.
De hele dag door werkte hij in zijn huis, hij kapte alles in stukken, deuren, ramen, stoelen, tafels, houten trappen en dergelijke meer.
Gisteren had hij de tegels van zijn keuken opgebroken, omdat hij een tuin ging aanleggen van tomaten en druiven . Later liep hij iedere dag poedelnaakt een uur of drie tussen zijn planten. Hij deed dit om zijn tomaten te doen blozen. Zo worden ze vlugger rijp zij hij telkens.
Louis was nooit ziek. Ik heb hem nooit zien eten noch drinken. Hij bezat een fenominaal geheugen.
De namen, de geboortes tot zelfs de nummerplaten van auto's kende hij van buiten.
Het werd winter. De verwarming had hij afgebroken. Dag en nacht liep hij rond gekleed zoals een eskimo. Slapen deed hij nauwelijks.
Tot op een koude morgen bij mij kwam aanbellen. Met tranen in zij ogen smeekte hij: vader ( hij noemde mij vader waarom weet ik niet ) vader zij hij ik kan niet meer. Mag ik bij u sterven. Ik kon Louis overtuigen mee te gaan naar een instelling, waar hij iedere dag de beste zorgen kreeg.
Zijn krotwoning werd afgebroken en vier jaar later is hij gestorven.
De herinnering aan zotte Louis zal altijd blijven.
Tot enkele jaren geleden, speelde ik amateur toneel, bij een goed gezelschap, dewelke een zekere gekendheid genoot niet alleen in ons dorp maar ook ver er buiten.
Ik kreeg de hoofdrol " Gaston," in " we gaan naar Benidorm " .Een billenkletser puur sang, het hele stuk door van begin tot het einde. Met lezingen en al waren we toch een drietal maanden bezig. En wat nooit op de repetitie was gebeurd, gebeurde nu toch bij de "premiere" van het stuk.
Op het moment dat Pedro ons appartement voorsteld, moet hij met een handbeweging de ligzetel omvormen tot slaapbed.
Maar deze bleef telkens haperen na het eerste uitklapstuk.
Na de derde keer proberen hebben wij op intuitie de zetel zelf opgetild, enkele keren mee rondgedraaid, laten neerploffen en wonder alom hij vormde zich om tot een mooi uitgestrekt bed.
Het publiek gaf ons een oorverdovend applaus (ze dachten dat het zo moest) en wij konden met een zucht van opluchting verder spelen.
Heel lang geleden, werden bij ons in het dorp, nog wijkkermissen ingericht.
Ze bestonden uit zaklopen, paalklimmen,potten gooien, zang wedstrijden, koersen met een versleten fietswiel voortgerold met een stokje, enz...enz...
Aan alle spelen deed ik mee, want er werd een classement op gemaakt van alle wedstrijden en deelnemers en er waren mooie prijzen te winnen.
Ik was toen al niet van de snelste en eindigde telkens laatste of voorlaatste.
Tot wanneer het paalklimmen begon.
Ik was de jongste en mocht dus onder luid applaus en fel aangemoedigd beginnen.
Boven aan die paal hingen, volgens de organisator prachtige prijzen, ingepakt met krantenpapier!!!
Ik had een mooi bleek broekje aan met lange witte kousen en een beige pull met fijne streepjes.
Maar, telkens ik op die paal kroop , gleed ik er terug af. Wat ik niet wist, ze hadden hem ingestreken met doorschijnend vet van boven tot onder.
Aangemoedigd door de andere deelnemers en het volk er omheen, waagde ik nog enkele pogingen, maar niets kon baten ik rees er telkens weer af .Ten einde raad gaf ik het op .
Ik kreeg wel een troostprijs, namelijk de overschot van een pot vet, voor mijn moed, durf en dapperheid. Toen ik 't huis kwam, heb ik nog eens mijn vet gekregen van mijn moeder. Ze was razend omwille van mijn mooie kleren die naar de vaantjes waren, mijn troostprijs, heeft ze weggegooid. De volgende dag stond ik in de streekkrant met mijn foto en mijn pot vet te pronken naast die vettige paal. Ik heb zitten zoeken naar die foto maar vind hem niet meer.
Jaren geleden waren mijn vrouw en ik met verlof in het warme Spanje.
Wij sliepen in een klein maar proper hotelletje, in een armtierig dorpje, gelegen op een heuvel, dertig kilometer van de kust verwijderd.
Hun enige inkomsten bestonden uit enkele touristen die kwamen overnachten en een excursie met ezeltjes aldoor dit heuvelig landschap.
De volgende morgen besloten wij om de excursie mee te maken. Mijn ezel, ik zal hem nooit vergeten, was een rosse met zwarte vlekken op zijn rug en een gele staart. Hij was precies met zijne linker poot opgestaan, hij keek me nors en haatvol aan en begon met zijn achterpoten te stampen, ten teken van koppigheid.
