Ik herinnerde me niet meer waar de praktijk was. Ik had geen flauw idee meer hoe de psychiater eruit zag tijdens de eerste sessie.

Onrust en angst dat ik het huis niet zou herkennen, want ik was het afsprakenkaartje thuis vergeten. En dan die pech onderweg, vertragingen overal. Het maakte dat er niet echt veel tijd was om me te vergissen. In het ergste geval kon ik telefoneren.

Na die eerste sessie een dikke maand geleden voelde ik me goed. De tweede sessie... het leek alsof ik door de vragen en mijn vertellen terug in mijn bestaan terugkeerde, dat ik mezelf toch voor een deel terugvond.

Ondertussen dagen later, probeer ik dat goede te beschermen, al was het door niet te lang stil te staan bij wat me terug in het onbestaan kan duwen.

Alles ver weg houden, zo ver als mogelijk en leefbaar.

Een gelaat duikt op uit het niets, angstaanjagend, het voert me terug naar de onwerkelijkheid. Het is alsof ik vanaf het moment dat de hulp plots stopte in het ijle terechtkwam, de komplete onwerkelijkheid, het donkere, onherkenbare. Al wat er voor dat moment was, lijkt te behoren tot iets wat nooit heeft bestaan, nooit heeft geweest. Het voelt als een zeer traumatisch gebeuren. Ik duw het telkens weg... probeer er niet verder bij stil te staan. Focus op de hulp die er nu is. En heel voorzichtig durven hopen dat ik mezelf terugvind, terug kan leven, leven voelen. 

Het verdriet is voelbaar, pijn, om het verlies, een vreemd verlies, alsof ik uit elkaar getrokken ben en het hele leven erdoor wegvloeide.