|
En plots was hij afwezig. Een mailtje van een medewerker, een bericht via mobieltje. Gelieve zelf terug contact op te nemen na 5 weken.
Paniek. Dit was nooit eerder op deze manier gebeurd. Gewoonlijk werd ik door mijn psychiater zelf op de hoogte gebracht van eventuele afwezigheid. Vergadering, vakantie, enz... . Dit ijle bericht, de vaagheid, bovendien gebracht door onbekenden... het maakte me erg angstig.
Ik leefde naar die datum waarop er weer afspraken gemaakt konden worden. Maar ik bleef bang van het hele geheimzinnige.
Telefoontje naar een medewerker na die weken.
Ik kan het nog niet aan om hierop verder te gaan. Ik kan alleen vertellen, dat ik het probeerde te redden, en dat dit me hoe langer hoe minder lukt. Ik zocht tijdelijk elders hulp maar hierdoor werd de ellende alleen nog erger... omwille van het ontbreken van enig begrip voor de situatie. Ik bleef zoeken, telefoneren, vragen, naar elders hulp maar ving overal bot.
Of ze hem konden contacteren? Jammer genoeg niet. En of mijn huisarts iets van de situatie kon verduidelijken? Neen, sinds corona me belette wegens de afstand naar mijn vorige huisarts te gaan, mocht ik bij een andere arts dichterbij terecht. Door de drukke tijden was er geen tijd om meer te vertellen dan de onderzoeken die nodig waren, medicatie voor te schrijven, en slechts hier en daar toch even iets laten weten.
Nochtans hadden ze me verzekerd dat wanneer ik niet bij ze terecht kon, ze me zeker niet in de steek zouden laten en zoeken naar een oplossing.
Dat is niet gebeurd. Tenzij je het als een oplossing ziet dat ze me met een kluitje in het riet terug naar af stuurden. Niet echt naar 'af' maar nog verder dan 'af' want door hoe ze mijn vraag om hulp afhandelden, kreeg ik wat leek op een psychische vuistslag van ze.
Elders was het te duur of kon ik er niet naartoe met het openbaar vervoer. Wat me vooral heeft getroffen was de meestal bijzonder kille reacties, soms spot, soms kritiek leveren op degene waarbij ik in therapie was. Het hield gewoon niet op. De enigen waar ik terecht kon waren twee mensen waar ik naar kon telefoneren, en naar een van ze ook mailen. Mijn telefoonrekening steeg, en ook angst voor nog meer onbegrip en daardoor angst om vrijuit te spreken maakte dat die vormen van contact zoeken om erover te praten, eerder miniem waren. De hoop dat ik weer bij mijn psychiater terecht kon, nergens een glimp van enige zekerheid, het ongewisse, het in het ongewisse gelaten worden. Ik weet niet meer waar mijn oude ik gebleven is, en wat rest, ik herken niets meer van mezelf. De donkere, diepe put, lijkt geen bodem te hebben. Verstand op nul zo goed als mogelijk. De smurrie voelt hoe langer hoe meer als beton. Ik voel me aan mijn lot overgelaten. In de steek gelaten. Ik begrijp niet meer wat er gebeurt, gebeurde, en al helemaal niet hoe ik hier ooit uit kom.
Ergens een lichtpuntje? Een gesprek... met een andere psychiater. Maar zonder mogelijkheid tot meer dan eens de maand. En die angst, mijn verhaal opnieuw te moeten doen? Of vertellen wat er is? Het enige wat ik kan vertellen is dat het immens hard schreeuwt in me, een huilen dat niet lukt, tenzij vertaald in die pijn in me. En hoe ik dagelijks moet vechten tegen het monster van pijn. De oude pijn, en daarbij een soort van déjà vu.
En de vraag in me, van vertwijfeling, angst, wanhoop, of ik me nog wel aan therapie durf wagen als die eindigt in ijlheid zonder enige houvast, of ernstig alternatief.
|
