Ik had mijn fiets meegenomen naar zee. Het weer was prachtig.Er stond geen of weinig wind. Ik voelde mij goed in vorm en besloot een dertigtal km te fietsen.Mijn voorberijding was perfect.Mijn zadel stond op de juiste hoogte.Mijn ketting was gesmeerd met tafelolie.Mijn banden opgepompt. Mijn koersbroek aangetrokken.Mijn drinkbussen gevuld met geuze lambik, wat zakgeld opzij gestoken in geval van nood en klaar was kees.

Ik vertrok aan een behoorlijk tempo met een lichte bries in mijn rug tot in de eerstvolgende badplaats.Ging een taverne binnen en bestelde een frisse schuimende pint bruin bier met een pannekoek en suiker.Van grote dorst dronk ik er nog een tweede.Enige tijd later begon dat zo een beetje te draaien en te keren in mijn hoofd en in mijn buik.

Ik besloot om terug te keren. Ondertussen had het briesje plaatsgemaakt voor een felle tegenwind en ik geraakte bijna niet meer vooruit.

Een goede 3 km verder was het bingo, door al dat geduw en getrek, kwamen mijn darmen in aktie en moest ik drie vier keer na elkaar het struikgewas induiken.

Ik kon geen stap meer vooruit.Ook begon het te regenen en was ik door al dat gedoe de nieuwe gsm van men vrouw kwijt geraakt.

Van grote miserie heb ik men fiets moeten achterlaten en ben al slenterend,met auto-stop, naar ons appartement gesukkeld.
De volgende dag ben ik mijn fiets gaan ophalen, dewelke nog altijd in het struikgewas lag en heb mij een opplooibare autopet gekocht.
Dat ging veel gemakkelijker in bergaf, in bergop stak ik ze gewoon in mijn rugzak en ging te voet verder.

Lang leve de autopet.

Pipopke