k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Een zalige hoogdag aan alle bezoekers van mijn blog
Kerkhoven vol chrisanten sieren weer de graven op het kerkhof, oogenblikken van ontmoeting tussen wij levenden en zij die van ons geen zijn gegaan;Eén vraag leeft:"Is de dood het einde"je moet alles loslaten,mensen met wie je verbonden was, dingen waaraan je gehecht bent. De dood hoort niet 't huis in 't leven van een mens.De dood overkomt alleen anderen, nooit ons . De buurman die een infarct krijgt, een kennis die met zijn wagen tegen een boom beukt. Denken over de dood is denken over het heengaan van anderen. Als een mens sterft, een vriend of een vriendin worden wij stil,staan wij machteloos, er is verdriet,tranen, opstandigheid,"Waarom?" de dood is altijd een spelbreker, en toch is het een zekerheid voor iedereen. De dood is een rechtvaardigheid? Niet om te kopen met geld of macht of wetenschappelijke kennis. Een teken van hoop is er alleen voor gelovige mensen. Hoe ik mijn leven na de dood voorstel.?Ik weet het niet; maar ik geloof dat ik bij God geborgen zal zijn.
(Met de groetjes van ploef en Een zalige Hoogdag van allerheiligen aan alle bezoekers op mijn blog) (Tekst uit het parochieblad)
Gelezen in het krantje van pasc@al dat er zo vele mensen lijden aan overgewicht. Het kan; maar als het moet dan eerst komt de inzet. Ik ben nu 72 jaar en heb reeds 30 jaren suikerziekte,spuiten moet en niet een beetje ,20 e 's morgens 7 e 'smiddags en 's avonds 16 e Mijn suiker hou ik op pijl door aan veeeeeeel beweging te doen en een streng dieet te volgen. mijn bewegen volg ik met een stappenteller en ik stap zo ongeveer een 6000 stappen bij elkaar per dag,via petanquen, met de hond wandelen, en prutsen in den hof,neem daarbij nog fietsen 10 minuuten per dag= 1500 stappen,kom je al vlug aan 7 a 8000 stappen.( (((normaal is 10000 stappen per dag))) Mijn voeding 's morgen 3 sneden grof brood met magere kaas en konfituur zonder suiker,een potje magere jouhourt en een stuk fruit. 's middags 300 gr groente 75 gram mager vlees;een potje jouhourd en een stuk fruit,'s avonds 300 gr groente, mager vlees of kaas 75 gr een potje vanille gemaakt met zoetstof en een stuk fruit. Ik ben 1.78 meter groot en weeg 75 kg,'k heb geen buikje en voel mij kip lekker. PS/ vooral beweging en daarbij een aangepaste voeding doet wonderen,niet alleen voor suikerpatienten maar voor al wie gezond wil leven. Ik raad iedereen aan eens te proberen,resultaat gegarandeerd.
Heer nu Allerzielen nadert wil ik mij de namen herinneren van al wie mij dierbaar zijn een peter, een meter ,een vader een moeder,een broer of een zus, een vriend of een vriendin. ik doe dit met verdriet in t hart,maar geloof niet dat de dood het einde is. Heer uw liefde laat niet toe dat zij in het niet zijn verdwenen,want u geeft toekomst aan hen die je opnam in uw goedheid. Voor die verhoopte toekomst hebben wij geen precieze woorden,alleen het vertrouwen in JEZUS?die door zijn dood het leven brengt. Help ons te geloven dat,overledenen in uw nabijheid leven.
(groetjes van ploef vergeet je familie en vrienden niet;ze wachten op onze komst)
De zon komt op en drijft de wolken weg;ze geeft mij kracht om op te staan; een nieuwe dag begint,en eindigd in het niets, Tegenslag en verdriet,en niemand die het ziet. Telkens weer een nieuwe dag, in geuren en in pracht, 'k hoop dat ik dat nog beleven mag ,veel moed en nog wat wensen; dit is voor vele mensen.
