|
Mijn oma was niet goed meer te been, haar ogen waren versleten, geluid kon ze niet meer onderscheiden, haar rug was krom van het werken, slenterde op haar dunne benen door haar huisje, sleepte haar voeten zodanig dat ze een wandelstok moest gebruiken om haar recht te houden.
Opa was even oud maar kon zich nog zonder wandelstok verplaatsen.
Ik ging telkens na schooltijd graag bij oma en opa, want dan vertelde ze altijd verhaaltjes over Pim en Pam, over Kwik en Kwak, over Dik en Dun.
Het was steeds het zelfde verhaal verteld met andere namen.
Iedere dag kwam de postbode langs. Deze keer had hij lootjes mee van hun jaarlijkse ingerichte tombala.
Zijn grote hobby was diepzee duiken en natuurlijk was de eerste prijs een diepzee duikerspak met twee flessen zuurstof.
Oma goed van hart, kocht twee lootjes om de postbode te plezieren.
Drie dagen later, bingo, een van de twee lootjes was de winnaar. Oma ontstak zowaar in een euforie.
Ze gooide haar wandelstok in de luster, begon te zingen van.....ik zit in een vliegmasien.....nam opa stevig vast, kroop zelfs op zijn schouders en timmerde het deuntje verder op zijn kale kop.
Opa die zich juist wou scheren, liet pardoef zijn scheerzeep vallen, schoof er op uit en dook met scheerborstel en oma op zijn schouders drie trappen naar beneden, tot in de keuken, daar botste hij met zijn hoofd tegen de poot van de leuvense stoof en bleef half groggy op de vloer liggen.
Oma kroop met veel moeite overeind, nam de zuurstoffles, stak het uiteinde in opa's mond en draaide de fles helemaal
open.
Opa werd zo dik als een opgeblazen balon en zweefde nog steeds half groggy door de keuken, achterna gezeten door mijn oma, tot wanneer hij in aanraking kwam met de leuvense stoof en met een luide knal terug op de vloer neer plofte.
Hij heeft daar nog drie uren gelegen, kon eindelijk rechtkruipen en heeft zijn mooie prijs weiselijk weg gegooid
Nooit of te nimmer hebben ze nog een tombala biljet van de postbode gekocht
Het was over en out
Pipopke
|
