Mijn over, over, over grootmoeder langs vaders kant . RIRORKE
Je moet maar durven. RIRORKE
Mijn oom Louis
blijf positief denken
blijf optimistisch kijk vooruit, nooit achteruit.
08-06-2008
IN DE KLINIEK
Na menig onderzoek ging ik naar de kliniek, voor een kleine ingreep. Ik sliep heel slecht die nacht, moest telkens weer naar toilet en om vijf uur stond ik al op. Mij scheren, wassen en aankleden ging nog tamelijk vlot. Maar eten was iets anders. Ik kreeg bijna geen hap door mijn keel van de zenuwen. Tien over acht was ik ter plaatse. Na mijn inschrijving, werd ik begeleid naar mijn kamer en mocht ik, weliswaar zonder muziek, beginnen aan mijn striptease nummer. Ze deden mij een home-pijama aan, je weet wel, eentje waar je eerst je armen moet doorsteken en die dan op je rug word dicht geknoopt. Liggend op mijn bed, kreeg ik een bakster in mijn linker arm, een infuus in mijn rechter arm, een tut in mijn mond, een zwart deksel op mijn kop en nog een darm met veel vet aan staken ze in mijn poepje. Gij moest mij daar zien liggen, wat ging er met mij gebeuren! Veel toezicht was er niet, ik draaide en keerde mij in bed, op van de zenuwen, bleef met een van die buisje ergens aanhangen en plots schoot het infuus uit mijn ader. Mijn bed begon vol te lopen met mijn eigen bloed. ( 't Was nog rood ). Helemaal in paniek grabbelde ik met mijn bebloede handen naar een wit doosje met een rode knop dat aan mijn bed hing en blies en blies er op zo hard ik kon, maar er kwam geen noot muziek uit.( ik had op dat rood knopje moeten drukken en niet blazen ). Mijn eigen bloed druipte door mijn matras. Viel op de vloer, liep onder de badkamerdeur en verdween in de afloop dewelke voorzien was voor de douche. Ik spuugde mijn tut uit en wou heel hard roepen, maar ik kon niet, men ademhalingskrachten waren op ( krachten om te ademen ). Ik beefde en schudde over mijn hele lichaam en wonder boven wonder begon dat deksel op mijn kop zodanig hard te klapperen, dat ze het lawaai, tot op de andere verdieping konden horen. Dat was mijn redding, eerst sprongen twee nieuwe verpleegstertjes mijn kamer binnen, lieten beiden een luide schreeuw en liepen mijn kamer terug buiten. Even later kwam de hoofdverpleegster, trok met een zwierige zwaai van haar sterk gespierde arm alles uit mijn armen en mijn poep, gaf mij met een infuus nieuw bloed en tot mijn grote verbazing mocht ik 's avonds naar huis zonder ingreep. Begrijp jij er iets van.....nee !....ik ook niet.
Na menig onderzoek ging ik naar de kliniek, voor een kleine ingreep.