(Het doodvonnis van Gabrielle petit wordt voorgelezen)"Ik zag hem met lotgenooten in den hof komen", vertelde mij een ooggetuige van zijn terechtstelling." Hij stapte voorop ,onbevreesd,kalm, en staarde, zonder dat een trek op zijn wezen aandoening verried, van den doodenwagen met de kisten naar de Duitsche officieren.Een matroos wilde hem naar de paal leiden.Achtergale duwde hem weg en schreed alleen en zonder te wankelen naar de plaats waar hij sterven zou. Met de armen gekruist, wachtte hij dan. Een matroos kwam dan om hem een blinddoek voor te binden .Hij durfde zijn beulen wel in het gelaat te staren. En daar stond hij in een rij van ongelukkige burgers; slachtoffers van Duitsche terreur.Blikkend in den loop der geweren stierf hij." Meestal bleven die dramas voor de burgers in de stad en zeker voor die in 't buitenland in hun schrikbare geheimenis gehuld. Trouwens in 't belang zelf der zaak, waarvoor die stille helden vielen,in 't belang ook van medewerkers die nog vrij liepen, moesten zij die meer hadden kunnen vertellen,zwijgen.
Ze zeggen; dat zijn vader in de gevangenis heeft gezeten. Ze zeggen dat zijn moeder is weggelopen. Ze zeggen dat zij niet te vertrouwen is. Ze zeggen dat bij hem armoede troef is.
Zo gaat het vaak onder de mensen op het werk. en het wordt even pijnlijk stil, als het slachtoffer binnenkomt.
"Neen natuurlijk niet, wij roddelen niet," kun je denken. "Wij zeggen alleen maar de waarheid . En die mag toch gezegd worden, of niet soms?" Wij praten over onze naaste. Wij verschuilen ons achter een anonieme macht:"ze" Daar sta je als mens machteloos tegenover. niemand kan het praatje achterhalen.
Woorden zijn zo gemakkelijk....soms zo gevaarlijk... Woorden zijn soms zo liefdeloos... "Ze zeggen...."
En wij, wat zeggen wij? Zijn onze woorden positief, bemoedigend, waarderend, bevestigend?
(Foto van LinoirOok Philippe Baucq stierf in dien nacht.Waarom werd hij gedood en de anderen niet?Om het van miss Cavell minder uitzonderlijk te maken.Den avond na het voorlezen van het vonnis schreef Baucq aan zijn vrouw om hem om 10 uur in de gevangenis van SAINT Gilies te komen bezoeken.Hij voegde er bij dar hij den volgenden dag naar Duitschland moest vertrekken. Mevrouw Baucq ging met haar schoonmoeder en schoonzuster naar den kerker. Haar man verzweeg de waarheid, dat hij slechts enkele uren meer te leven had enliet nog aan zijn deportatie gelooven.Wat later werd de ontroering hem te machtig. Hij nam afscheid en beval de geliefden zijn kinderen toe,zeggende dat hij hen waarschijnlijk niet meer voor" de groote reis" zou zien. Na het vertrek schreef een brief van twintig bladzijden, voor vrouw en kinderen. Hijdrukte er in uit, dat hij zich gelaten aan Gods wil onderwierpBaucq vroeg dan den bijstand van een Belgischen priester; men zond hem een Duitschen almoezenier.Hij stierf even na miss Cavell en weigerde in zzijn hoogen moed den blinddoek. Den 10*Oktober werd voor hem een lijkdienst gehouden in de Sint-Albertkerk?Victor Hugostraat. Niet alleen was het bedehuis stampvol, maar duizenden mensen bleven in de straat, zoolang den diest duurde, en onder grootse stilte wachten. Omstreeks dien tijd vielen te Brugge Achtergale en zes lotgenooten onder de kogels Achtergale was kapitein ter zee. Hij werd ter dood veroordeeld onder de eeuwige beschuldiging van spionnage.(Wordt vervolgd op 10 en einde)
Hier in het rijke deel van de wereld; genieten wij van 't warme bed, een flinke douche bij het opstaan, en daarna nog een flink ontbijdt, de auto netjes op den oprit, klaar om aan onze wensen te voldoen, en "s avonds laten wij ons weer verwennen, met elk wat wils,computer of tv, wij doen er allemaal aan mee.
Maar als je deze foto eens bekijkt, daarin wonen ook nog mensen, tussen zandmuren en een strooien dak met al hun hebben en hun houwen, ergens aan een vuile waterkant. geen stromend water,zelfs geen bed om in te slapen, alleen het strooien dak biedt hen nog wat bescherming. Zo zie je wel dat alles afhangt van waar je geboren bent.
