Twintig jaar geleden, het was toen een rage, liet ik mij inschrijven bij een plaatselijke tennisclub uit de streek.
Ik had het spel af en toe eens gezien op tv en het leek mij niet zo moeilijk, dat balletje over het net te slaan. Zodus kocht ik mij een spik splinternieuwe outfit, volgde een tiental lessen en klaar was kees.
Het was wel moeilijker dan ik dacht toen ik met het spel begon en besloot er nog een twintigtal lessen bij te nemen.
Na veertig lessen was ik klaar voor de strijd en liet ik mij inschrijven in het jaarlijks tornooi van de club.
Eindelijk de dag van de wedstrijd, wij hadden de hele familie opgetrommeld om mij moraal te steunen. Mijn eerste tegenstrever was iemand van mijn niveau
Het werd een armtierige partij, waar de ballen meer buiten vlogen dan binnen en er een scheidsrechter moest bijgehaald worden om de wedstrijd in goede banen te leiden.

Na een adembenemend slot, ik moest nog een punt maken om te winnen, kreeg ik een geweldige pijne scheut in mijn lies en kon niet meer verder.
Mijn tegenstrever werd dan ook als overwinnaar uitgeroepen en ik mocht afdruipen zonder overwinning, noch prijs.
't Was gedaan met spelen, heb nooit meer een tennisbal aangeraakt en heb mijn outfit aan de helft van de prijs door verkocht.

Pipopke