Met een zwierige zwaai sprong ik op zijn rug. Blijkbaar was hij daarmee niet tevreden. Hij schudde eens flink met zijn achterwerk, stak zijn twee voortste poten in de lucht en ik viel pardoes op de grond. Na een vijfde poging kon ik er blijven opzitten, maar hij zette geen stap vooruit noch achteruit.
Ten einde raad ben ik er afgesprongen, heb hem met al mijn krachten die ik nog over had, op mijn rug getild en ben er zo mee naar boven getrokken.
Zijn slecht humeur was hij kwijt, want bij iedere stap die ik plaatste, kletste hij met zijn flaporen in mijn nek, gaf me een lik van zijn tong en snuffelde met zijn neus in mijn oor.
Menig foto's werden van ons genomen, want dat hadden ze daar nog nooit gezien of meegemaakt.
Ik werd de held van het dorpje . Wat zeg ik De held van Spanje, stond in alle dagbladen, werd geinterviewd, geprezen, aanbeden tot een soort Heilige Maagd en door de arme bevolking op handen gedragen, want plots was hun dorpje weredberoemd, duizende touristen kwamen afgezakt om de Heilige Maagd ( ik dus ) te aanschouwen, te knielen, te bidden en eventueel aan te raken.
Na een verblijf van twee maanden, werd er voor mij een standbeeld opgericht, dewelke iedere toerist, na het betalen van enkele in die tijd nog pesetas, mocht aanraken. De ezel heb ik toen meegebracht naar huis.
Twee dagen later was hij verkocht, want de living en men slaapkamer waren toch wel wat klein voor dat beest.
Ik krijg nog altijd de kriebels als ik er aan denk. Ieder jaar worden wij door de plaatselijke bevolking voor veertien dagen uitgenodigd om een heerlijke vakantie met hen door te brengen. Dit jaar kunnen wij niet gaan, Dus mogen twee andere personen in onze plaats afreizen. Dat was zo afgesproken met de bevolking. Heb je eventueel interesse, laat het ons dan weten en misschien komen jullie in aanmerking.
Er werd een loopcross voor senioren georganiseerd even buiten mijn streek, met als eerste prijs een ware computer met alles erop en eraan. Ik woon in een heuvelachtige omgeving. De omloop was vijf kilometer op en af. Vier maanden op voorhand was ik beginnen trainen, in funktie van die mooie hoofdprijs.
Iedere dag het zelfde stramien, opstaan, koffie drinken, dagblad doornemen, trainingpak aantrekken en oefenen tot ik er bij neer viel.
Veel vitamines, fruit en groenten opnemen en zo weinig mogelijk vet of dergelijke.
Geen alcohol meer drinken, alleen zuiver water.
Ik leefde die maanden zoals een monnik uit het jaar stillekes.
Wij waren zeker met honderd deelnemers, kleine, grote, dunne, dikke, brede, smalle....van elk soort een stuk of twintig.
Ik droeg het nummer dertien, niet direct mijn lievelingsnummer, maar stond toch in de voorste rijen om niet verrast te worden en een goede start te nemen.
Het startschot werd gegeven, er ontstond een getrek en geduw van jewelste en voor ik het wist lag ik met een ganse bende te spartelen in het slijk der aarde.
Mijn voorste tanden waren stuk, mijn loopbroek was volledig gescheurd, mijn benen stonden vol met blauwe plekken en mijn rugnummer was ik verloren.
Ik moest met pijn in het hart de strijd staken en kreeg als troostprijs een tandenborstel.
Hij ligt nog altijd op de schouw in de living.
Bay bay computer, ik zal maar verder doen met men oud bakske.
Mijn nonkel Achiel was de guitigste van de familie.
Op elk feestje en na het drinken van menig glaasje wijn, schudde hij de ene grap na de andere uit zijn mouw.
Hij kon putten uit ontelbare moppen, kon menig artiest met zijn stem nabootsen en gebruikte soms armen, benen en voeten om zijn " pointe " af te maken. Het was een geboren artiest. Hij kon ook toveren stoefte hij. Zijn grootste " truc," bestond er in, om mij of iemand anders in een kooi te stoppen, een doek er over te gooien en mij of iemand anders te doen verdwijnen met de magische woorden " acri-acra-acrabicraba ", na drie tellen, nam hij het doek weg en de kooi was natuurlijk leeg, hij gooide het doek terug, sprak de toverspreuk " abarcibarca-arca-irca " , het van achter naar voor lezende van " acri-acra-acrabicraba " na drie tellen nam hij nogmaals het doek er af en ik of iemand anders kwam onder luid applaus terug te voorschijn.
