Het is drie uur in de nacht.
Ik sterf bijna (grapje) van honger en dorst.
Heel behoedzaam kom ik op de tippen van mijn tenen  naar beneden om mevrouw niet te wekken en toch kraakt die onnozele houten trap. Ik doe het licht aan in de hall en keuken, wil mij aan de tafel zetten en spring zeker een meter achteruit van het schrikken.
Wat zit daar in het midden van de tafel?
Ongelooflijk maar waar, inderdaad een grote tarantata ( of hoe noemt men dat ook weer ) .
Droom ik nu, of ben ik wakker. Ik heb gisteravond niet zoveel wijn gedronken dus droom ik niet. Vrijf nog eens goed mijn ogen uit, doe een klein pasje naar voor, kuis mijn bril even schoon en inderdaad, geen twijfel mogelijk, zij is het.
Zij neemt mij in het vizier, kromt haar rug, veranderd van kleur, een soort gevechtskleur en neemt de houding aan van een alles of niets vernietigende vijand die zijn prooi gaat bespringen.
Zij is vastberaden te vechten tot de dood, zij of ik moet eraan.
Plots deinst ze achteruit, wat doet zij ? Ze blaast de aftocht!!!
Zij mankt, draait even rond haar as en wipt van de tafel.
Verdorie er ontbreekt een poot.
Werd zij vroeger reeds neergeschoten of is ze ergens blijven tussen hangen.
Mijn moed ( ik had ondertussen wel vlug een paar dikke handschoenen, een sjaal, mijn motorhelm, mijn zonnebril, mijn lompe bottinen met dikke kousen, drie broeken en vesten, waarvan ik de broekspijpen had dichtgebonden, zodat zij er niet kon inkruipen, aangetrokken ) zonk mij in mijn schoenen.
Ik opende vlug de achterdeur van de keuken en al huppelend rende zij naar buiten.
Even bleef ze staan, draaide haar om, groette mij met haar andere poten alsof zij wou zeggen goed gedaan makker, jij bent geen lafaard, maar een held en verdween voorgoed uit mijn leven.
Ik heb daarvan niets tegen mijn vrouw durven zeggen, want dan mocht ik zeker en vast de honderd bellen en was ik misschien ook een poot kwijt.

Pipopke

27-05-2008 om 16:24 geschreven door pipopke