Er was eens...... Er was eens een man ,hij had drie zonen. De drie zonen maakten altijd ruzie,en 's morgens, 's middags en 's avonds, altijd maar vechten,en nog eens vechten. Op een dag zei hun vader:"Breng mij zoveel takken als je dragen kunt?" De jongens renden het bos in om takken te verzamelen en ieder van hen kwam terug met een bos takken. "Neem nu een tak," en probeer hem te breken." "Heel gemakkelijk," zeiden de jongens en ze braken stokken in tweeén. "bind nu alle stokken met een touw samen," zei de vader," en probeer nu de hele bos takken te breken. Ze probeerden het om beurt, maar de takken die afzonderlijk zo gemakkelijk gebroken konden worden,waren samengebonden zo sterk als staal. "Zie zei de vader," wat jullie met deze stokken doen, kan ook met jullie gebeuren. Wanneer je altijd voor jezelf vecht, word je eenzaam. En als je alleen bent, kun je gemakkelijk aangevallen en gebroken worden. Samen ben je zo sterk als deze bos takken, samen houden jullie stand, afzonderlijk vallen jullie. Dat geldt voor stokken, voor kinderen, voor volwassenenen voor alle volkeren. (Met de groetjes van ploef) uit het parochieblad
Een ruiker frisse bloemen in de hand, een teken van een fijne vriendschapsband, van echt geluk te kunnen geven, van samen voor iets moois te kunnen leven, want alles van jou en alles van mij, komt uit het hart en maakt mij blij.
Graaf Harrach zei, dat hij haar veel liever zag fusilleeren , dan dat er eenig leed aan een Duitsch soldaat zou geschieden.Het speed hem,dat hij niet drie of vier oude Engelschen had om neer te schieten.Gibson en de Villalobar beriepen zich op den Keizer.De militaire gouvernieur had hier de laatste macht, aantwoordde von der Lancken." Ik ben geen pesoonlijke vriend van mijn vorst, zooals gij",voegde hij den Spaanschen gezant toe.Men wordt een trouwe vriend door, als het moet, de kans te loopen in ongenade te vallen". antwoorde de Villalobar.Von der Lancken liet dan de militairen gouverneur generaal von Sauberschweig wekken,, om te weten, of deze het vonnis reeds bekrachtigd hadVon der Lancken vertrok dus. Toen hij terug keerde, deelde hij mee, dat de gouverneur na rijp beraad besloten had, dat Cavell moest sterven. Weer deden de heeren een beroep op den Keizer.Von der lancken zei, dat het nu lang genoeg geduurd had en den keizer niet tusschen komen kon.De gezant van Spanje had dan nog een afzonderlijk gesprek met von der Lancken. Intusschen betoogde Gibson aan Harrach en Falkenhausen, hoe de Amerikaansche legatie aan duizenden Duitsche vluchtelingen diensten had bewezen. Men vroeg nu uitstel der terechtstelling.Miss Cavell was nu toch gevangen en kon geen nadeel doen. Haar terdoodbrenging in het midden van den nacht, was een beleediging voor de beschaving. De Leval werkte op het menschelijk gevoel, maar alles was nutteloos. Te middernacht vertrokken de heeren. Ze hadden alle hoop verloren.Gibson vond in de legatie eenige Engelsche dames, die daar reeds van vier uur op den uitslag wachtten.Zij lazen op ieders gelaat reeds het ontzettend nieuws.Gibson liep den ganschen nacht als waanzinnig door Brussel.'s MORGENS WAS MISS Cavell onder het moordend lood gevallen.De dood van Miss Cavell maakte een geweldigen indruk te Brussel en in Engeland en trouwens in alle landen. In Engeland was de verontwaardiging zoo groot dat veel vrijwilligers zich voor den legerdienst aanmeldden. De wervers spraken trouwens in meetingen over het gebeurde en vertoonden het portret der heldhaftige vrouw, de jonge mannen wijzend op dit voorbeeld en hun aanzettend miss Cavell te wreken. Vlugschriften, boekjes met het verslag van dit ontzettend feit werden in de menigte verspreid.(Wordt vervolgd op 9)
Liefde; de sleutel die past op de poorten van het paradijs.Er ligt een stukje paradijs in elke glimlach, in elk goed woord,in elke genegenheid aan een ander gegeven. Er ligt een stukje paradijs,in elk hart dat een haven is, in elk huis dat een 't huis is. In elke oase waar de liefde bloeit, en waar mensen voor mensen weer " mens" zijn geworden, familie van elkaar,broeders en zusters, Mens,liefde is jouw verantwoordelijkheid. Als je in gebreke blijft, kun je God niet ter verantwoording roepen voor de ellende in deze wereld, Hij heeft zijn liefde in je handen gelegd, als een sleutel voor het paradijs.