Wat ze niet wisten, was dat de " truc " bestond uit spiegeleffecten, waardoor het bij het publiek overkwam dat ik of iemand anders verdwenen was.
Wat nonkel Achiel kon, kon ik ook dacht ik.
Aangepord door heel de bende begon ik hem weg te toveren.
Alles liep prima, tot wanneer ik mij bij het terug toveren van het magisch woord vergiste.
Nonkel Achiel was voorgoed verdwenen, wij hebben hem nooit of nimmer meer terug gezien.
Onze welverdiende reis met het vliegtuig was geboekt in september.
Het was ergens in Turkije, waar weet ik niet meer,( want ik heb een heel zwak geheugen ) en bijgevolg had mijn vrouw de hele reisweg uitgestippeld, van kop tot teen, gespaard en betaald. De eerste dag zouden wij met vliegtuig en taxi naar ons vijf sterren hotel gebracht worden, al waar we zouden overnachten om telkens met jeep, boot, héli en andere vervoermiddelen een andere bestemming aan te doen.
Ik had er zin in, iedere dag gaan dineren in een ander restaurant, de lokale wijntjes proeven, hun heerlijke suikerdesserten als een zoete streling over mijn tong laten glijden zag ik wel zitten. Werkelijk veertien dagen gaan genieten van rust, kalmte en van het Turkse leven. Het vliegtuig vertrok om zes uur 's morgens.
Wij waren veel te laat in de luchthaven maar konden op het laatste nippertje toch nog inchecken.
Toen vroeg men vrouw, " zijn we niets vergeten , heb je de reiskoffers, de reistassen, de camera, de regenjassen, de paraplu's, uw tandenborstel, uw scheerzeep, uw onderbroeken en uw goed humeur meegebracht ".
Na enig zoeken in men binnenzak antwoordde ik " ik geloof dat ik alles bij heb, behalve de keukentafel ".
" Waarom in godsnaam moet je de keukentafel hebben " vroeg ze mij.
" Omdat ik de vliegtickets op die tafel heb laten liggen " zij ik.
Geluk bij een ongeluk de hulppost was vlakbij om mijn vrouw op te vangen.Vaarwel Turkije, 't was gedaan met reizen 't zal voor een andere keer zijn.
Pipopke ps: het werden veertien dagen platte rust voor men vrouw, het hart......weet je wel............
In mijn jonge jaren, was ik een verwoed jager en een zeer goed schutter.
Zo schoot ik eens op een kermis voor zeer weinig geld veertien rozen na mekaar en won daarmee een tweeloop. Men kon er pijltjes met zuignapje mee afschieten.
Het geweer was verdorie zo goed nagebootst dat ge het verschil met een echte tweeloop niet kon merken.
Het was even lang, even zwaar , even breed ,met visier en mikpunt op de loop, helemaal de zelfde kleur en tip top afgestemd.
Enkele maanden later werd ik door mijn vriend , een oud koloniaal uitgenodigd naar een zuiders land in Afrika op safari.
Wij werden per helicopter voor vier dagen gedropt in het midden van de brousse, met geweer, koffie ,suiker, een soort overlevingspil en een hakmes.
Na een intense zoektocht, hadden wij op de tweede dag een olifantenspoor gevonden en besloten het te volgen.
De derde dag was het bingo, een kudde stond in een open plek in het bos.
Heel behoedzaam sloopten wij dichterbij, geweer in aanslag, toen plots een vrouwtje met haar baby zeer agressief werd en al toeterend onze richting kwam afgestormd.
In een reflex schouderde ik mijn geweer, richte de loop tussen haar twee ogen en vuurde.
In plaats van een kogel , schoot ik het plastiek pijltje met het zuignapje op haar grote flapoor.
Ik had me vergist van geweer.
Op een minimum van tijd, ik stond verbaasd van mezelf, zaten wij in het kruintje van een boom, met onder ons een trompetterende moeder olifant.
We zijn daar toch vier uur in die boom blijven zitten, tot wanneer de kudde was vertrokken.
Ik ben nooit meer op olifanten jacht geweest en heb de tweeloop weggegooid.
