Ik kan het niet meer, het lukt me niet om te blijven vertrouwen. De onzekerheid, het in het ongewisse blijven. Angstig geworden om nog te telefoneren. Omdat hoe dat gaat teveel pijn geeft. Er zou die dag getelefoneerd worden. Dat is niet gebeurd. Ik bleef me voorhouden dat het wellicht te druk was. Maar waarom dan niet even een berichtje? Het werd toch zelf zo aangeduid door de persoon dat het die dag zou gebeuren...? Ik probeerde mezelf gerust te stellen, het zou vast de dag erna gebeuren. Ook dat is niet gebeurd. En de dag daarna evenmin.

Ik probeerde er niet meer aan te denken, het los te laten.

Misschien werd er gedacht dat na die namiddag bij familie het niet meer nodig was?

Of mogelijk is er iets ergs gebeurd... . Of... of... of... .

Ik moet het loslaten. 

Misschien is het bewust gekozen om me niet te telefoneren ook al werd dit zo bericht? 

Het maakt alles nog erger, het vertrouwen is weg. 

Hoe dit alles in zijn werk is gegaan, die hele periode, het heeft de hel vergroot. 

Het daarmee alleen zitten, het niet kunnen delen, tenzij bij die ene persoon die me regelmatig mailt... .

Misschien moet ik nu die mail schrijven, zodat ik vrijuit kan vertellen, ook al kan er momenteel geen reactie komen door vakantie, die komt erna wel, dat vertrouwen is er. 

Ik merk wel hoe het me telkens helpt hier mijn gedachten proberen te ordenen, mezelf moed in te spreken, ... .

Er hangt iets boven mijn hoofd... ik probeer er niet aan te denken, en misschien heeft het uitblijven van het beloofde gesprek daar iets mee te maken. (als dat de reden is, dan treft het me nog erger)

Er was zoveel vertrouwen... maar stilaan kwam de twijfel, achterdocht, ... . 

Is het een zalfje op de geslagen wonde...?

Het leven voelt niet meer als leven. 

De krater die is ontstaan, ... sloeg ook een krater in mijn vertrouwen.

Al wat nog goed voelde, als leven voelde, is weg.