Lieve Heer geef dat zij die heel wat moeten relativeren in hun leven, zichelf waardevol blijven vinden,en kracht putten uit de zekerheid dat U hen ziet en van hun houdt.
(Foto Cel van Gabrielle Petit)De heer Jahan, Engelsch geestelijke in Brussel , vertrooste in dien nacht zijn landgenoote. Hij vond haar kalm en gelaten."Met 't gelaat tot God en de eeuwigheid gewend geef ik er mij rekenschap van, dat det vaderlansliefde alleen niet volstaat", zei ze," ik mag tegen niemand haat en wrok hebben."Een Duitsch aalmoezenier stond haar tot het laatste oogenblik bij, en getuigde dat zij tot het einde toe moedig was geweest.De Amerikaansche deligatie heeft getracht haar genade te bekomen.De geant;Brand Whitlock lag ziek te bed, maar zond zijn sekretaris Gibson naar von der LANCKEN. Den gezant van Spanje ging meeOp de politieke afdeeling vernamen ze, dat von der Lancken en zijn officieren den avond doorbrachten in een dier kleine,gore schouwburgjes, welke de belangstelling der militairen wekten.Met moeite kon men te weten komen, waar hij zich bevond.Von der Lancken wilde niet komen voor het einde van een akt.Tegen half elf verscheen hij, met twee zijner officieren, baron von Falkenhausen en graaf Harrach. Gilson gaf hem het verzoek om genade over.Von der Lancken antwoorde, dat hij niet op de hoogte der zaak was dat het vonnis niet zoo spoedig voltrokken zou worden, als de heeren meenden.Gibson was van een ander gevoelen.Von der Lancken hernam, dat alle bureelen gesloten waren en hij niets voor den volgenden morgen zou kunnen doen.De heeren moesten maar rustig gaan slapen en dan zou men morgen wel verder zien.Mr de Leval vergezelde ook Gibson en werd driftig bij die cynische woorden.Gibson drong op een onmiddelijk onderzoek aan:morgen kan het te laat.zijn.Eidelijk stemde von der Lancken en ging met de heeren naar zijn bureel.Hij telefoneerde met het militair hof en daar bevestigde men, dat miss Cavell ter dood veroordeeld was en dien nacht sterven zou.De bemiddelaars pleitten hartstochtelijk voor het slachtoffer en betuigden hoe de terechtstelling voor den naam van Duitschland zeer schadelijk zou zijn. Zij had veel Duitsche soldaten verpleegd. En zij was een vrouw.Men fusilleerde toch geen vrouwen..Vervolg op 8)
Wees vrienden ondereen, ook al heb je tegenslag, breng steeds wat vreugde onder de mensen, leef enthousiast en spontaan, vooruit nu hey man, doe nu maar mee,en alles is okee.