Ik herinner het mij nog, alsof het gisteren was. Het was op een zondag namiddag, de zon scheen fel aan het firmament, iedereen was blij en vrolijk, niet alleen met het weer, maar ook amdat het kermis was in ons klein dorpje.Wij waren gekleed in hemdsmouwen, korte broek en een nieuwe klak, een groene met kleine witte streepjes, die ik van mijn moeder had gekregen, speciaal tegen de zonnestralen en voor mijn kermis. De grote plaats aan de kerk stond vol met schietkramen, draaimolens, paardemolen, botsauto's enz..... enz..... Er stond ook een rupsmolen, je weet wel, die molen die holderdebolder toertjes maakt, steeds sneller en sneller en waar af en toe, hoe noemt dat ook weer! a ja... de " bach " over je hoofd zwiert en je bevangt en marteld in een wereld van claustrofobie. Een tenger meisje met kortgeknipt haar, zwarte gelakte schoentjes,( twee maten te groot ) , witte sokjes, een redelijke grote mond, met nogal dikke lippen, een zwaar vervallen neus, ietwat flapoortjes en een kop groter dan mezelf, nodigde mij uit voor een ritje. Stoer doende stapte ik met haar in de rups. Na drie toertjes nam ze plotseling mijn rechter hand, ik zat links van haar, en legde haar arm heel behoedzaam over mijn schouder. Ze trok me dichter en dichter naar haar toe. De " bach " zwierde over ons en net toen we elkaar zouden kussen, schoot de molen in een derde versnelling. Door de schok vloog ik even achteruit en kuste haar pal in haar linker oor. Mijn nieuwe klak gleed van mijn rode kop ( nog een geluk dat het donker was ) en viel pardoef tussen de geoliede wielen van de molen. Ik zocht en zocht. Kroop zelfs tot onder de molen maar vond mijn nieuwe klak niet meer terug. 't Was nochthans een schoontje.
Een week geleden ging mijn wederhelft op een zondagvoormiddag naar de vlooienmarkt.
Het weder was uitstekend, het zonnetje kwam piepen aan het uitspansel, het was droog en er stond niet te veel wind. Zodat ik besloot om het groene mos van mijn dak te verwijderen.
Vooral de noorderkant had het goed zitten.
Ik had een grijze versleten broek met "brede bretellen", nog gekregen van mijn opa zaliger aangetrokken, om mijn andere kleren wat te sparen.
Twee maten te groot waren zowel de broek als de bretellen maar kom..........'t was toch maar een werkbroek.
Nu moet je weten, in mijn dak zitten om de drie meters haken, om een balk horizontaal te kunnen inleggen. waartegen je dan een ladder kan plaatsen om zo tot in de nok van het dak te kruipen.
Het mos kon ik vanzelf verwijderen, maar met die andere vuiligheid had ik meer moeite.
Opgaand in mijn werk, vergat ik zowaar dat ik op mijn dak bezig was en verwijderde me steeds verder en verder van mijn ladder.
Door een foute beweging, schoof ze plotseling naar beneden en ik tuimelde met veel geschreeuw en lawaai ( want voor mij was mijn laatste uur geslagen)naar beneden.
Maar wonder boven wonder bleef ik met mijn "bretellen" achter zo'n haak hangen en hing ik daar op en neer te zwieren tussen mijn dak en de begane grond.
Nu moet je weten, mijn huis is gebouwd langs een wandelroute, op een zondagvoormiddag en uitstekend weer.........
Ik werd duizend keer gefotografeerd, want zo 'n stunt hadden ze onderweg nog nooit gezien.
Toen mijn vrouw thuis kwam, dacht ze dat ik weer één van mijn zotte kuren had uitgehaald en liet me daar nog een uur spartelen tot groot plezier van de wandelaars. Het was trouwens mijn gebuur die me uit mijn benarde situatie heeft gehaald. Ik heb mijn dak dan maar laten kuisen door een gespecialiseerde firma.
Twintig jaar geleden, het was toen een rage, liet ik mij inschrijven bij een plaatselijke tennisclub uit de streek. Ik had het spel af en toe eens gezien op tv en het leek mij niet zo moeilijk, dat balletje over het net te slaan. Zodus kocht ik mij een spik splinternieuwe outfit, volgde een tiental lessen en klaar was kees. Het was wel moeilijker dan ik dacht toen ik met het spel begon en besloot er nog een twintigtal lessen bij te nemen. Na veertig lessen was ik klaar voor de strijd en liet ik mij inschrijven in het jaarlijks tornooi van de club. Eindelijk de dag van de wedstrijd, wij hadden de hele familie opgetrommeld om mij moraal te steunen. Mijn eerste tegenstrever was iemand van mijn niveau Het werd een armtierige partij, waar de ballen meer buiten vlogen dan binnen en er een scheidsrechter moest bijgehaald worden om de wedstrijd in goede banen te leiden.
Na een adembenemend slot, ik moest nog een punt maken om te winnen, kreeg ik een geweldige pijne scheut in mijn lies en kon niet meer verder. Mijn tegenstrever werd dan ook als overwinnaar uitgeroepen en ik mocht afdruipen zonder overwinning, noch prijs. 't Was gedaan met spelen, heb nooit meer een tennisbal aangeraakt en heb mijn outfit aan de helft van de prijs door verkocht.
Kon ik mij maar veranderen in een vlieg, ik zou je eeuwig blijven pesten.
Na menig onderzoek ging ik naar de kliniek, voor een kleine ingreep.
