Tot enkele jaren geleden, speelde ik amateur toneel, bij een goed gezelschap, dewelke een zekere gekendheid genoot niet alleen in ons dorp maar ook ver er buiten.

Ik kreeg de hoofdrol " Gaston," in " we gaan naar Benidorm " .Een billenkletser puur sang, het hele stuk door van begin tot het einde.
Met lezingen en al waren we toch een drietal maanden bezig. En wat nooit op de repetitie was gebeurd, gebeurde nu toch bij de "premiere" van het stuk.

Op het moment dat Pedro ons appartement voorsteld, moet hij met een handbeweging de ligzetel omvormen tot slaapbed.

Maar deze bleef telkens haperen na het eerste uitklapstuk.

Na de derde keer proberen hebben wij op intuitie de zetel zelf opgetild, enkele keren mee rondgedraaid, laten neerploffen en wonder alom hij vormde zich om tot een mooi uitgestrekt bed.

Het publiek gaf ons een oorverdovend applaus (ze dachten dat het zo moest) en wij konden met een zucht van opluchting verder spelen.

Pipopke

Heel lang geleden, werden bij ons in het dorp, nog wijkkermissen ingericht.

Ze bestonden uit zaklopen, paalklimmen,potten gooien, zang wedstrijden, koersen met een versleten fietswiel voortgerold met een stokje, enz...enz...

Aan alle spelen deed ik mee, want er werd een classement op gemaakt van alle wedstrijden en deelnemers en er waren mooie prijzen te winnen.

Ik was toen al niet van de snelste en eindigde telkens laatste of voorlaatste.

Tot wanneer het paalklimmen begon.

Ik was de jongste en mocht dus onder luid applaus en fel aangemoedigd beginnen.

Boven aan die paal hingen, volgens de organisator prachtige prijzen, ingepakt met krantenpapier!!!

Ik had een mooi bleek broekje aan met lange witte kousen en een beige pull met fijne streepjes.

Maar, telkens ik op die paal kroop , gleed ik er terug af.
Wat ik niet wist, ze hadden hem ingestreken met doorschijnend vet van boven tot onder.

Aangemoedigd door de andere deelnemers en het volk er omheen, waagde ik nog enkele pogingen, maar niets kon baten ik rees er telkens weer af .Ten einde raad gaf ik het op .

Ik kreeg wel een troostprijs, namelijk de overschot van een pot vet, voor mijn moed, durf en dapperheid.
Toen ik 't huis kwam, heb ik nog eens mijn vet gekregen van mijn moeder.
Ze was razend omwille van mijn mooie kleren die naar de vaantjes waren, mijn troostprijs, heeft ze weggegooid.
De volgende dag stond ik in de streekkrant met mijn foto en mijn pot vet te pronken naast die vettige paal.
Ik heb zitten zoeken naar die foto maar vind hem niet meer.

Spijtig.

Pipopke