(Foto Miss Cavell en haar geliefkoosde honden)De rechters moesten denken aan het gevaar voor het Duitsche leger. Hij vroeg tegen negen beklaagden de doodstraf en ook voor de anderen zware straffen.Er was hoogverraad gepleegd. Een tolk verklaarde dien eisch, want de meesten hadden niets van de Duitsche rede verstaan.De advokaten namen dan het woord.Mr Dorff verdedigde o. a.ook Baucq en wees op de drijfveer van vaderlandsliefde. Maar Baucq werd ook vervolgd om het geheime blad"la Libre Belgique" verspreid te hebben.Men mocht vreezen, dat de Duitschers dit feit hem streng zouden toerekenen, daar de " Libre Belgique" hem den haat niet spaarde. Maar den verdediger wist hier een geschikte anekdote te pas te brengen.zekeren dag melde men aan Fredrik- den Groote, koning van Pruisen, dat men op de muren van Berlijn voor hem beleedigende plakkaten had gehangen. De vorst ging zelf eens zien.Men meende, dat hij woedend zou zijn.Maar alles wat hij opmerkte, was"Hoe jammer, dat men die plakkaten zoo hoog heeft gehangen, want veel voorbijgangers zullen ze nu met moeite kunnen lezen." En Mr Dorff vroeg aan de rechters het voorbeeld van hun grooten koning te volgen.De rechters glimlachten.Mr Kirschen pleitte vaar miss Cavell. Hij was van oordeel; dat men haar door geneeskundigen moest laten beoordeelen.Die zouden erkennen, dat miss Cavell als bezeten door een geest van toewijding--- het doel van haar leven- niet had weerstaan aan den drang om soldaten; die ze in gevaar meende, bij te staan.Zij liet ze naar den grens brengen, verder niet.Dan was haar rol geeindigd. Niets bewees, dat zij mannen aanzette naar het frond te gaan, en dus kon er geen sprake zijn van verraad." De rechtbank kon haar niet ter dood veroordeelen .Het leven dezer vrouw behoorde aan zieken en gewonden, en meer dan een Duitsche soldaat dankt haar misschien het leven", aldus besloot den advokaat.De vonnissen werden niet dadelijk geveld. Dat geschiedde pas op den 11*Oktober.Een der beschuldigden, de hotelier Pausaerts had zich dien vorigen nacht in zijn cel verhangen.Den anderen nacht liet men in de cel van hen,tegen wie de doodstraf geeischt was,licht branden, om de ongelukkigen beter te kunnen bewaken.De 11*Oktober in den namiddag werden al de beschuldigden samengeroepen in de hal der gevangenis,waar soldaten de wacht hielden. Hier zou het vonnis voorgelezen worden.Welke gevoelens moesten al die ongelukkigen bestormen.Ze stelden zich in een halven cerkel op en ieder deed zijn best om kalm te schijnen.Daar kwam den krijgsauditeur, elegant, wel verzorgd, bijna vroolijk.Een tolk, de bestuurder der gevangenis en een aalmoezenier vergezelden hem.Ieder zweeg dadelijk. Feller moesten de harten bonzen.Den auditeur las de lange lijst.Vijfmaal klonk het ontzettend woord."Todes strafe" bij de namen vanBaucq; Thuliez, Cavell, Severin en Jeanne de Belville.Miss Cavel stond statig onbewegelijk tegen den muur.Iemand zei tot haar:"Stel een onderzoek tot genade op.""'t Is nutteloos", antwoordde ze bedaard." Ik ben een Engelsche en ze willen mij dood."Baucq stak smeekend de armen naar den auditeur uit en riep, dat hij ontschuldig was.Severin scheen besluiteloos. hij vroeg aan den auditeur, of hij een verzoek om genade mocht indienen. De auditeur knikte toestemmend. De gevangenen keerden naar de cellen terug.In den nacht hoorde men deuren open en toe gaan, en stappen klinken.Baucq en miss Cavell werden naar de nationale schietbaan geleid om er te sterven.Wordt vervolgd op 7
De zon komt op en drijft de wolken weg;ze geeft mij kracht om op te staan;
(Het doodvonnis van Gabrielle petit wordt voorgelezen)"Ik zag hem met lotgenooten in den hof komen", vertelde mij een ooggetuige van zijn terechtstelling." Hij stapte voorop ,onbevreesd,kalm, en staarde, zonder dat een trek op zijn wezen aandoening verried, van den doodenwagen met de kisten naar de Duitsche officieren.Een matroos wilde hem naar de paal leiden.Achtergale duwde hem weg en schreed alleen en zonder te wankelen naar de plaats waar hij sterven zou. Met de armen gekruist, wachtte hij dan. Een matroos kwam dan om hem een blinddoek voor te binden .Hij durfde zijn beulen wel in het gelaat te staren. En daar stond hij in een rij van ongelukkige burgers; slachtoffers van Duitsche terreur.Blikkend in den loop der geweren stierf hij." Meestal bleven die dramas voor de burgers in de stad en zeker voor die in 't buitenland in hun schrikbare geheimenis gehuld. Trouwens in 't belang zelf der zaak, waarvoor die stille helden vielen,in 't belang ook van medewerkers die nog vrij liepen, moesten zij die meer hadden kunnen vertellen,zwijgen.
Ze zeggen;
(Foto van LinoirOok Philippe Baucq stierf in dien nacht.Waarom werd hij gedood en de anderen niet?Om het van miss Cavell minder uitzonderlijk te maken.Den avond na het voorlezen van het vonnis schreef Baucq aan zijn vrouw om hem om 10 uur in de gevangenis van SAINT Gilies te komen bezoeken.Hij voegde er bij dar hij den volgenden dag naar Duitschland moest vertrekken. Mevrouw Baucq ging met haar schoonmoeder en schoonzuster naar den kerker. Haar man verzweeg de waarheid, dat hij slechts enkele uren meer te leven had enliet nog aan zijn deportatie gelooven.Wat later werd de ontroering hem te machtig. Hij nam afscheid en beval de geliefden zijn kinderen toe,zeggende dat hij hen waarschijnlijk niet meer voor" de groote reis" zou zien. Na het vertrek schreef een brief van twintig bladzijden, voor vrouw en kinderen. Hijdrukte er in uit, dat hij zich gelaten aan Gods wil onderwierpBaucq vroeg dan den bijstand van een Belgischen priester; men zond hem een Duitschen almoezenier.Hij stierf even na miss Cavell en weigerde in zzijn hoogen moed den blinddoek. Den 10*Oktober werd voor hem een lijkdienst gehouden in de Sint-Albertkerk?Victor Hugostraat. Niet alleen was het bedehuis stampvol, maar duizenden mensen bleven in de straat, zoolang den diest duurde, en onder grootse stilte wachten. Omstreeks dien tijd vielen te Brugge Achtergale en zes lotgenooten onder de kogels Achtergale was kapitein ter zee. Hij werd ter dood veroordeeld onder de eeuwige beschuldiging van spionnage.(Wordt vervolgd op 10 en einde)
Er was eens......
Een ruiker frisse bloemen in de hand,
Graaf Harrach zei, dat hij haar veel liever zag fusilleeren , dan dat er eenig leed aan een Duitsch soldaat zou geschieden.Het speed hem,dat hij niet drie of vier oude Engelschen had om neer te schieten.Gibson en de Villalobar beriepen zich op den Keizer.De militaire gouvernieur had hier de laatste macht, aantwoordde von der Lancken." Ik ben geen pesoonlijke vriend van mijn vorst, zooals gij",voegde hij den Spaanschen gezant toe.Men wordt een trouwe vriend door, als het moet, de kans te loopen in ongenade te vallen". antwoorde de Villalobar.Von der Lancken liet dan de militairen gouverneur generaal von Sauberschweig wekken,, om te weten, of deze het vonnis reeds bekrachtigd hadVon der Lancken vertrok dus. Toen hij terug keerde, deelde hij mee, dat de gouverneur na rijp beraad besloten had, dat Cavell moest sterven. Weer deden de heeren een beroep op den Keizer.Von der lancken zei, dat het nu lang genoeg geduurd had en den keizer niet tusschen komen kon.De gezant van Spanje had dan nog een afzonderlijk gesprek met von der Lancken. Intusschen betoogde Gibson aan Harrach en Falkenhausen, hoe de Amerikaansche legatie aan duizenden Duitsche vluchtelingen diensten had bewezen. Men vroeg nu uitstel der terechtstelling.Miss Cavell was nu toch gevangen en kon geen nadeel doen. Haar terdoodbrenging in het midden van den nacht, was een beleediging voor de beschaving. De Leval werkte op het menschelijk gevoel, maar alles was nutteloos. Te middernacht vertrokken de heeren. Ze hadden alle hoop verloren.Gibson vond in de legatie eenige Engelsche dames, die daar reeds van vier uur op den uitslag wachtten.Zij lazen op ieders gelaat reeds het ontzettend nieuws.Gibson liep den ganschen nacht als waanzinnig door Brussel.'s MORGENS WAS MISS Cavell onder het moordend lood gevallen.De dood van Miss Cavell maakte een geweldigen indruk te Brussel en in Engeland en trouwens in alle landen. In Engeland was de verontwaardiging zoo groot dat veel vrijwilligers zich voor den legerdienst aanmeldden. De wervers spraken trouwens in meetingen over het gebeurde en vertoonden het portret der heldhaftige vrouw, de jonge mannen wijzend op dit voorbeeld en hun aanzettend miss Cavell te wreken. Vlugschriften, boekjes met het verslag van dit ontzettend feit werden in de menigte verspreid.(Wordt vervolgd op 9)
Liefde; de sleutel die past op de poorten van het paradijs.Er ligt een stukje paradijs in elke glimlach, in elk goed woord,in elke genegenheid aan een ander gegeven.
Wees vrienden ondereen, ook al heb je tegenslag,
(Foto Miss Cavell en haar geliefkoosde honden)De rechters moesten denken aan het gevaar voor het Duitsche leger. Hij vroeg tegen negen beklaagden de doodstraf en ook voor de anderen zware straffen.Er was hoogverraad gepleegd. Een tolk verklaarde dien eisch, want de meesten hadden niets van de Duitsche rede verstaan.De advokaten namen dan het woord.Mr Dorff verdedigde o. a.ook Baucq en wees op de drijfveer van vaderlandsliefde. Maar Baucq werd ook vervolgd om het geheime blad"la Libre Belgique" verspreid te hebben.Men mocht vreezen, dat de Duitschers dit feit hem streng zouden toerekenen, daar de " Libre Belgique" hem den haat niet spaarde. Maar den verdediger wist hier een geschikte anekdote te pas te brengen.zekeren dag melde men aan Fredrik- den Groote, koning van Pruisen, dat men op de muren van Berlijn voor hem beleedigende plakkaten had gehangen. De vorst ging zelf eens zien.Men meende, dat hij woedend zou zijn.Maar alles wat hij opmerkte, was"Hoe jammer, dat men die plakkaten zoo hoog heeft gehangen, want veel voorbijgangers zullen ze nu met moeite kunnen lezen." En Mr Dorff vroeg aan de rechters het voorbeeld van hun grooten koning te volgen.De rechters glimlachten.Mr Kirschen pleitte vaar miss Cavell. Hij was van oordeel; dat men haar door geneeskundigen moest laten beoordeelen.Die zouden erkennen, dat miss Cavell als bezeten door een geest van toewijding--- het doel van haar leven- niet had weerstaan aan den drang om soldaten; die ze in gevaar meende, bij te staan.Zij liet ze naar den grens brengen, verder niet.Dan was haar rol geeindigd. Niets bewees, dat zij mannen aanzette naar het frond te gaan, en dus kon er geen sprake zijn van verraad." De rechtbank kon haar niet ter dood veroordeelen .Het leven dezer vrouw behoorde aan zieken en gewonden, en meer dan een Duitsche soldaat dankt haar misschien het leven", aldus besloot den advokaat.De vonnissen werden niet dadelijk geveld. Dat geschiedde pas op den 11*Oktober.Een der beschuldigden, de hotelier Pausaerts had zich dien vorigen nacht in zijn cel verhangen.Den anderen nacht liet men in de cel van hen,tegen wie de doodstraf geeischt was,licht branden, om de ongelukkigen beter te kunnen bewaken.De 11*Oktober in den namiddag werden al de beschuldigden samengeroepen in de hal der gevangenis,waar soldaten de wacht hielden. Hier zou het vonnis voorgelezen worden.Welke gevoelens moesten al die ongelukkigen bestormen.Ze stelden zich in een halven cerkel op en ieder deed zijn best om kalm te schijnen.Daar kwam den krijgsauditeur, elegant, wel verzorgd, bijna vroolijk.Een tolk, de bestuurder der gevangenis en een aalmoezenier vergezelden hem.Ieder zweeg dadelijk. Feller moesten de harten bonzen.Den auditeur las de lange lijst.Vijfmaal klonk het ontzettend woord."Todes strafe" bij de namen vanBaucq; Thuliez, Cavell, Severin en Jeanne de Belville.Miss Cavel stond statig onbewegelijk tegen den muur.Iemand zei tot haar:"Stel een onderzoek tot genade op.""'t Is nutteloos", antwoordde ze bedaard." Ik ben een Engelsche en ze willen mij dood."Baucq stak smeekend de armen naar den auditeur uit en riep, dat hij ontschuldig was.Severin scheen besluiteloos. hij vroeg aan den auditeur, of hij een verzoek om genade mocht indienen. De auditeur knikte toestemmend. De gevangenen keerden naar de cellen terug.In den nacht hoorde men deuren open en toe gaan, en stappen klinken.Baucq en miss Cavell werden naar de nationale schietbaan geleid om er te sterven.Wordt vervolgd op 7
